Ἐξασφάλιση τοῦ μέλλοντος - π . Γρηγόριος Μουσουρούλης

Κυριακή Θ´Λουκᾶ

Λόγος εἰς τό Εὐαγγέλιον

Ἐξασφάλιση τοῦ μέλλοντος

«Ψυχή, ἔχεις πολλά ἀγαθά κείμενα εἰς ἔτη πολλά » 

(Λουκ. ιβ´ 19)

Δέν περιοριζόταν μόνο στό παρόν ὁ πλούσιος τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελικοῦ ἀναγνώσματος. Ὁ νοῦς του ἄγρυπνος καί ἀεικίνητος προσπαθοῦσε νά προβλέψει καί νά διασφαλίσει τό μέλλον του. Αὐτή τήν ἄγνωστη καί ἀβέβαιη περίοδο τῆς ζωῆς, πού τήν ἤθελε νά εἶναι εὐχάριστη καί εὐτυχι­σμέ­νη.

Παρόμοια ἔντονη ἀπασχόληση χαρακτηρίζει καί τόν ἄνθρωπο τῆς ἐποχῆς μας. Σκέπτεται καί προ­σπαθεῖ μέ κάθε τρόπο, ἰδιαίτερα τώρα μέ τή λεγόμενη οἰκονομική κρίση καί τήν ἀβεβαιότητα πού ἐπικρατεῖ στόν κόσμο, νά ἀσφαλίσει τό αὔ­ριο. Νά ἀποτρέψει πιθανούς κινδύνους καί νά διατηρήσει τήν ἄνεση καί τήν εὐημερία στή ζωή.

Εἶναι πολύ ἐπίκαιρο, λοιπόν, νά ἀσχοληθοῦμε μέ τό θέμα ἐξασφάλιση τοῦ μέλλοντος. Θά δοῦ­με πῶς τό ἀντιμετωπίζουν συνήθως οἱ ἄν­θρωποι καί πῶς πρέπει νά τό ἀντιμετω­πί­ζουμε ὡς πιστοί χριστιανοί.

****

«Ψυχή, ἔχεις πολλά ἀγαθά κείμενα εἰς ἔτη πολλά »

          Τό νά ἐνδιαφέρεται κανείς γιά τό μέλλον του ὁπωσδήποτε δέν εἶναι κακό. Ἡ κοινή λογική ὑποδεικνύει καί συνιστᾶ νά λάβουμε ἐγκαίρως κάποια μέτρα γιά νά τό ἀντιμετωπίσουμε ἑτοιμα­σμένοι. Τό λάθος πολλῶν συνανθρώπων μας ὅ­μως σ᾽ αὐτό ἀκριβῶς ἔγκειται.

Στό ὅτι δηλαδή δέν ἐνεργοῦν μέ ὁδηγό τήν λογική. Δέν ἐπισημαί­νουν κανένα συγκεκρι­μένο κίνδυνο ἤ ἀνάγκη, οὔτε λαμβάνουν εἰδικά μέτρα γι᾽ αὐτό. Ἁπλῶς παρασύρονται ἀπό τήν πλεονεξία καί τούς ἀόρι­στους παθολογικούς φό­βους, πού εἶναι συνυφα­σμένοι μ᾽ αὐτήν. Διακατέχονται ἀπό τήν ἔντονη καί βαθιά ἐπιθυμία νά δοῦν καί αὐτοί «πολλά ἀγαθά» συν­αγμένα καί μαζί μέ τόν ἄφρονα πλού­σιο νά ποῦν στόν ἑαυτό τους: «Ἀναπαύου, φάγε, πίε, εὐφραί­νου». Ὁ Ἀπόστο­λος Παῦλος αὐτή τή φροντίδα τήν ὀνομάζει «πρόνοιαν τῆς σαρκός εἰς ἐπιθυ­μίας» (Ρωμ.­ιγ´14). Δηλαδή ψευδώνυμη, κί­βδηλη προνοητικό­τητα, πού σχετίζεται μέ τόν κατώτερο ἄνθρωπο καί κίνητρό της ἔχει τίς ἀκό­ρεστες ὑλιστικές ἐπιθυμίες. Ἐπειδή λοιπόν ἡ πρό­νοια αὐτή δέν ἔχει σχέση μέ τήν λογική, συμ­βαίνει τό ἑξῆς τραγικό. Οὔτε τό μέλλον οὐσια­στικά ἐξα­σφαλίζεται, ἀλλά καί τό παρόν χάνεται σέ ἐξον­τωτικές προσπά­θει­ες, ἄγχος, ἔνταση καί ἀγωνίες, πού ὁδηγοῦν κυριολεκτικά τόν ἄνθρωπο «εἰς ὄλεθρον καί ἀπώλειαν», σέ ὄλεθρο καί καταστροφή, ὅπως γράφει πάλιν ὁ θεῖος Παῦλος στό μαθητή του Τιμόθεο (Α´Τιμ. στ´9). Καί ὁ ὄλεθρος αὐτός εἶναι διπλός: ψυχικός καί σωμα­τικός.

          Ἐκτός αὐτοῦ ὅμως ὁ ἄνθρωπος αὐτῆς τῆς τακτικῆς καί νοοτροπίας διαπράττει καί δεύτερο κεφαλαιῶδες λάθος. Ἐπηρεάζεται ἀπό τόν ἐγωϊ­σμό του καί φαντάζεται ὅτι ὅλα μπορεῖ νά τά κά­νει μόνος του, μέ τίς δικές του δυνάμεις. Φου­σκώνει ἀπό αὐτοπεποίθηση καί μέ κομπασμό διακηρύττει: τό μέλλον μοῦ ἀνήκει, ἡ ἐπιτυχία εἶ­ναι δική μου καί νιώθοντας ὑγιής καί ἔξυπνος, βλέποντας τίς πολλές ἐπιτυχίες του λέγει. «Γνώ­σεις ἔχουμε, τεχνολογία διαθέτουμε, χρῆμα ἄ­φθονο, - τουλάχιστο μέχρι σήμερα εἴχαμε,- ἄρα μποροῦμε νά προκαθορίσουμε καί τό αὔριο». Σέ τελευταία ἀνάλυση λέει τά ἴδια μέ τόν ἄφρονα πλούσιο: «καθελῶ ...., οἰκοδομήσω...., συνάξω». Θά γκρμίσω τίς παλιές ἀποθῆκες, θά κτήσω καινούργιες, θά συνάξω τά ἀγαθά μου καί τελείωσεν ἡ ὑπόθεση. «Τό μέλλον θά εἶναι δικό μου». Καί ὅμως τά γεγονότα τόν ἄνθρωπο τῆς παραβολῆς τόν διέψευσαν φοβερά. Σέ μιά νύχτα ἀπροειδοποίητα τά ἔχασε ὅλα. Τό μέλλον πού τό περίμενε φορτωμένος ὄνειρα καί προσδο­κίες, ἔγινε ὁ τάφος του.

 Καί τοῦτο διότι λησμόνησε πόσο εἶναι «μάταιοι οἱ υἱοί τῶν ἀνθρώπων» (Ψαλμ. ξα´10). Οἱ ἄν­θρωποι περνοῦν, φεύγουν καί χάνονται σάν σκιά. Ὁ ἄνθρωπος αὐτός θέλησε νά στηριχθεῖ ἀποκλει­στικά καί μόνο στίς «κνῆμες» του, στά ταχυκίνη­τα καί γερά πόδια του, δηλαδή στίς δικές του δυνάμεις, ὅπως λέγει ὁ προφήτης τῆς Παλαιᾶς Δι­αθήκης (Ψαλμ. ρμστ´10). Καί κατέρρευσε πα­τα­γωδῶς.

          Πόσο διαφορετικά ὅμως εἶναι τά πράγματα γιά τούς ἀνθρώπους τοῦ Θεοῦ! Γι᾽ αὐτούς τό μέλλον εἶναι καί ρόδινο καί εὐχάριστο. Παράξενος ὁ λόγος, θά μοῦ πεῖτε. Καί ὅμως εἶναι ἀληθινός. Ὁ πιστός ἄνθρωπος κρατεῖ σφικτά στό χέρι του τήν «λυδία λίθο» μέ τήν ὁποία μετρᾶ καί κρίνει τά πάντα.

****

          Κι᾽αὐτή εἶναι ὁ νόμος τοῦ Θεοῦ. Ἡ ἐμπι­στοσύνη στήν πανάγαθη Πρόνοιά Του. Ὁ  πιστός ἄνθρωπος ἔχει βρεῖ τό μόνο ἀληθινό στήριγμα πάνω στό ὁποῖο θεμελιώνει τή ζωή του. Στηρί­ζεται καί προσκολλᾶται ὁλόψυ­χα στόν πα­νάγαθο καί παντοδύναμο Θεό  καί Πατέρα μας. Οἱ πιστοί καταλαβαίνουμε καί αἰσθανόμαστε βαθιά ὅτι Ἐκεῖνος, πού φροντίζει ἀκόμη καί γιά τά «στρου­θία» (Ματθ. ι´29), δέν πρόκειται ποτέ νά ἐγκατα­λείψει τά πλάσματά του καί μάλιστα τούς «ἀγα­πῶντας Αὐτόν» (Ψαλμ. ρμδ´20), ἐκείνους πού τόν ἀγαποῦν καί ἐλπίζουν καί στηρίζονται στό ἄπειρο ἔλεός του (Ψαλμ. λβ´18). Ὁ πιστός ἄν­θρωπος δέν πορεύεται γιά τό μέλλον μόνος του. Συμπορεύεται καί στηρίζεται στόν μόνο Δυνατό. Ὁ πιστός καθημερινά μαζί μέ τήν μητέρα του Ἐκκλησία, προφέρει τόν βαθύ λόγο τῆς πίστεως: «ἑαυτούς καί ἀλλήλους καί πᾶσαν τήν ζωήν ἡμῶν Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα». Τόν ἑαυτό του, τούς δικούς του, ὅλη του τή ζωή, τήν παραδίδει καί τήν ἀναθέτει στόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό.            

          Ἄλλωστε ὁ Ἐνανθρωπήσας Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ Θεάνθρωπος Λυτρωτής μας Χριστός, ὀνομάζεται ἀπό τόν προφήτη Ἡσαΐα θεμέλιο ἐ­κλεκτό, ἔντιμο, ἀγκωνάρι πού στηρίζει τήν ὅλη οἰκοδομή καί συνδέει σέ ἕνα τούς τοίχους της (Ἡσ. κη´16). Εἶναι ὁ παντοκράτωρ, Ἐκεῖνος πού ἄγει καί φέρει τά σύμπαντα κατά τήν θεία βουλή καί θέλησή του. Καί ἑπομένως κανένα θέμα τῆς ζωῆς τῶν δικῶν του δέν τόν ἀφήνει ἀδιάφορο.                Αὐτή τήν πίστη διέθεταν οἱ πρῶτοι ἐκεῖνοι χριστιανοί τῆς Καισάρειας τῆς Παλαιστίνης, γι᾽ αὐτό καί ἔλεγαν γιά τόν ἀγαπημένο δάσκαλό τους, τόν Ἀπόστολο Παῦλο πού ἐπέμενε νά μετα­βεῖ στά Ἱεροσόλυμα, «ἄς γίνει τό θέλημα τοῦ Κυ­ρίου» (Πράξ. καί 14).

          Παράλληλα βέβαια καί προνοοῦν οἱ πιστοί. Ὅ,τι περνᾶ ἀπό τό χέρι τους δέν τό παραλείπουν. Μέ τό καθαρό μυαλό καί τήν ἠρεμία πού τούς χα­ρίζει ἡ πίστη, παίρνουν τά ἀνάλογα μέτρα, τά ὁ­ποῖα σύμφωνα μέ τήν ἀνθρώπινη λογική καί πρό­βλεψη χρειά­ζονται, γιά νά ἐξασφαλιστεῖ τό μέλ­λον. Πρό­τυπό τους ἔχουν τόν πάγκαλο Ἰωσήφ, ὁ ὁποῖος θετικά καί συστηματικά, χωρίς ἄγχος, πλε­ονεξία ἤ καί πανικό ἐπί ἑπτά χρόνια ἀποθήκευε καί  προνο­οῦσε γιά τίς δύσκολες μέρες τῆς πείνας πού θά ἐπακολουθοῦσαν (Γεν. μα´46-49). Δέν σπατα­λοῦν χωρίς λόγο ἀλλά ἀποταμιεύουν. Ἀ­γρυπνοῦν στούς κινδύνους καί τούς προλαμ­βάνουν. Οἱ πιστοί ἄνθρωποι στηρίζονται στήν Πρόνοια καί τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ, ταυτόχρονα ὅμως στηρίζονται καί στήν τίμια ἐργασία τους, στόν τίμιο ἱδρώτα τους. Δέν ξανοίγονται σέ τυχο­διωκτισμούς γιά εὔκολο κέρδος. Ζοῦν μετρημένα καί συνετά καί ἔτσι αἰσιόδοξα ἀτενίζουν καί κυρι­ολεκτικά προκαθορίζουν τό μέλλον.

******

« Ψυχή, ἔχεις πολλά ἀγαθά κείμενα εἰς ἔτη πολλά »

          Ὁ πλούσιος τῆς παραβολῆς ἀσφαλῶς φανταζόνταν τόν ἑαυτό του πολύ ἔξυπνο καί ἐπι­τήδειο στό νά προβλέπει καί νά ἐξασφαλίζει τό μέλλον του. Νά ὅμως πού ὁ Θεός τόν ὀνόμασε, ἀλλά καί τά πράγματα τόν ἀπέδειξαν «ἄφρονα», δηλαδή ἄμυαλο, ἀνόητο.

          Ἀδελφοί ἄς παραδειγματισθοῦμε ἀπό τά λά­θη του κι ἄς στραφοῦμε ὁλοπρόθυμα καί ἀποφα­σιστικά στόν δρόμο τῆς πίστεως. Ἀνεπηρέαστοι ἀπό τό ἄγχος τῆς ἐποχῆς, εἰρηνικοί καί νηφάλιοι. Ἐπιτελώντας τό καθημερινό καθῆκον μας καί στηριζόμενοι στήν πατρική Πρόνοια τοῦ Θεοῦ. Θά διαπιστώνουμε τότε πλούσια τήν προστασία καί τήν εὐλογία Του, τήν ἐξασφάλιση γιά κάθε «αὔριο» τῆς ζωῆς μας. Τό ἐπίγειο καί, πολύ περισσότερο, τό αἰώνιο καί οὐράνιο. 

Ἀρχιμανδρίτης Γρηγόριος Μουσουρούλης