Στη ζωή μου έχω βάλει σκοπό
το μονοπάτι της Ζωής να διαβώ.
Ελεύθερος και χωρίς φραγμό
στα πελάγη τ’ ουρανού να πετώ.
Είναι όμως της μοίρας γραφτό
στη λάσπη και στον οχετό
δίχως ντροπή και δισταγμό
να κυλιέμαι και να κολυμπώ.
Μάταια η ψυχή μου αναζητά
λύτρωση στα πάθη να γευθεί.
Στα τείχη των ηδονών σταματά
κάθε προσπάθεια για Ζωή.
Είμαι μόνος και φοβάμαι.
Δίπλα μου δεν υπάρχει ψυχή.
Πολλές φορές αναρωτιέμαι
Άνθρωποι μ’ ακούει κανείς;
p.
6 σχόλια:
Κατά βάσιν ο άνθρωπος πρέπει να γνωρίζει ότι είναι μόνος. Μόνος προς Μόνον. «Ελθέ ο μόνος προς μόνον, ότι μόνος ειμί καθάπερ οράς».Τούτο βέβαια ουδόλως σημαίνει ότι πρέπει να μονωνόμαστε και να γινόμαστε αγοραφοβικοί, αλλά να έχουμε την επίΓνωση, ότι ο κοινός παρονομαστής μας είναι η Μοναχικότης, απ' όπου θ' αντλούμε το κουράγιο της ουσιαστικής αντιμετώπισης του καθ' ημέραν Θορύβου.
Αυτή τη στιγμή μού έρχεται στο νου εκείνη η (αμφιλεγόμενη για πολλούς) φράση του μεγάλου φιλοσόφου του Σαρτρ, που έλεγε: "Η Κόλασή μου είναι οι Άλλοι". Αυτός ο μέγας ερευνητής της ανθρώπινης ύπαρξης κάτι περισσότερο από εμάς ήξερε. Δεν με νιάζει αν με ακούν οι άνθρωποι θάθελα να βεβαιωθώ πως με ακούει ο Θεός. Σε αυτό ελπίζω.
Είναι μαγευτικό το να μένεις μόνος με τον εαυτό σου, οι στιγμές μοναξιάς είναι πηγές έμπνευσης. Είναι μοναδικές. Κάνε απολογισμό και νιώσε δυνατός για τη μέρα που πέρασες μόνος σου. Και πέρασες όμορφα. Εσύ με συντροφιά εσένα. Μου αρέσει η μοναξιά μου. Δεν έχω την ανάγκη να με ακούσει κανείς. Μερικές φορές αυτός που νομίζω ότι με ακούει με πληγώνει. Ποιο καλή η μοναξιά.
Δεν αντεχω την μοναξια...
Δεν αντεχω να μην βλεπω τα λαχταριστα ματακια του Αναστασιου!
Διάβασα κάπου αυτό το υπέροχο ποίημα. Το παραθέτω και αφήνω τον σχολιασμό στον καθένα σας...Το ποίημα είναι του Ντίνου Χριστιανόπουλου.
ΕΝΟΣ ΛΕΠΤΟΥ ΣΙΓΗ
Εσείς που βρήκατε τον άνθρωπό σας
κι έχετε ένα χέρι να σας σφίγγει τρυφερά,
έναν ώμο ν' ακουμπάτε την πίκρα σας,
ένα κορμί να υπερασπίζει την έξαψή σας,
κοκκινίσατε άραγε για την τόση ευτυχία σας,
έστω και μια φορά;
είπατε να κρατήσετε ενός λεπτού σιγή
για τους απεγνωσμένους;
Και όμως είναι ωραίο στα πελάγη του ουρανού να πετάς και κυλιέσαι και να κολυμπάς. Δεν πιστεύω να σταματά η Ζωή στα τείχη των ηδονών. Δίπλα μας πάντα υπάρχουν πολλοί, αλλά ο εγωκεντρισμός μας δεν μας αφήνει να τους διακρίνουμε και να του πλησιάσουμε. Ο τολμών νικά.
Τό ποίημα του Χριστιανοπουλου τά λέει όλα.
Δημοσίευση σχολίου