βγαίνοντας από την «καραντίνα»
«ἆρον τόν κραββατόν σου και περιπάτει….»
Όχι, το κρεββάτι αυτό θέλω να το καταστρέψω.
Γιατί να σηκώσω το κρεβάτι που με σήκωνε τόσα χρόνια; Μόνο
λύπη μου φέρνει…
Κι όμως…
Για να θυμάσαι πού ήσουν και πώς ήσουν…
Για να συνειδητοποιήσεις ότι η ζωή είναι ευθύνη…
Για «να αγαπάς την ευθύνη» κατά τα λόγια του συγγραφέα…
Για να μη βολεύεσαι σε βεβαιότητες και κατεστημένα…
Για να νιώθεις τον πόνο των άλλων σαν το δικό σου πόνο…
Για να εκτιμήσεις το μέγεθος της δωρεάς…
Ξέρεις, η αχαριστία….
Για να χαρείς ό,τι στερήθηκες αλλά με μέτρο, με διάκριση και
με αγάπη…
γιατί τίποτε δεν είναι δεδομένο…και η λεπτομέρεια πλέον
αξίζει...
Και στις μέρες μας το καταλάβαμε αυτό πολύ καλά.
Ας διδαχθούμε….
π. Γεώργιος Μάντζιος
1 σχόλιο:
Λέτε το καταλάβαμε πολύ καλά. Πόσοι το καταλάβαμε; Πόσοι διδαχτήκαμε; Πέρασαν 2000 χρόνια από τότε που ήλθε το φως ενσαρκωμένο εν τοις ανθρώποις. Πόσοι κατανόησαν από τότε ως την διεστραμμένη εποχή μας το αυτονόητο; Ελάχιστοι. Ελάχιστοι κι εμείς, μετρημένοι στα δάχτυλα των χεριών μας ενδεχομένως!Σας πληροφορώ ότι τώρα είμαστε περισσότερο συσκοτισμένοι κι αδιόρθωτοι.
Δημοσίευση σχολίου