Καλό Παράδεισο πατέρα Παναγιώτη Καραγιάννη

ΠΑΠΠΟΥΛΗ ΜΟΥ, χθες σε αποχαιρετήσαμε ψάλοντας,  με χαρά, το "Χριστός Ανέστη" που τόσο αγαπούσες! 

Το τσακισμένο, από την αρρώστια, κορμάκι σου, ξεκουράστηκε.
Τέλειωσε το μαρτύριο σου, που με τόση καρτερία υπέμεινες!
Ευτυχώς πρόλαβα να σε αποχαιρετήσω...!
Κι η ψυχούλα σου έφυγε ν' ανταμώσει Αυτόν που τόσο λάτρεψε και υπηρέτησε με τόση αυτοθυσία!
Σχεδόν μισό αιώνα κάθε μέρα
Θ. Λειτουργία και κάθε Πέμπτη αγρυπνία! Στους Ταξιάρχες...μας!
Και καθημερινά να εξομολογείς δεκάδες ψυχούλες...ώρες ατελείωτες. Ενίοτε και πολύ μετά τα μεσάνυχτα!
Και το συνέχισες και μετά την συνταξιοδότησή σου! Κάθε μέρα.
Το Άγιο Θυσιαστήριο ήταν η ζωή σου όλη! Κάτι σαν τον...
"φυσικό περιβάλλον" σου!
Η Παναγιά η Οδηγήτρια, της οποίας η σύναξη γιορταζόταν την ημέρα που..."πέταξες στους ουρανούς κι ο..."μπαμπάς" σου, όπως αποκαλούσες τον Άγ. Νικόλαο Πλανά να σε οδηγήσουν στην αιώνια αγκαλιά Του!

Μα συχώρα με, παππούλη μου, που ταυτόχρονα με την χαρά, η ψυχή μου δάκρυζε...

Ένα αίσθημα κενού...

Μια παγωμάρα...

Κάτι σαν...ορφάνια.

Σαν να έμεινα λίγο μετέωρη...

Σαν να έχασα το γήινο καταφύγιό μου...

Πονάει ο αποχωρισμός, παπούλη μου κι ας είναι προσωρινός...

Δεν θα είσαι αισθητά, κοντά μου και κοντά στα εκατοντάδες... χιλιάδες "παιδιά σου".

Δεν θα ακούω, πια, την φωνή σου, που μου μετάγγιζε ΠΙΣΤΗ κι ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ στον Χριστό μας! Δύναμη, ελπίδα κι αισιοδοξία.

Δεν θα σε ακούσω να με αποκαλείς "Βήτα", όπως με...ξαναβάφτισες!

"Έλα καλό μου! Έλα, Βήτα, παιδάκι μου. Είσαι σαν το 5ο παιδί μου" !!!

Κι έλιωνα...Κι έμπαινα στην όαση, που μου πρόσφερες!

Πόσο το αγάπησα αυτό το "Βήτα" !

Δεν θα ξανακούσω τις, με τόση διάκριση, νουθεσίες σου:

"Ξέχασες την ζακέτα σου σπίτι κι έμειναν ακάλυπτα τα χέρια σου"....

Το αστείρευτο κι εκλεπτισμένο χιούμορ σου!

Δεν θα ακούς τις...σιωπές μου! Δεν θα σε ξαναδώ να.. χαμηλώνεις τα γυαλιά, να με κοιτάξεις βαθιά και διαπεραστικά με το γαλάζιο σου βλέμμα, χωρίς να...μιλάς.

Για να με "διαβάσεις" όταν διστάζω ή υπεκφεύγω...στην εξομολόγηση.

Και έτσι να μου "ανοίγεις" την ψυχή! Να με βοηθάς να...με δω!

Και να λύνεται η γλώσσα μου!

Και 'κείνες τις λίγες φορές, μα συγκλονιστικές, που ακουμπούσες τα "χαριτωμένα" χέρια σου στο κεφάλι μου και προσευχόσουν χωρίς να μιλάς...για πέντε, για δέκα λεπτά.

Δυνατή, εκκωφαντική...σιωπή!

Ιερές στιγμές! Ανεπανάληπτες !

Δεν θα σου λέω τους πόνους και τις...πληγές μου και θα κλαις ΕΣΥ για μένα...

Ήξερες πως δεν μπορούν τα μάτια μου να κλάψουν και με πνίγουν τα δάκρυα...

Δεν θα σου εξομολογούμαι και θα κλαις ΕΣΥ για μένα!

"Έβλεπες" τις πολλές ανάγκες, τα βάσανα και τους φόβους μου, πίσω από το... χαμόγελό μου!

Και τις...πολλές αδυναμίες και τα πάθη μου! Κι αγωνιζόσουν...!!!

"Θα βομβαρδίσουμε το Άγιο Θυσιαστήριο" μου έλεγες, σε κάθε σοβαρό πρόβλημά μου!

Όπως το...βομβάρδισες τότε που η μητέρα μου είχε καθολικό καρκίνο τελευταίου σταδίου και πέθαινε. Για 20 ώρες η μεγάλη πίεσή της στο ...4 ! Οι γιατροί δεν έδιναν ούτε 1 στο 1.000.000 πιθανότητες να ζήσει.

Και συ εκείνες τις τραγικές στιγμές με διαβεβαίωνες, υψώνοντας την Καινή Διαθήκη

"Ας τους γιατρούς να λένε...

Ο Κύριος είπε πως η κ.. Σοφία

θα ζήσει" Και έζησε !!!

Και πέρασαν 22 χρόνια και χαίρει άκρας υγείας!

Συγνώμη, παππούλη μου, για τα τόσα...βάρη ΜΟΥ, που σήκωσες αγόγγυστα στην ψυχή σου.

Συγνώμη κι ένα τεράστιο

"ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ" για ΟΛΑ, μα κυρίως γιατί με επανέφερες στο δρόμο Του !!!

Δοξάζω τον Θεό που σε γνώρισα.

Που έγινα "παιδί σου" για 22 χρόνια!!!

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ, παππούλη μου!

Καλό Παράδεισο

πατέρα Παναγιώτη Καραγιάννη.

Και να πρεσβεύεις για μας.

Καλή αντάμωση!

Η Βήτα (Β') σου.
Βαρβάρα