ΕΠΕΤΕΙΑΚΟΝ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΝ ΚΑΙΝΟΦΩΝ ΑΓΙΩΝ

ΙΕΡΑ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΗ ΑΘΗΝΩΝ.

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΟΠΛΩΝ.

ΕΠΕΤΕΙΑΚΟΝ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΝ ΚΑΙΝΟΦΩΝ ΑΓΙΩΝ

π. ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΠΕΤΤΑ ΚΑΙ πρ. ΑΝΘΗΣ, ΥΠΟ ΤΟΥ ΠΑΝΙΕΡΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΚΗΡΥΝΕΙΑΣ κ.κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ.

ΙΕΡΟΝ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΝ ΑΟΙΔΙΜΟΥ ΚΑΙ ΗΓΙΑΣΜΕΝΟΥ ΛΕΥΙΤΙΚΟΥ ΖΕΥΓΟΥΣ π. ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΠΕΤΤΑ ΚΑΙ ΑΝΘΗΣ ΑΘΛΗΦΟΡΟΥ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΑΣ ΑΥΤΟΥ.

Άρθρο του ιερέως παπα-Χαραλάμπους Ντελή Πανουτσακοπούλου.

Αντί προλόγου παρατίθεται το πυλυαγαπημένο εδάφιο του σημειοφόρου π. Νικολάου Πέττα από των Παροιμιών το Ανάγνωσμα (Κεφ. ΙΔ', 15-26): «Άκακος ανήρ πιστεύει παντί λόγω, πανούργος δε έρχεται εις μετάνοιαν. Σοφός φοβηθείς εξέκλινεν από κακού, ο δε άφρων, εαυτώ πεποιθώς, μίγνυται ανόμω. Οξύθυμος πράσσει μετά αβουλίας, ανήρ δε φρόνιμος πολλά υποφέρει. Μεριούνται άφρονες κακίαν, οι δε πανούργοι κρατήσουσιν αισθήσεως. Ολισθήσουσι κακοί έναντι αγαθών, και ασεβείς θεραπεύσουσι θύρας δικαίων. Φιλοι μισήσουσι φίλους πτωχούς, φίλοι δε πλουσίων πολλοί. Ο ατιμάζων πένητας αμαρτάνει, ο ελεών δε πτωχούς μακαριστός. Πλανώμενοι άδικοι τεκταίνουσι κακά, έλεον δε και αλήθειαν τεκταίνουσιν αγαθοί, ουκ επίστανται έλεον και πίστιν τέκτονες κακών, ελεημοσύναι δε και πίστεις παρά τέκτοσιν αγαθοίς. Εν παντί μεριμνώντι ένεστι περισσόν.

Ο δε ηδύς και ανάλγητος εν ενδεία έσται. Στέφανος σοφών πλούτος αυτών, η δε διατριβή αφρόνων κακή. Ρυσεται εκ κακών ψυχήν μάρτυς πιστός, εκκαίει δε ψευδή δόλιος. Εν φόβω Κυρίου ελπίς ισχύος, τοις δε τέκνοις αυτού καταλείψει έρεισμα ειρήνης».

Ζώντες εντός του ευδίου λιμένος και της γλυκυτάτης αγκάλης της Ορθοδόξου Εκκλησίας, την οποία δια του τιμίου αυτού, αίματος εξηγόρασεν Χριστός ο Σωτήρ του κόσμου όλου, βιώνομεν αδιαλείπτως το μέγα μυστήριον της Αγίας Πεντηκοστής, εμποτιζόμεθα από την Χάριν του Αγίου Πνεύματος και τροφοδοτούμεθα πνευματικώς εκ του παραδείγματος της ζωής του νέφους των μαρτύρων, των ομολογητών, των οσίων, των ανθρώπων του Θεού γενικώς, των αγίων δια μιας λέξεως, οδηγούμενοι συνάμα εις την επουράνιον Χαναάν, εις την οποίαν δεν υπάρχει πόνος, ούτε λύπη, ούτε στεναγμός, αλλά ζωή αθάνατος, πλήρης μακαριότητος και εν Χριστώ απολύτους  καταλλαγής.

Εις την αρχαίαν Ελλάδα, η λέξη «άγιος» εσήμαινε έναν αγνόν χαρακτήρα «φιλοκαλούντα μετ’ ευτελείας και φιλοσοφούντα άνευ μαλακίας».

Η λέξις έλαβε και αυτήν την έννοιαν εκ των Χριστιανών από καταβολής Εκκλησίας Χριστού. «Άγιος ο Θεός» ακούμε στον Τρισάγιον ύμνον, τουτέστιν, ο Θεός μας είναι «άγιος» από τη φύση του. Είναι ο Θεός, που μας δείχνει την απόλυτη εικόνα της αγιότητος, και ως εκ τούτου επιθυμεί και εξ ημών να γίνουμε άγιοι τουλάχιστον κατά το ανθρωπίνως εφικτόν.  Θέλει δηλαδή και εμείς να γίνουμε άγιοι κατά χάριν.

Στην Παλαιά Διαθήκη εφώτιζε και ενέπνεε τους Προφήτας εν μέσω του περιουσίου λαού του. Στην Καινή Διαθήκη αυτό το ίδιο το Άγιο Πνεύμα ανέδειξε τους Αποστόλους, τους Προφήτας, τους Διδασκάλους και τα χαρίσματα τα κρείττονα συμπάσης της οικουμένης, καλώντας άπασαν την ανθρωπότητα εις θέσιν Αληθείας ελθείν εντός της Εκκλησίας του. Αυτό το Άγιο Πνεύμα και σήμερα, εντός των ημερών της «όποιας αποστασίας» των ποιμένων, αλλά και του Ποιμνίου ενίοτε, φανερώνει τους αγίους του, «τους καθ’ εκάστην γενεάν και γενεάν», μέχρι τα έσχατα της διάστασης αυτής.

Το δε γεγονός της ύπαρξης των γνησίων θεραπόντων του θελήματος του Θεού, οάσεις στην ερήμωση των ανθρωπίνων ψυχών, εν τη ανύδρω εποχή, εντός της οποίας καλούμεθα να επιβιώσουμε, σημαίνει ότι η ανάδειξη και η τιμή των αγίων δεν περιορίζεται η προέρχεται από κάποιο ανθρώπινο πρόσωπο, αποκλειστικά και απόλυτα, αλλά υπηρετείται με την βουλή του Θεού υπέρ της Εκκλησίας και της Οικοδομής, της όλης οντότητάς μας, για την εδραίωση στο δόγμα, στο ήθος, στην αλήθεια, στην Ορθοδοξία, στην απλότητα, στην αγάπη,  στην ακαινοτόμητη πίστη, με πολλούς τρόπους και από πολλές αφετηρίες και εφαλτηρίους ψυχικές αναβάσεις.

Ποιούντες μάλιστα -και δια του λόγου το ασφαλές- ένα φλασμπάκ, βλέπουμε ότι η αγιότης είναι συνισταμένη Θείας ευαρεσκείας και ανθρώπων επιθυμίας, ο Χριστός μας ο ίδιος πλέκει το Εγκώμιο του Τιμίου Ιωάννου του Προδρόμου, αλλά και ο λαός σύμπας τον αποκαλεί δίκαιο και Προφήτη, και μάλιστα ακόμη θαυμαστόν εστι, το ότι ο Ιωάννης «σημείον εποίησεν ουδέν», ουκούν χωρίς αυτό να μειώνει στο ελάχιστο την αγιότητά του.

Στην Αποκάλυψη το Άγιο Πνεύμα φανερώνει και αναδεικνύει ονομαστικά τον μάρτυρα του Χριστού Επίσκοπο Αντύπα, «εις μαρτύριον» και παραδειγματισμόν και των άλλων. Ο ιερός συγγραφέας της προς Εβραίους Επιστολής ομιλεί εκτενέστατα για τους αρχαίους αριστείς, οι οποίοι κυριολεκτικά αγίασαν δια της πίστεως και επέτυχαν θαυμαστά πράγματα στη γενεά τους…

Ο απ. Παύλος ομιλεί για την πίστη του Αβραάμ και ότι από αυτή «φίλος Θεού εκλήθη» και όταν χαιρετίζει στις Επιστολές του τους παραλήπτες, πολλών αγίων πλέκει τα εγκώμια της ιεραποστολικής συνεργασίας και αφοσιώσεως. Ο άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος μαρτυρεί ότι είδε τις ψυχές των εσφαγμένων μαρτύρων στεφανωμένες και ένδοξες γύρω από το θρόνο του Εσφαγμένου Αρνίου, όπως και τους 24 πρεσβυτέρους να θυμιάζουν με τις προσευχές των χριστιανών το υπερουράνιο θυσιαστήριο. Ο ίδιος ο λαός συχνά ήταν εμπόδιο για τους Αρχιερείς και Γραμματείς να συλλάβουν τον Χριστό, οι οποίοι ήθελαν και μεθόδευαν σύλληψη «άτερ όχλου».

Ουκούν θα λέγαμε ότι βασικότατη και τελική είναι η θέση του λαού, αλλά δυστυχώς τινές ταγοί της Διοικούσης Εκκλησίας, δίκην αομμάτων, βλέποντες και μη συνιόντες, ακούοντες και μη ιδρωνόντων των ωτίων των, δεν πράττουν, ως Κύριος κελεύει δια σημείων του και ως το αγαπημένον του έλλογον ποίμνιον, δια του αλάθητού του συνοδικού κριτηρίου προτείνει.

Μπορεί ο λαός μας σήμερα λόγω «ιδιοβοσκήσεως» των ποιμένων να είναι ακατατήχητος εν πολλοίς, και εν εξοργισμένος εξ της ιδιοτελείας και πολυτελούς διαβιώσεως των μεγαλοκληρικών, αλλά είναι βαπτισμένος και μυρωμένος και μέσα του έχει το εξ ουρανού δοθέν αισθητήριο της πίστεως και της διακρίσεως και δύναται να ξεχωρίζει την ιμιτασιόν προβειά τινών Χριστεμπόρων και «μεγαλοεργολάβων» της «σωτηρίας» των «πιστών» εις αυτούς και τις παπαδο-φαμίλιες των.

Αυτός ο λαός ανέκαθεν επικυρώνει τις Συνόδους και δεν είναι δυνατόν να πέσει έξω για έναν άγιο, που τον ξέρει απέξω και ανακατωτά και τον έζησε από κοντά. Ο περιούσιος λαός του Θεού είναι ο φρουρός της Πίστεως, πόσο μάλλον ο μοχλός της αναδείξεως των αγίων. Αν ακυρώσουμε τον λαό, τότε η αλήθεια μπαίνει στα γρανάζια της ιδιοτέλειας και των συντεχνειών των διακονούντων το «βάζομεν το ράσο και τα οικονομάμε».

Ο λαός όμως, ποιμαινόμενον ιερατείο και ποίμνιο, επιστήμονες και αγρότες και βοσκοί, μορφωμένοι και αγράμματοι,  φτωχοί και πλούσιοι, νέοι και γέροι, χωρικοί και αστοί, με όποιες ατέλειες και αν έχουν, εκφράζουν συνολικά εν αγίω Πνεύματι το θέλημα του Θεού, «πανταχού, και υπό πάντων, εν παντί». Ο ίδιος ο Θεός εκ στόματος νηπίων και θηλαζόντων καταρτίζει αίνον και τιμά τους αγίους του. Και μόνον  αυτό είναι αγνό, αυθόρμητο, πηγαίο, θεϊκό και παρασάγγας μακράν των στημένων και σικέ αγιεμπορικών παιχνιδιών.

Στους Τρεις Μεγίστους Φωστήρες της τρισηλίου Θεότητος, ο λαός ήταν εκείνος, που στήριξε την αγιότητά τους και όλως μαχητικά μάλιστα, άλλωστε μαχητικά εκ του λαού αναδείχθηκαν εκ των τάφων των σημείων οι τρεις εν Λέσβώ νεοφανείς νεομάρτυρες, ιερομόναχος Ραφαήλ, ιεροδιάκονος Νικόλαος και η παρθένος Ειρήνη.

Είναι αληθής και οδυνηρή η σημερινή κατάντια της απόλυτης εμπορευματοποιήσως των γνωστών αγίων και πνευματικών Κειμηλίων, και της συνεχούς περιφοράς των, ανά την Ελλάδα πρωτίστως και έπεται συνέχεια ανά την οικουμένην- καθώς οι οιωνοί δεικνύουν –και εφ’ όσον οι «γλωσσόκομοι» γεμίζουν, μπορεί να γίνεται υπερβολή με τις φανουρόπιτες και έτερα τούτων συναφή, αλλά ποιός μπορεί να ειπεί ότι φταίνε οι άγιοι και τα ιερά και όσια της Πίστεώς μας.

Φυσικό επίσης είναι και το γεγονός, ότι ο δεινώς βασανιζόμενος λαός μας, αλλά και όλοι οι λαοί της Υδρογείου αναζητούν κάθε φορά στηρίγματα και βγάζει προς τα έξω αυτό, που τον απασχολεί,  φυσικότερο είναι να επιζητεί την πρεσβεία των αγίων και την ευλογία των ιερών, αλλά αφύσικο είναι και ενίοτε να περιφέρονται άγιοι και όσια προς άγραν εισπράξεων… Μόνον περιπατώντας στα αχνάρια ενός αγίου οδηγούμεθα κοντά στον Θεό και όχι, όταν μας τον φέρνουν από την άκρη της γης… Άγιοι υπήρξαν σε όλες τις εποχές και δεν έχει καταγραφεί κάποιος, ο οποίος να περιέφερε τα πανάγια Λείψανα των προϋπαρξάντων του.

Και προσφάτως αναγνωρίσθηκαν εκ της Μητρός Εκκλησίας, και σήμερα ο λαός ήδη έχει ανακηρύξει τους αγίους του, και αναμένει διακαώς και την επίσημον αγιοκατάταξιν των, όπως τον π. Ιάκωβο Τσαλίκη, τον π. Γερβάσιο Παρασκευόπουλο, τον Αρμπουνιώτη Παπουλάκο Χριστοφόρο Παναγιωτόπουλο, τον σημειοφόρον π. Νικόλαο Πέττα και πλείστους άλλους «λατρευτούς», ίσως όχι πολύ γνωστούς αλλά όμως πολύ πνευματικούς και απλούς ανθρώπους, που έζησαν μέσα στον κόσμο, κινήθηκαν πεζή εντός του πλήθους και πήγαιναν περιπατώντας στους ναούς και όχι εποχούμενοι με λιμουζίνες, πλήθος διακόνων και βασταζόντων, που τους πληρώνει το δύσμοιρο και πτωχευμένο Ελληνικό κράτος, κόβοντας την σύνταξη του κάθε πονεμένου γεροντάκου και της κάθε ετοιμοθάνατης γριας που, «ξηγιέται πεντόευρο» και ζητά την αθανασία της από εμάς τους παπάδες…

Οι σύγχρονοι άγιοί μας υπήρξαν αφιλοχρήματοι, γλυκύτατοι τω λόγω, αυτοθυσιαζόμενοι τη παρρησία,  επιεικέστατοι,  πνευματικοί, ενωμένοι άρρηκτα με τον Χριστό και με τον λαό, δεν έδιναν Αντίδωρο μόνον στους «νταραβεριντζήδες», αφήνοντας τους παπαδάκους να μοιράζουν τα υπόλοιπα στην φτωχολογιά και στους χωρίς κονκάρδα.

Έναν τέτοιο άγιο, ευδόκησε Κύριος ο Θεός να γνωρίσω στα νεανικά μου χρόνια, ο οποίος αποτέλεσε την απαρχή της πνευματικής μου ζωής και καταλλαγής εν Χριστώ. Αυτός μου έμαθε ότι η έννομος συζυγία μόνον εν Εκκλησία ευλογείται, ότι απαιτεί θυσίες, ενίοτε διακονία  και υπέρ πάντων αγάπη. Με έμαθε να δοξολογώ, να ευχαριστώ, να αιτούμαι στον Χριστό και στους Αγίους. Αυτός που μαρτύρησε υπό πατρινών ιερέων «σύμφωνα άλλωστε με την οργή του Αποστόλου Ανδρέα να μην αγιάση πατρινός ιερέας. Και τον π. Νικόλαο, που ήταν εφτανησιακής καταγωγής, τον συνέτριψε το τοπικό πατρινό κονγκλάβιο), με έμαθε πως να υπομένω το μαρτύριο, τον κατατρεγμό και την εμπεριστατωμένη απαξίωση του κρατούντος ιερατείου.

Αυτός μ’ έκανε να καταλάβω την εκ των έσω προδοσία, την κατασυκοφάντηση των επαγγελματιών παπάδων και τα οικεία δηλητηριώδη βέλη. Δεν θα ξεχάσω την παρηγορία, που μου έδινε στην ζωή, όταν που έλεγε: «Θάρσει παιδί μου, δεν έγινε και τίποτε, για σκέψου τον Χριστό μας, πόση πίκρα ένοιωσε, όταν τον πρόδωσε ο Ιούδας με ένα φιλί, και σκέψου τον πόνο του αγίου Αποστόλου μας Ανδρέου, όταν τον κατέδωσε στους διώκτες του, ένας  γεωργός από την Γουρζούμιζα (νυν χωρίον Λεόντιον), δείχνοντάς τους τον, με το υψωμένο ποδάρι του. Δεν θα σε αφήσει ο Χριστός, εσέ, τον ναυαγό της ζωής!

Πραγματικά που από σχολασμένο υπάλληλο της Πειραϊκής Πατραϊκής με έκανε παπά ο μέγας των Πατρών Δεσπότης, κυρός Νικόδημος Βαλληνδράς. Και εκεί που δεν με γνώριζε ούτε η μάνα σου, με γνώρισαν πολλοί και εκεί που ήμουν ντουφεκο-αλευράς, έγινα δημόσιος καλοπληρωμένος υπάλληλος.

Τώρα τα σκέπτομαι και φωνάζω. Ευχαριστώ τον Κύριο, που με αξίωσε εμένα τον απαίδευτο πνευματικά να έχω πνευματικό καθοδηγητή τον σημειοφόρο και θαυματουργό σήμερα π. Νικόλαο Πέττα.

Αξιώνει σήμερα Κύριος ο Θεός, ν’ απολαμβάνω εγώ ο ανάξιος, την παρρησία εκ των ουρανών του ιερού πνευματικού μου Πατρός και της αθληφόρου αυτού πρεσβυτέρας, να γεύομαι δια των προς Κύριον Ιησούν Χριστόν πρεσβειών των «σημεία και τέρατα».

Αυτός ο άγιος π. Νικόλαος με δίδαξε να μην συμβιβάζωμαι με τις αρχές του κόσμου τούτου, αυτός μου έμαθε τοις τρόποις, ότι ο σεβασμός δεν επιβάλλεται, αλλά εμπνέεται. Αυτός ο φωτισμένος λευίτης με έκανε να καταλάβω ότι η ανθρωπιά προηγείται των γαλονιών και των αξιωμάτων. Αυτός ο πνευματικός μου πατέρας ακόμη και την ημέρα του Επετειακού Μνημοσύνου του, συν τη αθληφόρω πρεσβυτέρα αυτού Ανθή, Κυριακή χαράματα ενεφανίσθηκαν ως όραμα εμπρός μου, και μου είπε ο πατήρ: «Θέλω ν’ ακούσω και από εσένα το όνομά μου εμπρός από το Άγιο Θυσιαστήριο του ναού των Αγίων Αποστόλων, του χωριού Φράγκα, της αγίας μου Ανθής».

Το δε Επετειακόν Μνημόσυνο αυτού του αγιασμένου Ιερατικού Ζεύγους, σημειοφόρου π. Νικολάου Πέττα και της αθληφόρου πρεσβυτέρας αυτού Ανθής, ετελέσθη ημέραν Κυριακή την 18ην Δεκεμβρίου 2016, αδεία του πράου, αλλά και δυναμικού Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Ιερωνύμου, εις τον Ιερόν Ναόν του Αγίου Δημητρίου Όπλων, εις τα κάτω Πατήσια της Αττικής. Και μάλιστα το ιερό αυτό ζεύγος ετίμησε δια της αυτού παρουσίας, ερχόμενος προς τούτο δη αυθημερόν εκ της μαρτυρικής Κύπρου, ο Πανιερώτατος Μητροπολίτης Κυρηνείας κ.κ. Χρυσόστομος, χοροστατών πλειάδας ιερέων, ανάμεσα στους οποίους και ο προιστάμενος του Ναού αρχιμ. Φιλούμενος Ρούμπης, τον οποίο η πρεσβυτέρα Ανθή εκ νεότητός του τον θεωρούσε ένα από τα τέκνα της, πληθύν πνευματικών τέκνων του αοιδίμου και θαυματουργού ζεύγους και πλήθους πιστού του χριστού μας λαού. Εντύπωση προξένησε ότι, ενώ κυλούσε σε πνευματική διάσταση η θεία Λειτουργία, τινά των τέκνων του αειμνήστου ζεύγους παρεκάλεσαν ταπεινά τον Πανιερώτατο να αναγνώσει τις ειδικές αρχιερατικές ευχές. Σγκεκριμένα για τον πατέρα τους, π. Νικόλαο την: «Ευχή συγχωρητική εις κεκοιμημένον ιερέα», και για την μητέρα τους Ανθή την συγχωρετική ευχή υπό αρχιερέως. Ο Πανιερώτατος καθοδηγούμενος εκ της Χάριτος του Θεού είπε ότι δεν χρειάζεται στους συγκεκριμένους κεκοιμημένους διότι τελούνται θαυμάσια με την επίκληση του ονόματός τους. Και ότι εμείς έχουμε την ανάγκη να μας διαβάζουν από τα επουράνια. Συμφώνησε μάλιστα και ο πανοσιολογιώτατος Φιλούμενος.

Την ώραν του ιερού μνημοσύνου, ένας εκ των τέκνων του ιερατικού ζεύγους, ο π. Νεκτάριος, βρήκε την ευχή, που διαβάζει ο αρχιερέας και ευγενικά την έδειξε στον Πανιερώτατο, για να την αναγνώση. Εκείνος ευγενικά τον κοίταξε έντονα στα μάτια, σαν να του έλεγε: «Μην επιμένεις. Δεν χρειάζεται για τους γονείς σου». Και για αυτό άλλωστε στο πνευματικό του λόγο ο Πανιερώτατος, αφού αναφέρθηκε στις αγίες ημέρες, που πλησιάζουν, στην μαρτυρική του Μητρόπολη, κατέκλεισε τον λόγο του εστιάζοντας στο ότι: «Όλων μας η αγιότητα είναι ο σκοπός μας, και ζωντανό παράδειγμα είναι το σημερινό ζεύγος Πέττα, που προβάλλεται, το οποίο ήταν άγιο».

Ο π. Νεκτάριος εκ μέρους των οικείων του ευχαρίστησε τον Πανιερώτατο για την ευγενική του απόφαση να παρευρεθεί στην επιμνημόσυνη δέηση και πρόσφερε χαρητομένη πολύτιμη εικόνα του νεοκαταταγέντος υπό του σεπτού Θρόνου της Οικουμενικής Ορθοδοξίας, του ιερομάρτυρα Βλασίου του Ακαρνάνος. Μάλιστα ανέγνωσε την αφιερωματική επιγραφή που αναφέρει: «ΕΥΓΝΩΜΟΝΩΣ ΤΕ ΚΑΙ ΠΡΟΦΡΟΝΩΣ ΔΩΡΕΙΤΑΙ ΤΩ ΠΑΝΙΕΡΩΤΑΤΩ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΚΥΡΗΝΕΙΑΣ κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΩ ΕΝ ΕΤΕΙ ΣΩΤΗΡΙΩͺ ‚ΒΙΣΤ‛ (2016), ΤΗͺ 18η ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ ΠΑΡΑ ΤΩΝ ΤΕΚΝΩΝ ΙΕΡΕΩΣ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΠΕΤΤΑ».

Η απόφαση να προσφέρει την ιερά εικόνα του συγκεκριμένου ιερομάρτυρος ήταν, διότι η οικογένεια Πέττα είχε προσφέρει την 21 Νοεμβρίου του 2015 στο κειμηλιαρχείο της Μητροπόλεως Κυρηνείας απότμημα Λειψάνου του, προερχόμενο από τα Ασκητήρια των αειμνήστων γονέων των.  

Σημειωτέον ότι η αγία και εκτοπισθείσα υπό αλλοπίστων Μητρόπολις Κυρηνείας, την 22αν Νοεμβρίου 2015, τη ευλογία του Πανιερωτάτου αυτής σοφού Ποιμένος, διοργάνωσε Επιστημονικήν Ημερίδα, εις την οποία μία εκ των Εισηγήσεων, για την οποία εκοπίασε η καθηγουμένη της Ι. Μονής Αγίου Νεκταρίου Τρικόρφου Φωκίδος Μόνικα Μοναχή, ανεφέρθη εις την θαυμαστόν εν Κυρίω βιωτή του αοιδίμου λευτικού και ηγιασμένου ζεύγους Πέττα.

Και ο αγιόφιλος αρχιμανδρίτης Φιλούμενος Ρούμπης ευχαρίστησε την οικογένεια Πέττα, διότι πρόσφερε ως ευχαριστήριο στην ενορία, επάργυρη λειψανοθήκη του οσιοθέντος Παχωμίου του Χιοπολίτη, διδασκάλου του αγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως. Συνοδεύεται δε υπό της επιγραφής: «ΙΕΡΟΝ ΛΕΙΨΑΝΟΝ ΟΣΙΟΥ ΠΑΧΩΜΙΟΥ ΤΟΥ ΕΝ ΧΙΩ ΕΙΣ ΜΝΗΜΗΝ ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΥ ΛΕΥΙΤΙΚΟΥ ΖΕΥΓΟΥΣ ΠΕΤΤΑ, ΗΓΟΥΝ ΙΕΡΕΩΣ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΑΣ ΑΥΤΟΥ ΑΝΘΗΣ ΔΩΡΕΙΤΑΙ ΕΙΣ ΤΟΝ Ι. Ν. ΑΓ. ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΟΠΛΩΝ ΤΗ 18 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2016». Στοιχώντας και αυτός ο λόγιως πατήρ, στον λόγω του Πανιερωτάτου, είπε ότι πράγματι είναι άγιο το ιερατικό ζεύγος Πέττα, και εκ της ιεράς σφαίρας του παρελθόντος αναπολεί τας προρρήσεις της ταπεινής και φιλόξενης πρεσβυτέρας Ανθής.

Επίσης θα ήθελα εδώ να σημειώσω ότι σήμερα, σε όσους επικαλούνται την πρεσβεία του ηγιασμένου ιερατικού αυτού ζεύγους, συμβαίνουν γεγονότα ανώτερα της πεπερασμένης νόησής μας. Γι’ αυτό είτε πιστός είναι τις,  είτε άπιστος, είναι υποχρεωμένος να τα δεχθεί, διότι: «Τοις αγίοις τοις εν τη γη εθαυμάστωσε», και ως εκ τούτου παρά πάντων ψάλλεται και πανθομολογείται: «Θαυμαστός ο Θεός εν τοις αγίοις Αυτού».

Και το χρέος μας ημών των Χριστιανών είναι να μιμηθούμε το ηγιασμένο αυτό λευιτικό ζεύγος, που θεωρείται και πιστεύεται ως και προστατεύον τα παντρεμένα ζευγάρια, να τηρήσουμε όπως Αυτοί, το Κυριακό:  «Άγιοι γίνεσθε ότι εγώ άγιός ειμι». Το χρέος μας λοιπόν σαν γνησίων Χριστιανών είναι ο εξαγιασμός μας και η εκζήτηση του θείου ελέους. Τα άλλα είναι του Θεού και του Λαού του. Αλλά τι το έκανε τόσο μαγευτικό, πνευματικό και τόσο δυνατό στη σχέση του με το λαό, το ηγιασμένον αυτό ζεύγος;

Και που οφείλεται ακριβώς αυτή η μοναδικότητα της εν Χριστώ βιωτής του; Μα  η αγάπη του για το Θεό και τους ανθρώπους! Το απόλυτο και ασκητικό του ήθος, η μεγάλη αγάπη του για το Θεό απόλυτη, ασυνθηκολόγητη, τεράστια, χωρίς περιορισμούς, χωρίς εκπτώσεις.

Διαρκώς, όταν προσηύχετο  στην οικία του, στα ασκητήριά του, στον ναό, τα έδιδε όλα, αποξενώνονταν του κόσμου τούτου, καίτοι ηγωνίζετο ν’ επιβιώσει, καθ’ άπερ υπερπολύτεκνον ζεύγος με δώδεκα τέκνα φυσικά και πάμπολλα άλλα πνευματικά. Τουτέστιν  τούτο το άγιο ζεύγος το χαρίτωνε,  αυτή η αγάπη στον άνθρωπο, αυτή η χαρά του να προσφέρει θαλπωρή και ειρήνη. Αυτό το πλήρωμα της χαράς, που έβλεπε κανείς και η ειρήνη η πάντα νουν υπερέχουσα, αυτά που είδα και εγώ ιδίοις όμμασιν.

Αλήθεια σκέπτομαι σήμερα πόσο μας λείπουν, και δη ειδικώς σε αυτήν την κρίση που περνάμε. Δεν θα τους άγγιζε τίποτε. Και θα παρηγορούσαν τον κόσμο. Αλήθεια πόσο θα μας βοηθούσαν οι κατά φωνή λαού άξιοι, π. Νικολάου και Ανθής, σε αυτήν την τρικυμία και την επιδρομή των πειρασμών και των προβλημάτων που έχουμε;

Πόσο θα μας έκαναν καλύτερους ανθρώπους, αλλά και «αγιώτερους»; Και θα μας έκαναν, διότι η αγιότητα δεν είναι υπόθεση του παρελθόντος, είναι αέναη, είναι στοιχείο και του παρόντος και του μέλλοντος. Συχνότατα η Εκκλησία μας ανακηρύσσει νέους αγίους, διότι είναι βέβαιο ότι ο Θεός δεν εγκαταλείπει τον κόσμο του και δείχνει ότι στέλνει ανθρώπους, για να μας δείξουν το δρόμο του, αρκεί ν’  αγωνισθεί και ο καθένας μας προσωπικά…

Πραγματικά αυτό που λέγει ο απ. Παύλος ότι ο καρπός του Πνεύματος είναι «αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθωσύνη, πίστις, πραότης, εγκράτεια», αυτά τα είχε στο πλήρωμά  τους,  το εν λόγω ηγιασμένο Ιερατικό Ζεύγος,  ιερέας Νικολάου και πρεσβυτέρα αυτου Ανθής.

Και φαίνεται και ομολογείται στη συνείδηση του λαού της Πάτρας και όσων τους γνώρισαν, ότι ήσαν άγιοι. Και στη δική μου συνείδηση αυτό το όσιο ζεύγος  είναι άγιο. Δεν γνωρίζω αν θα κάνουν ανακομιδή των λειψάνων του και πόσο θαυμαστά θα απολαύσωμε Χάριτι Χριστού εισέτι, διότι τους νεοφανείς σημειοφόρους τους είχαμε για αγίους και πριν την κοίμησή τους, όπως τον άγιος Νεκτάριος.

Πράγματι  η αναγνώριση της αγιότητος κάποιου μέλους της Εκκλησίας αρχίζει από τους ανθρώπους, που τον γνώρισαν και μπορούν να μαρτυρήσουν για την αγιότητά του.

Μάλιστα εν ζωή ο π. Νικόλαος πολλές φορές επικαλείτο τον Ντοστογιέφσκι: «Ένας μονάχα άγιος, για να είναι άγιος, έχει στην καρδιά του το μυστικό της αναγεννήσεως όλων των ανθρώπων, έχει κείνη τη δύναμη, που θα θεμελιώσει επιτέλους την αλήθεια στον κόσμο, και θα γίνουν όλοι άγιοι και θα αγαπάει ο ένας τον άλλο και δε θα υπάρχουν ούτε πλούσιοι ούτε πτωχοί, ούτε αλαζόνες ούτε ταπεινοί, μα θα είναι όλοι σαν παιδιά του Θεού και θα έρθει η αληθινή βασιλεία του Χριστού».

 Αυτοί γνωρίζουν και έχουν βιώματα της αγιότητός του και τον αγαπούν και τον τιμούν και προσεύχονται σ’ αυτόν. Αν θέλει ο Θεός να δείξει την παρουσία του σε όλο το κόσμο αρχίζει και κάνει θαύματα. Όπως ο π. Ιάκωβος ο Τσαλίκης, όπως ο Χριστοφόρος Παπουλάκος, όπως ο σημειοφόρος π. Νικόλαος μετά της συμβίας του Ανθής, κ.α., σύγχρονοι άγιοι.  

 Η δε αγιότητα  δεν είναι υπόθεση των αγιολογικών Δέλτων και των Συναξαρίων μόνο. Η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν «αγιοποιεί», δεν κατασκευάζει Αγίους, αλλά με την κεκανονισμένη διαδικασία της έκδοσης Πατριαρχικών Πράξεων, με τις ιερές ακολουθίες, με τα εικονίσματα κ.λ.π. τρόπους διακηρύσσει απλώς αυτό, που η συνείδηση του πληρώματός της, έχει προηγουμένως συνειδητοποιήσει - αφού είναι συνήθως η «αγιότης μαρτυρουμένη» με θαυμαστά σημεία - και αναγνωρίσει: ότι κάποια μέλη της έγιναν «ευάρεστα τω Θεώ» για τον πνευματικό τους αγώνα.

Ευελπιστούμε ότι η εικόνα αυτή του ηγιασμένου ιερατικού ζεύγους, που προβάλλει με τέτοια αξιοζήλευτη ενάργεια τους μόνους αλάνθαστους οδοδείκτες μας, προς την όντως όντος Ζωή, τους αγίους των καιρών μας, θα μας βοηθήσει να προσανατολισθούμε και πάλι προς το σωτήριο, αλλ’ αλλοίμονο,  τόσο λησμονημένο στις ημέρες μας, όραμα της αγιότητος.

Κατακλείοντας το επετειακό αυτό αφιέρωμα για την μνήμη του αειμνήστου ζεύγους, θα δημοσιεύσω μία ακόμη κατ’ όναρ εμφάνιση της πρεσβυτέρας Ανθής. Σε άρθρο μου που φέρει τον τίτλο: «ΑΓΙΟΙ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΜΑΣ. ΠΑΝΤΟΤΕ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΟΣΜΕΙΤΑΙ, ΛΑΜΠΡΥΝΕΤΑΙ ΚΑΙ ΣΕΜΝΥΝΕΤΑΙ ΔΙΑ ΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ ΤΗΣ. ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΟΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΓΙΟΙ. ΙΔΕ ΛΕΥΪΤΙΚΟΝ ΖΕΥΓΟΣ ΠΕΤΤΑ», αναφέρω πολλά θαυμαστά, που βιώνει με την πρεσβεία του ιερατικού ζεύγους Πέττα, η πιστή κόρη από τον Ασπρόπυργο Αττικής, Χρυσή με την θεία της Ελένη.

Η ευλαβής αυτή κόρη Χρυσή, μετά την δημοσίευση των θαυμάτων του ζεύγους Πέττα, για να την ευαρεστήσουν, ανάμεσα στα σημεία που της έκαναν, είναι και το κάτωθι που το μεταφέρω εδώ, όπως μου το κατάθεσε: «Ύστερα από προσευχή και αφού άκουσα για νεώτερα θαύματα των αγιασμένων πατέρων Νικολάου και Ανθής, βλέπω στον ύπνο μου το παιδί τους, τον π. Νεκτάριο να μου λέει ότι: «Χρυσή, σου έφερα από το Άγιο Όρος αυτή την ευλογία (εδώ ο Κύριος δεν επέτρεψε να θυμάμαι τι ευλογία μου είπε). Είπαν εκεί οι οσιώτατοι πατέρες ότι ετοιμάζουν νέο πόνημα για το αείμνηστο λευιτικό ζεύγος. Εκείνη την στιγμή παράλληλα βλέπω ότι παίρνω τηλέφωνο και μιλάω με μία ηλικιωμένη και σοφή γερόντισσα με το άγιο μαντήλη της στην στρογγηλή κεφαλή της. Με ρώτησε με γλυκιά φωνή: «Με αγαπάς, παιδί μου Χρυσή;» Τότε της απάντησα: «Αν είναι δυνατόν γερόντισσα, σας αγαπώ, σας πιστεύω, και φιλώ το χέρι σας. Και τότε μου είπε: «Να με αγαπάς παιδί μου, και να με αγαπάς πιο πολύ!».

Ξύπνησα και αμέσως θυμήθηκα ότι για κάποιες ημέρες δεν έλεγα τα αγιορείτικα Απολυτίκια του αξίου ιερατικού ζεύγους Πέττα, διότι χανονται όλα τα εξ αριστερών, όταν τα λέμε.

Και μετά την εκκλησιαστική πρωτοχρονιά, δηλαδή φέτος τον Σεπτέμβριο, η Γεωργία Θεοχαροπούλου που είχε πάρει ως ευλογία από την γνωστή της τότε πρεσβυτέρα Ανθή την μαντήλα της, μου έδωσε ως φυλακτό ένα μέρος της. Από την στιγμή εκείνη είναι κατάσαρκα επάνω μου και με προστατεύει. Μάλιστα τρεις ημέρες, αφότου μου το έδωσε, έγινε ένα ατύχημα στο σπίτι μου στον Ασπρόπυργο, που από το πέσιμο θα άνοιγε το κεφάλι μου. Και όμως, ενώ με πήγαν αιματόφυρτη στο Νοσοκομείο της Ελευσίνας - Θρειάσιο, το φυλαχτό της ιεράς μανδήλας, που έφερα επάνω μου, με φύλαξε, και το χτύπημά μου είπαν οι γιατροί ήταν επιφανειακό. Άξιοι, άξιοι, άξιοι και θαυματουργοί! Άγιος Νικόλαος και αγία μου Ανθή».