ΔΑΙΜΟΝΙΚΟΥ ΙΟΥ ΠΡΩΤΟΚΑΘΕΔΡΙΑΣ … ΠΑΡΕΠΟΜΕΝΑ - ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ

ΔΑΙΜΟΝΙΚΟΥ  ΙΟΥ  ΠΡΩΤΟΚΑΘΕΔΡΙΑΣ … ΠΑΡΕΠΟΜΕΝΑ

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ  ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ

  Αν και, στην ανάρτηση: «Σταχυολογήματα και Στοχασμοί» -Αναστάσιος, 2.11.2017- είναι ευδιάκριτο ότι συμφωνώ με τις παρατιθέμενες απόψεις:  1.  «Η Ορθόδοξος Καθολική Εκκλησία εμμένει μέχρι σήμερον εις την αρχαιοπαράδοτον αγιοπατερικήν διδασκαλίαν, επαφιεμένη εις την ευσπλαχνίαν, την πανσοφίαν και την παντοδυναμίαν του πάντας ανθρώπους θέλοντος σωθήναι Θεού ότι, και οι ευρισκόμενοι εκτός της Ορθοδόξου Εκκλησίας και βαπτισθέντες εις το όνομα της Αγίας Τριάδος και ούτω την δικαίωσιν αποκτήσαντες εσωτερικώς ζουν εν τη καταστάσει της χάριτος»-Ιωάννης Καρμίρης, Καθηγητής της Δογματικής…  2.   «Πολλοί άνθρωποι μπορεί να είναι μέλη της Εκκλησίας κατά ένα μη ορατό τρόπο. Πιθανώς να υφίστανται αόρατοι δεσμοί, παρά την εξωτερική διαίρεση. Το Πνεύμα του Θεού πνέει όπου θέλει, και, σύμφωνα με τον Άγιο Ειρηναίο, όπου είναι το Πνεύμα, εκεί είναι και η Εκκλησία»-Επίσκοπος Διοκλείας Κάλλιστος Γουέαρ, «Η Ορθόδοξη Εκκλησία», σελ.485-κλπ. ανταποκρίνομαι στην επιστολική επιθυμία του λίαν αγαπητού συμφοιτητή μου-«στην ξακουστή, ως γράφει, Θεολογική Σχολή του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών» -νυν λίαν σεβαστού μου Επίσκοπου-Μητροπολίτη της Εκκλησίας μας- -«θα ήθελα τη σαφή δική σου άποψι … στις ιδικές μου σχετικές απόψεις». Κατά τις οποίες, μετά από κάποια στιγμή ο Χριστός και μένει και προσφέρει τις δωρεές της χάρης του αποκλειστικά στην Ορθόδοξη Εκκλησία.  

      Θα γίνω, λοιπόν, πιο σαφής λαμβάνοντας υπόψη ότι: 1. «Η  Ορθοδοξία ευνοεί και προστατεύει τη μέγιστη ελευθερία των θεολογικών γνωμών μέσα στα πλαίσια της μιας παραδόσεως. Η Εκκλησία ξεπερνά κάθε σχολή, ενώ ταυτόχρονα τις περιέχει όλες. Όμως κανένα κείμενο εκτός από τους δογματικούς ορισμούς των συνόδων δεν μπορεί ποτέ να αξιώσει «συμβολικό» κύρος»- Π. Ευδοκίμωφ, «Ορθοδοξία», σελ. 241. 2.  «Γνωρίζουμε πού είναι η Εκκλησία -Ορθοδοξία- αλλά δεν έχουμε εξουσία να εκφέρουμε κρίση και να πούμε, πού  δεν είναι η Εκκλησία»-σελ. 462,  και  3.   Ιδιαίτερα και πάνω από όλα την απόφαση της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου-Κρήτη 2016-για τις σχέσεις της Ορθόδοξης Εκκλησίας με το λοιπό χριστιανικό κόσμο, μετά την οποία έχω την αίσθηση ότι, όλα τα πρότερα αναγιγνώσκονται αλλιώς !

       Πρώτα όμως μια τηλεγραφική, πλην ευρύτερα κατανοητή αναδρομή σε σημαντικά θεολογικά και εκκλησιαστικά-πολιτικά διατρέξαντα την Εκκλησία. 

****** ***  *******

Α.    Έτος 313, με το λεγόμενο Διάταγμα των Μεδιολάνων Μ. Κωνσταντίνου-Λικινίου «περί ανεξιθρησκείας», η Εκκλησία είναι ελεύθερη και νόμιμη στο Ρωμαϊκό Κράτος θρησκεία ! Μόλις πέντε χρόνια μετά, 318, ο Άρειος, και  σειρά κληρικών, βλαστήματα όλοι της κατά Ανατολάς Εκκλησίας, την ανοίγουν σε μακροχρόνια αιρεσιομαχία. Δεν αρκούνται στη διακριτική Αποστολική μαρτυρία για το Χριστό Θεό και άνθρωπο-«Ο ην απ’ αρχής … ο εωράκαμεν τοις οφθαλμοίς ημών … και αι χείρες ημών εψηλάφησαν περί του λόγου της ζωής … ήτις ην προς τον πατέρα και εφανερώθη ημίν … απαγγέλλομεν υμίν … ίνα η χαρά υμών η πεπληρωμένη-Α΄Ιωαν.1,1-2. Και αποτολμούν να … «εξηγήσουν» το πώς και τι «των υπέρ νουν και λόγον», της Θεανθρώπινης φύσης και υπόστασης Αυτού ! Και καθώς, φαίνεται, δεν αποδύθηκαν τη λογοκρατικά τους προκείμενα, όπως αποδύθηκε ο Μωυσής τα υποδήματά του, μπρος στη φλεγόμενη, αλλά μη καταφλεγόμενη βάτο, γέμισαν τον κήπο της με «άνθη του κακού»-Αρειανισμός, Πνευματομαχία, Νεστοριανισμός, Μονοφυσιτισμός, Μονοθελητισμός, Μονοενεργητισμός, Εικονομαχία. Αλλά επειδή τότε τελούσαν «αληθεύουσες εν αγάπη» η κατά τε την Ανατολή και τη Δύση Εκκλησίες, με τις αποφάσεις των Επτά Άγίων Οικουμενικών Συνόδων τα μάραναν και καθάρισαν την κατά το όλον-Καθολική- Εκκλησία !

       Κρατάμε εδώ ότι, οι δυο Εκκλησίες που πρωτοστάτησαν σ’ αυτό το ιερό έργο, νυν Ρωμαιοκαθολική Δύση και Ορθόδοξη Ανατολή σέβονται και τιμούν μέχρι σήμερα τις επτά Άγιες Οικουμενικές Συνόδους.   

Β.  Περίπου την ίδια περίοδο αρχίζει και η Εκκλησιαστική-πολιτική ταλαιπωρία της Εκκλησίας, που και καταλήγει στην τραγική πολυδιάσπαση της Χριστιανοσύνης, της Εκκλησίας του Χριστού ! Όποιος μελετήσει την ιστορική σειρά ανάδυσής της, δε θα αργήσει να διαπιστώσει ότι, η πρωταρχική, η κύρια, μέχρι και αποκλειστική αιτία της εστιάζεται στο δαιμονικό ιό της πρωτοκαθεδρίας ! Ενώ, η θεολογική αναγωγή της-«Filioque …»-προέκυψε μετά. Για την Ανατολή ευκαιριακά, για τη Δύση προσχηματικά !

     Αυτό επισημαίνει έγκυρα γραφίδα Πανεπιστημιακή με τα εξής: «Το γεγονός ότι και αυτές ακόμη οι ήδη γνωστές από τον Η΄ αιώνα θεολογικές διαφορές-Filioque-χρησιμοποιήθηκαν περιστασιακά και καθυστερημένα, ήτοι μετά την αντιπαράθεση στο χώρο της ιεραποστολής και την οξεία ρήξη των θρόνων της Πρεσβυτέρας και της Νέας Ρώμης υποδηλώνει ότι το κύριο αίτιο του μεγάλου σχίσματος των Εκκλησιών Ανατολής και Δύσεως-1054-πρέπει να αναζητηθεί τόσο στο παπικό πρωτείο, το οποίο ενισχύθηκε με τις ψευδο-ισιδώρειες διατάξεις, όσο και στην παπική αξίωση επιβολής του σε ολόκληρη την Εκκλησία»-Βλ. Φειδάς, «Εκκλησιαστική Ιστορία», 2^ος τόμος, σελ. 95.

      Και η ρίζα του εντοπίζεται Αγιογραφικά στις λίγο πριν το Πάθος εξηγήσεις-εντολές του Χριστού και στους Δώδεκα Μαθητές ότι: 1.  Είναι ριζικά αντίθετος με τη δυναστευτική μορφή της επίγειας εξουσίας.- «Αλλ’  ουχ ούτως έσται εν υμίν» !   2.     Στη δική του ουράνια Κοινωνία-Εκκλησία η πρώτη θέση ανήκει σε όποιο χριστιανό πρωτεύει στην ταπείνωση και την αγάπη-«Ος εάν θέλη εν υμίν μέγας γενέσθαι, έσται υμών διάκονος, και ος εάν θέλη εν υμίν είναι πρώτος, έσται υμών δούλος» ! Και τούτο, 3. Γιατί: «Ο Υιός του ανθρώπου ουκ ήλθεν διακονηθήναι, αλλά διακονήσαι και δούναι την ψυχήν αυτού λύτρον αντί πολλών»-Ματθ.20,26κε.

      Εξηγήσεις-Εντολές που αντιστράφηκαν «ανθρώπινα, πολύ ανθρώπινα» σχεδόν «πριν αλέκτορα φωνήσαι τρις» ! Και, η ζωή της Εκκλησίας βραχυκυκλώθηκε στο δίπολο, «απαίτηση των δυο Ζεβεδαίων και αγανάκτηση των Δέκα περί Ιακώβου και Ιωάννου» !

******   ***   ******

      Συγκςκριμένα. 1. Έτος 330, εγκαινιάζεται η Κωνσταντινούπολη ως πρωτεύουσα του Ρωμαϊκού Κράτους, και εκκλησιαστικά ως Νέα Ρώμη.  2. Από τούτο η Β΄ Οικουμενική Σύνοδος-381-απονέμει στον Επίσκοπό της «ίσα πρεσβεία τιμής»-ισοτιμία σεβασμού-με του της Παλαιάς Ρώμης-3^ος κανόνας. 3. Στην επόμενη Γ΄ Οικουμενική-431-ο της Παλαιάς Ρώμης δηλώνει ότι, δεν αναγνωρίζει το γενόμενο. «Ο Πέτρος, λέει, είναι … η κεφαλή τωv αποστόλων ... και έως του νυν και αεί εν τοις εαυτού  διαδόχοις και ζει και δικάζει» ! Μετά οι Γελάσιος και Ορμίσδας το αναλύουν: «Ο Πέτρος, αυτός μόνος παρέλαβε απο τον Κύριο το πλήρωμα της αποστολικής ιερωσύνης-έξουσίας-“Plenitudo potest;atis” … Ο Ρώμης ως κανονικός διάδοχός του είναι η μυστικά «ζώσα» και «δρώοα» παρουσία του Πέτρου στην Εκκλησία. Ως διάδοχος του Πέτρου, είναι όχι μόνο αντιπρόσωπός του, αλλά και ο ίδιος ο Πέτρος-“Petrus ipse”. Διαιωνίζει το λειτούργημα του Πέτρου στην Εκκλησία, και ενεργεί ως άλλος Πέτρος-“altcr Pctrus”-ως ο ίδιος ο Πέτρος-“Pctrus ipsc” !

      Όπερ μεταξύ άλλων συνεπάγεται ότι: «Ο Ρώμης είναι η υπέρτατη εκκλησιαστική αυθεντία … οι αποφάσεις του δεν υπόκεινται στην κρίση Οικουμενικής Συνόδου, αφού και οι Οικουμενικές Σύνοδοι τότε μόνο έχουν κανονική ισχύ, όταν κυρώνονται από αυτόν … κρίνει τους πάντες στην Εκκλησία, ο ίδιος όμως δεν κρίνεται από κανέναν … κρίνει όλους τους άλλους πατριάρχες … και κανείς δεν δύναται να αρνηθεί την κρίση του»-Βλ. Φειδάς, «Εκκλησιαστική Ιστορία. τ. 1^ος ΄σ.848 κε.

******   ***   ******

      1.   Η Β΄ Οικουμενική όμως-381-καταδικάζοντας τους πολέμιους της Θεότητας του Αγίου Πνεύματος, ορθοτόμησε την περί Αυτού πίστη στον όρο: «Και εις το Πνεύμα το Άγιον, το Κύριον, το Ζωοποιόν, το εκ του Πατρός εκπορευόμενον, τω συν Πατρί και Υιώ συμπροσκυνούμενον και συνδοξαζόμενον…», Που ως 8^ο άρθρο συναρτήθηκε στο Σύμβολο της Α΄ Οικουμενικής- 325, Νίκαια.  2.  Αλλά ο ιερός Αυγουστίνος, που η Χάρη του Θεού «άρπαξε» τριάντα δυο χρονών-386-από τη φιλοσοφική περιπλάνηση και την κόλαση του αισθησιασμού, και τον «πέρασε» σε αγία ζωή, μετά έγραψε: «Το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται και από τον Υιό, όχι όμως “principaliter”, όχι «πρωταρχικά» και «κύρια», αλλά “per donum Patris”, «μέσω δωρεάς του Πατέρα»-Κάλλιστος Γουέαρ, «Η Ορθόδοξη Εκκλησία», σελ. 342. 3. Από αυτό μάλλον εμφανίζεται στη Δύση η προσθήκη, «Filio que”, «και εκ του Υιού» στο 8^ο άρθρο του «Πιστεύω»- επίσημα, 589, Σύνοδος Τολέδου- που, ως τον 9^ο αιώνα  στεριώνει καλά κυρίως στην Εκκλησία των Φράγκων.

,******   ***   ******

1.     Μέσα 8^ου και 9^ου αιώνα ανακινείται το θέμα της Πρωτοκαθεδρίας του Ρώμης με τις «ψευδοϊσιδώρειες διατάξεις», και τη συνημμένη παλιά «ψευδοΚωνσταντίνεια δωρεά». Κατ’ αυτήν, «ο Μ. Κωνσταντίνος αναχωρών εκ της Δύσεως παρεχώρησεν εις τον πάπαν την διοίκησιν του δυτικού ρωμαϊκού κράτους, αυτοκρατορικήν εξουσίαν αυτοκρατορικάς τιμάς, και αυτοκρατορικά διάσημα, ήτοι πορφύραν, ερυθρά πέδιλα, σκήπτρον, στέμμα και το Λατερανόν ανάκτορον».- Β. Στεφανίδης «Εκκλησιαστική Ιστορία», σελ. 274.    2.  Παρά ταύτα ως τον 9^ο αιώνα Παλαιά και Νέα Ρώμη ομονοούν, και καταδικάζουν τις ως τότε αιρέσεις-οριακά ως την καταδίκη Εικονομαχίας, 7^η Οικουμενική, 787. Προφανώς γι αυτό, συν ότι στην Εκκλησία της Ρώμης δεν έχει εισαχθεί το “Filioque”, η Νέα Ρώμη δεν είχε δώσει στο θέμα μεγάλη σημασία. Έδωσε όμως ο βασικός εικονομάχος αυτοκράτορας Λέων Γ΄ ο Ίσαυρος. Βλέποντας τη Ρώμη στο πλευρό των εικονόφιλων, χολώθηκε, και απέσυρε από την Εκκλησιαστική δικαιοδοσία της τις Εκκλησίες Ν. Ιταλίας, Σικελίας και Αν. Ιλλυρικού-732.    3.   Πράγμα που έστειλε τη Ρώμη πλησίστια στη σφαίρα επιρροής των Φράγκων, οι οποίοι και υπέβλεπαν την Ελληνική Ανατολή, και είχαν το “Filioque” σε πρώτη θέση ! Και για να στεριώσει ο … «δεσμός», δώρισαν στον Πάπα περιοχές της Β. Ιταλίας να τις διοικεί και πολιτικά, Ίδρυσαν το Παπικό Κράτος-754. Γράφε, ετοίμασαν το εκρηκτικό μείγμα !  

******   ***    *****

       1.    Σε λίγο δυο δυναμικοί ιεράρχες, ο Πάπας Νικόλαος Α-858/867-και ο Πατριάρχης Φώτιος θα σταθούν απέναντι.. Ο πρώτος θεωρεί εαυτόν «υπεράνω πολιτικής εξουσίας, κορυφή της εκκλησιαστικής, και κεφαλή της όλης οικουμένης-caput totius orbis». Με τους Φράγκους του “Filioque” από κοντά στοχεύει την ανυπόταχτη Νέα Ρώμη. Που τότε, «ήμαρτον Κύριε», ταλανίζεται εκκλησιαστικά. Εξορία-καθαίρεση Ιγνατίου, εκλογή-ανάρρηση Φωτίου. Καθαίρεση Φωτίου, αποκατάσταση Ιγνατίου. Άπαντα με παρέμβαση αυλική, και τυπική κάλυψη συνοδική. Όχι σπάνιο εκεί, πλην, υπόθεση εσωτερική !    2.   Με τον αέρα «της κεφαλής της οικουμένης», ο Νικόλαος Α΄ θεωρεί ότι ενέργησαν χωρίς να ερωτηθεί, επεμβαίνει, και επέρχεται το πρώτο σχίσμα της Δυτικής Εκκλησίας από την Ανατολική-867.  3.  Παράλληλα οι Φράγκοι ιεραπόστολοι στη Βουλγαρία, διώχνουν τους κληρικούς της Νέας Ρώμης, γιατί διδάσκαν το «Πιστεύω» … χωρίς το “Filioque” ! Τότε «διηνοίχθησαν οι οφθαλμοί των εν Νέα Ρώμη, επέγνωσαν τη θεολογική λαθροχειρία, και πέρασαν «τη θεολογική αναγωγή του θέματος» σε πρώτη γραμμή !   4.    Ιγνάτιος-Φώτιος σε λίγο συμφιλιώνονται. Και όταν ο Κύριος ανάπαψε τον πρώτο, επανήλθε στην Πατριαρχία ο δεύτερος. Και με το νέο Πάπα Ιωάννη Η΄ που «δεν είχε φιλίες με τους Φράγκους … και ίσως καταλάβαινε σε τι σοβαρό κίνδυνο είχε βάλει την ενότητα της Χριστιανοσύνης η πολιτική του Νικολάου», αποφασίζουν συνοδικά- 879/880-να αποσύρουν το “Filioque”, από το «Πιστεύω» ως αιρετικό, και, «το σχίσμα επιφανειακά θεραπεύτηκε»-Κάλλιστος Γουέαρ, «Η Ορθόδοξη Εκκλησία», σ.97.    5.    Στα ακόλουθα ως το 1014 χρόνια οι δυο Εκκλησίες ομονοούν. Τότε όμως-1014-ο βασιλιάς των Φράγκων Ερρίκος Β΄ στέφεται στη Ρώμη, και επιβάλλει επαναφορά του “Filioque” στο «Πιστεύω». 6. Σαράντα χρόνια μετά ο Καρδινάλιος Ουμβέρτος, ενεργεί καθ’ υπέρβαση  εξουσιοδότησης-ο Πάπας Λέων Θ΄είχε πεθάνει-αποθέτει στην Αγία Τράπεζα του ναού της του Θεού Σοφίας αφορισμό, η Ανατολή τον ανταποδίδει συνοδικά και το Σχίσμα γίνεται οριστικό-1054.

******   ***   ******

      1,   Αλλά πάλι. «Ρώσος προσκυνητής στα Ιεροσόλυμα το 1106-7, ο Ηγούμενος Δανιήλ του Τσέρνιγκωφ βρήκε Έλληνες και Λατίνους να συν προσεύχονται αρμονικά»-Κάλλιστος Γουέαρ, ανωτ. σελ. 102. Τα πράγματα δεν έχουν αλλάξει πολύ.  2.  Τότε αρχίζουν οι Σταυροφορίες, και, οι … «Σταυροφόροι» της 4^ης, όχι χωρίς ένοχη εμπλοκή σφετεριστή του θρόνου της Βασιλεύουσας και διεκδικητή, με την άλωση του 1204 και τα απροκάλυπτα φρικτά και βέβηλα που διαπράττουν, κάνουν την κατάσταση «άβυσσο εσχάτη αμαρτημάτων» ! 3. Τώρα κάθε ενωτική προσπάθεια -Φεράρα- Φλωρεντία ,1438/39,Ενωτική Λειτουργία στην Αγία Σοφία-12.12.1452-είναι εκ προοιμίου θνησιγενής. Δυτική στρατιωτική βοήθεια δεν έρχεται, η αποφράδα 29^η Μαϊου 1453, επέρχεται, η Ανατολή πέφτει σε αλλόδοξη δουλεία, οι υποδούλοι σε δυστυχία, και η Δύση σε ανάταξη πορείας. Ο δαιμονικός ιός της πρωτοκαθεδρίας «παίρνει» το ζητούμενο μέσω της «Ουνίας ή Ελληνόρρυθμης Καθολικής Εκκλησίας» ! Κερδίζει αποδοχή του παπικού πρωτείου, και παραχωρεί διατήρηση της ανατολικής παράδοσης και το «Πιστεύω» χωρίς το “Filioque”. Αποδείχνει ότι «η θεολογική αναγωγή-“Filioque”κλπ-ήταν για τη Δύση προσχηματική» !  4. Τέλος, περεταίρω «καμώματα» του φέροντος το δαιμονικό ιό της Πρωτοκαθεδρίας «επιφέρουν» σχίσμα ενδοδυτικό-1517-και ίδρυση της Ευαγγελικής ή Προτεσταντικής Εκκλησίας. Που, άφησε το πρωτείο, και άλλα τινά, τα οποία όμως την απομάκρυναν από την Αλήθεια της «Μίας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας», που διασώζει ατόφια η Ορθόδοξη Εκκλησία !

******   ***    ******

         Αλλά ! Όλα αυτά, τα τόσο ατυχή, όσο και θλιβερά, κατά την πιο επιεική έκφραση, άρχισαν να αφήνονται πίσω πια. Χάρη στην αδελφική πρωτοβουλία της Ορθοδοξίας-1960- που «τα υπέμενε», και την ανταπόκριση συγγνώμης του Ρωμαιοκαθολικισμού που «επέμενε» ! «Τοις μεν όπισθεν επιλανθανόμενοι, τοις δε έμπροσθεν επεκτεινόμενοι κατά σκοπόν διώκοντες επί το βραβείον της άνω κλήσεως του Θεού εν Χριστώ Ιησού»-Φιλιπ.3,14. Αναζητείται ο καλός εαυτός του «αληθεύοντος εν αγάπη»-Εφ.4,15-αδελφού χριστιανού. Αγάπη που είναι «μείζων» των τριών τωρινών-«νυνί μένει πίστις, ελπίς, αγάπη … μείζων δε των τριών τούτων η αγάπη» ! Η μόνη που κρατάει παντοτινά-«ουδέποτε εκπίπτει»-1Κο,13,13.

     Η οποία όμως λόγω των προηγηθέντων, είναι πολύ πιο βαρύς Σταυρός, και για όχι λίγους αμφοτέρωθεν, ασήκωτος ! Ακόμα και τώρα, που η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος-Κρήτη, 2016-προσδιόρισε ρητά και καθαρά τις σχέσεις της Ορθόδοξης Εκκλησίας με τον υπόλοιπο Χριστιανικό κόσμο ως εξής: «Η Ορθόδοξη Εκκλησία αποδέχεται την ιστορική ονομασία άλλων ετεροδόξων Χριστιανικών Εκκλησιών και Ομολογιών». Πράγμα που σημαίνει ότι, από εδώ κι εμπρός κάθε χριστιανός ορθόδοξος οφείλει να διαβάζει όλα τα πρότερα αλλιώς ! Οφείλει να καταλαβαίνει ότι η Εκκλησία μας αποδέχεται το όνομα με το οποίο η λοιπή χριστιανοσύνη ονομάζει εαυτή, αυτό με το οποίο της δηλώνει ως βαθιά της συνείδηση ότι είναι, Εκκλησία ή Ομολογία ! Και σχετίζεται μαζί της, ως με Εκκλησία ή Ομολογία, όχι ως με αίρεση, τουλάχιστον, όχι σαν αυτές που καταδίκαζαν μαζί μέχρι και την 7^η Οικουμενική Σύνοδο, 787- ή άλλο τι !

Και ότι κάθε όνομα εκφράζει το αντίστοιχο υποκείμενο πρόσωπο, και δεν είναι ούτε αδιάφορο, ούτε ουδέτερο από αυτό*. Πιο συγκεκριμένα, όταν λέω αποδέχομαι και σχετίζομαι π.χ. με την ιστορική ονομασία Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, δε λέω ότι αποδέχομαι κάτι σαν κενό αέρα, αλλά τη συγκεκριμένη πραγματικότητα που αιώνες τώρα ζει και ενεργεί με αυτό το όνομα, και με ό,τι συνεπάγεται ή συν παρακολουθεί αυτό κλπ.

     Αυτή είναι η πρώτη βάση στη σαφέστερη διατύπωση της δικής μου άποψης σε σχέση με τις παρακάτω απόψεις του Σεβασμιώτατου. Προσθέτω ως δεύτερη βάση την άποψη του Πανεπιστημιακού Καθηγητή μας στη Δογματική … Ιωάννη Καρμίρη ότι: «Η Ορθόδοξος Καθολική Εκκλησία εμμένει μέχρι σήμερον … ότι, και οι ευρισκόμενοι εκτός της Ορθοδόξου Εκκλησίας και βαπτισθέντες εις το όνομα της Αγίας Τριάδος και ούτω την δικαίωσιν αποκτήσαντες εσωτερικώς ζουν εν τη καταστάσει της χάριτος». Και λέω: Ναι, συμφωνώ με την εξής πρώτη πρόταση της επιστολής του: «Βεβαίως ένας είναι ο εκ της Παρθένου και εκ Πνεύματος Αγίου Γεννηθείς Θεάνθρωπος Κύριος και δια τους Ορθοδόξους, και δια τους Ρωμαιοκαθολικούς, δια τους Μονοφυσίτες, τους Μονοθελητές τους Διαμαρτυρομένους και δι όλον τον κόσμον». Συμπληρώνοντας ότι, είναι και μένει ο Αυτός, τουτέστιν η φύση και υπόστασή Του δεν αλλάζει από την όποια αντίληψη οποιουδήποτε, ή υμνογραφικά από την όποια «καθώς ηδύνατο» πρόσληψη-αντίληψη «της δόξης Σου» από οποιονδήποτε ! 

       Ενώ λέω όχι, δηλαδή, έχω την αίσθηση ότι δεν  μπορεί να λέγονται ή να γράφονται μετά την ανωτέρω ρητή απόφαση της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου για τη λοιπή χριστιανοσύνη τα παρακάτω !  «Όμως οι Ρωμαιοκαθολικοί ή οι Διαμαρτυρόμενοι, ή οι Μονοφυσίται (οι Κόπται) ή οι Μονοθελητές και οι άλλοι δέχονται τον Ιησούν Χριστόν ως εσαρκώθη, και είναι και διδάσκεται από τας Γραφάς; Ασφαλώς όχι. Άρα πάντες οι ανωτέρω δεν πιστεύουν και δεν προσκυνούν τον ίδιον Ιησούν Χριστόν. Έτσι δεν είναι; Επομένως εφ΄όσον οι παραπάνω δεν παραδέχονται τον γεννηθέντα εκ της Παρθένου Μαρίας και εξ Αγίου Πνεύματος Σαρκωθέντα Ιησούν Χριστόν τέλειον Θεόν και τέλειον άνθρωπον με δύο φύσεις και δύο θελήσεις, αλλά διαφορετικόν απ’ ό,τι τον παρουσιάζει η Οθόδοξος Χριστολογία ή δια το Πανάγιον Πνεύμα οι Πνευματολογία (Filioque) πώς είναι δυνατόν να τους θεωρώ Εκκλησία Χριστού; Εκκλησία χωρίς Θεάνθρωπον Χριστόν υπάρχει; Και ακόμη είναι δυνατόν να υπάρχη Σώμα Χριστού χωρίς Ορθόδοξη Εκκλησία; Δηλαδή, ένας άνθρωπος χωρίς ιερωσύνη που λέει ότι είναι Επίσκοπος ή Πρεσβύτερος μπορεί να καθαγιάση τον άρτον και τον οίνον σε σώμα Χριστού; Αν ΟΧΙ, τότε τι είδους Χριστό κοινωνούν αυτός και οι αυτόν ακολουθούντες λεγόμενοι χριστιανοί;», Όσο κι αν δένουν ή είναι συμβατά με το ορθόδοξο θεολογικό και εκκλησιολογικό γράμμα !

      Με όσο πολύ τον οφειλόμενο σεβασμό σε Προεστώτα της Ευχαριστιακής Τράπεζας του Κυρίου από θέση κορυφής ! Αναρωτιέμαι ! Οι Μονοφυσίτες και οι πέρα από αυτούς μη αποδεχόμενοι τις αποφάσεις της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου και εξής για τις δύο φύσεις κλπ. του Χριστού-ας πούμε καλά! Αλλά οι Ρωμαιοκαθολικοί γιατί; Αφού απαγγέλλουν-ομολογούν ατόφια τα επτά άρθρα του «Πιστεύω»: «Και εις Έναν Κύριον …τον Υιόν του Θεού, τον Μονογενή, τον εκ του Πατρός γεννηθέντα προ πάντων των αιώνων …, Φως εκ Φωτός, Θεόν αληθινόν εκ Θεού αληθινού, γεννηθέντα, ου ποιηθέντα, ομοούσιον τω Πατρί …  Τον δι ημάς τους ανθρώπους … σαρκωθέντα εκ Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της Παρθένου και ενανθρωπήσαντα».

      Και ως προς το 8^ο άρθρο, δεν αφαιρούν κάτι από τη θεία φύση του Χριστού, ούτε την αναιρούν ως ο Άρειος, απλώς της προσθέτουν-κακώς, γιατί όχι εκ συμφώνου, και χωρίς απόφαση νέας Οικουμενικής Συνόδου-ως Πατρικό δώρο-Αυγουστίνος-κάτι ακόμα την εκπόρευση του Αγίου Πνεύματος-“Filioque”».  Και δε χρειάζεται να θυμίσω ότι και στην αποφατική θεολογία της Ορθοδοξίας η δική μας «καθώς ηδύνατο» πρόσληψη-αντίληψη-πίστη για τη φύση και υπόσταση του «Θεάνθρωπου Κυρίου» και τις ένδοθεν σχέσεις των Τριών Θείων Προσώπων, η και σύμφωνη με τη Γραφή και την Παράδοση της Ενωμένης Εκκλησίας, δεν αντιπροσωπεύει ούτε εξαντλεί το όλον του είναι του, το «όντως είναι» Αυτού, εκφράζει μόνο το επαρκές για τη γνώση του ως Θεού και Σωτήρα, όπως ακατάπαυστα δηλώνουμε-ομολογούμε στη Λειτουργία: «Συ γαρ ει Θεός ανέκφραστος,  απερινόητος, αόρατος ακατάληπτος», αλλά, «αεί ων, ωσαύτως ων, συ και ο Μονογενής Υιός και το Πνεύμα σου το Άγιον».  Και από τη Γραφή γνωρίζουμε ότι πάντα ταύτα γνωρίζει πλήρως μόνο το Άγιο Πνεύμα. «Το γαρ Πνεύμα πάντα ερευνά, και τα βάθη του Θεού»-1Κορ.2,10.

      Για όλο, λοιπόν, το υπόλοιπο τμήμα, πάντα με όση πολλή την αγάπη και τον οφειλόμενο σεβασμό, «η  σαφής δική μου άποψι» ακουμπάει καλά στη γνωστή ιστορία του Προφήτη Ιωνά ! Ο οποίος, με εντολή του Θεού-«ο Κύριος πρόσταξε ένα μεγάλο ψάρι και τον κατάπιε … Τότε ο Κύριος πρόσταξε το ψάρι να τον ξεράσει στη στεριά»-κήρυξε μετάνοια στη Νινευί ! Μετάνιωσαν αυτοί, μετάνιωσε κι ο Θεός, και δεν τους τιμώρησε-«και μετενόησεν ο Θεός επί τη κακία, η ελάλησε του ποιήσαι αυτοίς, και ουκ εποίησε»-«ο Θεός μετάνιωσε και δεν τους τιμώρησε, όπως τους είχε προειδοποιήσει»-3,10. Και τότε, αντί να χαρεί ο Ιωνάς που το κήρυγμά του είχε καλό αποτέλεσμα, λυπήθηκε τόσο πολύ-«και ελυπήθη Ιωνάς λύπην μεγάλην, και συνεχύθη»-που προσευχήθηκε και ζήτησε από το Θεό να τον πάρει από τη ζωή ! Και γιατί παρακαλώ; Γιατί, δεν τον αντέχει να είναι τόσο ελεήμων, οικτίρμων, και μακρόθυμος, και πολυέλεος που να αλλάζει στάση απέναντι στους κακούς-«διότι έγνων ότι συ ελεήμων και οικτίρμων, και μακρόθυμος, και πολυέλεος και μετανοών επί ταις κακίαις»-3,10 & 4,1-3. Και ο Θεός τον αποστόμωσε με την πολύ βαρυσήμαντη ερώτηση: «Ει σφόδρα λελύπησαι συ»; Και από τη μετάφραση των Καθηγητών εκ του Εβραϊκού: «Είναι σωστό να θυμώνεις Ιωνά;»-4,4. Τουτέστιν, που ως άνθρωπος αμαρτωλός, έχεις ανάγκη τη δική μου συγχώρεση !

       Και εκ βαθέων πιο σαφώς, πάντα με όση πολλή την αγάπη και το συνακόλουθο σεβασμό και στο πρόσωπο και στο κορυφαίο Λειτούργημά του, ιδιαίτερα μετά την ανωτέρω ρητή απόφαση για τη λοιπή Χριστιανοσύνη της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου της Ορθοδοξίας, δεν τολμώ να δεχτώ ή να πω ότι, ο Χριστός κάποια στιγμή πήρε εαυτόν και τις δωρεές της χάρης του από τη λοιπή Χριστιανοσύνη, πλην της Ορθόδοξης, και, «ώχετο απιών» ! Ή αλλιώς δεν τολμώ δεχτώ ή να πω ότι, όλοι οι εκτός Ορθοδοξίας χριστιανοί γιορτάζουν ψεύτικα ή κάλπικα Χριστούγεννα και Πάσχα, με ψεύτικο, κάλπικο ή ανύπαρκτο Χριστό ! Κατ’ επέκταση ούτε ότι, κοινωνούν με την  Όστια ή άλλο τι ψεύτικο, κάλπικο ή ανύπαρκτο Ιησού Χριστό ! Λυπούμαι πολύ, αλλά δεν μπορώ να το αντέξω αυτό ! 

      Έχω την αίσθηση ότι, ο Χριστός και λογίζεται και ενεργεί αλλιώς ! «Ου γαρ εισίν αι βουλαί μου, ώσπερ αι βουλαί υμών, ουδέ αι οδοί υμών, ώσπερ αι οδοί μου». Και βέβαια ο Χριστός δεν παύει να είναι ο μόνος και αποκλειστικός πάνω από τους πάντες της Εκκλησίας ο Αρχηγός. Δε γνωρίζω, ούτε μπορώ να πω πώς. Ενδεχομένως να αντιμετωπίζει με όποια Εκείνος κρίνει κατανόηση και μακροθυμία το πώς και τι του πιστεύω τους για την Αλήθεια του Προσώπου του και τα κατ’ Αυτόν,! Με όποια Εκείνος κρίνει κατανόηση και μακροθυμία το δικό τους «καθώς ηδύναντο», αδύνατο ή τραυματικό της πρόσληψης της Θεανδρικής φύσης, υπόστασης και ένδον Τριαδικής κοινωνίας και σχέσης του,!

       Πιο πολύ, γιατί ! Όταν βλέπω το Χριστό οδυνώμενο αφόρητα πάνω στο Σταυρό ! Και, κάτω από τα πόδια του εκείνον τον όχλο των πλανώντων και πλανώμενων σκαιά να τον λοιδωρεί, να τον υβρίζει μανικά, ασυνείδητα ίσως-«ου γαρ οίδασι». Και, συγχρόνως ακούω Εκείνον να παρακαλεί τον Πατέρα να τους συγχωρήσει -«Πάτερ άφες αυτοίς ου γαρ οίδασι τι ποιούσι»-αρνούμαι να δεχτώ, και δεν μπορώ να πω, πως δεν έχει ζητήσει από τον Πατέρα Του να συγχωρήσει της λοιπής χριστιανοσύνης το, ασθενικό ή «καθώς ηδύναντο» ή τραυματικό της πρόσληψης της Αλήθειας του Προσώπου του ! Αρνούμαι να δεχτώ, αρνούμαι και να πω, πώς έχει στερήσει την παρουσία και τα δώρα της Χάρης του τα τρία δισεκατομμύρια των επικαλουμένων Αυτόν βαπτισμένων εις το Όνομα της Αγίας Τριαδος χριστιανών της Ετερόδοξης λοιπής Χριστιανοσύνης ! Και, καθώς «το Άγιο Πνεύμα όπου θέλει πνει-πνέει», ως ορθόδοξος χριστιανός και θεολόγος, στέκω εδώ ! Μετά τη ρητή απόφαση της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου για τη λοιπή Χριστιανοσύνη και τη σχέση της Ορθοδοξίας μαζί της ως με ετερόδοξη μεν, Εκκλησία ή  Ομολογία δε, επίσημα πια, όσο βαρύς κι αν είναι λόγω των προηγηθέντων αυτός ο Σταυρός, όσο ασήκωτος αμφοτέρωθεν για πολλούς, έχω την αίσθηση ότι είναι ο μόνος πραγματικός, ο μόνος αληθινός ! Και «όσοι πιστοί» !

Με «την αγάπην την πρώτην, ην ουκ αφήκα…»

Αθανάσιος Κοτταδάκης

*--Ωριγένη, «Εις Μαρτύριον Προτρεπτικός», νεοελληνική απόδοση Αθ. Κοτταδ., εκδόσειςν «Τήνος»,  παράγρ. 46, σελ.115. Και από το πρωτότυπο. «P£lin te aâ Øpolamb£nontšj tinej qšsei eίnai t¦ ÑnÒmata kaˆ oÙdem…an aÙt¦ œcein fÚsin prÕj t¦ Øpoke…mena, ïn ™stin ÑnÒmata, nom…zousi mhdέn diafšrein … prÕj oÞj lektšon Óti œsti tij kaˆ perˆ Ñnom£twn pragmate…a baqut£th kaˆ ¢nakecwrhku‹a, ¼ntina Ð sunieˆj Ôyetai Óti, e‡per Ãn qšsei t¦ ÑnÒmata, oÙc Øp»kousan ¨n oƒ kaloÚmenoi da…monej … kaˆ taàta ¢nagka…wj, †na m» tij ¹m©j katasof…shtai À k¨n ™pˆ posÕn molÚnV tÕn logismÕn ¹mîn, pareqšmeqa· oŒj ™pimelîj prosektšon mhdšna tÒpon didoàsi paregceir»sewj to‹j ™nant…oij.