ΓΕ­ΝΕ­ΕΣ ΓΕ­ΝΕ­ΩΝ - π. Γρηγόριος Μουσουρούλης

 ΓΕ­ΝΕ­ΕΣ ΓΕ­ΝΕ­ΩΝ

 «Βίβλος γενέσεως Ἰησοῦ Χριστοῦ, υἱοῦ Δαυῒδ, υἱοῦ Ἀβραάμ».

 
Στό εὐ­αγ­γέ­λι­ο τῆς Κυ­ρι­α­κῆς πρό τῶν Χρι­στου­γέν­νων, πα­ρα­τί­θε­ται ἕ­νας μα­κρύς γε­νε­α­λο­γι­κός κα­τά­λο­γος τοῦ Κυ­ρί­ου μας, ὅ­που κα­τα­δει­κνύ­ε­ται ὅ­τι ὁ Κύ­ρι­ος Ἰ­η­­σοῦς Χρι­στός πού ὡς ἄν­θρω­πος ἐγεν­νή­θη ἐκ τῆς Παρ­­θέ­νου Μαρίας εἶ­ναι σύμ­φω­να μέ τίς προ­φη­τεῖ­ες ἀ­πό­­γο­νος τοῦ πα­τρι­άρ­χου Ἀ­βρα­άμ καί τοῦ βα­σι­λέ­ως Δα­­βίδ. Ὁ κα­τά­λο­γος αὐ­τός δι­αι­ρεῖ­ται σέ τρεῖς ἱ­στο­ρι­κές πε­ρι­ό­δους δε­κα­τεσ­σά­ρων γε­νε­ῶν. Ἡ πρώ­τη πε­ρί­ο­δος δι­αρ­κεῖ ἀ­πό τόν Ἀ­βρα­άμ μέ­χρι τόν Δα­βίδ· ἡ δεύ­τε­ρη ἀ­κο­λου­θεῖ μέ­χρι τήν αἰ­χμα­λω­σί­α τῆς Βα­βυ­λώ­νας· καί ἡ τρί­τη ἀ­πό τήν Βα­βυ­λώ­νι­ο αἰ­χμα­λω­σί­α μέ­χρι τήν γέν­νη­ση τοῦ Κυ­ρί­ου μας. Ὅλες αὐτές οἱ γενεές περίμεναν μέ πόθο ἀσίγαστο τόν ἐρχομό τοῦ Μεσσία. Ἄς δοῦμε λοιπόν ποιά ἦταν ἡ προσμονή τῶν γενεῶν αὐτῶν καί ποιά θά πρέπει νά εἶναι ἡ δική μας προσμονή.
1. Η ΠΡΟΣΜΟΝΗ
Μέσα μέ­σα στό πέ­ρα­σμα τῶν αἰ­ώ­νων γενεές γε­νε­ῶν ἔ­ζη­σαν μέ τήν προ­σμο­νή καί τήν ἐλ­πί­δα τοῦ Μεσ­σί­α. Καί περίμεναν μέ ἀγωνία καί πόθο ἰσχυρό τόν Λυτρωτοῦ, διότι ἀπό τόν Ἀδάμ σέ κάθε γενιά, ἀπό στόμα σέ στό­μα, ἤξεραν τήν ὑ­πό­σχε­ση πού ἔ­δω­σε ὁ Θε­ός: πώς κά­ποι­α μέ­ρα ὁ ἔν­δο­ξος ἀ­πό­γο­νος τῆς Εὔ­ας θά ἔ­θε­τε τέρ­μα στό δρά­μα τους. Καί τό δράμα τους ἦταν ὅτι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἔχασαν τήν παρα­δεί­σια ἐ­πι­κοι­νω­νί­α μέ τόν Ἅ­­γιο Θεό, ἔχασαν τόν ἐπίγειο καί ἐπουράνιο παρά­δει­σο. Καί ζοῦσαν τή φρί­κη τοῦ ἀ­πο­χω­ρι­σμοῦ ἀ­πό τόν Θεό, τά ἀ­δι­έ­ξο­δα καί τό θά­να­το.
Μέ­σα στό βα­θύ καί πυ­κνό σκο­τά­δι, ἡ μό­νη ἀ­κτί­δα φω­τός πού ἔ­δι­νε ἐλ­πί­δα στά δυ­στυ­χι­σμέ­να τους πρό­σω­πα ἦταν ἡ ὑπόσχεσι τοῦ Θε­οῦ γιά λύτρωσι. Καί ἡ ἐλ­πί­δα τους αὐτή καί ἡ προσ­δο­κί­α τους, πα­ρέ­με­νε ἄ­σβε­στη γιά αἰ­ῶ­νες πολ­λο­ύς. Κι ἐνῷ ζοῦσαν ἀνάμεσα σέ εἰδωλο­λα­τρι­κούς λαούς δέν ἔ­χα­ναν τήν πίστι τους καί τήν ἐλπίδα τους. Ὁ μεγα­λύ­τε­ρος πό­θος τους ἦταν ἡ προ­σμονή τοῦ Μεσ­σί­α. Στό νοῦ τους ἠ­χοῦ­σε ἡ ὑπό­σχε­σι τοῦ Θεοῦ. Ξυ­πνοῦσαν, κοι­μό­ν­­ταν καί πέ­θαι­ναν μέ τήν ἐλπίδα τοῦ Μεσ­­σία. Αἰ­­ῶνες περίμεναν καί ἐκ­πλή­ρωσι ἐπαγ­γε­λί­ας δέν ἔβλεπαν μέ­χρι πού τούς βρῆ­κε ὁ θάνατος. Ὅμως ὁ ἅγιος Θεός ἄμει­ψε αὐτή τους τήν προ­σμο­νή. Διότι οἱ δίκαιοι τῆς Πα­λαιᾶς Διαθήκης, ἀ­πό τήν ἄλλη ζωή, εἶδαν τόν ἐρ­χο­μό τοῦ Μεσ­σί­α καί ἐ­χά­ρησαν καθώς ἀντίκρυσαν τόν «ἀχώρητο παντί», τόν ὑψηλό Θεό νά γίνεται ταπεινός ἄνθρωπος νά γίνεται βρέφος ἅγιον στήν ἀγκάλη τῆς Παναγίας Παρθένου. Εἶδαν μέ ἔκ­πλη­ξι ἐκείνη τήν μο­ναδική νύχτα τῶν Χρι­στου­γέννων τίς στρα­τι­ές τῶν ἀγ­γέ­λων νά ψάλλουν «δό­ξα ἐν ὑψί­στοις Θεῷ» καί ἀ­σφα­λῶς θά ἐδοξο­λό­γη­σαν τόν ὕψιστο Θεό γιά τήν ἄρρητη ἀγάπη του καί φιλανθρωπία του.

2. Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΠΡΟΣΜΟΝΗ
Ἐ­μεῖς βέ­βαι­α δέν μπο­ροῦ­με νά συλλάβουμε τί σή­μαι­νε γι­ά τούς ἀν­θρώ­πους αὐ­τούς ἡ προ­σμο­νή τοῦ Λυτρωτοῦ. Δι­ό­τι ἐ­μεῖς δέν γευ­θή­κα­με τήν στέ­ρη­σι τοῦ Θε­­οῦ, τήν κυ­­ρι­­αρ­χί­α τῆς ἁ­μαρ­τί­ας καί τοῦ θανάτου. Γι­ά μᾶς ἡ ἔ­λευ­σι τοῦ Μεσ­σί­α εἶ­­ναι ὄ­χι μό­νο ἕνα ἱστορικό γεγονός, ἀλ­λά καί μιά πραγματικότητα πού ἐ­πη­ρε­ά­ζει κα­θο­ρι­στι­κά τήν ζω­ή μας. Καί εἶ­ναι τρα­γι­κό γι­ά μᾶς πού ζοῦ­με καί ἀ­πο­λαμ­βά­νου­με τίς δω­ρέ­ες τῆς θεί­­ας ἐ­ν­αν­­θρω­πή­σε­ως νά συ­μπε­ρι­φε­ρό­μα­στε σάν νά εἴ­­μα­στε σέ πρό Χρι­­στοῦ ἐ­πο­χή.
Θά πρέπει λοιπόν μέσα μας νά ἔχουμε σφοδρή ἐ­πι­θυ­μί­α νά συ­ναν­τή­σου­με τόν Χρι­στό, νά τόν γνω­ρί­σου­με, νά τόν κά­νου­με φί­λο καί ὁ­δη­γό μας. Νά αἰσθα­νό­μα­στε ὅπως ὁ ψαλμωδός πού ἔλεγε «ὅν τρό­πον ἐ­πι­πο­θεῖ ἡ ἔ­λα­φος ἐ­πί τάς πη­γάς τῶν ὑ­δά­των, οὕ­τως ἐ­πι­πο­πο­θεῖ ἡ ψυ­χή μου πρός σέ ὁ Θε­ός». Ἡ ψυ­χή μας νά φλέ­γε­ται ἀ­πό ἀ­γά­πη γιά τόν Θε­ό, νά αἰ­σθά­νε­ται ἀ­κα­τά­σχε­τη δί­ψα γι’ Αὐτόν. Νά ἔχουμε τόν Κύ­ρι­ό μας ἀδιάκοπα στήν  μνήμη μας. Νά ἐπιθυμοῦμε κι ἐμεῖς μέ ἱερή ἀδημονία τίς ὧρες τίς μυστικές τῆς προσευχῆς καί τῆς λατρείας, Νά σκιρτᾶ ἡ καρ­διά μας καί ποθεῖ νά ἑνωθῇ μέ τόν Κύριο στό Μυ­στή­ριο τῆς θείας Εὐ­χα­ρι­στίας!
Ὁ Ἅ­γι­ος Μα­κά­ρι­ος λέγει σχετικῶς: «Ἐ­κεῖ­νος πού ἀ­γα­πᾶ ἀ­λη­θι­νά τόν Θε­ό ἔ­χει με­γά­λη πεί­να καί δί­ψα γι­ά προ­σευ­χή, ἔ­χει ἀ­χόρ­τα­γο πό­θο γι­ά τά μυ­στή­ρι­α τῆς χά­ρι­τος καί γι­ά κά­θε κα­τά­στα­ση ἀ­ρε­τῆς· νι­ώ­θει πλη­γω­μέ­νος ἀ­πό θεί­α ἀ­γά­πη, καί ἐ­πι­θυ­μεῖ νά ἀ­ξι­ω­θεῖ νά ἐ­πι­τύ­χει τε­λεί­ως τήν μυ­στι­κή καί ἀ­νέκ­φρα­στη κοι­νω­νί­α τοῦ Θε­οῦ, ἔ­χο­ντας κα­θα­ρό τό πρό­σω­πο τῆς ψυ­χῆς καί στραμ­μέ­νο τό βλέμ­μα στόν Κύ­ρι­ο, πρό­σω­πο πρός πρό­σω­πο, μέ­σα σέ ἀ­νέκ­φρα­στο πνευ­μα­τι­κό φῶς».

***

Ἀδελφοί, καθώς πλησιάζουν Χριστούγεννα ἡ ἁγία μας ᾿Εκκλησία μᾶς πρετοιμάζει γιά τό μεγάλο γεγο­νός. Μέ τό κάλεσμα γιά νη­στεία, γιά ἔργα φιλαν­θρω­πί­ας, μέ τούς χρι­στου­γεν­νιά­τι­κους ὕμνους, τήν ῾Ιερά ᾿Ε­ξο­μολόγηση, τή Θεία Κοι­νωνία. Οἱ δρόμοι στο­λί­ζον­ται κι αὐτοί γιά τήν μεγάλη ἑορτή. Καί ἡ σκέψη μας στρέ­φεται μέ λαχτάρα στήν νύχτα ἐκείνη τῆς Βηθλεέμ. Πόσο θά θέλαμε μαζί μέ τούς βοσκούς καί τούς μάγους νά συνα­ντή­σου­με τόν Χριστό, πού ἔρχεται στή γῆ μας! ῎Ας Τόν ἀνα­ζη­τή­σουμε λοιπόν βα­θύ­τερα. ῎Οχι τόσο μέ ἐξω­τερικές ἑ­ορ­­­ταστικές ἐκδη­λώ­σεις ἀλλά μέ ἕνα βαθύ καί ἱερό πό­θο. Κι ὅταν οἱ καμπάνες ἐκείνης τῆς νύχτας μᾶς κα­λέ­σουν γιά τή μεγάλη ὥρα, ἄς τρέξουμε ἀμέσως στόν ῾Ιε­ρό Ναό Του. ᾿Εκεῖ θά Τόν βροῦμε. Μᾶς περιμένει στήν ῾Ωραία Του Πύλη καί μᾶς ζητᾶ νά τοῦ δώσουμε τήν καρδιά μας γιά νά τήν κάνει φάτνη Του.

  Ἀρχιμανδρίτης Γρηγόριος Μουσουρούλης

Ἀρχιγραμματεύς  Ἱεράς Συνόδου

τῆς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου