Κήρυγμα Μητροπολίτου Προικοννήσου Ιωσήφ την Κυριακή της Σαμαρείτιδος στον Πατριαρχικό Ναό Αγίου Γεωργίου

  Κήρυγμα 

του Μητροπολίτου Προικοννήσου Ιωσήφ την Κυριακή της Σαμαρείτιδος στον Πάνσεπτο Πατριαρχικό Ναό του Αγίου Γεωργίου 

(6 Μαΐου 2018)

Ἡμέρα χαρμόσυνος καὶ εὐφροσύνης ἀνάπλεως πεφανέρωται σήμερον[1]  εἰς τὸ ἱερὸν Φανάριον καὶ εἰς τὶς ἀνὰ τὸν κόσμον θεόσωστες ἐπαρχίες τοῦ πανσέπτου Ἀποστολικοῦ καὶ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχικοῦ  Θρόνου, σεπτὴ τῶν λειτουργῶν Ἀρχιερέων χορεία!

Ἡμέρα λαμπρά, γεμάτη ἀπὸ φῶς! Φῶς ἱλαρόν, πασχάλιον, ἁγίας δόξης[2],  Μακαριώτατε Πάπα καὶ Πατριάρχα Ἀλεξανδρείας καὶ λοιπὴ τῶν ἀδελφῶν Ἀρχιερέων ὁμήγυρις! Ἤκουσε καὶ εὐφράνθη ἡ Σιών, εὐαγγελισθείσης τῆς Χριστοῦ Ἀναστάσεως![3]  Καὶ ἡ κατὰ Ἰσραὴλ παλαιὰ Σιών, καὶ ἡ νέα αὕτη, τῆς Νέας Ρώμης, τῆς ὁποίας τέκνα ἀφωσιωμένα τυγχάνομεν!

Ἡμέρα ὁλόδροσος, προσφιλεῖς συμπρεσβύτεροι καὶ συνδιάκονοι, κατάρρυτος ἀπὸ τῆς σωτηρίας τὸ ὕδωρ καὶ τῆς ἀληθείας, τὸ ὕδωρ τὸ ἁλλόμενον εἰς ζωὴν αἰώνιον[4],  τὸ ὁποῖον ἐχάρισε σήμερον παρὰ τὸ φρέαρ τοῦ Ἰακὼβ ἡ πηγὴ τῆς ζωαρχίας, Ἰησοῦς ὁ Σωτὴρ ἡμῶν[5]  στὴν πίστει ἐλθοῦσαν[6] Σαμαρείτιδα καὶ ἔσβησε τὴν βασανιστικὴ δίψαν τῆς ψυχῆς της!

Ἡμέρα πανευώδης ἀπὸ τὰ πολυάριθμα μυρίπνοα ἐαρινὰ ἄνθη τῆς ἁγιότητος, τὰ ὁποῖα κατεκόσμησαν ἀνὰ τοὺς αἰῶνας τὴν σεβασμίαν ἀνθοδόχην τῆς περιδόξου Πατριαρχικῆς τῆς Κωνσταντινουπόλεως Καθέδρας, φίλτατοί μοι Ἐντιμολογιώτατοι Ἄρχοντες τῆς Ἀδελφότητος «Παναγία Παμμακάριστος»  καὶ λοιπὰ εὐλογημένα καὶ ἀξιονόμαστα τέκνα τῆς στοργικῆς πάντων ἡμῶν Μητρός, ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας!

Κυριακὴ πέμπτη ἀπὸ τοῦ Πάσχα, λοιπόν, καὶ μαζὶ μὲ τὸν φωτισμὸν τῆς πρὶν ἐσκοτισμένης γυναικὸς τῆς Σαμαρείας καὶ τὴν ἀνάδειξίν της εἰς ὄνομα καὶ πρᾶγμα Φωτεινὴν καὶ Ἰσαπόστολον καὶ ἀργότερον Μεγαλομάρτυρα, συνεορτάζομεν, κατόπιν παλαιᾶς εὐσεβοῦς εἰσηγήσεως τοῦ σήμερον κοσμοῦντος τὸν ἅγιον Ἀποστολικὸν τῆς Βασιλευούσης Θρόνον καὶ ὁμοφώνου σχετικῆς Συνοδικῆς ἀποφάσεως, τῶν Ἀρχιεπισκόπων τῆς Θεοτοκοσκεπάστου αὐτῆς Πόλεως τοὺς εὐθαλεῖς ἀκρέμονας, ἤγουν τοὺς ἐξ αὐτῶν Ἁγίους. Τοὺς άμφοτεροδεξίους δηλονότι ἐκείνους οἰακοστρόφους τῆς θεοτεύκτου Ὁλκάδος καὶ σεπτοὺς Κυρηναίους τῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ Γένους, οἱ ὁποῖοι, ὑπήκοντες εἰς τὴν Κυριακὴν ἐπιταγὴν: Ἅγιοι γίνεσθε, ὅτι ἐγὼ Ἅγιός εἰμι[7],  ἔφθασαν εἰς τὴν κορυφὴν τῆς κατὰ Θεὸν τελειώσεως! Τὰ μεγαλύτερα καὶ ἐπιφανέστερα στοιχεῖα τῆς Πατριαρχικῆς ἀξίας! Τοὺς φωτολαμπεῖς Ἡγουμένους τοῦ Λαοῦ τῆς Χάριτος, ποὺ μὲ τὸν ἔνθεον βίον, τὴν θεοφιλῆ πολιτείαν, τὸν ἐν παντὶ σεβασμὸν τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, τὴν τιμίαν ποιμαντορίαν, τὴν ἀκριβῆ φύλαξιν τῆς Ἱερᾶς Παρακαταθήκης καὶ τὴν καλὴν τῆς Πίστεως ὁμολογίαν ἀνεδείχθησαν Ἅλας τῆς γῆς καὶ Φῶς τοῦ κόσμου[8],  καὶ μὲ τὰ ἐπακολουθήσαντα ποικίλα σημεῖα καὶ θαύματά των ἀπεδείχθησαν Χριστοῦ εὐωδία[9] εἰς τὸν κόσμον καὶ ὀσμὴ ζωῆς εἰς ζωὴν.[10] Ἐφανέρωσαν ἐν ἑαυτοῖς τὸν Χριστὸν ζῶντα καὶ σώζοντα εἰς τὰς ἡμέρας των καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας. Ἐποίμαναν τὰ λογικὰ τοῦ Κυρίου πρόβατα μετ’ ἐπιστήμης καὶ ἀνυστάκτου μερίμνης, ἔχοντες νυχθημερὸν ἔναυλον εἰς τὰς ἀκοάς των τὴν προτροπὴν τοῦ Παροιμιαστοῦ: Γνωστῶς ἐπιγνώσῃ ψυχὰς ποιμνίου σου καὶ ἐπιστήσεις καρδίαν σου σαῖς ἀγέλαις[11].  Κατήρδευσαν τὴν καλλίβοτρυν Ἄμπελον μὲ τὰ ζωηρὰ νάματα τῆς εὐσεβοῦς καὶ ὑγιαινούσης διδασκαλίας, ἑπόμενοι εὐλαβῶς τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, τῶν παλαιοτέρων των Πατέρων καὶ τῶν ἱερῶν Συνόδων. Ἐστήριξαν ἰσχυρῶς τὴν οἰκοδομὴν τοῦ Θεοῦ μὲ τὰς θεοπειθεῖς εὐχὰς καὶ προσευχάς των. Ἀσφάλισαν τὰ θεμέλιά της μὲ τοὺς θερμοὺς ἱδρῶτας τῶν ἱερῶν ἀγώνων καὶ κόπων των καὶ μὲ τὴν ἀφθονίαν τῶν καρδιοσταλάκτων δακρύων των, τινὲς δὲ καὶ μὲ τὰ τίμια αἵματα τοῦ ὑπὲρ Χριστοῦ καὶ τοῦ Γένους ἑκουσίου Μαρτυρίου των!

Τῷ ὄντι νέφος περικείμενον ἡμῖν[12] μέγα καὶ πάμφωτον εἶναι οἱ Ἀρχιεπίσκοποι τοῦ Βυζαντίου καὶ Πατριάρχαι τῆς Νέας Ρώμης,  οἱ ὁποῖοι, διὰ τῆς θύρας εἰσελθόντες εἰς τὴν αὐλὴν τῶν προβάτων[13],  ἀνεδείχθησαν ποιμένες καλοί, τοῦ Ἀρχιποίμενος Χριστοῦ τέλειοι μιμηταὶ καὶ τῶν τιμῆς ἠγορασμένων[14] τέκνων Του φιλόστοργοι καὶ γνήσιοι Πατέρες, καὶ ἀνήχθησαν εἰς τὴν Ἁγιότητα! Ζάλη καταλαμβάνει τὸν ἀριθμοῦντα αὐτοὺς ἀπὸ τῆς πήξεως τῆς πρώτης τοῦ Βυζαντίου Ἐκκλησίας ὑπὸ τοῦ Πρωτοκλήτου τῶν Ἀποστόλων Ἀνδρέου τοῦ θειοτάτου καὶ μέχρι τῶν κάτω χρόνων! Πλῆθος τιμίων καὶ φωτεινῶν ὀνομάτων ἀξίων τοῦ Θεοῦ ἀνδρῶν, ἀπὸ Στάχυος τοῦ Ἀποστόλου μέχρι καὶ Κυρίλλου τοῦ ΣΤ΄, οἱ ὁποῖοι κατεκόσμησαν τὴν ἱερὰν διπλοΐδα τῆς Ἀρχιερωσύνης μὲ στίλβουσαν ἀρετήν, μὲ ἔνθεον ζῆλον, μὲ ὁσιακὴν ἄσκησιν, μὲ κενωτικὸν φρόνημα, μὲ ἀγγελότροπον πολιτείαν, μὲ ἀκραιφνῆ Θεολογίαν καὶ μὲ ἀγαπητικὴν μέχρι θυσίας ποιμαντορίαν! Ἑβδομήκοντα περίπου τεθεωμένοι ἄνδρες, ἑβδομήκοντα Ἀρχιεπίσκοποι Κωνσταντινουπόλεως μὲ τὸ φωτοστέφανον τῆς Ἁγιότητος εἰς τὰς τιμίας κεφαλάς των, ὅσοι καὶ οἱ Ἀπόστολοι τοῦ εὐρυτέρου κύκλου τῶν Μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ, τῶν ὁποίων ἀναθεωροῦντες τὴν ἔκβασιν τῆς ἀναστροφῆς[15],  δικαιούμεθα νὰ λέγωμεν μαζὶ μὲ τὸν μακάριον Παῦλον: Τοιοῦτος ἡμῖν ἔπρεπεν Ἀρχιερεύς![16]  Τοιοῦτοι μᾶς ἔπρεπον Πατριάρχαι!

Κεντᾶ με ἐκ τῶν ὀπίσω τοῦ ἱεροῦ τούτου ἄμβωνος ἡ σωματικὴ παρουσία δύο τῶν κρατίστων ἐξ αὐτῶν, τοῦ ὑψιπέτου τῆς Θεολογίας ἀετοῦ Γρηγορίου τοῦ Ἀριανζηνοῦ, τῆς κρηπίδος τῆς Β΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου καὶ μεγαλοφώνου κήρυκος τῆς Θεότητος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καὶ τοῦ αἰωνίου βασιλέως τοῦ ἄμβωνος Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, καὶ ἐνθουσιάζει ἱερῶς τὴν ψυχήν μου καὶ φέρει γλυκύτατα δάκρυα εἰς τοὺς ὀφθαλμούς μου καὶ λόγους μεγάλης δοξολογίας πρὸς τὸν Κύριον, ὁ Ὁποῖος ἐχάρισε τέτοιου διαμετρήματος καὶ τόσου φωτὸς πρωθιεράρχας εἰς τὴν πολυσέβαστον Οἰκουμενικὴν Καθέδραν! Ἡ φωνὴ τοῦ πρώτου ἀκούεται ἡδυμελὴς εἰς τὰς μεγάλας Δεσποτικὰς ἑορτὰς καὶ δονεῖ τοὺς θόλους τοῦ πανιέρου τούτου Ναοῦ: Ἀναστάσεως ἡμέρα καὶ λαμπρυνθῶμεν τῇ πανηγύρει καὶ ἀλλήλους περιπτυξώμεθα... [17] Ἤ, κατὰ τὴν περίοδον τῶν Χριστουγέννων, Χριστὸς γεννᾶται, δοξάσατε! Χριστὸς ἐξ οὐρανῶν ἀπαντήσατε, Χριστὸς ἐπὶ γῆς ὑψώθητε... [18] κ.λπ.  Τοῦ δευτέρου τὸ χαρμόσυνον κήρυγμα ἀκούεται πάντοτε τὴν φωτολαμπῆ νύκτα τῆς Ἀναστάσεως διὰ στόματος τοῦ κατὰ καιροὺς διαδόχου του: Εἴ τις εὐσεβὴς καὶ φιλόθεος, ἀπολευέτω τῆς καλῆς ταύτης καὶ λαμπρᾶς πανηγύρεως...![19]  ἐνῷ, κατὰ τὰς δύο ἑορτὰς τῆς μνήμης του, εἴθισται νὰ χοροστατῇ αὐτοπροσώπως ἀπὸ τοῦ Πατριαρχικοῦ Θρόνου, τιθεμένης ἐκεῖ τιμητικῶς τῆς σεβασμίας εἰκόνος του. Γρηγόριος ἔνθεος ἕτερος ἁγιάζει σχοινίῳ καὶ αἵματι ἐν ἡμέρᾳ Ἀναστάσεως τὰς σεβασμίας αὐλὰς τοῦ θεοφρουρήτου τούτου Μοναστηρίου. Ἀπὸ τὴν ἐρατεινὴν Χἀλκην ἀκτινοβολεῖ ἡ πολύμουσος μορφὴ τοῦ ἱεροῦ Φωτίου, χαίροντος μὲν πολλὰ ἐπὶ τῇ ἐπ’ ἐσχάτων θαυμαστῇ ἐπανδρώσει τῆς Μονῆς τῆς Παναγίας Τριάδος, φέρελπις ἀδελφὸς τῆς ὁποίας σήμερον προσάγεται πρὸς χειροτονίαν εἰς Διάκονον, ἀλλὰ καὶ λυπουμένου πλεῖστα διὰ τὴν συνεχιζομένην ἐπὶ σαρανταεπτὰ ὁλόκληρα ἔτη ὀδυνηρὰν σιγὴν ποὺ ἐπεβλήθη δυναστικῶς καὶ ἀναιτίως εἰς τὴν περίπυστον τῶν Θεολόγων Σχολήν μας. Εἴθε ὁ Παναγιώτατος Πατριάρχης μας, πρὶν φθάσῃ ἡ δοκιμασία τὸ ἥμισυ τοῦ αἰῶνος, Αὐτός, ὁ ὅσον οὐδεὶς ἄλλος ὀδυνώμενος ἀλλὰ καὶ ἐλπίζων καὶ ἐμπόνως ἐργαζόμενος πρὸς τερματισμὸν τῆς συμφορᾶς αὐτῆς, νὰ ἀξιωθῇ νὰ ὑποδεχθῇ ἐν εὐλογίαις τοὺς νέους φοιτητάς της καὶ νὰ ἐγκαταστήσῃ τὸν νέον Σχολάρχην καὶ τὸν χορὸν τῶν Διδασκάλων της, Φωτίου τοῦ μεγάλου προκατόχου του συνεργοῦντος Αὐτῶ καὶ συγχαίροντος ἄνωθεν!

Ἐπιλείψει με, ἀδελφοὶ καὶ πατέρες, διηγούμενον ὁ χρόνος[20] περὶ Παὐλων καὶ Πρόκλων, περὶ Φλαβιανῶν καὶ Ταρασίων, περὶ Γερμανῶν καὶ Πολυεύκτων, περὶ Μεθοδίων καὶ Ἰγνατίων, περὶ Φιλοθέων καὶ Καλλίστων, περὶ Νηφώνων καὶ Λουκάρεων καὶ τῶν λοιπῶν ἀξίων τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ Γένους Ὁμολογητῶν, Ἱερομαρτύρων, Διδασκάλων καὶ Πατέρων ἡμῶν, τῶν ὁποίων τὴν ἱερὰν εἰκόνα σήμερον εὐσεβῶς προσκυνοῦμεν καὶ τὸν δίκαιον ἔπαινον μεγάλῃ τῇ φωνῇ ἐξαγγέλλει ἡ Μεγάλη Ἐκκλησία!... Ἀλλά, οἱ θεῖοι οὗτοι Πρωθιεράρχαι, ἐκτὸς ἀπὸ τοῦ νὰ εἶναι αἰωνία δόξα, διηνεκὴς ἔπαινος καὶ ὑψηλοὶ φρουρητικοὶ πύργοι τοῦ καθ’ ἡμᾶς πρωτευθύνου ἐκκλησιαστικοῦ Θρόνου, καὶ πολύτιμοι ἀδάμαντες τῆς Μίτρας τοῦ ἀξίου Διαδόχου των, εἶναι καὶ πολυεύθυνος παρακαταθήκη καὶ βαρυτάτη πνευματικὴ κληρονομία πάντων ἡμῶν. Καὶ τῶν ἔσω καὶ τῶν ἔξω τῶν ἱερῶν θριγκίων, ἀδιακρίτως. Κληρονομία Πίστεως ἀκριβοῦς καὶ Θεολογίας Ὀρθοδόξου. Κληρονομία ἄκρας συνεπείας βίου καὶ δόγματος. Κληρονομία ὁλοκαρδίου ἀγάπης καὶ ἀνυστάκτου φροντίδος διὰ τὴν τιμαλφῆ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, τὸν Ἄνθρωπον, τόσον κατὰ τὴν πνευματικὴν καὶ ἠθικήν, ὅσον καὶ κατὰ τὴν ὑλικήν του διάστασιν, μὲ τὰς ἀντιστοίχους ἀνάγκας του. Κληρονομία θυσιαστικῆς προστασίας τοῦ εὐσεβοῦς ἡμῶν Γένους καὶ γενναίας προασπίσεως τῶν δικαίων του. Κληρονομία ζήλου Ἀποστολικοῦ καὶ ἐξαγγελίας τοῦ Εὐαγγελίου καὶ προσκλήσεως ἐν παροξυσμῷ ἀγάπης[21]  τῶν λαῶν πρὸς σωτηρίαν ἐν τῷ Χριστῷ, ἐπὶ τῇ προσωπικῇ ἐμπειρίᾳ τοῦ εὐαγγελισαμένου ἡμᾶς Ἀποστόλου Ἀνδρέου: -Εὑρήκαμεν τὸν Μεσσίαν![22] Κληρονομία ὑπομονῆς εἰς τας πολλὰς θλίψεις καὶ τοὺς βαρεῖς σταυροὺς τῶν διαρκῶν ἐπωδύνων συστροφῶν τῆς Ἱστορίας, ἀλλὰ καὶ ἐλπίδος ζώσης ἐπὶ τὸν ἐγείροντα τοὺς νεκροὺς καὶ ἀπὸ κοπρίας ἀνιστῶντα τοὺς πένητας Ἰησοῦν τὸν Κύριον. Κληρονομία ἀδιαλείπτου μερίμνης δι’ ὅλας τας ἐπὶ μέρους ἁγίας Ἐκκλησίας καὶ τὴν ἑνότητά των ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς εἰρήνης, τῆς ἀδελφικῆς ἀγάπης, τῆς ἀληθείας, τῆς κανονικῆς τάξεως, τῆς κοινῆς Συνοδικῆς ἐκφράσεως, καὶ μαρτυρίας, τῆς κοινῆς πνευματικότητος, λειτουργικῆς εὐταξίας καὶ ἐν Χριστῷ νηπτικῆς ἀσκήσεως, ὡς καὶ τοῦ κοινοῦ Ποτηρίου τῆς Ζωῆς, τὸ ὁποῖον εἶναι ἡ κορυφαία ἔκφρασις πιστότητος εἰς τὴν Κυριακὴν ἐπιθυμίαν Ἱνα ὦσιν ἕν[23]  οἱ εἰς Αὐτὸν πιστεύοντες. Κληρονομία διαρκῶν μεγάλων ὁραματισμῶν καὶ ἀνυποχωρήτων ἀγώνων δι’ ἕνα φωτεινότερον αὔριον τῆς ἀνθρωπότητος. Κληρονομία μὲ δύο λόγους, βαρυτάτης εὐθύνης εἰς Χριστόν, εἰς τὴν Ἐκκλησίαν καὶ εἰς τὸν κόσμον ὅλον!

Δοξολογοῦμεν τὸ πανάγιον ὄνομα τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος εἶναι τὸ κεφάλαιον καὶ ταύτης τῆς ἑορτῆς ἡμῶν. Τιμῶντες τοὺς εὐαρεστήσαντας Αὐτῷ ἀξιομακαρίστους Πρωθιεράρχας, εἰς Ἐκεῖνον ἀναπέμπομεν τὴν δόξαν, τὴν εὐχαριστίαν, τὴν τιμὴν καὶ τὴν προσκύνησιν, διότι Αὐτὸς ὤν ἡ πηγὴ τοῦ ἁγιασμοῦ τοὺς ἀνέδειξεν Ἁγίους καὶ τοὺς ἐθέωσε κατὰ τὴν Αὐτοῦ χάριν καὶ τὸ ἔλεος. Αὐτὸς ὤν ἡ πηγὴ τῆς σοφίας καὶ τὸ κεφάλαιον πάσης ἀρετῆς, τοὺς ἐσόφισε καὶ τοὺς κατέστησεν ἐπιστήμονας τῆς ὑγιοῦς διδασκαλίας, τῆς ποιμαντικῆς τέχνης, τῆς ἀρετῆς  καὶ πάσης εὐπραξίας. Αὐτὸς ὤν τὸ Φῶς τὸ ἀληθινὸν ἐφώτισε καὶ τούτους καὶ τοὺς ἔθεσε «ἐπὶ τῆς λυχνίας τῆς ἑαυτοῦ φωτοφόρου καθέδρας, ἵνα ἐξαστράπτωσι φωτισμὸν τῇ Ἐκκλησίᾳ καὶ δογμάτων καὶ πράξεων σκότους ἀπηλλαγμένον˙ ὅπως ὁρῶντες οἱ λαοὶ τὰς ἀκτῖνας τῆς ζωτικῆς λαμπηδόνος, πρὸς ἐκείνας εὐθύνωνται  καὶ τὸν Πατέρα τῶν φώτων δοξάζωσι».[24]  Ἀλλὰ εὐχαριστοῦμεν ἀκόμη τῷ Κυρίῳ βλέποντες τὸν σημερινὸν θεοπρεπῆ Διάδοχον τῶν ἑορταζομένων νὰ ἔχῃ πλήρη συναίσθησιν τοῦ ἐπὶ τῶν ὤμων του βάρους τῆς προμνησθείσης κληρονομίας καὶ νὰ ἀγωνίζεται μὲ ὅλας του τὰς δυνάμεις νὰ τὴν κρατήσῃ ἀλώβητον, νὰ τὴν αὐξήσῃ, νὰ τὴν λαμπρύνῃ ἔτι μᾶλλον. Τοῦτο τρανῶς βεβαιοῖ ἡ πρὸ διετίας ἐν εὐλογίαις σύγκλησις ὑπ’ αὐτοῦ τῆς ἐν Κρήτῃ Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, παρὰ τὰ πολλὰ ἐμπόδια τὰ ὁποῖα ἤγειρεν ὁ ἐχθρὸς τῆς ἀληθείας. Τοῦτο βεβαιοῖ ἡ τῇ πρωτουργίᾳ του ἐκ τῆς τέφρας θαυμαστὴ ἀναβίωσις ἀρχαίων Μητροπόλεων τῆς Χώρας ὅπως ἡ Πισιδίας, ἡ Σμύρνης, ἡ Προύσης, καὶ ἡ Ἀδριανουπόλεως (μέχρι στιγμῆς), μετὰ πληρώματος, ἱεροῦ κλήρου καὶ μονίμου λειτουργικῆς ζωῆς, καθὼς ἐπίσης ἡ ἐπ’ ἐσχάτων ἀνατείλασα ἄνοιξις εἰς τὴν μαρτυρικὴν Ἴμβρον, ἡ ἐπιστροφὴ οἴκαδε πολλῶν ἐκπατρισθέντων Χριστιανῶν, ἡ ἐπαναλειτουργία τῶν Σχολείων τῆς νήσου, ἡ ἀναζωπύρησις τῆς τέως ἀποσταμένης ἐλπίδος, ἅτινα φέρουν ἀνάγλυφον τὴν προσωπικὴν σφραγῖδα τῆς Παναγιότητός του. Ἀκόμη, ἡ εὐκαιριακὴ εὐχαριστιακὴ χρῆσις μεγάλων σεβασμάτων μας ὅπως ἡ κατὰ Πόντον Παναγία Σουμελᾶ, οἱ διάφοροι ναοὶ τῆς ἁγιοτόκου Καπαδοκίας, ἡ ἐν Κυζίκῳ Μονὴ τῆς ἐν τῷ Πατριαρχικῷ τούτῳ Ναῷ θησαυριζομένης Παναγίας Φανερωμένης, ἡ ἐν Ἐφέσῳ Βασιλικὴ τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου καὶ πολλὰ ἄλλα, εἰς τὰ ὁποῖα ἀγαλλομένῳ ποδὶ σπεύδει περιοδικῶς νὰ ἱερουργήσῃ, ἡγούμενος πλήθους προσκυνητῶν καὶ βεβαιῶν ἐμπράκτως ὅτι, χάριτι Θεοῦ, ἡμεῖς οἱ λογισθἐντες ὡς ἀποθνήσκοντες, ἰδοὺ ζῶμεν![25]  Προσέτι, ἡ ἔντονος λειτουργικὴ ζωὴ τοῦ ἰδίου καὶ τὸ διακρῖνον τὴν Παναγιότητά του ζέον προσευχητικὸν ἦθος, ὁ μεστὸς καὶ ἐπίκαιρος Θεολογικός του λόγος, αἱ ρηξικέλευθοι πρωτοβουλίαι του διὰ τὸ περιβάλλον, διὰ τὴν καταλλαγήν,  τὴν εἰρήνην τοῦ κόσμου καὶ διὰ τὴν ἀνακούφισιν τῆς ἀνθρωπίνης δυστυχίας, καθὼς καὶ αἱ πολυάριθμοι ποιμαντορικαί του ἐπισκέψεις εἰς τὰς ἀνὰ τὸν κόσμον ἀδελφὰς Ἐκκλησίας καὶ τὰς Ἐπαρχίας τοῦ Θρόνου ἀπὸ Δυτικῆς Εὐρώπης καὶ Ἀμερικῆς, ἕως καὶ Ἄπω Ἀνατολῆς καὶ αὐτῆς ἀκόμη τῆς ἀπωτάτης Αὐστραλίας καὶ Νέας Ζηλανδίας, ἡ ἀνύστακτος μέριμνά του διὰ τὴν προβολὴν καὶ ἐξύψωσιν τοῦ Ὀρθοδόξου Μοναχισμοῦ, διὰ τὴν πρόσκλησιν τῆς νεολαίας εἰς ἐνεργὸν μετοχὴν καὶ βίωσιν τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ γεγονότος, διὰ τὴν ἐξασφάλισιν τῶν δικαίων τοῦ ἐνταῦθα εὐαρίθμου πληρώματος, καθὼς  καὶ πλεῖστα ὅσα παρεμφερῆ σπουδαῖα καὶ ἀξιάγαστα.

Εἰς πάντα ταῦτα, καὶ εἰς ὅσα ἀκόμη εὔφημα, θεοφιλῆ καὶ σωτηριώδη ἤθελε ὁδηγήσει τὸν Πατριάρχη μας  ἡ Χάρις τοῦ Παρακλήτου, τὸν διαβεβαιοῦμεν, ἔστω καὶ ἀπουσιάζοντα, ὅτι δὲν ἔχει μόνον τὴν εὐλογίαν καὶ συναντίληψιν τοῦ Θεοῦ! Οὔτε μόνον τὴν βοήθειαν καὶ τὰς θεοπειθεῖς εὐχὰς τῶν τιμωμένων Ἁγίων Προκατόχων του. Ἔχει καὶ τῆς περὶ τὴν Παναγιότητά του σεβασμίας Ἱεραρχίας τοῦ Θρόνου, πάντων ἡμῶν τῶν ἀφωσιωμένων Ἀδελφῶν καὶ Συγκυρηναίων του, οἱ ὁποῖοι ἐνωρίτατα τὸν ἐγνωρίσαμε τίμιον καὶ μὲ τὰ θεῖα καὶ μὲ τὰ ἀνθρώπινα καὶ ἐξετιμήσαμε καὶ ἠγαπήσαμεν εἰς ἄκρον, ἀλλὰ καὶ τῶν λοιπῶν θεοφιλῶν συνεργατῶν του καὶ τῶν ἀνὰ τὸν κόσμον εὐγενῶν Ἀρχόντων τοῦ εὐκλεοῦς Θρόνου του τὴν ἀμέριστον καὶ εὐπειθῆ συμπαράστασιν καὶ ὁλόθυμον συνεργίαν ἐν εἰλικρινῆ ἀφοσιώσει,  καὶ ὑπακοῇ ἁγιοπνευματικῇ. Παριστάμεθα Αὐτῶ ἔνθεν καὶ ἔνθεν ὥσπερ ἄλλοι Ἀαρὼν καὶ Ὤρ, στηρίζοντες προθύμως τοὺς ἁγίους πρεσβυτικοὺς  βραχίονάς του ἐν τῇ σταυρικῇ του στάσει[26]  ἕως οὗ αἱ δυνάμεις τοῦ νοητοῦ Ἀμαλὴκ καταστοῦν ὑποπόδιον τῶν εὐσεβούντων καὶ ἡ Βυζαντὶς Ἐκκλησία ἀναλάβῃ τὴν δόξαν ἐκείνην καὶ εὔκλειαν, τὴν ὁποίαν οἱ ἐν Ἁγίοις Προκάτοχοί του ὡραματίσθησαν. Μὲ τὰς εὐχάς των ἔχομεν μετ’ Αὐτοῦ τὴν ψυχὴν καὶ τὴν καρδίαν μίαν, ὥστε τὸ ἔκπαλαι πολυφαὲς Φανάριόν μας, αὐτὸ τὸ κατ’ ἄνθρωπον διαρκὲς σκάνδαλον τῆς Ἱστορίας, ὑπὸ τὴν σκέπην τῆς Παναγίας τῆς Παμμακαρίστου καὶ τὴν δεξιὰν οἰακοστροφίαν Βαρθολομαίου τοῦ Ἰμβρίου νὰ συνεχίσῃ τηλαυγίζον τὸ φῶς τῆς ἐν Χριστῷ ἐλπίδος καὶ σωτηρίας, καταγγέλλον ἀπερίτμητον τὸ Εὐαγγέλιον, ἐπαγωνιζόμενον καὶ στηρίζον τὴν ἅπαξ παραδοθεῖσαν τοῖς ἁγίοις Πίστιν,[27] εὐαγγελιζόμενον εἰρήνην τοῖς μακρὰν καὶ τοῖς ἐγγύς,[28] διακονοῦν τὸν σύγχρονον ἄνθρωπον, ἕτοιμον ἀνὰ πᾶσαν στιγμὴν εἰς ἀντιμετώπισιν τῶν καταιγιστικῶν προκλήσεων τῆς Ἱστορίας, οἰκοδομοῦν στερρῶς τὴν καθολικὴν Ἐκκλησίαν καὶ κοσμοῦν αὐτὴν μὲ πολλοὺς νέους Ἁγίους, Κήρυκας τοῦ Σταυροῦ καὶ Μάρτυρας τῆς Ἀναστάσεως, οἷοι οἱ σήμερον τιμώμενοι πανσέβαστοι Ἅγιοι Προκάτοχοί του. Γένοιτο!-

  1.Αἶνοι Κυριακῆς τῆς Ὀρθοδοξίας.

  2.Ἐπιλύχνιος ὕμνος.

  3.Ἑσπέριον Προσόμοιον Μεσοπεντηκοστῆς.

  4.Ἰωάν. 4, 14.

  5.Δοξαστικὸν Αἴνων Κυριακῆς τῆς Σαμαρείτιδος.

  6.Κοντάκιον Κυριακῆς τῆς Σαμαρείτιδος.

  7.Πρβλ. Λευιτ. 20, 7.

  8.Ματθ. 13, 14.

  9.Β΄ Κορ. 2, 15.

  10.Β΄ Κορ. 2, 16.

  11.Παρμ. 17, 33.

  12.Ἑβρ. 12, 1.

  13.Ἰωάν. 10, 1.

  14.Πρβλ. Α΄Κορ. 6, 20.

  15. Ἑβρ. 13, 7.,

  16.Ἑβρ. 7, 26.

  17.Ὑμνολογία Κυριακῆς τοῦ Πάσχα.

  18.Καταβασίαι Χριστουγέννων.

  19.Κατηχητικὸς Λόγος τοῦ Πάσχα.

  20.Ἑβρ. 11, 32.

  21.Πρβλ. Ἑβρ. 10, 24.

  22.Ἰωάν. 1, 42.

  23.Ἰωάν. 17, 22.

  24.Ἰσίδωρος Πηλουσιώτης, Δοσιθέῳ, Migne P.G. 78, 201.

  25.Β΄Κορ. 6, 9.

  26.Πρβλ. Ἐξοδ. 17, 8-16.

  27.Πρβλ. Ἰούδα, 3.

  28.Ἐφεσ. 3, 17.