"Μέρα της Παναγιάς μας μίσεψες" .. (Αρχιμανδρίτης Χριστόδουλος Φάσσος) - Αλεξανδρεύς

Μέρα της Παναγιάς μας μίσεψε

Σε όποιον η Παναγιά έκανε την τιμή να αποχωρήσει την ίδια ημέρα με Εκείνη για την ουράνια πατρίδα δεν χρειάζονται λόγια φτωχά και τετριμμένα σαν τα δικά μας.
Σε αυτόν που η τοπική εκκλησία τον προέπεμψε με τη βεβαιότητα της σωτηρίας και με την εκζήτηση των ευχών του δεν ταιριάζει πένθος αλλά χαρά.
Εκείνος που υψώθηκε στη θέση του πατέρα όλων μας όχι μέσα από το τυπικό μιας χειροτονίας αλλά μέσα από το ήθος και τη βιωτή του δεν έφυγε από κοντά μας. Γιατί όποιος είναι πατέρας δεν εγκαταλείπει τα παιδιά του∙ απλώς αλλάζει τρόπο με τον οποίο τα βοηθά.
Εκείνος που κατέκτησε τη σχέση νίκησε το θάνατο. Ίσως γιατί το μόνο που ήξερε τόσο καλά ήταν να αγαπά. Να αγαπά βαθιά, ανθρώπινα και ταυτόχρονα να εικονίζει την αγάπη του Θεού Πατέρα στη ζωή μας.
Δύο στοιχεία ξεχωριστά κι ανεπανάληπτα επιτρέψτε μου να τονίσω.
Το ένα, το χάρισμα –το έκπαγλο χάρισμα- του λόγου του. Όχι με τη λάμψη ενός χρυσοστομικού ταλέντου μα με τη στέρεα δομή του διδάσκοντος ποιμένος, συνδυασμένη με την ομορφιά του χαρισματικού δασκάλου.
Το περιεχόμενο, η μορφή και κυρίως το ύφος και η εκφορά του λόγου τον καθιστούσαν όχι μόνο ένα απολαυστικό ακρόαμα από το οποίο ικανοποιούνταν από τα μικρά παιδιά μέχρι τους καθηγητές πανεπιστημίου αλλά και ένα εγερτήριο σάλπισμα μετανοίας, μιας μετανοίας συνδυαζόμενης από τη βεβαιότητα της βοήθειας του Θεού, όχι απρόσωπης αλλά σωματούμενης στο πρόσωπο του Παππούλη. (Έτσι τον είπαμε όλοι μας). Ίσως γι αυτό οι δημοσιευμένες σε βιβλίο ομιλίες του να έχουν χάσει ένα μέρος από τη δύναμή τους. Τόσα χρόνια ακροατής κηρυγμάτων (γκρινιάρης και απαιτητικός είναι η αλήθεια) κανέναν άλλο δεν απήλαυσα όσο εκείνον.
Το δεύτερο ήταν το χάρισμά του ως Πνευματικός. Κρατάμε το επίθετο και λησμονούμε το ουσιαστικό. Το χάρισμά του ως Πατέρας. Εκείνη η θερμή αγκαλιά, εκείνο το βλέμμα γεμάτο κατανόηση και αγάπη για τις πτώσεις και τις αστοχίες μας, εκείνη η παραμυθία που έτρεχε από το πετραχήλι του, εκείνη η προσπάθειά του να τονίσει στους άλλους τα όποια θετικά μας μα πάνω από όλα εκείνη η ετοιμότητά του να αγωνιστεί μαζί μας για να νικήσουμε τα πάθη μας. Πώς μπόρεσε να γίνει τόσο εκπληκτικός πατέρας κάποιος που έχασε τόσο νωρίς τον δικό του σαρκικό πατέρα;
Ξέρω πως εκεί πάνω μας βλέπεις με τη χάρη του Θεού. Σε λυπούμε γιατί τις υποσχέσεις που δώσαμε μπροστά σου στο Θεό δεν τις τηρήσαμε. Σε βλέπω δακρυσμένο να μας αγκαλιάζεις με το βλέμμα σου.
Μας συγχωρείς.
Άγιε του Θεού Χριστόδουλε πρέσβευε υπέρ ημών.

Αλεξανδρεύς