Χαιρετισμός του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Κύπρου κ. Χρυσοστόμου με την ευκαιρία των εορτασμών της 25ης Μαρτίου και 1ης Απριλίου

Χαιρετισμός του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Κύπρου κ. Χρυσοστόμου με την ευκαιρία των εορτασμών της 25ης Μαρτίου και 1ης Απριλίου

Περίλαμπρες ανατέλλουν και πάλιν στην ιστορική μας μνήμη  οι επέτειοι τής εθνικής μας παλιγγενεσίας τού 1821 και  τού επικού απελευθερωτικού μας Αγώνα τού 55 – 59.

Όταν κανείς μελετά την ιστορία τού ελληνισμού με υπερηφάνεια  διαπιστώνει ότι  αυτή είναι μία αλυσίδα αγώνων, είτε για να διατηρήσει είτε για να ανακτήσει την ελευθερία του. Τούτο οφείλεται κυρίως στην εξαιρετικά σημαντική στρατηγική θέση την οποία κατέχει η Ελλάδα στον παγκόσμιο γεωστρατηγικό  χώρο. Οι συνεχείς  αυτοί αγώνες συντέλεσαν, ώστε η έννοια τής ελευθερίας να διαμορφωθεί  στη συνείδηση των Ελλήνων ως η κατ’ εξοχή υπερούσια αξία τής ζωής. Αυτή η πεποίθηση μεταδόθηκε και καλλιεργήθηκε από γενεά σε γενεά στην ψυχοσύνθεση τού Ελληνισμού, τόσο μέσα από τα ιστορικά δρώμενα όσο και μέσα από την πνευματική ηγεσία τού λαού μας.  Την πίστη αυτή τη διαπιστώνουμε  και μέσα από  ένα λαϊκό δίστιχο που τραγουδούσαν οι Έλληνες  κατά τα τελευταία χρόνια τής τουρκοκρατίας.

Πλέον δεν έμεινε ελπίς, καθώς το λέει ο Κοραής,
κάλλιον  θάνατος με βία, κι’ όχι πλέον τυραννία.

Αυτή την ιδεολογία και αυτό τον πόθο καλλιεργούσε και η Μητέρα τού λαού μας, η Εκκλησία μέσω τής εθνικοθρησκευτικής αγωγής, πού μυστικά και αθόρυβα προσέφερε προς το ποίμνιό της.

« Μη σκιάζεστε στα σκότη.
Η λευτεριά σαν τής αυγής το φεγγοβόλο αστέρι,
τής νύχτας το ξημέρωμα θα φέρει».

Αναμφίβολα ο αγώνας τού 21 υπήρξε ένα απίστευτο ιστορικό θαύμα.
Οι πάντες νόμιζαν ότι τέσσερις αιώνες «πικρής σκλαβιάς χειροπιαστό σκοτάδι» συντέλεσαν ώστε ο ελληνισμός να χαθεί από το ιστορικό προσκήνιο. Γι’ αυτό και όταν μαθεύτηκε η έκρηξη τής ελληνικής επανάστασης στους ηγέτες τής ιεράς Συμμαχίας που συνεδρίαζαν τότε στον Λάυμπαχ, ο μισέλλην ηγέτης αυτής, ο περιβόητος Μέττερνιχ σχολίασε ειρωνικά:
« Μα δεν υπάρχουν πια Έλληνες. Υπήρχαν κάποτε στην Ιστορία».

Και όμως το πάθος των σκλάβων Ελλήνων για την ερατεινή αυτή έννοια που λέγεται ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ πραγματοποίησε το εκπληκτικό εκείνο ιστορικό θαύμα. Ο Ελληνισμός, σαν άλλος Δαβίδ, με ακράδαντη πίστη προς τον Θεό τής δικαιοσύνης και με ηθικά όπλα τον έρωτά του προς  την ελευθερία και τις άλλες αξίες τής ζωής νίκησε τον Γολιάθ τής Οθωμανικής αυτοκρατορίας και επανέφερε την Ελευθερία στη γενέθλια Γη της.

Μέσα από τους ηρωικούς του αγώνες  η Ελευθερία πρόβαλε μέσα  από την τέφρα, τον πόνο και την οδύνη τής σκλαβιάς ολοζώντανη, ολοπόρφυρη και ζωογόνα.  

Ο κυπριακός ελληνισμός εμπνεόμενος από  το ίδιο ιδεώδες τής ελευθερίας και έχοντας  τους αγωνιστές τού 21 ως πρότυπο, ακολούθησε τον ίδιο  χρεωστικό δρόμο τής τιμής.  Απεδύθη σ’ έναν άνισο και σκληρό  αγώνα υπέρ βωμών και εστιών. Ο αγώνας εκείνος ουδόλως υστέρησε σε θυσίες και αίμα από τον επικό αγώνα τού 21. Καθολική συμμετοχή τού λαού, μάχες ηρωικές, θάνατοι ένδοξοι, φυλακίσεις των αγωνιστών, παθητική αντίσταση, συγκινητική μαχητική συμμετοχή τής μαθητιώσας νεολαίας μας και  απαγχονισμοί αλκίμων εφήβων συνέθεσαν το σκηνικό τού επικού εκείνου απελευθερωτικού μας αγώνα.

Δυστυχώς τη μυρσίνη και τη δάφνη τού ένδοξου εκείνου αγώνα μας, για τον οποίο έχουμε κάθε δικαίωμα να νοιώθουμε υπερήφανοι, αντικατέστησε η προαιώνια κατάρα τής φυλής μας. Εις μάτην ο λαοπρόβλητος και εμπνευσμένος Ηγέτης μας, Αρχιεπίσκοπος Μακάριος καλούσε τον λαό εις ομόνοια και έκρουε τον κίνδυνο τής εισβολής και τής καταστροφής τής πατρίδας μας. « Οδόν εθνικού Γολγοθά εισέτι πορευόμεθα... Έξωθεν απειλαί και έσωθεν διχοστασίαι και έριδες, πολλά  κακά απεργάζονται. Ημέρας πονηράς διερχόμεθα και «εν μέσω παγίδων διαβαίνομεν» ( Σοφ. Σειράχ 9,13). Διό και υπέρ ποτέ σήμερον απαιτείται ενότης και ομόνοια παραμεριζομένων ερίδων και παθών. Ηνωμένοι και ομονοούντες   βεβαίαν ας έχωμεν την πίστιν ότι τον Γολγοθάν τού εθνικού μαρτυρίου θα διαδεχθεί η χαρά τής εθνικής αναστάσεως» ( Άπαντα Μακαρίου, τόμος Α΄ σελ. 211).

Τα αποτελέσματα – δυστυχώς -  είναι γνωστά. Εισβολή και κατοχή.    Και το δράμα τού λαού μας συνεχίζεται. Διερχόμαστε ακόμη τη μεγάλη Παρασκευή των Παθών μας. Και το χειρότερο είναι το γεγονός ότι το εσωτερικό μας μέτωπο είναι και πάλι διχασμένο. Σαράντα χρόνια μετά την κατοχή και ακόμα δεν μπορέσαμε να χαράξουμε μια ενιαία στρατηγική αρχή και να κωδικοποιήσουμε τους στόχους μας για την επίλυση τού κυπριακού.

Γι’ αυτό ως Εκκλησία Κύπρου, με βαθύ αίσθημα ευθύνης απέναντι στην ημικατεχόμενη και πολυαλγούσα πατρίδα μας,  απευθύνουμε  θερμότατη έκκληση προς την ηγεσία και τον λαό μας για  πραγματική πολιτική ενότητα, καρπός τής οποίας να είναι μια ενιαία και μονολιθική στοχοθεσία ως προς το εθνικό μας θέμα.

Μόνο με αυτή την ενότητα τού πνεύματος και των στόχων δικαιούμαστε να ελπίζουμε ότι θα σώσουμε την πατρίδα μας και θα επιτύχουμε μία, κατά το δυνατό, δίκαιη, βιώσιμη και λειτουργική λύση τού εθνικού μας προβλήματος.

Αυτό είναι το χρέος που έχουμε σήμερα απέναντι σ’ όλους εκείνους οι οποίοι το 1821 και το 1955, με πνεύμα ηρωικό, θυσιάστηκαν με  όραμα την ελευθερία αυτής της Πατρίδας και τους οποίους καθηκόντως τιμούμε. Τότε και μόνο θα φανούμε ότι είμαστε αντάξιοι απόγονοί τους.

Ιερά Αρχιεπισκοπή Κύπρου
     27 Μαρτίου 2014