Εκκλησία και εθνοκεντρισμός - Παν.Νικολόπουλος

Απαραίτητο στοιχείο μιας ριζικά διαφορετικής νοοτροπίας που θα διαχέει το σώμα της Εκκλησίας, δεν μπορεί παρά να είναι ο παραμερισμός του εθνοκεντρισμού που σήμερα κατακλύζει το λόγο και την πράξη των περισσότερων εκκλησιαστικών παραγόντων.  Η κριτική που ασκείται στον εθνοκεντρισμό της Εκκλησίας επ' ουδενί έχει το νόημα ότι οι πιστοί αδιαφορούν για τα εθνικά ζητήματα, την εθνική ταυτότητα και την πορεία του έθνους. Κάθε πολίτης, κληρικός ή λαϊκός, και ο ίδιος ο Αρχιεπίσκοπος, δικαιούται και υποχρεούται να έχει την έγνοια αυτή. Με τη διαφορά ότι την έγνοια αυτή δεν την έχουμε ως Εκκλησία, ούτε ως πιστοί χριστιανοί ή ως ιεράρχες, αλλά την έχουμε ως Έλληνες πολίτες και την εκδηλώνουμε μέσω ποικίλων συνταγματικά ή μη καθορισμένων πολιτικών και κοινωνικών φορέων, μεταξύ των οποίων ΔΕΝ περιλαμβάνεται η Εκκλησία. Η Εκκλησία διεδραμάτισε  εθναρχικό ρόλο σε εξαιρετικές περιστάσεις, κατά τις οποίες ήταν αδύνατη η λειτουργία πολιτικών ή κοινωνικών φορέων. Ακόμα κι αν αδιαμφισβήτητα διαπιστώνεται αδράνεια ή και συνειδητά επιβλαβής χειρισμός εθνικών θεμάτων, αρμόδια για την υπεράσπιση των εθνικών δικαίων θα αναδειχθούν τα πολιτικά πρόσωπα και φορείς με πατριωτικό φρόνημα και γύρω από αυτούς θα συσπειρωθούν πιστοί και άπιστοι, που ασπάζονται τις ίδιες αντιλήψεις, και δεν θα προσπαθήσει να υποκαταστήσει το ρόλο τους η Εκκλησία, επειδή ακριβώς η αποστολή της συνίσταται στην ένταξη κάθε ανθρώπου στο σώμα του Χριστού και τελικά στη σωτηρία του και όχι, πάντως, στη σωτηρία οποιουδήποτε έθνους. Η προσέγγιση που εδώ υποστηρίζεται κινείται στον αντίποδα της συνήθους τακτικής των περισσοτέρων ιεραρχών και ιεροκηρύκων, στους λόγους των οποίων ακούγονται συχνότερα οι λέξεις "έθνος", "πατρίδα", "Ελλάδα", "ελληνορθοδοξία" παρά το όνομα του Χριστού.   

Παν. Νικολόπουλος

 (Από το βιβλίο του: Ιδιωτικοποίηση της θρησκείας και εκκοσμίκευση της Εκκλησίας, εκδ."Καστανιώτη",σελ.20-22). 
Υάκινθος