Πόσο συχνά αντιμετωπίζουμε ο ένας
τον άλλον, σε έναν βαθμό ή άλλο, είτε ως παράσιτα είτε ως άπληστα ζώα. Πόσο
συχνά ζούμε ο ένας τον άλλον, σαν να τρώμε ο ένας τον άλλον, στερώντας ένα
άτομο από την ειρήνη, τη χαρά, την εγκάρδια αγνότητα και τόσες πολλές από τις
πλούσιες ιδιότητές του, το τρώμε, τα χρησιμοποιούμε. Πρέπει να μάθουμε να μην
παίρνουμε, αλλά να δίνουμε και να μην περιμένουμε τίποτα σε αντάλλαγμα.
Πρέπει να καταλάβουμε ότι η κλήση
μας είναι να είμαστε προσεκτικοί, στοχαστικοί, φίλοι και υπηρέτες του γείτονά
μας.
Ό, τι έχω, πρέπει να είμαι έτοιμος να του δώσω και να μην απαιτήσω ποτέ
πίσω, και ποτέ να μην αναφέρω ότι θυσίασα κάτι γι 'αυτόν και να μην περιμένω
ευγνωμοσύνη, γιατί το να δίνουμε, να υπηρετούμε ενεργά, στοχαστικά, έξυπνα να
αγαπάμε ένα άτομο είναι το υψηλότερο που μπορεί να μας δοθεί, αυτό είναι το
προνόμιο μας, δεν είναι καν το «καθήκον» μας.
Μητροπολίτης Σουρόζ Αντώνιος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου