Αγαπητέ μου Θανάση,
Στο προηγούμενο και λίαν
τεκμηριωμένο, από βιβλικής και θεολογικής άποψης σχόλιο σου στο blog του κ. Κωστόπουλου, θα
μου επιτρέψεις να προσθέσω:
Ο Κύριος, στο γνωστό διάλογό του
με την Σαμαρείτιδα, αποκάλυψε τη θεότητά του όχι σε ένα «Ορθόδοξο» Ιουδαίο,
αλλά στην «αιρετική», κατά τους ιουδαίους, και αμαρτωλή Σαμαρείτιδα. Ας είμαστε
επιφυλακτικοί ποιοι είναι οι «πούροι» Ορθόδοξοι και ποιοι διολισθαίνουν. Ο Κύριος
υπήρξε κατηγορηματικός στην καύχηση των Φαρισαίων για την καταγωγή του από τον
Αβραάμ: «λέγω γαρ υμίν δύναται ο θεός εκ των λίθων τούτων εγείραι τέκνα τω
Αβραάμ» (Ματθ. 3,9). Επίσης, όσους οι Φαρισαίοι καταδίκαζαν ως «αιρετικούς»
(π.χ. Σαμαρείτες) και ως «αμαρτωλούς» (τελώνες κ.α.) ο Κύριος του αθώωνε λέγοντάς
τους: «αμήν λέγω υμίν ότι οι τελώναι και αι πόρναι προάγουσιν υμάς εις την
βασιλείαν του Θεού» (Ματθ. 21,31).
Ασύγκριτη η κρίση του Θεού από την δική μας.
Είναι λάθος να κατατάσσουμε την κρίση του Θεού στην δική μας. Ας είμαστε
προσεκτικοί στις κρίσεις μας (οικουμενιστές, παπόφιλοι, ενωτικοί κ.α.) ο
Απόστολος Παύλος υπήρξε σαφής στους Ρωμαίους: «συ τις ει ο κρίνων αλλότριον
οικέτην; Τω ιδίω Κυρίω στήκει ή πίπτει» (14,4).
Ο όσιος Παΐσιος ποτέ δεν
κατηγόρησε ως «αιρετικό» τον Πατριάρχη Αθηναγόρα. Στη σχετική, μάλιστα,
επιστολή τον αποκαλεί «πατέρα» και «ο πατριάρχης μας». Στη συνάντησή του, μάλιστα,
με τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο έσκυψε και τον φίλησε στο χέρι.
Θα είχαν, άραγε, οι επικριτές του
την ευαισθησία να πράξουν το ίδιο; Αμφιβάλω!
Κρίνοντας το «παπόφιλο» και «οικουμενιστικό»
Πατριαρχείο, την άσκηση και τα χαρίσματα του γέροντα Παϊσίου, πολύ σύντομα,
μετά την κοίμησή του, έσπευσε να αναγνωρίσει την αγιότητα του και να προχωρήσει
στη σχετική κατάταξή του.
Ο ίδιος Πατριάρχης Βαρθολομαίος γονάτισε
και προσευχήθηκε στον τάφο του οσίου Παϊσίου.
Άλλωστε βασικό κριτήριο, σύμφωνα
με τη σχετική Ευαγγελική περικοπή (Ματθ.
25, 31-40) δεν είναι η μισαλλοδοξία και ο φανατισμός, ούτε οι αρετές μας, αλλά
πάνω από όλα η έμπρακτη αγάπη «εφ’ όσον εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου
των ελαχίστων, εμοί εποιήσατε». Αυτό ισχύει για τους πάντες, χριστιανούς και
μη. Τα λοιπά είναι δευτερεύοντα.
Παναγιώτης Σ. Μαρτίνης
5 σχόλια:
"Βασικο κριτηριο δεν ειναι η μισαλλοδοξια και ο φανατισμος αλλα η εμπρακτη αγαπη".
Μπορουμε βασιμα να υποθεσουμε οτι οι Αγιοι, παλαιοτεροι, νεωτεροι και συγχρονοι ειχαν πολλη αγαπη, γι αυτο και ο Θεος τους εδωσε πλουσια την Χαρη του και τους κατεστησε Αγιους.
Πως εξηγειται ομως το φαινομενο, οταν εβλεπαν Αιρεση, να συγκαλουν Συνοδους, να καταδικαζουν τους αιρετικους και να τους αποκοπτουν απο την Εκκλησια ? Προσωρινη ελλειψη αγαπης ?
Πως εξηγειται, να μας αφησουν Κανονες - Οδηγους Συμπεριφορας, να μην συμπροσευχωμεθα με αιρετικους και ανθρωπους που ευρισκονται εκτος Εκκλησιας ? Και αλλη ελλειψη αγαπης ?
Πως εξηγειται να απαιτουν την εφαρμογη των Κανονων, απειλωντας με επιτιμια οταν καταπατουνται ? Επι πλεον ελλειψη αγαπης ?
Τελικα, πως καταφεραν και Αγιασαν με τοσο ελλειμα αγαπης ?
Σωστά τα γράφει ο κ. Μαρτίνης. Την αλήθεια μεταφέρει. Όμως οι περισσότεροι από τους φανατισμένους δεν αφήνουν το μυαλό τους να λειτουργήσει σωστά. Αν και έχουν αυτιά δεν θέλουν να ακούσουν την λογική. Προτιμούν τα συνεσκιασμένα πιστεύω τους.
Σοβαρή παρέμβαση με αγιογραφική κατοχύρωση.
Εχει δικιο ο Ανωνυμος 4, 32. Δεν θελουμε να ακουσουμε την λογικη. Θελουμε να ακουσουμε την Ορθη Πιστη.
Αν θελαμε την λογικη, θα διαβαζαμε Φιλοσοφια. Εμεις θελουμε την Υπερ λογον Σοφια, που οδηγει στην Αγιοτητα.
Γι αυτο και τα λογια των Αγιων ερμηνευονται μονον απο οσους εχουν Πνευματικη Κατασταση.
Τα λογια των λογικων ερμηνευονται απο ολους.
Οι παρεμβάσεις των κ.κ. Κοταδάκη και Μαρτίνη είναι αναγκαίες. Στην σημερινή πραγματικότητα των ιστοτόπων οι οποίοι κυριαρχούνται από υπερσυντηριτικούς, είναι ένα μικρό φως οι θεολογικές απόψεις των δύο θεολόγων. Στην εποχή, της πολυθρόνας και του βολέματος, ελάχιστοι τολμούν να που την αλήθεια. Δια τον φόβο των συγχρόνων φαρισαίων οι περισσότεροι σιωπούν. Έτσι οι ντενεκέδες κάνουν θόρυβο και επηρεάζουν δυσμενώς το χριστεπώνυμο πλήρωμα.
Δημοσίευση σχολίου