Νέος, 36 μόλις ετών, πάμπλουτος (κληρονόμος της σοκολατοδυναστείας Κάντμπουρυ’ς), πανέμορφος “επιτυχημένος”, καλλιεργημένος (σπούδαζε στο Ήτον και στο Καίμπριτζ). Στοιχεία ταυτότητος: Τζόζελυν Κάντμουρυ, Συντηρητικός βουλευτής, εκπρόσωπος της περιχοχής του στη Βουλή των Κοινοτήτων. Το τέλος του: Μια σφαίρα στο κεφάλι, το όπλο πεσμένο δίπλα του, κανένα σημείωμα, καμία εξήγηση. Αυτοκτονία. “Έπασχε από μοναξιά”, είπαν οι περί αυτόν…”
5 σχόλια:
γιά να απομυθοποιούμε και λίγο τά λεφτά,γιά νά είμαστε και λιγο ευχαριστημένοι απ τήν ζωη μας...
Στο νοσοκομείο όπου δουλεύω έρχεται ένας νέος με εμφανή τα σημάδια κατάθλιψης.
Πριν μπει στον γιατρό έπιασα κουβέντα μαζί του.
Δεν πρόλαβα να κάνω κάποια ερώτηση, και άρχισε: νιώθω μοναξιά. Φοβάμαι την Αθήνα με όλους αυτούς τους αγνώστους. Κανέναν δεν ξέρω, σε κανέναν δεν μιλάω, δεν το αντέχω, το καταλαβένετε? Νιώθω μόνος μου...
Αραγε το καταλαβαίνουμε ότι μέσα σε μια πόλη 2.000.000 ανθρώπων κάποιος νέος αισθάνεται μοναξιά?
Τι είδους μοναξιά μπορεί να αισθάνεται?
Με τι γιατρεύεται?
Ερώτηση προς εσωτερική απάντηση.
Ν.
Πέρα από ηθικολογίες νομίζω οτι οι πολεις ειναι καταθλιπτικές.Πολλές φορές βλέποντας κανείς τήν θάλασσα αισθάνεται ηδη καλύτερα καί απαλύνουν πολλά δυσάρεστα αισθήματα..
συγγνωμη,απαλύνονται ήθελα νά πώ.
Η κατάθλιψη έχει να κάνει με την εσωτερική πλευρά του ανθρώπου.
Τι και αν είναι στο Αγιον Ορος τι και αν ειναι στην πολη ο άνθρωπος δεν παύει να απειλείται απο την καταθλιψη.
Και μη χειρότερα...
Δημοσίευση σχολίου