Φαίδων Καλοτεράκης: Δεν έχουμε πλαστεί άνθρωποι, έχουμε πλαστεί συνάνθρωποι
Η βαθύτερη ανάγκη των ανθρώπων, είναι να αγαπήσουν και να αγαπηθούν. Και η αγάπη θα είναι επιλογή, που αυτό υποδηλοί σχέση.
Στο «Ενοριακό Αρχονταρίκι» του Ιερού Ναού Ευαγγελιστρίας Πειραιώς και στο πλαίσιο του προγράμματος «ΕΝΟΡΙΑ εν δράσει…», την Δευτέρα 2 Νοεμβρίου, ο κ Ηλίας Λιαμής, Δρ. Θεολογίας - Μουσικολόγος - Συγγραφέας, φιλοξένησε στο Πνευματικό Κέντρο του Ναού, τον κ. Φαίδωνα Καλοτεράκη, Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας Θεραπευτικών Κοινοτήτων - Μουσικό, σε μια συζήτηση με θέμα: «Τι σημαίνει γεμάτη ζωή;».
Η ομιλία, πραγματοποιήθηκε χωρίς την συμμετοχή ακροατηρίου και μεταδόθηκε ζωντανά από το διαδίκτυο, μέσα από το κανάλι του «ΕΝΟΡΙΑ εν δράσει…» στο YouTube.
Ότι ποιο σημαντικό έχουμε στη ζωή, είναι οι σχέσεις, τόνισε ο κ. Καλοτεράκης. Γιατί ακόμα και την υγεία μας, νομοτελειακά, θα την χάσουμε, αφού υπάρχει η σωματική φθορά.
Άρα θα υπάρχει κάποια στιγμή, που δεν θα έχουμε την υγεία μας. Αυτό που θέλει ο άνθρωπος να έχει, είναι ανθρώπους που να τον αγαπάνε και να τους αγαπάει.
Η βαθύτερη ανάγκη των ανθρώπων, είναι να αγαπήσουν και να αγαπηθούν. Και η αγάπη θα είναι επιλογή, που αυτό υποδηλοί σχέση.
Η αγάπη είναι κάτι που το μαθαίνεις, είναι σχολείο και όχι κάτι που έρχεται αυτόματα. Η λέξη-κλειδί είναι η πίστη, που σημαίνει εμπιστοσύνη και η λέξη εμπιστοσύνη υποδηλοί ξεκάθαρα προσωπική σχέση.
«Είναι προσωπική σχέση και όχι ατομική, γιατί εγώ υπάρχω επειδή με βλέπεις κι επειδή σε βλέπω, βλέπουμε ο ένας τον άλλον, υπάρχω σε σχέση με τον άλλον.
Το πρόσωπο υποδηλοί σχέση και ο Θεός είναι πρόσωπο. Και η πίστη είναι αυτό το άφημα εμπιστοσύνης σε αυτό το πρόσωπο.»
Ο Θεός αποκαλύπτεται σε εμάς, μέσα από τους ανθρώπους, παρατήρησε. Ο στόχος είναι η αγάπη. Υπάρχουμε σαν όντα, για να αγαπάμε και να αγαπιόμαστε. Να αγαπάμε τον Θεό, τον διπλανό μας και τον εαυτό μας. Αμαρτάνω, σημαίνει να μην ζω αγαπητικά.
Όσο προχωράει η ιστορία, χάνουμε την αίσθηση της κοινότητας, της συνύπαρξης. Η αξία προσμετράτε πια με πολύ υλιστικά μέτρα και σταθμά, και αυτό φαίνεται πολύ έντονα στον χώρο της απεξάρτησης.
Μιλώντας πια για την εμπειρία του, σημείωσε πως στις θεραπευτικές κοινότητες, υπάρχουν άνθρωποι εξαρτημένοι, που είναι υποχείριο μιας συμπεριφοράς, που όμως εμπεριέχει τη διάθεση της επιλογής και άρα μπορούν να απεξαρτηθούν και να απελευθερωθούν.
Και βλέπει κανείς εξαρτημένους ανθρώπους σκληρούς, να μπαίνουν σε μια θεραπευτική διαδικασία, για να βρουν τη ζωή τους από την αρχή, να μάθουν να αγαπήσουν και να αγαπηθούν.
Κάτι που παίρνει χρόνο, είναι κατόρθωμα, είναι διάβαση, όπου φεύγουν από τον εαυτούλη τους και μπαίνουν στην χαρά της σχέσης.
«Και καταλαβαίνει κανείς, ότι η ζωή τους αλλάζει, άρα μιλάμε για θεραπεία και απεξάρτηση, για ελευθερία, όταν μπορούν και αγκαλιάζονται μεταξύ τους και να λένε ο ένας στον άλλον, ότι τον αγαπάει.
Αυτό είναι μεγαλειώδες και είναι η βαθύτερη μας ανάγκη. Σαν κοινωνία έχουμε μεγάλη δυσκολία να μπορέσουμε να αγαπήσουμε και να δεχθούμε και την αγάπη.»
Όταν δεν έχεις δεχθεί την αγάπη και δεν θεωρείς τον εαυτό σου άξιο να αγαπηθεί, δεν μπορείς να αγαπήσεις και τον άλλον, τόνισε ο κ. Καλοτεράκης.
Για να συνεχίσει σημειώνοντας ότι δεν υπάρχουν αξεπέραστα τραύματα, όλα τα τραύματα επουλώνονται. Υπάρχει θέμα με το πως μεγαλώνουν τα παιδιά, όπως υπάρχει θέμα και με το εκπαιδευτικό σύστημα. Τα σχολεία, πέραν από την μετάδοση της γνώσης, δεν μαθαίνουν το θέμα των αγαπητικών σχέσεων.
Οι θεραπευτικές κοινότητες είναι σχολεία σχέσεων αγαπητικών. Οι άνθρωποι δεν φοράνε μάσκες, είναι γνήσιοι με αυτό που νιώθουνε, μπορούν να το ονοματίσουν, να το εκφράσουν όπως είναι, χωρίς φόβο.
«Τα ναρκωτικά δεν είναι το πρόβλημα, η εξάρτηση είναι. Η εξάρτηση είναι μία διαταραχή της συμπεριφοράς, είναι βιοψυχοκοινωνικό φαινόμενο.
Οι περισσότεροι που μπαίνουν σε μια διαδικασία εξάρτησης, το κάνουν για να νιώσουν καλύτερα, για να ξεφύγουν από μια οδυνηρή πραγματικότητα, που τους δημιουργεί ψυχικό πόνο. Είναι μια μορφή αυτοθεραπείας.»
Στις ουσίες υπάρχουν τρία στάδια. Το στάδιο της χρήσης, της κατάχρησης και της εξάρτησης. Το σημείο ανάμεσα στην κατάχρηση και την εξάρτηση, είναι διαφορετικό και κυρίως είναι ψυχικό. Όλες οι ουσίες δεν προκαλούν σωματική εξάρτηση.
Η κάνναβη, για παράδειγμα, λίγες φορές προκαλεί σωματική εξάρτηση. Είναι πολύ προβληματική η χρήση της για άλλους λόγους, όπως ότι καταστρέφει κύτταρα του εγκεφάλου, ειδικά όταν ο εγκέφαλος είναι σε ανάπτυξη. Κύτταρα που δεν επανέρχονται, όπως κύτταρα που έχουν σχέση με την ευφυία, τη μνήμη, την αίσθηση του πόνου.
Σοβαρές εξαρτήσεις αποτελούν ακόμη, ο ηλεκτρονικός τζόγος, τα κοινωνικά δίκτυα, η πορνογραφία, το downloading, δηλαδή η συνεχής ενασχόληση να κατεβάζει κανείς αρχεία από το ίντερνετ και τα ηλεκτρονικά παιχνίδια.
Ο αθλητισμός μπορεί να είναι αντί – εξαρτησιογόνος, μπορεί και όχι. Καταρχήν είναι ένα δώρο και μπορεί να βοηθήσει τον άνθρωπο να ζήσει πιο ποιοτικά.
Δεν οδηγεί απαραίτητα στην απεξάρτηση, αλλά είναι ένας τρόπος διαχείρισης, ειδικά για τις μικρότερες ηλικίες, του δυναμισμού που έχουν, δίνοντας τους διέξοδο και μπορεί να λειτουργήσει και προληπτικά.
Στις μέρες μας, με την θλιβερή κατάσταση που βιώνουμε, δημιουργούνται αρνητικά ευνοϊκές συνθήκες, για εξαρτήσεις, παρατήρησε ο κ. Καλοτεράκης. Πολλαπλασιάζονται τα περιστατικά ψυχικής διαταραχής και εξάρτησης.
Κάποιοι άνθρωποι γίνονται πιο εγωκεντρικοί, σε άλλους η πρόκληση είναι να ζήσουν πιο αγαπητικά και να εμπνεύσουν τον συνάνθρωπο τους σε κάτι τέτοιο.
«Αρχικά είναι ο φόβος που πιέζει ψυχικά τον άνθρωπο και από εκεί και πέρα δημιουργείται μια πραγματικότητα με έλλειψη εγγύτητας, που είναι πολύ σοβαρό, γιατί η σωματική εγγύτητα είναι άκρως θεραπευτική.
Έχουμε πλαστεί να είμαστε ο ένας για τον άλλον, δεν έχουμε πλαστεί άνθρωποι, έχουμε πλαστεί συνάνθρωποι. Οπότε, τώρα ξαφνικά, αναγκαζόμαστε να είμαστε μακριά για να μπορέσουμε επιβιώσουμε.»
Του Σταμάτη Μιχαλακόπουλου / Ι. Ν. Ευαγγελιστρίας Πειραιώς
Τη συζήτηση μπορείτε να παρακολουθήσετε εδώ:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου