Σάββατο 23 Σεπτεμβρίου 2017

Tα παξινά πορτόνια - Ευτυχία Γερ. Μάστορα


Tα  παξινά  πορτόνια
Ευτυχία Γερ. Μάστορα

Τα παξινά τ’ απόβραδα ποτέ δεν τα ξεχνάω,
που κίναγα με τη δροσιά, λίγο πριν πέσει ο ήλιος,
μοναχικό περίπατο στων λιόδεντρων το δάσος.
Κι αντάμωνα στο δρόμο μου τα παξινά πορτόνια
λιτά κι απλά και ταπεινά…άλλα από κυπαρίσσι
κι άλλα από λιόκλαδα χοντρά, καλοπελεκημένα.

Τον ίδιο τον περίπατο είπα και ψες να κάνω
κι ήθελα να ξαναδιαβώ τα ίδια μονοπάτια.
Μα όσο κι αν ψάχνω κι αν ζητώ, δε βρίσκω να πατήσω,
γιατί τα βράχλα κι οι μερτιές μου κόβουνε το δρόμο
κι όπου είχε σιάδι εκρύφτηκε κι όπου στρατόνι  εχάθη
κι όπου λιθιά γκρεμίστηκε κι ο αρμακάς με διώχνει.


Έλα πετροχελίδονο, oπού πετάς τ’ αψήλου
και σκύψε και χαμήλωσε και πάρε με μαζί σου,
να πάμε για να ξαναδώ τα παξινά πορτόνια.
Πρώτα να πάμε εδώ κοντά , στη Ράχη, στο κηπάρι
και στο πορτόνι να σταθώ και μέσα να κοιτάξω
και να χαρώ τις λιόριζες και τον κυπαρισσώνα.
Κι ύστερα να περάσουμε στης γειτονιάς τα σπίτια
κι απ’ τα πορτόνια τα κλειστά τις αφοδιές να βλέπω,
να με λιγώνει η ευωδιά από τα τζατζαμίνια,
να με θαμπώνει η ομορφιά από τις μπουκαμβίλιες,
να κάθονται οι γειτόνισσες τριγύρω στις πεζούλες
να σιγοκουβεντιάζουνε και να γλυκογελάνε,
γιατί ήρθε πια το σύθαμπο κι αφήκαν τις δουλειές τους.
Κι εγώ απόξω τους μιλώ και τις καλησπερίζω,
μα ούτε μια δε γύρισε μέσα να με καλέσει.

Έλα πετροχελίδονο , σ’ άλλο πορτόνι πάμε
και φτάνουμε σε μια στιγμή έξω απ’ το κοιμητήρι
κι απ’ το πορτόνι κοίταξα και τους σταυρούς μετράω
κι από την άλλη τη φορά περσσότερους τους βρίσκω.
Η εκκλησιά δυό βήματα και προς τα εκεί πηγαίνω
για να τον πω στην Παναγιά τον πόνο της ψυχής μου
που όλα τά  ‘βρηκα κλειστά τα παξινά πορτόνια,
μα μια αλυσίδα το κρατεί και τούτο το πορτόνι.

Και το πετροχελίδονο επέταξε κι εχάθη
και νύχτα απλώθη γύρω μου, νύχτα και στην καρδιά μου,
που δε θ’ ανοίξουνε ξανά τα παξινά πορτόνια.


βράχλα = άγριες φτέρες             
σιάδι = επίπεδο έδαφος
λιθιά = μάντρα                            
αρμακάς = σωρός από πέτρες
τζατζαμίνια = γιασεμιά

6 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Τα λόγια τα επαινετικά είναι λίγα για τα συναισθήματα που ένιωσα διαβάζοντάς το. Ευχαριστώ

Ανώνυμος είπε...

Ευλογημένη η ενορία μας που έχει δραστήριο και παραδοσιακό κληρικό. Τρέχει για όλους μας. τον ευγνωμονούμε. Να ζήσει χρόνους πολλούς για να μας βοηθά κα να μας ενισχύει με το χαμόγελο και την ευλογία του.

Ανώνυμος είπε...

Μερικούς περίπατους νοσταλγικούς από το χθες τους κάνει καθένας με το νου και την καρδιά αφού δεν μπορεί να ζήσει τις χθεσινές όμορφες στιγμές. Ζωγραφίζει η κ. Ε. Μ. στο ποίημα της αυτό.

Ανώνυμος είπε...

Εξαιρετικό.
Ταιριάζει όχι μόνο για τους Παξούς αλλά και για πολλά άλλη μέρη που τώρα είναι σε μια κατάσταση ερήμωσης. Αν και ανταποκρίνεται στην σημερινή πραγματικότητα θα επιθυμούσα κάτι πιο ελπιδοφόρο να ποθεί η καρδιά για μια ανάσταση μετά τον φαινομενικό σημερινό θάνατο.
Κρατώ την νοσταλγία αλλά ποθώ την Ανάσταση. Πάλι με χρόνια με καιρούς ….
Ν. Π. καταγωγή από Καστελόριζο
Μελβούρνη

Ανώνυμος είπε...

Ερήμωσε η ύπαιθρος με πορτόνια που δεν ανοίξουν και με παράθυρα που είναι κατάκλειστα. Αν ανοίξει καμιά πόρτα θα είναι για να μπουν μέσα μετανάστες να βολευτούν σε αυτά που εμείς ερειπώσαμε.

Ανώνυμος είπε...

Πάλι βούρκωσαν τα μάτια μας....
πβρ