Είναι δῶρο, ὄχι ἐπιλογή!
ἀρχ/του Δανιήλ Ἀεράκη
Διάλογος μεταξύ ἑνός ἀγοριοῦ 15 ἐτῶν
καί τῆς μητέρας του. Φανταστικός τώρα φαίνεται. Σέ λίγο καιρό θά εἶναι
πραγματικός! Ἀφοῦ τό ἀγόρι (καί τό κορίτσι) αὐτῆς τῆς ἡλικίας θά ἔχη νομική
κάλυψι γιά τήν... ἐπιλογή του!
—Μαμά, ἔχω νά σοῦ ἀναγγείλω κάτι σπουδαῖο γιά μένα. Μή ταραχτῆς! Μή μέ ἀποπάρης!
—Τί συμβαίνει, ἀγόρι μου;
—Θά ἀλλάξω φῦ(ί)λο!
—Καί γιατί νά ταραχτῶ; Τόν ξέρω τό φίλο σου, πού ὅλο μαζὶ βγαίνετε καί
εἶναι, πῶς τό λέτε σεῖς, «ὁ κολλητός σου»! Βέβαια σέ εἶχα προειδοποιήσει νά
προσέχης. Δέν μοῦ φαινόταν «σόι»! Φοβόμουν πώς θά σέ ξεμυαλίση. Καλὰ ἔκανες
λοιπόν, πού θά ἀλλάξης φίλο! Κοίταξε τά μαθήματά σου καί πρόσεχε τίς παρέες
σου...
—Μαμά! Δέν κατάλαβες τί σοῦ εἶπα! Δέν σοῦ εἶπα, ὅτι θ᾽ ἀλλάξω φίλο (μέ
γιώτα). Θ᾽ ἀλλάξω φῦλο (μέ ὕψηλον)! Δηλαδή, δέν σοῦ τό λέω γιά νά σέ ρωτήσω! Τό
ἔχω ἀποφασίσει. Θά δηλώσω ὅτι θέλω νά εἶμαι... γυναίκα! Θὰ γίνω κορίτσι!...
—Τρελλάθηκες, παιδί μου; Ποῦ θά τό δήλωσης;
—Δέν παρακολουθῆς, μαμά, τήν... πρόοδο στήν κοινωνία μας; Ἔχουμε νέα
κατάκτησι! Ἐμένα, ὅταν μέ γέννησες, μέ ρώτησες καί πῆγες καί μέ δήλωσες ἀγόρι
στό ληξιαρχεῖο;...
—Μά, παιδί μου, - τόν διέκοψε ταραγμένη ἡ μητέρα - ἐγώ σέ δήλωσα ἀγόρι, γιατί εἶσαι ἀγόρι! Ὅλη
ἡ ἀνατομία τοῦ σώματός σου τό φώναζε καί τό φωνάζει: Εἶσαι ἄνδρας!
—Ἄστα αὐτά, μάνα! Τό ἄν εἶμαι ἄντρας ἤ γυναίκα, δέν θά μοῦ τό πῆς ἐσύ,
οὔτε κανένας γιατρός! Θά τό ἐπιλέξω μόνος μου. Ἐπιτέλους! Ἡ Βουλὴ, μᾶς ἔδωσε αὐτό
τό δικαίωμα! Συμπλήρωσα τά 15. Σοῦ ἀρέσει, δέν σοῦ ἀρέσει, θὰ δηλώσω ἐγώ τό φῦλο
μου! Αἰσθάνομαι κορίτσι! Καί θά γίνω γυναίκα πολὺ σύντομα, ἀλλάζοντας τό φῦλο
μου!
Ἡ μητέρα δέν πίστευε στά μάτια
καί στ᾽ αὐτιά της! Δέν εἶχε παρακολουθήσει τόν τόσο θόρυβο γιά τό νομοσχέδιο «περί νομικῆς ἀναγνώρισης τῆς ταυτότητας
φύλου».
Ἡ κυβέρνησις τῶν δεδηλωμένων ἀθέων
δίνει τήν ἐντύπωσι, ὅτι σκοπός της δέν εἶναι νά προσπαθήση νά λύση τά δυσχερῆ οἰκονομικὰ
προβλήματα τοῦ λαοῦ, πού σέ ποσοστὸ 35% εἶναι κάτω ἀπό τό ὄριο τῆς φτώχειας.
Σκοπός της δέν εἶναι νά θωράκιση τά σύνορα τῆς πατρίδας μας ἀπο τίς ὀρέξεις τῶν
γειτόνων μας. Σκοπός της εἶναι ἕνας καί μόνο: Νὰ ξερριζώση ὅλους τούς θεσμούς, πνευματικούς, χριστιανικούς, οἰκογενειακούς,
ἱστορικούς, παιδαγωγικούς, παραδοσιακούς! Εἶναι γνωστός ὁ ἰδεολογικός της
«μπούσουλας».
Ἄς φτάση ἡ σύνταξις τῆς χήρας στά
300 εὐρώ! Ὀφείλει νά κόψη τό λαιμό της, γιά νά βρῆ χρήματα γιά φόρους, γιά ΔΕΗ,
γιά τηλέφωνα, γιά νερό, γιά ψώνια... Τό κράτος εἶναι ὄχι ἁπλῶς φειδωλό, ἀλλά ἀνάλγητο.
Ἀφειδώλευτα ὅμως προσφέρει στό βωμό τῆς διαφθορᾶς, νομικά ἐρείσματα γιά ἀκολασία,
διαστροφή, ἐγκληματικότητα!
• Μετά τό «σύμφωνο συμβίωσης» ὁμοφυλοφίλων,
μετά τήν σχεδόν ἐξομοίωσι ἑνός ἀνωμάλου ζευγαριοῦ μέ ἕνα φυσιολογικὸ ζευγάρι (ἄνδρας-γυναίκα),
μετά τόν οὐσιαστικό ἀποχριστιανισμὸ τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν, ἔρχεται καί
ὁ νόμος πού δίνει τό δικαίωμα σέ δεκαπεντάχρονα
παιδιά νά ἀλλάζουν τήν ἐμφυλική τους ταυτότητα, νά δηλώνουν, δηλαδὴ, μερικά ἀγόρια
ὅτι ἐπιλέγουν νά εἶναι κορίτσια, καί μερικά κορίτσια νἆναι ἀγόρια!... Καί μετά ἀπό
αὐτό; Γρήγορα ἔρχεται τό νομοσχέδιο γιά νομιμοποίησι τῆς ἰνδικῆς κάνναβης (τῶν
μαλακῶν, στήν ἀρχή, ναρκωτικῶν!)...
• Δέν ξέρουμε, ἄν καί πότε θά
παραδώσουν τήν καρέκλα τῆς ἐξουσίας αὐτοί πού μᾶς κυβερνοῦν, οὔτε ξέρουμε, ἄν ἐκεῖνοι
πού θά ἔλθουν θά «ναρκοσυλλέξουν» τίς νάρκες τῶν τωρινῶν κυβερνώντων. Ἐκεῖνο πού
ξέρουμε εἶναι ὅτι γιά τούτους, φρένο στό ξερρίζωμα τῶν ἠθικῶν ἀξιῶν δέν ὑπάρχει!
Γιά τούς ἄλλους θά δοῦμε!
2 σχόλια:
Εκτιμούσα πολύ τον π. Δανιήλ. Δεν περίμενα ένα τόσο επικίνδυνα λαικίστικο κείμενο. Είναι πνευματικός; Γνωρίζει τέτοιες περιπτώσεις;
Κρίμα για τον λαϊκισμό<1
w
Θα συμφωνήσω με τον προηγούμενο σχολιάσαντα. Όλη η συλλογιστική του άρθρου εντελώς άστοχη και ατυχής. Από πού να αρχίσω πού να τελειώσω... Αυτό συμβαίνει όταν κανείς μιλά για κάτι που αγνοεί πλήρως, έχοντας ωστόσο την πεποίθηση ότι το κατέχει ως επαΐων! Σε αλλαγή φύλου δεν προχωρεί κάποιος από ένα καπρίτσιο της στιγμής, ή για λόγους μανιώδους ηδονοθηρίας, όπως νομίζουν οι πολλοί, αλλά εξαιτίας μιας εγγενούς σε αυτόν δυσφορίας φύλου. Ούτε εύκολη απόφαση είναι, ούτε παίρνεται αβασάνιστα, όπως εξυπονοεί ο αρθρογράφος. Φυσικά οι προϋποθέσεις του αρχικού Σ/Ν (αλλαγή στα 15, με μια απλή δήλωση) επίσης δεν ήταν σοβαρές, όμως η πρωτοβουλία για μια νομοθετική ρύθμιση, που θα βοηθούσε στην ελάφρυνση ενός σοβαρού προβλήματος, που αφορά όχι παραπάνω από λίγες δεκάδες συνανθρώπων μας πανελλαδικά, δεν βλέπω το λόγο να αντιμετωπίζεται με αρνητισμό. Αλήθεια, απασχόλησε ποτέ τον αρθρογράφο, που τυγχάνει να είναι και Πνευματικός, ποιο ψυχικό δράμα μπορεί να ταλαιπωρεί αυτές τις ελάχιστες βασανισμένες ψυχές, τόσο από μια τάση που ΔΕΝ την επέλεξαν ελεύθερα, αλλά ενυπάρχει μέσα τους ακούσια, όσο και από την αντιμετώπισή τους από τον οικογενειακό και κοινωνικό τους περίγυρο (επιθετική απόρριψη, στιγματισμός, προσβολές, χλεύη, απέχθεια κ.λπ.); Γνωρίζει το υψηλό ποσοστό αυτοκτονιών αυτής της κοινωνικής ομάδας; Ποια χριστιανική συνείδηση μπορεί να τα αντιπαρέλθει αυτά με αδιαφορία (στην καλύτερη περίπτωση) ή ακόμα και με χαιρεκακία ("τέτοιοι που είναι, τέτοια τους αξίζουν"); Μήπως, αντί για το λίθο του αναθέματος, θα έπρεπε, ως Χριστιανοί, να κάνουμε επιτέλους την αυτοκριτική μας για τη στάση που συνήθως αποδεικνύουμε προς αυτούς τους πληγωμένους έσχατους αδελφούς του Χριστού; Δεν αναφέρομαι στους ακτιβιστές ομοφυλόφιλους και στις γελοίες επιδείξεις χυδαιότητας των παρελάσεών τους. Αλλά σε απλά παιδιά της διπλανής πόρτας πού, όπως λέει και το γνωστό τραγούδι του Τουρνουά, θα μπορούσαν να είναι παιδιά σου. Δεν θέλω να επεκταθώ περισσότερο, όμως θα συστήσω, για όποιον ενδιαφέρεται για μια υπεύθυνη και σοβαρή εξέταση ενός πολυσύνθετου ζητήματος, στον αντίποδα των επιδερμικών και υπεραπλουστευτικών προσεγγίσεων, που πλεονάζουν στο δημόσιο λόγο των εκκλησιαστικών προσώπων (και τις οποίες απηχεί και το παρόν άρθρο), το βιβλίο του Π. Βασ. Θερμού "Έλξη και Πάθος", από τις εκδόσεις "Εν πλω".
Δημοσίευση σχολίου