Αποκαλύψεις αξηµέρωτα - δ. Γρηγόριος Φραγκάκης

Από τoν αµπελώνα της Μεγάλης Εκκλησίας

Αποκαλύψεις αξηµέρωτα

(Κυριακή των Μυροφόρων)

Ενώ  ο  κύκλος  των  Κυριακών  που  µεταφέρουν  στη διάρκεια του σύνολου χρόνου τα µύρα της Ανάστασης του Κυρίου άνοιξε, εµείς θυµούµαστε την τόλµη του κρυφού αλλά και του νυκτερινού µαθητή και την αγάπη και τη στοργή των Μυροφόρων γυναικών.

Ενώ οι φαινοµενικά διαφορετικές διηγήσεις των Ευαγγελιστών εξηγούνται από τους ερµηνευτές των Γραφών, δύο στοιχεία παραµένουν αδιαµφισβήτητα. Το πρώτο είναι ότι Εκείνος τον οποίον αποκαθήλωσαν και ευτρέπισαν σε ταφή στο λαξευµένο µνήµα "ηγέρθη' ουκ έστιν ώδε" και ότι τα πάντα και οι πάντες πλέον λαµβάνουν την ξεχωριστή θέσι του ο καθένας στη διακονία αυτού του θαύµατος.

Σε έναν κόσµο που υποτιµούσε την πλευρά του Αδάµ ο Χριστός εµφανίζεται πρώτα στην Παναγία Μητέρα Του και στις Μυροφόρες για να τους ευαγγελισθεί την Ανάστασί Του και µέσω εκείνων να το µάθουν οι φοβισµένοι Μαθητές. Οι Μαθητές, από την πλευρά τους, θα συγκεντρώνονταν στη Γαλιλαία για να µάθουν ότι  σύντοµα θα ξεχύνονταν στις άκρες της γης για να µεταφέρουν το θαύµα καινα φέρουν εις πέρας τις δυσκολίες του εγχειρήµατος.

Τα πράγµατα για τη γυναίκα βελτιώθηκαν πολύ µε την επίδρασι της πίστης µας. Έφθασε, όµως, στο αντίθετο σηµείο ο κόσµος ή µάλλον το πνεύµα του, παρά τη θεωρούµενη εξέλιξη, να υποτιµά, δηλαδή, πολλές φορές τη γυναίκα παρακινώντας την να ενδυθεί αταίριαστα της χαρακτηριστικά. Έτσι το ευγενές πλάσµα προσπαθεί να ξεπεράσει της φύσης την φύσι ενώ πίσω από τη χειραφέτησι εύκολα διακρίνεις τον φόβο που πρέπει να κρυφτεί για να µοιάζουν όλοι όχι ίσοι αλλά για να εξυπηρετηθεί ουσιαστικά το ίσωµα. Εύκολα ανταλλάσσει, σε αρκετές περιπτώσεις, το προνόµιο της πρώτης είδησης του κενού Τάφου µε το να επιδιώκει να µοιάζει στον τρόπο ζωής µε τον σκληροτράχηλο των απεσταλµένων.

Στον σύγχρονο κόσµο, τον συγκεχυµένο, οι περισσότερες έννοιες  µοιάζουν  αλλοιωµένες.  Ελάχιστοι  µένουν  ευχαριστηµένοι µε τους όρους της ζωής και µε τα δεδοµένα της. Έτσι αναζητούν µε εγωισµό, φανερό ή αφανή, την αλλαγή η οποία στις απαρχές της µοιάζει κάπως µε απελευθέρωσι, µε αποτίναξι του κακού παρελθόντος, µε εξυγχρονισµό ή ό,τι άλλο.

Ο αψευδής Χριστός, αδελφοί µου, τίµησε απόλυτα το πλάσµα Του χαριζόµενος σε αυτό όπως εκείνο µπορούσε να διακονήσει το µεγαλείο Του, τίµησε την ξεχωριστή φύσι του άνδρα και της γυναίκας. Τελικά πριν ο ορθρινός ήλιος εκείνης της Κυριακής απλώσει τις ακτίνες του και φωτίσει τους οφθαλµούς των ανθρώπων, εκείνοι ήδη συµµετείχαν στις  αποκαλύψεις  που  επιφύλασσε  ήδη αξηµέρωτα  η όντως φυσιολογική κατάστασί του, η Ανάστασι.

Εµείς; Θα αργήσουµε πολύ να ξηµερωθούµε;

δ. Γρηγόριος Φραγκάκης

Πηγή: Απογευματινή Κωνσταντινουπόλεως