Ας σχετιστούμε αλλιώς με τον χρόνο - Δάσκαλός μας ένας ...χτίστης (Jim Forest)

...Προσωπικά, θεωρώ τον Καθεδρικό Ναό της Σαρτρ, νοτιοδυτικά του Παρισιού, τον πλέον εντυπωσιακό της δυτικής Ευρώπης και τον επισκέπτομαι τακτικά. Δεν με συγκλονίζει μόνο το γεγονός ότι υπάρχει ένα τέτοιο μνημείο ή ότι επιβίωσε από τις θύελλες της ιστορίας, αλλά και ότι βρέθηκαν άνθρωποι που οραματίστηκαν να περικλείσουν τον χώρο σε μια τεράστια αγκαλιά, όπου η πέτρα ισορροπεί ιδανικά με το γυαλί. Οι ουρανοξύστες της Νέας Υόρκης προκαλούν μεν δέος, αλλά, μπροστά τους νιώθεις ασήμαντος, ενώ εδώ, σ' αυτόν τον Καθεδρικό, αισθάνεσαι σημαντικός τουλάχιστον ως ανθρώπινο όν, αν όχι και ως άτομο. Όπως και τόσες άλλες παλιές εκκλησίες, μου φέρνει πάντα στο νου την περίφημη φράση του Ντοστογιέφσκι, ότι "η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο".

 Μια μέρα που είχα ανέβει στο τελευταίο επίπεδο του Ναού, συνειδητοποίησα ότι όσοι είχαν αναλάβει να χτίσουν τους μεγάλους Καθεδρικούς διέθεταν μια σχέση με τον χρόνο τελείως διαφορετική απ' την δική μου. Στον σύγχρονο κόσμο, ακόμη και οι ψηλότερες κατασκευές είναι συνήθως έργο μηνών, το πολύ ενός ή δύο ετών. Όμως, αυτοί που έριξαν τα θεμέλια του Ναού της Σαρτρ τον δωδέκατο αιώνα ήξεραν ότι θα έχουν πεθάνει πολύ πριν ολοκληρωθεί. Γνώριζαν ότι για την υπόλοιπη ζωή τους θα εργάζονταν σαν τα σκυλιά, κόβοντας πέτρες που μετά θα τις σήκωνα ψηλά για να τις βάλουν στη θέση τους, ότι θα τέλειωναν τη δουλειά εξαντλημένοι, ότι όσο οι τοίχοι θα ψήλωναν, το ρίσκο για τη ζωή τους θα μεγάλωνε, ότι θα βρίσκονταν στον τάφο πριν προφτάσουν να δουν τελειωμένη την οροφή. Ίσως τα παιδιά ή τα εγγόνια τους να προλάβαιναν να δουν ολοκληρωμένο τον ναό.

  Ο σύγχρονος πολιτισμός της υψηλής τεχνολογίας σπανίως μας προετοιμάζει να σκεφτούμε αυτό το ενδεχόμενο, δηλαδή ότι θα μπορούσαμε να αφιερώσουμε όλη μας τη ζωή σε έναν υψηλό σκοπό που όμως δεν θα επιτευχθεί όσο ζούμε. Μας λείπει η ιδιαίτερη σχέση με τον χρόνο, όπως τον ανιχνεύσαμε στη στάση του χτίστη του Καθεδρικού ναού".

  ... " Τα σπουδαία αποτελέσματα δεν βρίσκονται στα χέρια σου ούτε και στα δικά μου' έρχονται στα ξαφνικά, εμείς μπορούμε μόνο  να 'μαστε μέρος τους. Γι  αυτό, δεν έχει νόημα να χτίζουμε τη ζωή μας πάνω σε αυτή την προσωπική ικανοποίηση, η οποία μπορεί και να μη μας δοθεί και, σε τελευταία ανάλυση, δεν είναι τόσο σημαντική [...]. Η αληθινή ελπίδα δεν βρίσκεται σε αυτό που νομίζουμε ότι  μπορούμε να πετύχουμε, αλλά στον Θεό, ο Οποίος απεργάζεται το καλό με τρόπο που μας διαφεύγει. Αν είμαστε σε θέση να κάνουμε το θέλημα Του, τότε συμβάλλουμε προς αυτή την κατεύθυνση. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι θα τα γνωρίζουμε όλα εξαρχής". (Thomas Merton).

  Για την μεταφορά

   π. Παναγιώτης Ρόδης