Η ζωή μας κυλούσε στη
συνηθισμένη της ροή. Δουλειά στο Τμήμα Ατυχημάτων και Επειγόντων Περιστατικών,
σε επαφή με επείγοντα περιστατικά, με δύσκολα περιστατικά, πολλές φορές
κατάματα με τον θάνατο. Όμως, τα καταφέρναμε. Με την εκπαίδευσή μας, τις
εμπειρίες, την καθοδήγηση, όλα ήταν σχετικά εύκολα, ή ακόμη και εκεί που δεν
ήταν, δεν ήταν τραγικά και αδιόρθωτα. Όλα διορθώνονται, όταν είσαι αφοσιωμένος
στο καθήκον, όταν αγαπάς το επάγγελμά σου, όταν αισθάνεσαι πως η Νοσηλευτική
δεν είναι επάγγελμα, είναι λειτούργημα.
Και ξαφνικά ο κόσμος μας αναποδογυρίζεται. Ξυπνούμε ένα πρωί και βρισκόμαστε σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Ένας ιός, ένας ύπουλος και άγνωστος ιός που ξεκίνησε από την Κίνα, επεκτάθηκε στην Ευρώπη και σάρωσε τον κόσμο όλο. Και μαζί και εμάς.
Το Νοσοκομείο Αναφοράς
Το Νοσοκομείο όπου εργαζόμασταν
μετατρέπεται σε Νοσοκομείο Αναφοράς για τον COVID – 19, αφήνουμε τα σπίτια και
τις οικογένειές μας και ριχνόμαστε στη μάχη για την αντιμετώπιση του κορωνοϊού.
Ενός ιού που δεν ξέραμε πώς συμπεριφέρεται, πώς αντιμετωπίζεται, πώς θα του
συμπεριφερθούμε και πώς θα μας συμπεριφερθεί. Διαπιστώνουμε ότι η στελέχωσή μας
δεν είναι επαρκής και ενδεδειγμένη με τη σωστή αναλογία ασθενών νοσηλευτών.
Ευτυχώς που η εκπαίδευσή μας στη χρήση Ατομικού Προστατευτικού Εξοπλισμού (ΑΠΕ)
είναι επαρκής και κατάλληλη ενώ σε άλλα νοσοκομεία υπήρχαν ελλείψεις.
Στην αρχή και επί μακρόν είμαστε
μόνοι. Οι νοσηλευτές για τους νοσηλευτές και οι νοσηλευτές για τους
ασθενείς.
Ελπίδα μας αποδεικνύεται η
παρέμβαση της συντεχνίας μας της ΠΑ.ΣΥ.ΝΟ. η οποία αγωνίστηκε για τη στελέχωση
όλων των νοσηλευτηρίων με νοσηλευτές. Επίσης, καθοριστική υπήρξε και η εμπλοκή
της Υπηρεσίας Ασθενοφόρων τόσο για τη μεταφορά και τα εξιτήρια ασθενών με COVID
– 19 παγκύπρια όσο και για τη διαχείριση της γραμμής 1420.
Κλείνουμε ένα ολόκληρο χρόνο στη
μάχη με τον κορωνοϊό και εκείνο που λέμε μεταξύ μας, στο διάλειμμα, σε
τηλεφωνικές συνδιαλέξεις, εμείς οι νοσηλευτές, είτε δουλεύουμε σε περιστατικά
COVID – 19 ή σε άλλες μονάδες και τμήματα, είναι ότι με το τέλος της πανδημίας
δεν θα είμαστε ποτέ ξανά οι ίδιοι. Η πανδημία και όσα περνούμε στιγμάτισε και
συνεχίζει να στιγματίζει τη ζωή μας.
Σαν να ξαναγεννηθήκαμε
Πολλοί ίσως και να απορούν και να
μας ρωτούν γιατί; Έχουμε συνειδητοποιήσει τη ματαιότητα της ζωής, πόσο
σημαντική είναι η ανθρώπινη ζωή. Για πρώτη ίσως φορά διαπιστώνουμε ότι τη μια
στιγμή ζεις και μέσα σε δευτερόλεπτα ο ιός σε χτυπά ανελέητα και εγκαταλείπεις
τα εγκόσμια, μόνος και αβοήθητος. Κλεισμένος σε ένα δωμάτιο, χωρίς ένα δικό
σου, χωρίς μια λέξη παρηγοριάς και ελπίδας. Δεν προλαβαίνεις.
Γίναμε σοφότεροι, γίναμε
δυνατότεροι, γίναμε παλληκάρια. Όχι δεν είμαστε υπερήρωες, όπως θέλουν να μας
παρουσιάζουν, είμαστε άνθρωποι, κοινοί θνητοί, έχουμε παιδιά, οικογένειες,
γονείς, έχουμε μια ζωή κανονική, έχουμε τη ρουτίνα μας. Όμως, όταν βλέπεις και
ζεις όλα αυτά που ζήσαμε και ζούμε, αντιλαμβάνεσαι πόσο μικρή είναι η ζωή!
Μηδαμινή και μάταιη.
Ξαφνικά η υγεία μας, που
θεωρούσαμε δεδομένη εφόσον δεν είχαμε κανένα πρόβλημα, μας ανησυχεί, έγινε το
πολυτιμότερο κομμάτι της ύπαρξής μας. Ξαφνικά τα νοσηλευτήρια μας, τα δημόσια
νοσηλευτήρια, απέκτησαν μια άλλη δυναμική. Ξέρουμε πως εκεί δίνονται οι μεγάλοι
αγώνες ανάμεσα στη ζωή και στον θάνατο. Εκεί ίσως και να γίνονται και τα μεγάλα
θαύματα.
Περάστε απ’ εδώ
Ακούω τους ανθρώπους να
μεμψιμοιρούν, να παραπονιούνται, να φωνάζουν και να αντιδρούν γιατί είναι
κλεισμένοι, γιατί δεν είναι ελεύθεροι, γιατί δεν μπορούν να κυκλοφορήσουν όπως
παλιά, γιατί υποχρεώνονται να αποστέλλουν μηνύματα SMS για τις κινήσεις
τους.
Όμως, το μήνυμα που θέλω να
στείλω και εγώ και όλοι οι νοσηλευτές και νοσηλεύτριες είναι ότι καλύτερα έτσι,
παρά στους θαλάμους του COVID, στις εντατικές μονάδες και στους αναπνευστήρες.
Αν όλοι και όλες είχαν την ευκαιρία να περάσουν τον τελευταίο χρόνο από το Νοσοκομείο
Αναφοράς, σίγουρα θα είχαν αναθεωρήσει όλα όσα βιώνουν, όλα όσα σκέφτονται, όλα
όσα ζουν γύρω τους και δίπλα τους την εποχή της πανδημίας.
Όπως κάναμε και εμείς.
Αναθεωρήσαμε τη ζωή μας, όσα πιστεύαμε, όσα θεωρούσαμε σημαντικά. Όπως εμείς
που πλέον ξέρουμε πως ένα μπουκαλάκι οινόπνευμα και μια χειρουργική μάσκα είναι
σημαντικότερα από όλα τα υλικά αγαθά.
Με την ελπίδα ότι σύντομα όλο
αυτό θα τελειώσει, θα αγκαλιάσουμε ελεύθερα τα παιδιά μας, θα φιλήσουμε τους
γονείς μας, θα σφίξουμε στην αγκαλιά τους/τις συζύγους μας, θα απολαμβάνουμε
ελεύθερα τη ζωή. Γιατί στο τέλος τίποτε δεν είναι υπεράνω της ζωής και κανένας
υπεράνω ενός ανθρώπου που βγαίνει νικητής μέσα από μια μεγάλη δοκιμασία, που
πέρασε από δίπλα του ο θάνατος και τον είδε κατάματα.
Ελπίζουμε, αγωνιζόμαστε,
πολεμούμε όλοι για όλους και ένας για τους πολλούς. Πιστεύουμε πως σύντομα όλο
αυτό θα τελειώσει και θα είμαστε περήφανοι που είμαστε νοσηλευτές.
Πηγή: philenews.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου