Τό μεγαλεῖο τῶν Ἁγίων - π. Γρηγόριος Μουσουρούλης

Κυριακή Α΄ Νηστειῶν

Λόγος εἰς τόν Απόστολον

Τό μεγαλεῖο τῶν Ἁγίων

«Ἕτεροι δέ… περιῆλθον ἐν μηλωταῖς… ὑστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι ὧν οὐκ ἦν ἄξιος ὁ κόσμος»

(Ἑβρ. ια΄ 38)

          Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας! Ἡμέρα νίκης καί θριάμβου. Νίκης τήν ὁποία κατήγαγεν ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἐναντίον ὅλων τῶν ἐχθρῶν της διά τῆς εὐλο­γημένης στρατιᾶς τῶν Ἁγίων τοῦ Θεοῦ.

Γι’αὐτό καί τό ἀποστολικό μας ἀνάγνωσμα κάμνει λόγο γιά ἁγίους.  Παρουσιάζει τό ὕψος τοῦ μεγαλείου τους, ἐκφράζοντας ἔτσι μέ πολλή δύναμη τό πνεῦμα τῆς σημερινῆς ἡμέρας. Καί καταλήγει στό συμπέρασμα ὅτι ὁλόκληρος ὁ κόσμος συγκεντρωμένος, δέν ἦταν ἄξιος οὔτε μποροῦσε νά συγκριθεῖ μέ τούς ἅγιους ἐκείνους ἄνδρες. Ὁλόκληρος ὁ κόσμος δέν ἄξιζε τόσο ὅσο οἱ λίγοι ἐκεῖνοι ἄνδρες. Τό θέμα εἶναι σπουδαῖο καί ἀξίζει νά τό προσέξουμε. Νά ἰδοῦμε δηλ. ποῦ ὀφείλε­ται τό μεγαλεῖο τῶν ἁγίων καί ποιό εἶναι τό δικό μας χρέος.                          

****

«περιῆλθον ἐν μηλωταῖς…, θλιβόμενοι, … ὧν οὐκ ἦν ἄξιος ὁ κόσμος»

          Τό μεγαλεῖο τῶν ἁγίων καί τή μεγάλη ἀξία τους φανερώνει πρωτίστως ἡ ζωή τους. Οἱ Ἅγιοι εἶναι οἱ ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ, οἱ ὁποῖοι ἀγωνίστηκαν σκληρά στή ζωή τους προκειμένου νά μορφωθεῖ μέσα τους ὁ Χριστός. Νά γίνουν πιστά ὁμοιώματα τοῦ Χριστοῦ. Μέσα ἀπό τόν ἀγώνα καί τήν ἄσκηση καί μέ τή βοήθεια τῆς πανσθενοῦς Χάριτος τοῦ Θεοῦ κατόρθωσαν νά παρουσιάσουν στή ζωή τους τήν ἠθική  τελειότητα καί ἁγιότητα τοῦ Χριστοῦ, ὅσο αὐτό εἶναι δυνατό στήν ἀνθρώπινη φύση.

Εἶναι οἱ ἄνθρωποι ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι ὄντως κατήντησαν «εἰς ἄνδρα τέλειον εἰς μέτρον ἡλικίας τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ» (Ἐφεσ. δ΄13). Ἔτσι ἡ ζωή τους ἀκτιβολοῦσε τή ζωή τοῦ Χριστοῦ. Ἡ ὅλη ὕπαρξή τους δονεῖται ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Αὐτή ὅμως ἡ κοινωνία καί ἡ ἕνωση μέ τό Χριστό εἶχε ὡς συνέπεια τήν ἐσωτερική καθαρότητα. Ὡς «καθαροί τῇ καρδίᾳ» οἱ ἅγιοι μπόρεσαν νά  δοῦν στό πρόσωπο κάθε ἀνθρώπου τόν ἴδιο τόν Θεό. Νά διακονήσουν τόν ἄνθρωπο μέ τήν αἴσθηση ὅτι διακονοῦν τόν ἴδιο τόν Δεσπότη Χριστό.

          Γι’ αὐτό καί ἡ συμπεριφορά τους διαποτίζεται ἀπό μιά ὑπερκόσμια τρυφερότητα τήν ὁποία τούς ἐμπνέει ἡ κένωση τοῦ Χριστοῦ. Ποτέ στή ζωή τῶν ἁγίων δέν συναντοῦμε σκληρότητα, ἀδιαφορία ἤ ἀβε­βαιότητα ἀκόμη καί ὅταν χρησιμοποιοῦν  τόν ἔλεγχο καί μάχονται τούς ἐχθρούς τῆς πίστεως.

          Ἕνα ἀκόμη στοιχεῖο τοῦ μεγαλείου τῶν ἁγίων εἶναι τό πνεῦμα τῆς γενναιοδωρίας καί τῆς αὐτα­πάρνησης μέ τό ὁποῖο συμμετέχουν στή ζωή τῶν ἄλλων. Προσφέρονται στή διακονία τῶν ἀνθρώπων χωρίς νά λαμβάνουν καμμιά φροντίδα γιά τόν ἑαυτό τους. Εἶναι πάντοτε πρόθυμοι νά θυσιαστοῦν γιά νά ἀναλάβουν τόν πόνο τῶν ἄλλων.Ἐνῶ τήν ἴδια στιγμή ἀποτελοῦν τεῖχος ἄσειστο πάνω στό ὁποῖο μποροῦν νά στηριχθοῦν  ὅλοι, δυνατοί καί ἀδύνατοι γιά νά νοι­ώσουν ἀνακούφιση, ἀνάπαυση καί παρηγοριά. Αὐτή δέ ἡ δυνατότητα πού δίνουν στούς ἄλλους, νά τούς ἐμπιστευθοῦν τά μύχια τῆς καρδιᾶς τους χωρίς ἴχνος ὑποψίας ὅτι θά τούς ἐκθέσουν, δίνει ἀκόμη μεγαλύτερη αἴγλη στό μεγαλεῖο τους.

          Οἱ ἅγιοι ζήτησαν καί ἔζησαν στήν ἀφάνεια καί τή σιωπή. Ἐργάστηκαν καί ἐργάζονται ἀθόρυβα, σεμνά, ταπεινά ἀποφεύγοντας τίς διαφημίσεις καί τίς ἐπιδείξεις.  Καί ἐνῶ οἱ πολλοί μέσα σ’ αὐτή τήν ἑκού­σια ἀφάνεια καί σιωπή τούς ἀγνοοῦν, αὐτοί γίνονται θησαυρός καί κεφάλαιο πολύτιμο γιά τόν κόσμο μέσα στόν ὁποῖο ζοῦν.

          Γι αὐτό καί ἀναγνωρίστηκαν ὡς ἀναμφισβή­τητα ἀναστήματα τῆς ἱστορίας τοῦ κόσμου, τά ὁποῖα ἔχουν τή δύναμη νά ἐπεμβαίνουν εὐεργετικά στή ζωή του καί συχνά νά καθορίζουν τόν ροῦν τῆς ἱστορίας του. Ὁ Μωϋσῆς μέ τήν προσευχή του ἔσωσε ἐπανειλημμένα τούς Ἑβραίους στήν ἔρημο ἀπό τή θεία ὀργή. Ὁ Ἰωσήφ προστάτεψε τήν Αἴγυπτο ἀπό τήν πείνα καί ὁ Παῦλος μέ τό κήρυγμά του προσανατόλισε τήν οἰκουμένη. Οἱ ἅγιοι Πατέρες πού ἀπόκρουσαν μέ τό θεοφώτιστο λόγο τους τήν πλάνη, ἦταν αὐτοί πού ἔσωσαν τήν ἀν­θρωπό­τητα ἀπό τήν βαρβαρότητα καί τήν πνευματική ἐξα­θλίωση.

          Δῶρα τοῦ Θεοῦ λοιπόν, οἱ ἅγιοι στόν κόσμο. Στοιχεῖα ἀναγεννητικά τοῦ κόσμου. Αὐτό ὅμως μᾶς  ἐπιφορτίζει μέ τήν ἐπιτακτική ἀνάγκη καί νά τούς μιμηθοῦμε. Πῶς θά τό κατορθώσουμε;  

****

 

          Πολλοί ἄνθρωποι σήμερα τήν ἁγιότητα τή βλέπουν ὡς κάτι τό μακρυνό, τό ἄπιαστο ἤ καί παρωχημένο. Ξεχνοῦν πώς ἡ ἀπόκτησή της εἶναι ἐντολή τοῦ Θεοῦ. «Ἅγιοι γίνεσθε, παραγγέλλει ὁ Κύριος, ὅτι ἐγώ ἅγιος εἰμί».

Γιά νά γίνουμε λοιπόν, ἅγιοι, πρέπει πρῶτα νά ἀντιληφθοῦμε, ὅτι ἔχουμε μπροστά μας ἐντολή τοῦ Θεοῦ τήν ὁποία ὀφείλουμε νά ἐκπληρώσουμε. Τό πῶς τώρα θά γίνουμε ἅγιοι αὐτό μᾶς τό φανερώνει ἡ ζωή τῶν ἁγίων.

Πρωτίστως χρειάζεται νά ἀγαπήσουμε τόν Χριστό «ἐξ ὅλης ψυχῆς καί καρδίας». Νά καταστήσουμε τόν Κύριο Ἰσοῦν Χριστόν πρώτη μας «εὐφροσύ­νη». Ὁ δρόμος τῆς ἁγιότητας γίνεται βατός μόνο ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἀγαπήσει ὁλοκληρωτικά τόν Χριστό, καί γίνει νεκρός γιά τόν κόσμο. Ὅσο ἡ ψυχή ταλαντεύεται μεταξύ Χριστοῦ καί κόσμου ἡ ἁγιότητα μένει κάτι τό ξένο στόν ἄνθρωπο. Χρειάζεται ἡ μακάρια ἀποταγή «τῶν τοῦ κόσμου τερπνῶν»,προκειμένου νά βαδίσει ὁ ἄνθρωπος τό δρόμο τῆς ἁγιότητας.

Νά ἐπιδιώξουμε τόν σύνδεσμό μας μέ τόν Χριστόν, ὅπως Ἐκεῖνος μᾶς τό ὑποδεικνύει. Οἱ ἅγιοι ὑπῆρξαν ἄνθρωποι προσευχῆς. Καί ἐμεῖς ἄν ποθοῦμε τήν ἁγιότητα, εἶναι ἀνάγκη ἀδελφοί μου, νά μάθουμε νά προσευχόμαστε.

Στήν αὐχμηρή ἔρημο τῆς ἐποχῆς μας, ὅπου «οἱ πάντες τά ἑαυτῶν ζητοῦσιν» ἐμεῖς νά γίνουμε ἄνθρω­ποι ἀγάπης χωρίς ὑπολογισμούς, ἰδιοτέλειες καί ἀναζήτηση ἀνταλλαγμάτων.

Καί τέλος νά ἀγαπήσουμε τήν μακάρια ἀρετή τῆς ταπείνωσης. Σ’ ἕνα κόσμο ἐγωκεντρικό, πού κυριολεκτικά φοβᾶται τήν ταπείνωση, γιατί ζεῖ σφιχταγκαλλιασμένος μέ τόν ἐγωϊσμό του σάν σιαμαῖος ἀδελφός, ἐμεῖς ἄν θέλουμε νά μιμηθοῦμε τούς ἁγίους καί νά γίνουμε εὐλογία γιά τόν κόσμο μας εἶναι ἀνάγκη νά δώσουμε τή σκληρή μάχη μέ τόν ἐγωίσμό καί τό θέλημά μας καί στή θέση του νά βάλουμε τήν ταπείνωση καί τό θέλημα τοῦ Θεοῦ.

*****

«Περιῆλθον ἐν μηλωταῖς…, θλιβόμενοι, … ὧν οὐκ ἦν ἄξιος ὁ κόσμος»

          Ἀδελφοί! Οἱ ἅγιοι τοῦ Θεοῦ πού μέσα ἀπό θλίψεις καί πειρασμούς κράτησαν ἀνόθευτη τήν πίστη, γιά νά μπορεῖ νά σωθεῖ ὁ κόσμος καί κατάκτησαν τή βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἀκόμη δέν ἀπόλαυσαν τήν πληρότητα τῆς δόξας τοῦ Παραδείσου, γιατί περιμένουν καί ἐμᾶς. Μᾶς περιμένουν καί μᾶς ἐνθαρρύνουν. Μᾶς καλοῦν νά ἀγωνιστοῦμε περισσότερο. Νά βάλουμε στόχους ἀκόμη πιό ψηλούς. Νά πάρουμε ἀποφάσεις γενναῖες, δυνατές. Νά βαδίσουμε τό δρόμο τῆς ἁγιότητας μέ ἀποφασιστικότητα. Διότι τόν κόσμο οἱ ἅγιοι θά τόν σώσουν ἀπό τήν τέλεια σήψη καί καταστροφή. Ἄν ἀγαπᾶμε τόν ἑαυτό μας καί τόν κόσμο, ἄς βάλουμε σύνθημα στή ζωή μας «θέλω νά γίνω ἅγιος», κι ἄς δώσουμε ὅποιο ἀντίτιμο γιά τήν  πραγμάτωση τοῦ σκοποῦ μας. Τότε ἡ Ὀρθοδοξία μας ἐπισφραγισμένη ἀπό τήν ὀρθοπραξία τῆς ἁγιότητας, θά εἶναι πραγματική Ὀρθοδοξία, καύχημά μας καί δόξα τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ μας.   

Αρχιμανδρίτης Γρηγόριος Μουσουρούλης