Ο ΔΑΙΜΟΝΙΚΟΣ ΙΟΣ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΚΑΘΕΔΡΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ - ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ

Ο  ΔΑΙΜΟΝΙΚΟΣ  ΙΟΣ  ΤΗΣ  ΠΡΩΤΟΚΑΘΕΔΡΙΑΣ  ΕΙΝΑΙ  ΕΔΩ

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ  ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ

        Η Εκκλησία της Ρωσίας αποφάσισε Συνοδικά να διακόψει το Λειτουργικό Μνημόσυνο του Οικουμενικού Πατριάρχη, και να απαγορεύσει στους πιστούς την αντίστοιχη σχέση και κοινωνία, Πάει να προκαλέσει διχαστική κρίση στα όρια της Ορθοδοξίας, γιατί το εκκλησιαστικά primum inter pares Οικουμενικό Πατριαρχείο, και επί του προκειμένου η Μητέρα Εκκλησία, αποφάσισε Συνοδικά να παραχωρήσει το Αυτοκέφαλο στην Εκκλησία της Ουκρανίας.

      Διαβάζοντας κανείς τα γραπτά δυο όχι τυχαίων Επισκόπων της Εκκλησίας μας -Μητροπολίτης Ναυπάκτου- Αγίου Βλασίου Ιερόθεος, και Μητροπολίτης Μεσογαίας -Λαυρεωτικής Νικόλαος- για το θέμα αυτό, δε δυσκολεύεται να διαπιστώσει και «μετά πολλής της θλίψεως» να πει ότι, δυο χιλιάδες χρόνια μετά το Χριστό, «ο δαιμονικός ιός της Πρωτοκαθεδρίας», είναι πάλι εδώ! Εκείνος ο παλιός, της «απαίτησης των δυο Ζεβεδαίων», που την αντέστρεψε σε «πρωτείο της ταπείνωσης» λόγω τε και έργω ο Χριστός.

Ο ίδιος που υποκίνησε την πρεσβυτέρα Ρώμη μετά να αντιστρέψει «αυτή τη μεγάλη αντιστροφή», σε «απαίτηση πρωτείου εξουσίας» επί της νέας Ρώμης και όλης της Εκκλησίας, και να κόψει στα δυο -1054- την Εκκλησία του Χριστού -Αναστάσιος, 17.09.14, 16.10.15. Και σήμερα, χίλια χρόνια από τότε, από την αριθμητική υπεροχή της Ρωσικής Εκκλησίας και την υποδόρια «εμμονή» της στην έωλη περί «Τρίτης Ρώμης» θεωρία, απειλεί να κόψει στα δυο την Ορθοδοξία -Αναστάσιος,12.01.18.

******    ***   ******

       Πιο συγκεκριμένα. Στο πρώτο γραπτό εξηγείται αναλυτικά, πώς παραχωρείται από αιώνων το αυτοκέφαλο στα όρια της Ορθοδοξίας σε τοπική Εκκλησία -αίτηση αυτής στη Μητέρα Εκκλησία, Συνοδική έγκριση από αυτήν, Συνοδική έγκριση από όλες τις Αυτοκέφαλες Εκκλησίες, έκδοση σχετικού «Τόμου» από τον Οικουμενικό Πατριάρχη. Με βάση την εκκλησιολογική αρχή της αλληλοπεριχώρησης, δηλαδή, της ισορροπίας τοπικής αυτονομίας και οικουμενικής αδελφοσύνης.

      Στη συνέχεια εκτίθεται εκτενώς, πώς κατά τις συζητήσεις στις Διορθόδοξες Προπαρασκευαστικές Επιτροπές της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου, αντιπρότασης, της Ρωσικής Εκκλησίας για προσ-συν-υπό-γραφή του σχετικού «Τόμου» από τους Προκαθήμενους των ήδη Αυτοκέφαλων Εκκλησιών, αλλά και ανυποχώρητης εμμονής της σ’ αυτήν -«Ουδέποτε ο Πατριάρχης Μόσχας θα εξουσιοδοτήσει τον Οικουμενικό Πατριάρχη να εκφράσει τη γνώμη του»- φάνηκε εξ αρχής ευκρινώς ότι αυτό θα προκαλέσει στην Ορθοδοξία διχασμό. Όπερ και εγένετο, δεν άργησαν να χωριστούν σε ομάδες δυο. Οικουμενικό Πατριαρχείο, και πρεσβυγενή, Αλεξανδρείας, Αντιοχείας, Ιεροσολύμων, συν Εκκλησίες Ελλάδος και Αλβανίας υπέρ της από αιώνων πρακτικής, Εκκλησίες Ρωσίας, Σερβίας, Ρουμανίας, Βουλγαρίας, Γεωργίας, Πολωνίας, Τσεχίας, Σλοβακίας συν Κύπρου. υπέρ της προσ-συν-υπό-γραφής.

      Και αυτό γιατί, «στην ουσία ετέθη θέμα μειώσεως των προνομίων του Οικουμενικού Πατριαρχείου, που στηρίζονται σε Κανόνες της Εκκλησίας, ιδίως της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου, όσες ακολούθησαν, και της όλης εκκλησιαστικής παραδόσεως-Δες και έγκυρο περί αυτού γραπτό Επισκόπου Αβύδου και Καθηγητή της Δογματικής Κυρίλλου -Αναστάσιος, 31.11.18 - … επειδή εμφιλοχώρησε η θεωρία περί «Τρίτης Ρώμης».

        «Το θέμα δεν παραπέμφθηκε στην Αγία και Μεγάλη Σύνοδο -σ.τ,γρ. από την οποία βέβαια απέσχον οι Εκκλησίες Ρωσίας, Βουλγαρίας, Γεωργίας, Αντιοχείας για ευδιάκριτους λόγους- και σήμερα βρισκόμαστε στην κατάσταση αυτή». Ωστόσο: «παρά τα προβλήματα που υπάρχουν στον εξωτερικό χώρο, η Εκκλησία είναι Σώμα Χριστού και κοινωνία θεώσεως, όπως καταγράφεται στις Αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων με τους όρους και τους Κανόνες. Αν τηρούμε τα δόγματα και τους κανόνες, τότε θα επικρατεί η ενότητα στην Εκκλησία. Πάντως στις συζητήσεις που έγιναν … φαίνεται καθαρά γιατί φθάσαμε στις σύγχρονες διενέξεις και ποιος ευθύνεται γι αυτό». 

        Στο δεύτερο επισκοπικό γραπτό επισημαίνεται το χριστιανικά και ορθόδοξα καίριο, ουσιαστικό, και παντάπασιν αποδεκτό ότι, πάνω από όλα είναι το Ευαγγέλιο-«Ακούμε να επικαλούνται οι εμπλεκόμενες Εκκλησίες ιστορικά προνόμια, δικαιώματα και κανόνες. Δυστυχώς αυτό που δεν ακούμε είναι το Ευαγγέλιο». Με τον εξόχως νηπτικό τίτλο του: «Διχασμένοι Αυτοκέφαλοι ή Ενωμένοι αδελφοί;», δείχνει λίαν ευδιάκριτα Αυτόν που «στέκει επί την θύραν και κρούει» κάθε όντως ορθόδοξη καρδιά και ψυχή, από δω κι από κει, στη βάση και την κορυφή ! Πάνω σ’ αυτή τη συνιστώσα θέτει ερωτήματα υπαρξιακά, ρίχνει καταγγελτικές βολές, αλλά και καταθέτει ευχές-προσευχές, που αφήνουν να φανεί σαφώς, σε ποια κατεύθυνση ακριβώς, υπαγορεύει το Ευαγγέλιο, ήγουν, Χριστός ο Κύριος, ότι βρίσκεται η χριστιανική και ορθόδοξη έξοδος. 

        Παραθέτω ενδεικτικά για ήρεμο και υπεύθυνο προσωπικό προβληματισμό:

1. «Είναι δυνατόν, ένας αμφιβόλου πνευματικού υποβάθρου κοσμικός Πρόεδρος και ένας προβληματικής εκκλησιολογικής ευαισθησίας, και μέχρι τώρα απορριπτέος ως σχισματικός, αυτοανακηρυχθείς «Πατριάρχης», να είναι κατάλληλα πρόσωπα προκειμένου να εκφράσουν την εν Πνεύματι Αγίω ανάγκη, τη βούληση του Θεού, και τον αναστεναγμό της Εκκλησίας στην Ουκρανία; Κι αν δε θέλουμε να ακούσουμε τη φωνή αυτών που αντιστέκονται στην αυτοκεφαλία, πώς μπορούμε να στηρίζουμε τις ελπίδες μας για ενότητα σε αυτούς που ήδη έχουν προκαλέσει μακροχρόνιο σχίσμα, και για χρόνια φιλοξενούν όλους τους αδέσποτους καθηρημένους παλαιοημερολογίτες του ελλαδικού χώρου και όχι μόνο»;

2α.   «Στη χριστιανική λογική δεν έχει δίκιο αυτός που βλέπει μόνο τα δικά του δικαιώματα. Δίκιο έχει αυτός που τα προστατεύει μεν, διατηρώντας όμως και την ισορροπία της αγάπης, της υπομονής, της συγχώρησης, της συμφιλίωσης, διότι μόνον έτσι προστατεύονται τα «δικαιώματα» του Θεού. Εξ άλλου η σωτηρία μας βασίζεται στη μεγαλύτερη αδικία. «Κατάρα λέλυται καταδίκης δικαίας, αδίκω δίκη του δικαίου κατακριθέντος» - «Λύθηκε η κατάρα της δίκαιης καταδίκης μας, με άδικη δίκη και καταδίκη του Δίκαιου». Ευτυχώς που ο Κύριος δεν επικαλέστηκε το δίκαιο και τα δικαιώματά Του» !

2β.  «Στην παρούσα φάση η αντιμετώπιση του προβλήματος της αυτοκεφαλίας της Ουκρανίας γίνεται στη βάση αυτών που την εκχωρούν … της ιστορικής ή πολιτικοοικονομικής δυνάμεως … Εκτός τούτου, στον ορίζοντα διακρίνεται περίγραμμα ισχυρών πολιτικών σκοπιμοτήτων, οδηγιών και πιέσεων. Και από το ιερό Ευαγγέλιο έχει μείνει μόνο το … εξώφυλλο».

3. «Αλήθεια τι σχέση έχουν αυτά με τη λογική του Εσταυρωμένου Θεού, με το ήθος των Μακαρισμών και της επί τους Όρους Ομιλίας, με το λέντιο του Μυστικού Δείπνου, με τις υποθήκες του Κυρίου περί της διακονίας και της τιμημένης θέσης του έσχατου, με την Αρχιερατική Προσευχή του Κυρίου «ίνα πάντες εν ώσιν», με τη διδαχή και το πνεύμα του θείου Παύλου»;

4.  «Πώς συμβαίνει να μην υπολογίζουν τις ολέθριες συνέπειες ενός επαπειλούμενου σχίσματος στους πιστούς … στην ορθόδοξη Διασπορά … στην Ιεραποστολή»;

5α. «Ελπίζουμε ο Πατριάρχης μας να ανοίξει τόσο την οικουμενική του αγκαλιά, ώστε να χωρέσει και τους Ρώσους …

5β.  «Περιμένουμε όμως να καταλαβαίνουν και οι άγιοι πατέρες της Ρωσίας … ότι αν ενεργήσουν ταπεινά, και όχι κατακτητικά θα ενώσουν την Εκκλησία … Δεν υπάρχει λόγος να γίνουν κοσμικά η «Τρίτη Ρώμη», αλλά πνευματικά η «Πρώτη και Αγία Μόσχα», να γίνουν πρώτοι στις καρδιές μας».

5γ.  «Με το άρωμα της εμπειρίας του πρόσφατου σκληρού διωγμού και τη χάρη του νέφους των νεομαρτύρων τους περιμένουμε να προσφέρουν στην Εκκλησία μας και την ευώδη μαρτυρία της ενότητος … Αυτό έχουμε ανάγκη όλοι μας, διότι σε τελική ανάλυση δεν μας ενδιαφέρει ποιος έχει τη δύναμη ή το δίκιο με το μέρος του, αλλά ποιος ενεργεί εν Αγίω Πνεύματι, και μεταφέρει τη χάρη Του».

5δ. «Η θεόπνευστη προτροπή του Αποστόλου Παύλου: «Ει αλλήλους δάκνετε και κατεσθίετε, βλέπετε μη υπ’ αλλήλων αναλωθήτε» -Γαλ. 5,15- ίσως δείχνει το δρόμο όλων μας. Στις εκκλησιαστικές συγκρούσεις μεταξύ αδελφών δεν υπάρχουν κερδισμένοι. Όλοι είναι ηττημένοι. Αντίθετα, όταν συμφιλιωνόμαστε δεν υπάρχουν χαμένοι. Όλοι είναι ευλογημένοι».

******   ***   ******

       Αφήνονται ως έχουν οι ευχές -προσευχές- ελπίδες των παραγράφων 5β και 5γ. Σε ό, τι αφορά στην ευχή -προσευχή- ελπίδα της παραγράφου 5α-«Ελπίζουμε ο Πατριάρχης μας να ανοίξει τόσο την οικουμενική του αγκαλιά, ώστε να χωρέσει και τους Ρώσους …» -προτείνεται να καταγραφεί αλλιώς. Με τα ίδια αυτά λόγια που ο νυν Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, Νέας Ρώμης και Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος, ενεργών πάντα και μόνο ως primus inter pares εκκλησιαστικώς, βεβαιώνει ίσια και καθαρά urbi et orbi τους ορθόδοξους πιστούς ότι ακολουθεί σταθερά την αρχή: «Η Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως … αποτελεί την ενσάρκωσιν της ελευθέρας αγάπης του Χριστού, η οποία δεν σταυρώνει, αλλά σταυρώνεται, θυσιάζουσα την ψυχήν της χάριν των φίλων της που είναι όλοι οι άνθρωποι … και χάριν των εχθρών της … Όπως και την αρχή του «μεγάλου προφήτη της φιλανθρωπίας» και προκατόχου αυτού εις τον Αποστολικόν θρόνον της Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας Ιωάννη του Χρυσόστομου, «τους πλησίον δια πάντων ωφελείν»- Αναστάσιος,30.10.18.

      Από την οδό αυτή ας ευχηθούμε και ας ελπίσουμε όλοι, ότι ιδιαίτερα τα κρίσιμα ετούτα και χαοτικά χρόνια, δε θα «παραχωρήσει» ο Χριστός «στο δαιμονικό της Πρωτοκαθεδρίας ιό», να ρίξει την Ορθοδοξία σε διχαστικό σπασμό !

Με «την αγάπην την πρώτην, ην ουκ αφήκα …»

Αθανάσιος Κοτταδάκης