Αστραπή διαδόθηκε η είδηση της εκδημίας του. Πλήρης ημερών, ετών 92, αλλά και αγώνων και έργων, πιστός στο Θείο Θέλημα και στην Ιερή Αποστολή του. «Εν κόποις πολλοίς» πάλεψε σκληρά για να λαμπρύνει την ψυχή του, να αναγεννήσει τα παιδιά του, να διακονήσει την Εκκλησία, να δοξάσει τον Κύριό μας. «Την πίστιν τετήρηκε, τον αγώνα τετέλεκε…»!
Σαν σκεφτόμαστε τη χαρά του καθώς ανέβαινε στον Ουρανό, με τη συνοδεία Αγγέλων! Τις πολύτιμες αποσκευές του, που λύγιζαν με το βάρος τους τα αγγελικά φτερά, που τις μετέφεραν! Τους αμέτρητους αδελφούς, που κέρδισαν τον Παράδεισο κάτω από το πετραχήλι του, να τον υποδέχονται πανευτυχείς «εν χώρα ζώντων»! Πανηγύρι στον Ουρανό! Υποδοχή θριάμβου: « Ο Πνευματικός μας, ΝΙΚΗΤΗΣ»! Πόσο ανυπομονούσε γ’ αυτή τη στερνή του ώρα! - Μήπως πουλάει κανένας φέρετρο εδώ; Ρωτούσε τους Αδελφούς του, χτυπώντας τις πόρτες τους, με το χαρακτηριστικό του χιούμορ. – Ποιος πέθανε, Πάτερ μου; - Δεν υπάρχει θάνατος! Τον νίκησε ο Χριστός στον Σταυρό Του! Εγώ το χρειάζομαι…
Σαν σκεφτόμαστε πόσο ακούραστα εργάστηκε ο στοργικός μας Πατέρας. Αφιέρωσε τη ζωή του στον Κύριο και με το περίσσευμα των σπουδαίων χαρισμάτων το υπηρέτης την τοπική μας Εκκλησία, και άφησε μεγάλο έργο «ζήλω πεπυρωμένος», στην Χριστιανική Εστία, στις Κατασκηνώσεις, στους Ναούς, στα Οικοτροφεία, στο Ευγηρείο «Η Αγία Σκέπη», ακόμη με τα βιβλία του, που αναγέννησαν και ανακούφισαν πολλούς, το συντονισμένο σε τόσους Τομείς ιεραποστολικό μας ἔργο.
Σαν σκεφτόμαστε πως αγαλλίασή του ήταν η θ. Λειτουργία και η Ιερά Εξομολόγηση! Καθημερινά εξομολογούσε από τις 3.30 έως τις 8.30 μ.μ., με Κύκλους, Συνάξεις, Ομιλίες στα ενδιάμεσα! Έτρεχε και στα χωριά, και την Κυριακή στους Ι. Ναούς της πόλεως και της Μητροπόλεώς μας. Λάτρευε το Θ. Κήρυγμα. Με σεβασμό τον περίμεναν οι Ιερείς μας. Λαμπρός ιεροκήρυκας! Όταν δε εμφανιζόταν στην Ωραία Πύλη, ήταν έκδηλη η χαρά του Εκκλησιάσματος. Ασυνήθιστα εργατικός, ακούραστος και ικανός, ταπεινός, πράος και αφανής, ειρηνικός, γαλήνιος και ωφέλιμος, ενθαρρυντικός ,ενισχυτικός και αξιαγάπητος απ’ όλους τους συνεργάτες του. « Το έργο που κάνουμε είναι του Κυρίου», τόνιζε δυνατά. Μεγάλου πνευματικού αναστήματος προσωπικότητα, αληθινός άνθρωπος του Θεού…!
Σαν σκεφτόμαστε την πατρική του μορφή μέσα στο απλό του Εξομολογητήριο, τα δάκρυα δεν συγκρατιούνται στα μάτια μας. Εκεί μέσα τον ζούσαμε σε όλο το ψυχικό του μεγαλείο. Μας δεχόταν με το στοργικό του βλέμμα, το απαλό του χαμόγελο και τη διακριτική του αγάπη. Μας φωτογράφιζε με τη ματιά του, ρωτώντας «έχεις ειρήνη»; Και δε χρειαζόταν απάντηση. Ό,τι είχαμε σημειώσει στο σημειωματάριό μας τα έλεγε και μάλιστα με τη σειρά που τα είχαμε γραμμένα! Άφωνοι εμείς, τι να πούμε άλλο; «Σκεύος εκλογής», «δοχείον χάριτος», με βαθιές πατερικές γνώσεις, άριστος ψυχολόγος και παιδαγωγός. Είχε την τέχνη να ξεριζώνει πάθη, αμαρτίες, κακίες, λάθη με «Ιώβια υπομονή», «πάλιν και πολλάκις». Να καθαρίζει, να φωτίζει να διορθώνει τον έσω άνθρωπο. Να λύνει προβλήματα, να συμβουλεύει, να παρηγορεί και να βοηθάει σε αρρώστιες… Ακόμη να προσεύχεται. Είχε πολλή παρρησία η προσευχή του. Έκανε θαύματα μ’ αυτήν…! Δεν παραμελούσε ποτέ να ενθαρρύνει και να ενθουσιάζει σε έργα Ιεραποστολής: «Θα δώσεις χαρά στον Κύριο, θα ωφελήσεις και θα ωφεληθείς πολύ», μας τόνιζε.
Σαν σκεφτόμαστε πως για 45 χρόνια αγωνιζόταν για τις ψυχές μας και για τη ζωή μας! Μας στήριξε ως μαθητές, φοιτητές, εκπαιδευτικούς, συζύγους, γονείς, συνεργάτες του… Ζήσαμε δίπλα σε έναν σύγχρονο άγιο. Είμαστε ευλογημένοι. Παλιά ακούγαμε πως πήγαιναν συμπολίτες μας στο Άγιο Όρος για Εξομολόγηση και τους έλεγαν οι μοναχοί. «Τι θέλετε σε εμάς; Εσείς στην Πάτρα έχετε τον π. Γαβριήλ». Πολλές τέτοιες ομολογίες κυκλοφορούσαν και καμαρώναμε για τον Πνευματικό μας. Το δε διορατικό του χάρισμα… Πόσα περιστατικά! Μια νύχτα περάσαμε πολύ φορτικά από ένα πρόβλημα που προέκυψε. Κλαίγαμε και με δυσκολία προσευχόμαστε… Το πρωί στις 6 χτυπάει το τηλέφωνο: - Γαβριήλ. Γιατί απόψε σας χόρεψε ο Πονηρός; Αχ, δεν αγωνιστήκατε όπως είπαμε… Μην ανησυχείτε! Ηρεμήστε. Σε μια εβδομάδα θα λυθεί αυτό…! Άφωνοι για άλλη μια φορά και ντροπιασμένοι! Συγχώρα μας, Παππούλη, σε στενοχωρήσαμε πάλι!
Κάποτε κάποιος θεολόγος φίλος του Παππούλη μας, μας ρώτησε: - Ποιον έχετε πνευματικό; Κι εμείς με πολλή χαρά απαντήσαμε: - Τον πατέρα Γαβριήλ…! Χαμογέλασε ικανοποιημένος και μας είπε: - Ξέρετε πότε θα έχετε επιτύχει; Όταν οι άλλοι το καταλαβαίνουν μόνοι τους και λένε: Αυτοί είναι πνευματικά παιδιά του πατρός Γαβριήλ, χωρίς να τους το πείτε! Πω, πω ευθύνη!
Πατέρα της καρδιάς μας, Γέροντα της Ειρήνης, άγιε Πνευματικέ μας π. Γαβριήλ. Σε ευγνωμονούμε από τα βάθη της ψυχής. Θα σε νοιώθουμε πάντα κοντά μας. Στη Θ. Λειτουργία, μαζί με τον Λειτουργό, θα βλέπουμε κι Εσένα Πατέρα στο επουράνιο θυσιαστήριο και θα νοιώθουμε χαρά και ασφάλεια, διότι θα προσεύχεσαι για μας, για όλα τα παιδιά σου.
Καλή Ανάσταση και Καλό Παράδεισο. Πατέρα μας! Αναπαύσου εν ειρήνη αιωνίως στη χαρά του Κυρίου μας.
Σαν σκεφτόμαστε πως ζήσαμε δίπλα σε έναν σύγχρονο ΑΓΙΟ…!
Σου
καταφιλούμε τα αγιασμένα χέρια, νοερά.
Ηλίας
– Μαρία Σκόνδρα
15 σχόλια:
Διάβασα την αναφορά σας στον π. Γαβριήλ τον οποίο και εγώ γνώρισα και σημάδεψε θετικά την ζωή μου. Γράψτε σας παρακαλώ και άλλα περιστατικά από την ζωή του καθώς και εκείνες τις σοφές «ατάκες» με τις οποίες σε δίδασκε.
Θ.Κ.
Ο π. Γαβριήλ υπήρξε μεγάλη πνευματική μορφή της Μητροπόλεως και ένας γνήσιος και στοργικός ΠΑΤΕΡΑΣ για τα πνευματικά του παιδιά.
Η ευλογία του ας μας συνοδεύει και οι προσευχές του να μας δυναμώνουν. Τα πρόσφερε όλα σε μας χωρίς ποτέ να κοιτάξει τον εαυτόν του.
Ευχαριστούμε κ. Μαρία και κ. Ηλία. Μας εκφράζετε ολότελα. Ειμαστε πολύ ευεργετημένοι απ την αγία μορφή του πνευματικού μας. Εχουμε ανάγκη και ζητούμε την προσευχή του, εκεί, στην Ουράνια Πατρίδα.
Δεν τον είχα πνευματικό αλλά τον γνώριζα. Ήταν ξεχωριστός κληρικός. Οι Θεία του λειτουργία ταπεινή και το κήρυγμά του ποτιστικό στις ψυχές μας που ξεκούραζε. Να τονίσω εδώ ότι το κήρυγμα δεν ήταν ελεγκτικό με φωνές αλλά πάντα προσπαθούσε να θεραπεύσει τα πάθη της ψυχής με συμβουλές που έπιαναν τόπο.
Σεβαστέ μας π. Γαβριήλ,στείλε μου από εκεί ψηλά ΥΠΟΜΟΝΗ.Θυμάσαι;Σου έλεγα: Έχασα την υπομονή μου,πάτερ.Και εσύ απαντούσες:Πώς έχασες αυτό που δεν είχες;
Θα γράψω κάτι και οι έξυπνοι θα το κατανοήσουν:
Ο π. Γαβριήλ είχε την αγάπη του πιστού λαού στο πρόσωπό του. Αν και υπήρχε απαγορευτικό μετακινήσεως πολλοί έσπευσαν από την Πάτρα με κίνδυνο προστίμου στο κοιμητήριο του Ζωγράφου Αθηνών.
Οι δε εννέα (εκ των πρώτων φερόντων) που;
Όντως Αγιος! Φωτισμένος και διορατικος πνευματικός. Τον γνώρισα στη φοιτητική κατασκήνωση. Μια φορά το χρόνο πήγαινα και ένιωθα ότι με ξερει χρόνια. "Θυμαμαι που μου έλεγες..." και σου αποκάλυπτε πραγματα που δεν του ειχες πει ποτέ. Ελπίζω από κει που ειναι να μπορεί να ακουει και να πρεσβεύει και για εμας τώρα που λόγω απόστασης δεν μπορούσαμε να τον βλέπουμε πιο συχνά.
Ευχαριστούμε θερμώς, το ζεύγος Σκονδρα,την αγαπητή κ.Μαρία και τον κ.Ηλία για τα όσα οικοδομητικα, στηρικτικα,αληθινά μας γράφουν για τον αείμνηστο πλέον σεβαστό μας πατέρα Γαβριήλ.Για την αγία αυτή μορφή που έζησε ανάμεσά μας επι τόσα χρόνια... Ταπεινά, αθόρυβα, γαλήνια, ειρηνικά, με σπλάχνα οικτηρμων και συγχωρητικοτητας.Για όλους είχε εναν καλό λόγο, ενθαρρυντικό για συνέχιση του κατα Χριστόν δύσκολου αλλά ωραίου αγώνα.Σε αφόπλιζε με εκείνη την χαρακτηριστική φράση... "Εχεις ειρήνη..." " είσαι ειρηνική;" Πατέρα μας,μεγάλη παρρησία έχεις ενώπιον του μεγάλου Λυτρωτή μας,δεησου για όλους μας για την ορθόδοξη εκκλησία μας που τόσο πιστά και αοκνα υπηρέτησες... για την πατρίδα μας, την Ελλάδα μας. Σε Ευχαριστούμε,σε ευγνωμονουμε για όλα και σου ζητούμε συγγνώμη για αυτά που ίσως σε λυπησαμε,δεν λέω τη λέξη στενοχωρησαμε, διότι δεν την ήθελες, την απέφευγες,θύμιζε στενό χώρο στην καρδιά μας...Την ευχή σου,λευκέ Λευί τη,πρεσβύτη μας.
Ο ΑΔΑΜΑΣ= Δεν πήρα είδηση ότι ο πνευματικός μου ο άγιος άνθρωπος του Θεού, ο π. Γαβριήλ Αθανασιάδης έφυγε για τον ουρανό. Σήμερα όμως που παρακολουθούσα την Θ.Λ.στον ΛΥΧΝΟ, έβαλα τα κλάματα, όταν άκουσα τον Σεβ.να μνημονεύει μαζί με άλλα ονόματα:Γαβριήλ ιερομονάχου και μάλιστα τον αποκάλεσε ΑΔΑΜΑΝΤΑ της Μητροπόλεώς μας και εξομολόγο χιλιάδων ψυχών. Επιβεβαίωσα την αλήθεια. Θέλω να πω τούτο:Εγώ λόγω διαφόρων προβλημάτων 'εφτασα σε ψυχίατρο, μέχρι που κάποια φίλη με έστειλε στον π. Γαβριήλ.Η ΠΑΤΡΙΚΉ ΤΟΥ ΑΓΆΠΗ με θεράπευσε. Μου έφυγε η κατάθλιψη.Σεβαστέ μου πάτερ σε ευγνωμονώ.Κ.Δ. ΥΣΤΕΡΟΓ=Χαίρομαι που ο Σεβ. τιμά πάντοτε τους ιερείς του!
Κάποτε μου είπε κάποιος πνευματικός:ο πατήρ Γαβριήλ είναι Άγιος άνθρωπος, μόνο όταν τον χάσουμε θα καταλάβουμε
την αληθινή του αξία... Και πράγματι όταν έφυγε από την Πάτρα η απουσία του ήταν αισθητή και δυσβάσταχτη... Όμως νιώθαμε την αγάπη του και ξέραμε πως μας σκέφτεται και προσεύχεται για μας. Τώρα μας άφησε κι έφυγε για τον ουρανό... Πολυσεβαστε και αγαπημένε μας πατέρα Γαβριήλ εκεί στις αυλές του κυρίου που θα ζεις στην αιωνιότητα μη ξεχάσεις να πρεσβεύεις και για μας τα πνευματικά σου παιδιά που δεν εκτιμήσαμε την παρουσία σου όσο έπρεπε, όσο πραγματικά σου άξιζε... Αιωνια η μνήμη σου.....
@20 Δεκεμβρίου 2020 - 12:00 π.μ.
Φυσικά μόνο οι έξυπνοι όπως ελόγου σου το κατάλαβαν! Α ρε σανίδα βρεμμένη που χρειάζεται!
Έπρεπε να μου δώσει με πολλές βρεγμενες σανίδες. Ήταν ένας Άγιος πνευματικός πατέρας. Αιώνια του η μνήμη. Π.Γαβριηλ πρέσβευε υπέρ ημών.
Ήταν εξαιρετικός Πνευματικός!
Χρόνια παρακολουθούσα κάθε Τρίτη τον κύκλο του!... Πολύ καλά καταρτισμένος, αληθινά Άγιος!!!
Την ευχή του να έχουμε!
Ένας απλός δάσκαλος
Στον μακαριστό πνευματικό μου π.Γαβριήλ Ήμουν στην έκτη δημοτικού όταν ήλθε στην Πάτρα και οι γονείς μου μας οδήγησαν εμένα και τις δύο μεγαλύτερες αδελφές μου στον Άγιο Γέροντα.Θυμαμαι συνάντησα ζωντανά την πραότητα και την ειρήνη, αρετές για τις οποίες κήρυττε όλη του τη ζωή.Να χουμε την ευχή του.
Δημοσίευση σχολίου