Αγωνία
Σε χρόνους παρακλήσεως
στρίμωχνε πότε-πότε
μικρές ευχές
κι αναστενάρικα «Κύριε ελέησον»
σε απίθανες γωνίες της ψυχής του.
Όχι πολλά,
σαν τα ψιλά που ξεχαστήκανε
στην τσέπη ενός παλτού
σαν μπήκε η άνοιξη φουριόζα.
Τώρα...
Τώρα που μπούκωσε η ψυχή του
από τον πόνο
τα ψάχνει απεγνωσμένα
τα μετρά ξανά και πάλι
μπας και του φτάσουνε
μ' αυτά
να ξεπληρώσει.
Αλεξανδρεύς
6 σχόλια:
Αυτό το εις βάθος μέτρημα είναι οδυνηρό για τον άνθρωπο που δεν γνωρίζει την μετάνοια.
Ο Θεός να με ελεήσει.
Ωραίος Αλεξανδρεύς.
Εύγε τέκνο μου.
Ωραίον!!!
Απλές σκέψεις, με τις οποίες ζωγραφίζεις την πραγματικότητα του έσω ανθρώπου.
Να σε έχει ο θεός καλά για να μας αφυπνίζεις. Μπορεί να μην είναι αφυπνιστικός σεισμός αλλά τα το λόγο ταρακούνημα καλό μας κάνει.
Η αληθινη μετανοια ξερεις τι κανει;
Ωραιο! Καλα κ ευλογημενα Χριστουγεννα!π
Δεν νομίζω ότι το θέμα του ποιήματος είναι η μετάνοια
Δεν ξεπληρώνουμε ποτέ έναν Θεό με τέτοια αγάπη, όσα Κύριε ελέησον κι αν πούμε
Ούτε θέλει πληρωμές. Δόσιμο στο έλεός του θέλει
Πάντως μου άρεσε πολύ το ποίημα
Δημοσίευση σχολίου