ΡΩΜΗΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΕΛΛΗΝΟΚΥΠΡΙΟΙ «Πνευματικός διάλογος μέ Ὀρθοδόξους νέους ἐκ Θεσσαλονίκης» (ΜΕΡΟΣ Γ΄)

ΡΩΜΗΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΕΛΛΗΝΟΚΥΠΡΙΟΙ  (κατά φύσιν καί κατά μετοχήν στήν Ἑλληνική Παιδεία Ἕλληνες τῆς Κύπρου)

«Πνευματικός διάλογος μέ Ὀρθοδόξους νέους  ἐκ Θεσσαλονίκης»

(ΜΕΡΟΣ Γ΄)

Ἐρώτηση 10^η

Ποιά εἶναι ἡ γνώμη σας γιά τόν ἅγιο Γέροντα π. Σωφρόνιο Σαχάρωφ τοῦ Ἔσσεξ Ἀγγλίας;

 Ἀπάντηση

Ὁ μακαριστός Γέροντας Ἀρχιμ. Σωφρόνιος Σαχάρωφ τοῦ Ἔσσεξ Ἀγγλίας^[1], σύμφωνα μέ τήν προσωπική γνώμη τοῦ μακαριστοῦ ἁγίου Γέροντος Ἀρχιμ. Γεωργίου Γρηγοριάτη-Καψάνη, δέν εἶναι ἁπλῶς ἕνας συνηθισμένος ἅγιος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἀλλά εἶναι ἕνας ἀπό τούς μεγίστους ἁγίους, ὀρθοδόξους, κοινωνικονηπτικούς θεολόγους τοῦ εἰκοστοῦ (20^οῦ) αἰῶνος μ.Χ., μαζί μέ τόν πανάγιο Νεκτάριο Πενταπόλεως τόν θαυματουργό, τόν ἅγιο Νικόλαο Βελιμίροβιτς, Σέρβο ὁμολογητή, τόν ἅγιο Ἰουστῖνο Πόποβιτς, νέο ὁμολογητή, δογματικό θεολόγο, Σέρβο, τόν μακαριστό πρωτοπρεσβύτερο, Ρῶσσο θεολόγο, π. Γεώργιο Φλωρόφσκυ, πού ἦταν πατερικότατος, ὀρθόδοξος φιλόσοφος, ἀντιοικουμενιστής καί ἀντιζηλωτικός.

Ὅπως καί ὀρθόδοξοι οἰκουμενικοί, ὄχι οἰκουμενιστές, θεολόγοι καί φιλόσοφοι, κοινωνικονηπτικοί, λειτουργιοποιημένοι, ἡσυχαστικοί, ἀσκητικοί, στόν εἰκοστό (20^ό) αἰῶνα μ.Χ. εἶναι καί ὁ Ρουμᾶνος καθηγητής Δογματικῆς θεολογίας π. Δημήτριος Στανιλοάε καί ὁ Ἀρχιμ. π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος, ὁ Ρωμηός Ὀρθόδοξος Ἕλληνας, σφοδρός ἀντιοικουμενιστής καί ἀντιζηλωτικός θεολόγος, κανονολόγος καί ἄριστος ἐξομολόγος καί πνευματικός καθοδηγητής. Τό ἴδιο εἶναι καί ὁ καθηγητής Δογματικῆς θεολογίας, προφήτης τῆς Ρωμηοσύνης, παραδοσιακός θεολόγος, ἀντιοικουμενιστής, ἀντιζηλωτικός, π. Ἰωάννης Ρωμανίδης.

Ὁ Γέρων Σωφρόνιος εἶναι ἀπό τούς μεγίστους ἁγίους τοῦ 20^οῦ αἰῶ., διότι καθαρίστηκε ἀπό τά πάθη του, φωτίστηκε ὁ νοῦς καί ἡ καρδία του ἀπό τό Ἅγιον Πνεῦμα, εἶδε στήν Κτίση-Δημιουργία τούς λόγους τῶν ὄντων καί, ἐκτός ἀπό αὐτά, ἔγινε θεατής τοῦ ἀκτίστου θεϊκοῦ Φωτός. Παραμένοντας παραδοσιακός ἁγιορείτης ἱερομόναχος βίωσε τήν αὐθεντική πνευματικότητα τῆς παραδόσεως τοῦ Ἁγίου Ὄρους καί, χωρίς νά καινοτομήσει τήν Ὀρθόδοξη Θεολογία, θεολόγησε περί τῆς ὑποστατικῆς ἀρχῆς, δηλαδή εἶπε ὅτι ἡ ὑποστατική ἀρχή εἶναι ὁ κρυπτός ἐσωτερικός ἄνθρωπος μέσα στήν καρδία τοῦ ἀνθρώπου. Ἐπίσης, εἶναι μέγιστος ἅγιος τοῦ 20^οῦ αἰῶ., διότι ἦταν σφοδρός πολέμιος τόσο τοῦ παναιρετικοῦ Οἰκουμενισμοῦ ὅσο καί τοῦ σχισματικοῦ Παλαιοημερολογιτισμοῦ-Ζηλωτισμοῦ, οἱ ὁποῖοι δέν ἐξέφρασαν οὔτε ἐκφράζουν τήν γνήσια Ὀρθόδοξη Θεολογία. 

Ἐρώτηση 11^η

Γνωρίζουμε καλά ὅτι ἡ προσευχή μᾶς ἑνώνει μέ τόν Θεό. Πῶς μποροῦμε νά γίνουμε ἄνθρωποι προσευχῆς μέσα στόν κόσμο, πού ζοῦμε;

Ἀπάντηση

Ἡ προσευχή πραγματικά μᾶς ἑνώνει μέ τήν Ἁγία Τριάδα, μέ τήν ἄκτιστη θεία Χάρη, ὄχι μέ τήν ἀπρόσιτη, ἀμέθεκτη καί ἀκοινώνητη θεία οὐσία (ἅγιοι Συμεών ὁ νέος θεολόγος καί Γρηγόριος Παλαμᾶς). Λέγει, ἐπίσης, ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως : «Εἶναι προτιμότερο νά προσευχόμαστε ψυχοσωματικά συνεχῶς, παρά νά ἀναπνέουμε μόνο σωματικά». Ὁ ὅσιος Νεῖλος ὁ ἀσκητής καί ὁ Εὐάγριος Ποντικός λέγουν : «Ἄν προσεύχεσαι ἀληθινά, εἶσαι θεολόγος. Ἐάν εἶσαι θεολόγος, νά προσεύχεσαι ἀληθινά». Καί ὁ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν Παῦλος συμβουλεύει ὡς ἑξῆς ὅλους ἐμᾶς : «Ἀδιαλείπτως (συνεχῶς νά) προσεύχεσθε, ἐν παντί εὐχαριστεῖτε τόν Θεόν καί τούς πλησίον».

Κάποτε, ἀναφέρεται στόν βίο τοῦ ἁγίου Ἐπιφανίου τοῦ Μεγάλου, Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίας τῆς Κύπρου, τόν ἐπισκέφθηκαν στήν Κύπρο ὀρθόδοξοι ἡγούμενοι, γέροντες καί μοναχοί, ἀπό τό Πατριαρχεῖο Ἱεροσολύμων καί τήν ἔρημο τῆς Παλαιστίνης (τῶν Ἁγίων Τόπων). Τοῦ εἶπαν δέ, μεταξύ ἄλλων, καί τά ἑξῆς : «Μακαριώτατε ἅγιε Κωνσταντίας, ἐμεῖς, οἱ μοναχοί τῶν Ἁγίων Τόπων τῆς Παλαιστίνης, τῶν Ἱεροσολύμων, τῆς Συρίας καί τῆς περιοχῆς τῆς Ἀραβίας, διαβάζουμε τίς προσευχές ὅλου τοῦ νυχθημέρου˙ τό μεσονυκτικό, τόν ὄρθρο, τήν πρώτη, τρίτη, ἕκτη, ἑννάτη ὧρες, τόν ἑσπερινό, τό ἀπόδειπνο, τόν προσευχητικό προσωπικό μας κανόνα. Δέν παραλείπουμε τίποτα ἀπό τά διατεταγμένα».

Ὁ ἅγιος Ἐπιφάνιος, ὄχι μόνο δέν τούς ἐπαίνεσε, ἀλλά τούς ἐπέπληξε, ἀφοῦ πρῶτα τούς ρώτησε νά μάθει : «Καλά εἶναι ὅλα αὐτά, ἀλλά τίς ὑπόλοιπες ὧρες τῆς κοινοβιακῆς ἤ ἡσυχαστικῆς σας ζωῆς προσεύχεσθε καθόλου, ὅπως μᾶς παραγγέλλει ἀγαπητικῶς ἐν Χριστῷ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ‘’ἀδιαλείπτως προσεύχεσθε’’»;

Αὐτοί καταντροπιασμένοι τοῦ ἀπάντησαν ὅτι δέν προσεύχονται συνεχῶς, ἀδιαλείπτως ὅλο τό εἰκοσιτετράωρο.

«Ἐγώ κοιμᾶμαι σωματικῶς, λόγῳ ἀνθρωπίνης ἀδυναμίας, ἀλλά ἡ καρδία μου ἀγρυπνεῖ, προσευχομένη συνεχῶς, φλεγομένη ἀπό τόν θεῖο ἔρωτα πρός τόν ἐρωμένο τῆς ψυχῆς μου Νυμφίο Χριστό», ἀπάντησε ὁ ἅγιος Ἐπιφάνιος Κύπρου πρός τούς ἡγουμένους καί μοναχούς τῆς Ἱερουσαλήμ καί τῶν Ἁγίων Τόπων.

Καί ὁ μακαριστός ἅγιος Γέροντας παπα-Ἐφραίμ ὁ Κατουνακιώτης, τόν Ἰούλιο τοῦ 1976 μ.Χ., στό ἡσυχαστικό του κελλί, στά Κατουνάκια Ἁγίου Ὄρους, εἶπε περίπου τά ἑξῆς, μεταξύ ἄλλων :

1) «Ἡ ὑπακοή εἶναι ζωή καί ἡ ἀνυπακοή εἶναι θάνατος, κόλαση».

2) Ἡ ὑπακοή μόνη της σώζει τόν ἄνθρωπο, ὀρθόδοξο μοναχό καί λαϊκό. Ἡ νοερά προσευχή μόνη της δέν σώζει˙ σέ κολάζει. Σέ ὁδηγεῖ στήν πλάνη, στόν διάβολο, στό ἐγωιστικό θέλημα καί φρόνημά σου, στήν αὐτοδικαίωση, αὐτονόμηση, αὐτοειδωλοποίηση, αὐτοθέωση, αὐτοκτονία νέων, νεανίδων, ἀνδρῶν καί γυναικῶν.

3) Ὁ συνδυασμός ὑπακοῆς καί νοερᾶς προσευχῆς ἁγιάζει, μεταμορφώνει καί θεώνει, κάνει θεό κατά Χάριν, τόν ὀρθόδοξο χριστιανό, μοναχό καί κληρικό.

4) Ἡ ὑπακοή, ἡ παρθενία, ἡ ἀκτημοσύνη, ἡ νοερά προσευχή, ἡ νηστεία, ἡ ἀγρυπνία, ἡ κάθαρση τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος ἀπό τά πάθη καί τόν ἐγωισμό, τόν διάβολο, τήν ἁμαρτία καί μετά ὁ φωτισμός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, πού ὁδηγεῖ στήν θεία ἔλλαμψη, καί ἡ θέωση, ἄν ἀπομονωθοῦν ἀπό τήν μυστηριακή, εὐχαριστιακή ζωή τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τότε ὁδηγοῦν στό σχῖσμα, στήν αἵρεση, στήν ἀπομάκρυνση ἀπό τόν Χριστό, τήν Παναγία καί τούς Ἁγίους.

 Πολλοί τονίζουν μόνο τήν νοερά προσευχή, καί ἄλλοι μόνο τήν ζωή μέσα στά θεία Μυστήρια τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Τό σωστό εἶναι νά συνδυάζονται ἡ νοερά προσευχή, ἡ ὑπακοή καί ἡ μυστηριακή, εὐχαριστιακή καί ἐκκλησιαστική ζωή καί πίστη ἁγία.

Ἡ πραγματικότητα στίς σύγχρονες κοινωνίες ἐκτός μοναστηριῶν εἶναι πάρα πολύ ἀποτρεπτική, σχεδόν ἀποκλείει τίς δυνατότητες νά ἐφαρμοσθοῦν ἡ νοερά προσευχή, ἡ ἀδιάκριτη ὑπακοή καί ἡ μυστηριακή ἐκκλησιαστική ζωή. Ἡ ἐκκοσμίκευση, ἡ πνευματική λήθη, ἄγνοια, ραθυμία, ἡ ἡττοπάθεια καί ἡ ἀδιαφορία γιά τήν σωτηρία τοῦ σώματος καί τῆς ψυχῆς μας, μᾶς ὁδηγοῦν στήν ἀπόγνωση, ἀπελπισία, πνευματικό θάνατο. Ὅμως, λέγει ἡ Ἁγία Γραφή : «Ὅπου ἐπερίσσευσεν ἡ ἁμαρτία, ὑπερεπερίσσευσεν ἡ θεία ἄκτιστος Χάρις τῆς Παναγίας Τριάδος». 

Ἐρώτηση 12^η

Πάρα πολλοί νέοι καί νεάνιδες ἔχουν μείνει ὀρφανοί, ἐνῶ ἄλλοι εἶναι παιδιά χωρισμένων, διαζευγμένων γονέων. Τί ἔχουμε νά ποῦμε σέ αὐτά τά παιδιά, τά πονεμένα καί πληγωμένα, μερικά ἀπό τά ὁποῖα πέφτουν στόν πανσεξουαλισμό ἤ στά ναρκωτικά ἤ στά ποτά ἤ στήν ἀναρχία ἤ στίς καταστροφικές θρησκευτικές σέκτες καί λατρεῖες ἤ σέ ἀρρωστημένες ψυχοπαθολογικές καταστάσεις;

Ἀπάντηση

Σέ ὅλους τούς παραπάνω πρέπει νά ποῦμε αὐτά πού ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, λέγει περίπου :

«Ὁ ἅγιος Δαυΐδ ὁ προφητάναξ στό Ψαλτῆρι του λέγει ὅτι οἱ γονεῖς καί οἱ κατά σάρκα συγγενεῖς μου μέ ἐγκατέλιψαν, ὁ δέ Θεός μέ προσέλαβε, μέ πῆρε κοντά του, μέ ἔθρεψε, μέ ἀγάπησε περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλον σέ αὐτόν τόν κόσμο, μέ φρόντισε μέ στοργή, αὐτοθυσία, αὐταπάρνηση. Τί ἄλλο θέλεις, χριστιανέ μου; Ἰδίως ἐσύ, νεαρέ μου; Λέγει ὁ Χριστός : «Γιά’ σένα ἐγώ θά εἶμαι καί πατέρας καί μητέρα, καί ἀδελφός καί ἀδελφή, καί νυμφίος καί νύμφη, καί θεῖος καί θεία, καί διδάσκαλος καί ἐξομολόγος καί οἰκονόμος καί θεῖος ἔρωτας καί ἀλήτης γιά ’σένα καί ὑπηρέτης ἀποκλειστικά γιά ’σένα καί γιά ὅλα τά ὀρφανά παιδιά. Τί πλέον θέλεις»;

Ὁ Χριστός λέγει στήν Καινή Διαθήκη : «Οἱ κυριότεροι ἐχθροί τοῦ ὁποιουδήποτε ἀνθρώπου εἶναι οἱ κατά σάρκα συγγενεῖς του». «Κανένας προφήτης δέν εἶναι δεκτός στήν ἰδιαίτερή του ἐπίγεια πατρίδα».

Γιά τούς ἀναρχικούς, ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ἄναρχος, ἄπειρος, ἀτελεύτητος κατά φύσιν, ὁ ὁποῖος θέλει νά τούς κάνει ἀπό ἀναρχικούς, ἐγωιστές καί αὐτοδικαιωμένους, «ἄναρχους, ἄπειρους, ἀτελεύτητους κατά χάριν, δωρεάν, θείᾳ Χάριτι, μέ τίς εὐχές τῶν ἁγίων Γερόντων, Πατέρων τῆς Ὀρθοδοξίας». Οἱ ἄνθρωποι ὅλοι μποροῦν νά γίνουν αὐτό, πού εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Τριαδικός Θεός, ἐκτός τῆς κατ’οὐσίαν ταυτότητος.

Αὐτά λένε οἱ μεγάλοι ἅγιοι θεολόγοι τῆς Ὀρθοδοξίας μας, Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής, Ἰωάννης Δαμασκηνός καί Γρηγόριος Παλαμᾶς ὁ Ἁγιορείτης.

Πρέπει καί ἐμεῖς, οἱ ὀρθόδοξοι κληρικοί, μοναχοί, λαϊκοί, θεολόγοι, κατηχητές, ψάλτες, νεωκόροι, ἐπίτροποι, μέλη τῶν συνδέσμων ἀγάπης, φιλοπτώχων ταμείων, νά ἀπαλλαγοῦμε ἀπό τήν ταπεινολογία, τήν ὑποκρισία, τόν στεῖρο ἠθικισμό, τήν ἔντονη, ἱεραποστολική, κοινωνική, μόνο ἐξωτερική δράση, καί νά κάνουμε ἐνοριακές ἐκκλησιαστικές συγκεντρώσεις, κύκλους συμπαραστάσεως σέ παιδιά διαζευγμένων γονέων, πού συνήθως καταλήγουν στίς φυλακές, στά ποτά, στά ναρκωτικά, στόν πανσεξουαλισμό, στήν ἀναρχία, γενικά ἀντικοινωνική συμπεριφορά, καί, μέ ταπείνωση καί ἀγάπη, νά κάνουμε τά παιδιά θεούς κατά χάριν. 

Ἐρώτηση 13^η

Μπορεῖτε νά μᾶς μιλήσετε γιά τόν μακαριστό, ἀείμνηστο, ἅγιο Γέροντα Ἀρχιμανδρίτη κυρό Γεώργιο Γρηγοριάτη–Καψάνη;

Ἀπάντηση

Ὁ μακαριστός, ἀείμνηστος, ἅγιος Γέροντας Ἀρχιμανδρίτης κυρός Γεώργιος Γρηγοριάτης–Καψάνης, Καθηγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους ἀπό τό 1974 ὡς τό 2014 μ.Χ. ἀγωνίσθηκε ἐναντίον τῆς λήθης, τῆς ἄγνοιας, τῆς ραθυμίας, τοῦ στείρου ἠθικισμοῦ, τῆς αὐτοδικαιώσεως, τῆς αὐτοεἰδωλοποιήσεως, τοῦ ρατσισμοῦ, τοῦ ἐθνικισμοῦ, τοῦ ἀριστερογενοῦς ἐθνομηδενισμοῦ, τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί τῆς σχισματικῆς παλαιοημερολογιτικῆς προτεσταντικῆς νοοτροπίας καί πρακτικῆς.

Ὁ π. Γεώργιος Καψάνης ἀγωνίστηκε πάρα πολύ καί ἐναντίον τῆς ἑνώσεως τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μέ τούς αἱρετικούς Μονοφυσῖτες. Δέν ἦταν ἐναντίον τῶν Θεολογικῶν Διαλόγων, ἀλλά ἦταν ἐναντίον τῶν λανθασμένων θεολογικῶν καί ἐκκλησιολογικῶν προϋποθέσεων τῶν συγχρόνων διαλόγων. Ἔλεγε καί ἔγραφε ὅτι, γιά νά γίνει ἕνωση Ὀρθοδόξων καί αἱρετικῶν Μονοφυσιτῶν, πρέπει νά ὑπάρχουν τρεῖς προϋποθέσεις : νά δεχθοῦν οἱ Μονοφυσῖτες α) ὅλα τά Ὀρθόδοξα δόγματα καί ὅλες τίς ἀποφάσεις ὅλων τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων τῆς Ὀρθοδοξίας, β) ὅλα τά κείμενα τῆς Ὀρθοδόξου Θείας Λατρείας, καί γ) τόν Ὀρθόδοξο τρόπο διοικήσεως, δηλαδή τήν Ὀρθόδοξη Συνοδικότητα τῆς Ἐκκλησίας.

Τόν ἴδιο ἀγῶνα, πού ἔκανε ὁ Γέροντας Γεώργιος, ἔκαναν καί οἱ ἅγιοι Πατέρες τῆς Ὀρθοδοξίας, Ἀρχιμ. π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος, ὅσιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς, Ἀρχιμ. Φιλόθεος Ζερβάκος, π. Γεώργιος Φλωρόσφκυ, π. Δημήτριος Στανιλοάε, Μητροπολίτης Ζίτσης - Ἀχρίδος ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, Ἀρχιμ. Σωφρόνιος Σαχάρωφ καί π. Ἰωάννης Ρωμανίδης.

Ὁ Γέροντας Γεώργιος Καψάνης ἔκανε ἀδιάκριτη ὑπακοή στούς προσφάτως ἀνακηρυχθέντες ἁγίους Ἁγιορεῖτες, ὅσιο Πορφύριο Καυσοκαλυβίτη καί ὅσιο Παΐσιο Καππαδόκη Ἁγιορείτη, στά θέματα τῆς ἐκκοσμικεύσεως, τῆς ἀκρίτου εἰσαγωγῆς τῆς σύγχρονης τεχνολογίας στό Ἅγιον Ὄρος, τῆς προσπαθείας νά μᾶς ἐπιβουλευθοῦν στά Βαλκάνια ὁ παναμερικανισμός, ὁ πανσλαυισμός, ἡ ἡττοπάθεια, ἡ ἀδιαφορία γιά τά ἐθνικά, ἐκκλησιαστικά, θεολογικά, ἐκπαιδευτικά, πνευματικά καί γλωσσολογικά θέματα. Μᾶς ἄφησε «τύπον καί ὑπογραμμον» καί, ἄν θέλουμε νά σωθοῦμε, πρέπει νά ἀκολουθήσουμε τόν δρόμο, τά ἴχνη καί τήν πορεία, πού μᾶς χάραξε ὁ μακαριστός ἅγιος Γέροντας π. Γεώργιος Γρηγοριάτης–Καψάνης.

Περισσότερα γιά τόν Γέροντα Γεώργιο μπορεῖτε νά βρεῖτε στά τεύχη τοῦ περιοδικοῦ «Ὁ Ὅσιος Γρηγόριος» 2014, 2015, 2016, 2017, 2018 μ.Χ., ἔκδ. Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου, Ἁγίου Ὄρους, καί στά τεύχη 105 καί 106 τοῦ περιοδικοῦ «Ὀρθόδοξη Μαρτυρία», ἔκδ. Παγκυπρίου Συλλόγου Ὀρθοδόξου Παραδόσεως «Οἱ φίλοι τοῦ Ἁγίου Ὄρους».

Ἐπίσης, στά κρίσιμα ἐθνικά θέματα τῆς Ἑλληνορθοδόξου Παιδείας, τῶν ταυτοτήτων, τῆς προσπαθείας δημεύσεως τῆς ἐκκλησιαστικῆς περιουσίας ἀπό τό κράτος, τῆς νομιμοποιήσεως τῆς πορνείας, τῆς μοιχείας, τῶν ἐκτρώσεων, τοῦ πολιτικοῦ γάμου κλπ, ἡ συμβολή τοῦ π. Γεωργίου Γρηγοριάτη-Καψάνη ἦταν πολύ σημαντική.

Ἐρώτηση 14^η

Ποιά εἶναι ἡ σχέση μεταξύ τῆς Ἑλληνορθοδόξου Παραδόσεως, Ζωῆς, Πολιτισμοῦ, Θεολογίας καί Πνευματικότητος μέ τόν ἀθλητισμό γενικά;

 Ἀπάντηση

Ἐφ’ὅσον ὁ ἀθλητισμός δέν ἔχει πλέον οὐσιαστική πνευματική σχέση μέ τήν Ἑλληνορθόδοξη Παράδοση, Ζωή, Πολιτισμό, Θεολογία, Πνευματικότητα, εἶναι λογικό καί φυσικό νά ὁδηγηθεῖ στόν πνευματικό θάνατο. Ὅλα ὅσα συμβαίνουν στόν χῶρο τοῦ ἀθλητισμοῦ, κατά τό πλεῖστον, εἶναι ὀπισθοδρομικά, μεσαιωνικά, εἰδωλολατρικά, συντηρητικά, μισαλλόδοξα καί ρατσιστικά. Ἴσως αὐτές οἱ ἀπόψεις μας θεωρηθοῦν ἐξωπραγματικές, εἶναι ὅμως ἀληθινές. Ὁλοι ὁμιλοῦν ἀπαξιωτικά γιά τό φαινόμενο τοῦ ἀθλητισμοῦ. Πιστεύουμε ὅτι, ὑπό ὁρισμένες σωστές προϋποθέσεις, μποροῦν οἱ χριστιανοί νέοι καί νεάνιδες νά ἀσχολοῦνται μέ τόν ἀθλητισμό. Ὅμως, πρέπει νά γνωρίζουν ποιά εἶναι ἡ ἀλήθεια γιά τό θέμα αὐτό. Μόνο ἄν ὁ ἀθλητισμός ἐπανέλθει στίς Ἑλληνορθόδοξες ρίζες του, θά μπορέσει νά λύσει τά προβλήματα καί τά ἀδιέξοδα, στά ὁποία ἔχει περιπέσει.

Ἐλπίζουμε ὅτι ἡ προσωπική καί συλλογική μας μετάνοια, ἀλλαγή τρόπου ζωῆς, σκέψεως καί φρονήματος, θά βελτιώσει καί τόν ἀθλητισμό καί θά θεώσει κατά Χάριν ὅλους τούς ἀθλητές.

Παραθέτουμε πιό κάτω ἕνα ποίημα τοῦ μοναχοῦ Νεοφύτου Γρηγοριάτη μέ τίτλο «Λάβετε θέση» (Πεντηκοστή 1995 μ.Χ.), μέ θέμα τόν ἀθλητισμό ἐν σχέσει μέ τό Ἅγιον Ὄρος.

ΛΑΒΕΤΕ ΘΕΣΗ

1)   Παρέλαση ἀθλητῶν,
ὁρκωμοσία, ἔπαρση σημαίας,
ἀρχή ἀγώνων.

2)   Ὁμιλίες, διαφημίσεις,
πλευρομετρήσεις,
δακρυγόνα, ροπαλοφόροι.

3)   Στά παρασκήνια
οἱ πολυεθνικές ἐταιρίες
παζαρεύουν μέ ἀθλητές.

4)   Ἐμπορικοποίηση πάντων,
οἱ δολοπλοκίες τῶν μεγάλων,
καταστροφή τοῦ ἀθλητισμοῦ.

5)   «Γιά τήν Ἑλλάδα»
ἐφώναξε ὁ Πύρρος Δήμας
καί πῆρε τό χρυσό μετάλλιο.

6)   Τό πνεῦμα ὀλυμπισμοῦ
καλό σημάδι,
χωρίς εἰδωλολατρία.

7)   Τό Πανάγιο Πνεῦμα
συρίζον, εὐθές,
λειτουργικοποιεῖ τόν κόσμο.

8)   «Πεντηκοστήν ἑορτάζομεν
καί Πνεύματος ἐπιδημίαν»,
μυστήριο παράδοξο.

9)   «Εἴδομεν τό φῶς τό ἀληθινόν,
ἐλάβομεν πνεῦμα ἐπουράνιον·
εὕρομεν πίστιν ἀληθῆ…».

10)               Ἡ γνώση τῆς Ἀλήθειας
ὁδηγεῖ ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι
στήν ἐλευθερία Χριστοῦ.

11)               Ὁ σύγχρονος ἀθλητισμός
πάσχει, πνέει τά λοίσθια,
πεθαίνει μέ τόν ἄνθρωπο.

12)               Πτώση μεγάλη
ἡ μετάθεση τοῦ κέντρου
ἀπό τόν Χριστό στόν ἄνθρωπο.

13)               Ὕψος πνευματικό,
ἡ συντετριμμένη καρδία,
ἡ ταπείνωση τοῦ σώματος.

14)               Ὁ Ὀλυμπιονίκης,
ὁ πρωταθλητής,
ἄνθρωπος ἤ μηχανή;

15)               Προπονητής, φίλαθλος,
ἀθλίατρος, ψυχολόγος,
βοηθοῦν ἤ πλάθουν ἀντικείμενα;

16)               Τό κατ' εἰκόνα θεοῦ
ἀνθρώπινο πρόσωπο
στήν Ὀρθοδοξία γίνεται.

17)               Τά θεία χαρακτηριστικά
φαίνονται ἀπρόσιτα,
ὅμως ἀληθινά.

18)               Παίζουμε ποδόσφαιρο,
κάνουμε παγοδρομίες,
τρῶμε τά μοῦτρα μας.

19)               Σφαιροβόλος, ἅλτης,
δρομέας, ἐπικοντιστής,
πίνουν, κερνοῦν νόθο κρασί.

20)               Ἀπαισιόδοξο τό κλίμα
στόν ἀθλητισμό μας· κάθε βῆμα
ὁδηγεῖ στό μνῆμα.

21)               Κάπου στήν Μακεδονία,
τρίτο πόδι τῆς Χαλκιδικῆς,
Πνευματοκρατεῖται τό Ἅγιον Ὄρος.

22)               Ἐλευθερώνεσαι ἐκεῖ
ἀπό τά ὑλόφρονα δεσμά,
γίνεσαι ἄναρχος κατά χάριν.

23)               Μαυροφόροι ἀθλητές,
ἅγιες λευκές ψυχές,
μαυροκομβοσχοινιάζουν ἀγωνιζόμενοι.

24)               Ὁ θάνατος οὐκέτι κυριεύει
τίς καρδιές τους·
παίζουν μέ τόν χάροντα.

25)               Ὁ θεῖος ἔρωτας
ἀποκρούει τόν σαρκικό
στό στάδιο – Μονή.

26)               Τί περιμένουν
στήν ὁλονύκτια στάση
«τά πετεινά τοῦ οὐρανοῦ»;

27)               Θά ἔλθουν ἀπόψε
ὁ Χριστός, ἡ Παναγία, οἱ Ἅγιοι
νά στεφανώσουν ἀθλητές.

28)               Λαμβάνουν θέση, ἑτοιμάζονται,                                                      ξεκινοῦν ταπεινά γιά τόν Παράδεισο :                                                                         «Ναί, ἔρχου, Κύριε. Ἀμήν».

---

[1] Σχ. βλ. ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒ. ΑΓΓΕΛΟΣ ΑΓΓΕΛΑΚΟΠΟΥΛΟΣ, Ἀρχιμ. Σωφρόνιος Σαχάρωφ καί Οἰκουμενισμός, 19-9-2016, http://aktines.blogspot.com/2016/09/blog-post_963.html