Ένας Ραβίνος είχε μια συζήτηση με τον Κύριο, για τον Παράδεισο και την Κόλαση. «Θα σου δείξω την Κόλαση», του είπε ο Κύριος και τον οδήγησε σε ένα δωμάτιο που είχε στη μέση ένα μεγάλο στρογγυλό τραπέζι. Οι άνθρωποι που κάθονταν γύρω από το τραπέζι ήταν πεινασμένοι και απελπισμένοι. Στη μέση του τραπεζιού βρισκόταν ένα τεράστιο καζάνι με νόστιμο φαγητό που μύριζε τόσο καταπληκτικά ώστε το στόμα του ραβίνου γέμισε σάλιο. Όσοι κάθονταν στο τραπέζι κρατούσαν από ένα κουτάλι με πολύ μακρύ χέρι. Παρόλο που τα κουτάλια έφταναν ίσα ίσα το καζάνι, τα χερούλια τους ήταν πιο μακριά από τα μπράτσα των ανθρώπων που τα κρατούσαν: έτσι κανένας του δεν μπορούσε να φάει γιατί του ήταν αδύνατο να φέρει το φαγητό ως τα χείλη του. Ο ραβίνος είδε ότι η δυστυχία ήταν πραγματικά τρομερή.
«Τώρα θα σου δείξω τον Παράδεισο», είπε ο Κύριος και μπήκαν σε ένα δωμάτιο ακριβώς το ίδιο όπως το πρώτο. Και εκεί υπήρχε το ίδιο μεγάλο στρογγυλό τραπέζι, το ίδιο καζάνι με φαγητό. Οι άνθρωποι εδώ κρατούσαν τα ίδια κουτάλια με μακριά χερούλια, εδώ όμως όλοι ήταν καλοφαγωμένοι και παχουλοί, γελούσαν και συζητούσαν. Ο ραβίνος δεν καταλάβαινε.
«Είναι απλό, αλλά απαιτεί μια συγκεκριμένη ικανότητα», είπε ο Κύριος. «Σ’ αυτό το δωμάτιο βλέπεις, έμαθαν να ταΐζουν ο ένας τον άλλον».
Άντε να δούμε πότε θα καταλάβουμε ότι η όποια ευτυχία μας και η όποια Σωτηρία μας (όποιος τη πιστεύει..) περνά μέσα από τον συνάνθρωπό μας...... είδες (ή οίδες) τον αδερφό σου....είδες (ή οίδες) Κύριον το Θεό σου!!!
(Αντιγραφή από το βιβλίο του Irvin Yalom "Η μάνα και το νόημα της ζωής" μια παλιά χασιδική παραβολή).
Με εκτίμηση π. Δημήτριος Σαββόπουλος
2 σχόλια:
Παπουλάκη μου, τί ήταν αυτό; έγραψες... Έχω να σ' ακούσω πολύ καιρό. Πάντα μας ωφελείς, ακόμα και με τη σιωπή σου και το ύφος σου...Σε είχα ομαδάρχη και Αρχηγό στην κατασκήνωση. Αξέχαστα χρόνια...Να έχουμε την ευχούλα σου και να σε ακούμε πιο συχνά...
Πάτερ καλά τα λέει η διήγηση. Όμως σήμερα ο καθένας μας προσέχει μόνο τον εαυτό του και την οικογένειά του τίποτα παραπάνω. Γι’ αυτό η ζωή μας είναι κόλαση.
Δημοσίευση σχολίου