ΕΡΩΤΑΣ ΠΟΡΝΙΚΟΣΦως δεν έμπαινε ποτέ,
βαριά πορφύρα το κάλυπτε.
Κανείς δεν έβλεπε πίσω απ' το παράθυρο
κι όμως όλοι ήξεραν... και ποθούσαν..
Μονάχα τα βράδια, ανάβοντας κερί,
ετράβαγες και λίγο την κουρτίνα.
Τότε ήταν που τρέχαν οι πιτσιρικάδες...
με χέρια ιδρωμένα και ρίγη στο κορμί.
Εσύ πάντα λουσμένη στ' αρώματα,
με φορέματα.. αινίγματα,
μαλλιά.. δολώματα,
τα σεντόνια σου.. τρικυμισμένα νερά.
Η ζωή σου χωρισμένη σε μισάωρα..
τόσο τους χρειαζόταν
για να χορτάσουν τα ένστικτά τους...
κ' ύστερα κορδώνονταν περήφανοι.
Σ' άφηναν ό,τι χρέωνες κι έφευγαν.
Σηκωνόσουν βιαστικά να φτιασιδωθείς,
να περάσει ο επόμενος,
να τρυγήσει κι άλλος το κορμί..
Τι κορμί κι αυτό... ξεχείλιζε ηδονή
ριγμένο και γυμνό στο σανίδι,
με στήθια ιδρωμένα, σκέλια καυτά..
Αχ... αυτή η πηγή στα μεσολάγονά σου...
Και ξάφνου ένα πρωί γράφεις “κλειστό”.
Τρέχεις να αγοράσεις μύρο πολύτιμο,
το ξεπληρώνεις με αμαρτία-πληρωμές πόρνης.
Κείνος που θα σ' αντάμωνε.. τα 'θέλε όλα.
Πάντα σ' έψαχναν.. τώρα, αναζητάς εσύ.
Σπρώχνεις την πόρτα και μπαίνεις,
προσπερνάς τα επιτιμητικά βλέμματα όσων άφησαν
την τιμή και την αναίδειά τους στο σκοτεινό σου κελί.
Το κόκκινο φόρεμά σου τους ξεσήκωνε,
τα λυτά μαλλιά σου τους τρέλαιναν.
Τρόμαξες σαν κατάλαβες τι τους προκαλούσες.
Εκείνος, απλά, περίμενε... σαν από χρόνια.
Χύθηκες στα πόδια του μαζί με τ' άρωμα..
Πρώτη φορά δινόσουν αληθινά σ' άντρα,
του ανταπέδιδες τον έρωτά του για 'σένα...
Είχατε γεννηθεί ο ένας για τον άλλον.
γ.χ.γ
11 σχόλια:
Η αμεσότητα της περιγραφής σοκάρει. Η αλήθεια της μεταστροφής ενοχλεί. Συνηθίσαμε να κρύβουμε τα λόγια της εκκλησιάς, τη βεβαιότητα των ύμνων πίσω από το πέπλο της γλωσσικής απόστασης. Δεν αντέχουμε τόση αλήθεια. Ίσως τα λόγια του Χριστού να μας ενοχλούσαν κι εμάς τόσο όσο τους μαθητές του όταν σχολίασαν: "σκληρός ο λόγος και τις δύναται αυτού ακούειν;" Ίσως γιαυτό και κουτσουρεύουμε τις φράσεις στο ευαγγέλιο της Μ. ΄Δευτέρας βράδυ ... Όσους από μας δεν άγγιξε η αγάπη ως έρωτας απόψε δεν έχουμε θέση στις εκκλησίες (τουλάχιστον απόψε!!!) Μα όσοι ένιωσαν να τους φλογίζει η θέα του άλλου, όσοι ένιωσαν να μηρμυγκιάζει το δέρμα και η ψυχή τους στη θέα ενός προσώπου έχουν βρει ένα γρήγορο δρόμο προς τον Παράδεισο. Ας μην τους ζηλεύουμε οι υπόλοιποι και βγάζουμε τη ζήλια μας με κακία.
Καλή Ανάσταση
γχγ σε ευχαριστούμε
Τολμηρό για τον ξύλινο καθημερινό μας λόγο. Όταν το ξαναδιαβάζεις δημιουργούνται σκέψεις πολλές θετικές, αρνητικές.... τελικά νομίζω ωφέλιμες.
Κύριε Κωστόπουλε, ευχαριστώ για την ανάρτηση του άτεχνου κειμένου μου. Ευχαριστώ, επίσης, και αυτούς που καταδέχτηκαν να γράψουν το σχόλιο τους. Ζητώ συγγνώμη αν σκανδάλισα με το λόγο μου...
«κόκκινο το φόρεμα», κόκκινη η γραμματοσειρά, κόκκινα τα τριαντάφυλλα. Κοκκίνισα και εγώ όταν το διάβασα. Αλλά όχι από το κακό μου. Είχα διαβάσει σε άλλο blog κείμενο σχετικό του κ. Μάλφα που με προσγείωσε, και έτσι δεν βγήκα εκτός εαυτού. Τι να κάνω είμαι «συντηρητικός», δεν μπορώ να το αποβάλω όσο και αν προσπαθώ. Ποίος είναι όμως ο γ.χ.γ.; θα τον παρακαλούσα να τα γράφει λίγο ποιο συγκεκαλυμμένα. Για να αντέχω και να μην κοκκινίζω έστω και στην αρχή.
σκληρό... και όμως αφυπνιστικό (ελπίζω)
Είναι τολμηρό στις περιγραφές και στις σκέψεις…. όμως ειλικρινές.
Είναι μερικοί άνθρωποι που δεν μπόρεσαν ποτέ να διαβάσουν το μυστικό σημείωμα που άφησε μέσα τους ο Θεός. Είναι μερικοί άνθρωποι που, όταν πέσει στα χέρια τους η χαρά, δεν ξέρουν πως τους ανήκει. Και σαστίζουν. Είναι μερικοί άνθρωποι που πίστεψαν αλήθεια πως ο Θεός αγαπάει τους μουτρωμένους. Χαρά σ' αυτούς που γέμισαν την ψυχή τους και διάβασαν τραγουδιστά το μυστικό τους σημειωματάκι. Χαρά σ' αυτούς που πιάστηκαν στο δόλωμα της ζωής και σπαρτάρισαν μέσα στα δίχτυα της. Αν τα τρύπησαν μια στιγμή και ξαναβγήκαν στο πέλαγος, το έκαναν μόνο και μόνο για να 'χουν τη χαρά να ξαναπιαστούν;
A. Π.
Απόψε πάλι ο άνεμος φέρνει
τη μυρωδιά σου και με παιδεύει
ο άνεμος απόψε ζητάει
ότι έμεινε από μένα να πάρει
Λουσμένη στον ιδρώτα παλεύω
να ενώσω τα κομμάτια μου τρέμω
η γεύση απ' τα χείλη σου απόψε
φαρμάκι στο κορμί μου απόψε
Απουσία γλυκιά μου
φεύγεις κι έρχεσαι κοντά μου
απουσία γλυκιά μου
παράξενε ερωτά μου
απουσία γλυκιά μου
φεύγεις κι έρχεσαι κοντά μου
τρυφερέ θάνατέ μου αργέ
Απόψε πάλι ο άνεμος φέρνει
τη μυρωδιά σου και με παιδεύει
γυμνή μες στο σκοτάδι γυρνάω
σαν την δαιμονισμένη σε ψάχνω
Απουσία γλυκιά μου
φεύγεις κι έρχεσαι κοντά μου
απουσία γλυκιά μου
παράξενε ερωτά μου
απουσία γλυκιά μου
φεύγεις κι έρχεσαι κοντά μου
τρυφερέ θάνατέ μου αργέ
Μια καληνύχτα....
έτσι απλά!!!!
Πολύ ενδιαφέρον το ποίημα του γ.χ.γ. Εξάλλου αυτό διαπιστώνεται και απο τον αριθμό των σχολίων. Δε φαντάζομαι να έχει Αναστάσιε τόσα πολλά σχόλια άλλη σου ανάρτηση!
Το θέμα μάλλον μας αγγίζει από πολλές πλευρές και σε πολλά σημεία..!!!
μ.β.μ.
Πολύ καλό. Αληθινό. Προχωρημένο. Με γοήτευσε. Μπράβο σε αυτόν που το έγραψε αλλά και σε αυτόν που το δημοσίευσε.
Νομίζω ότι το "Ότι ηγάπησε πολύ" Α΄ στην πρώτη ανάρτηση (με τη φωτογραφία ) έχει ένα σχόλιο παραπάνω!
Ζήτω στη μετρήσιμη επιτυχία!
Δημοσίευση σχολίου