Παιδιά στο δρόμο...
ΤΗΣ ΜΑΡΩΣ ΣΙΔΕΡΗ
Στο άλμπουμ των αναμνήσεών μας, η
ιδέα του πιτσιρικά που τριγυρίζει στους δρόμους έχει κάτι από Τομ Σώγιερ...
όσοι από εμάς προλάβαμε τα ατελείωτα παιχνίδια στα στενοσόκακα, το κρυφτό στις γειτονιές
και τα ποδήλατα που μας πήγαιναν εκεί που οι μανάδες μας ούτε μπορούσαν να
φανταστούν, ο τίτλος «παιδιά στο δρόμο» είναι όμορφος, τρυφερός, ανέμελος... κι
είναι η δική μας ανέμελη ανάμνηση αυτή που κάνει τη σημερινή ημέρα υπενθύμισης
τόσο σκληρή: Τα παιδιά του δρόμου που καλούμαστε να θυμηθούμε σήμερα, δεν
παίζουν κρυφτό για να διασκεδάσουν... παίζουν κρυφτό για να σωθούν... τα
σοκάκια δεν είναι παιδότοπος, αλλά το σπίτι τους και τα πεζοδρόμια δεν είναι η
ανάπαυλα από το ξέφρενο παιχνίδι τους, αλλά το παιδικό τους δωμάτιο... τα
παιδιά των δρόμων δεν συμπληρώνουν το άλμπουμ των αναμνήσεων τους, αυτό που θα
τους συντροφεύει στην ενήλικη ζωή τους...
μάταιο και αδύνατο: τα περισσότερα
απ’ αυτά, παγκοσμίως, δε θα μάθουν ποτέ πώς είναι να είσαι ενήλικας... και αμφιβάλλω
αν θα υπάρξει ένα απ’ αυτά που θα κρατήσει έστω μια από τις παιδικές τους
εμπειρίες ως τρυφερή ανάμνηση σαν μεγαλώσει... Τα παιδιά των δρόμων δε θα
μάθουν ποτέ τον Τομ Σώγιερ... γιατί να τον μάθουν άλλωστε; Η δική του
περιπλάνηση ήταν επιλογή και παιχνίδι... η δική τους περιπέτεια είναι
μονόδρομος και ανάγκη... τα παιδιά των δρόμων δε θα μάθουν ούτε τον Όλιβερ
Τουίστ... πώς να τον μάθουν άλλωστε; Όσο κι αν του μοιάζουν δεν υπάρχει ένας
άνθρωπος για να τους πει την ιστορία του λίγο πριν κοιμηθούν... μικροί ναυαγοί
σε έναν ωκεανό «πολιτισμού» που δε διαθέτει ούτε μια σανίδα σωτηρίας γι’
αυτούς... μικροί ήρωες που πολεμούν , συχνά μάταια, για όλα όσα οι υπόλοιποι
ονομάζουμε απλά ανθρώπινα δικαιώματα: στέγη, τροφή, ασφάλεια... παιδιά που δεν
έπαιξαν ποτέ, που δεν υπήρξαν ποτέ παιδιά, που δεν έχουν μια αγκαλιά για να
κουρνιάσουν και που δυστυχώς (τα περισσότερα) δε θα μεγαλώσουν ποτέ... ποιο
είναι το μέλλον αυτών των ψυχών; Και ποιος στ’ αλήθεια ευθύνεται αν το μέλλον
τους στρέψει ενάντια σ΄ αυτές τις κοινωνίες που τώρα ζουζουνίζουν ανέμελες
δίπλα τους χωρίς να τους κοιτούν; Παιδιά στο δρόμο: Όλιβερ Τουίστ που
αποδεικνύουν σιωπηλά ότι ο πολιτισμός μας έχει κάτι από τάφο: λευκός απ’ έξω,
σάπιος και νεκρός σαν τον κοιτάξεις καλά-καλά...
12 Απριλίου: η χορτάτη υφήλιος
ρίχνει μια ματιά στα παιδιά των δρόμων...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου