Ο πόλεμος με την βλακεία τελείωσε... Χάσαμε! (Αρκάς) π.Θεοδόσιος Μαρτζούχος

 Ο πόλεμος με την βλακεία τελείωσε... Χάσαμε! (Αρκάς)

  π.Θεοδόσιος  Μαρτζούχος

Το κωμικό σκίτσο του πανέξυπνου Αρκά περιγράφει τέλεια τον γνωστό από το παρελθόν λόγο, ότι η βλακεία είναι απέραντη και αήττητη. Δεν έχει σημασία τι πρόσημο έχει. Πολιτικό, κοινωνικό, επιστημονικό, θεολογικό!...

Ο άνθρωπος είναι παντού και πάντοτε ίδιος κατά τα δεδομένα του, ακόμα και εντός όπως και εκτός της Εκκλησίας. Αν δεν μπορεί να σκεφτεί, αυτό είναι συγγνωστό και κατανοητό· αλλά αν δεν θέλει να σκεφτεί, τότε δυσκολεύουν πολύ τα πράγματα.

Το απόγευμα του παρελθόντος Σαββάτου άφησαν κάποιοι άγνωστοι στο ναό του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, απέναντι από τον ΟΤΕ, έντυπα... ενημερωτικά για τον "θεολογικό" κίνδυνο της χρήσης μάσκας εντός του ναού παρακαλώ...

Το κείμενο όσο βιαστικά και επιπόλαια κι αν το διαβάσει κανείς, βλέπει ότι έχει διήκουσα έννοια και κυριαρχούσα ιδέα το άγχος του κινδύνου από τον... Θεό!

Αν φοράτε μάσκες μέσα στο ναό προσβάλλετε τον Θεό, γράφουν. Θα σας τιμωρήσει. Είναι αμαρτία ασυγχώρητη-βλασφημία του αγίου Πνεύματος.

Αν Τον προσβάλλετε, κάτι τέτοιο δεν συγχωρείται...!

Αν φοράτε μάσκα αλλοιώνετε το πρόσωπό σας. Έχουν δε συναρτημένο και τον 62ο κανόνα της Πενθέκτης Συνόδου, που απαγορεύει τα... καρναβάλια! Τώρα βέβαια τι δουλειά έχουν αυτά μαζί, μόνον οι γράφοντες γνωρίζουν, πουλώντας φτηνή εξυπνάδα με το να ταυτίσουν την, για ιατρικούς λόγους μασκοφορία, με τα καρναβάλια!

Όλοι είμαστε κουρασμένοι με τα έκτακτα μέτρα και τα σκαμπανεβάσματα των αποφάσεων των διοικούντων. Αυτό όμως καθόλου δεν μας δικαιώνει ώστε να μπούμε στο χώρο του παραλογισμού. Βέβαια ανοητολογούντες υπήρχαν υπάρχουν και θα υπάρχουν. Στην περίπτωση μας όμως το θέμα παίρνει τραγική χροιά γιατί αυτή η ανοησία "βλαστημά" όντως τον Χριστό και Τον γελοιοποιεί στα μυαλά και τις συνειδήσεις των ορθοφρονούντων σημερινών ανθρώπων, εν πολλοίς αθέων. 

Ποιος άνθρωπος, έχων σώας τας φρένας, θα πιστέψει ότι η σχέση ενός ανθρώπου με τον Θεό, ρυθμίζεται και αποκτά ποιότητα από το τι φορά; Από τα τεχνικά και εξωτερικά; Από ένα κτίριο; Και αυτό το λέμε, γιατί ιεροποιούν θεραπευτικά τα κτίρια των ναών, θεωρώντας ότι εντός των ναών υπάρχει ιατρική και βιολογική ασφάλεια.

Δηλαδή... ο Θεός... Allianze.

Αντί σχέσεων, συναλλαγή. Αντί επικοινωνίας, φοβίες. Αντί αγάπης, προσαρμογή.

Ε όχι αδερφοί...

Τέτοιον Θεό-αφέντη κανείς δεν τον αγαπά ούτε τον χρειάζεται. Ο μέγας άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ δίδασκε: «Ο Θεός είναι Πατέρας, δεν είναι αφεντικό. Τα αφεντικά δεν τα αγαπάει κανείς. Στην καλύτερη περίπτωση τα σέβεται αλλά δεν τα αγαπά».

Τι μας προτείνουν, λοιπόν, μ’ αυτό το κείμενο;

Ένα αφεντικό που παραλογίζεται και ασχολείται με τα εξωτερικά; Σε αντίθεση με τον Χριστό που εμπαίζει τέτοιες φροντίδες για τα «ἔξωθεν τοῦ ποτηρίου καί τῆς παροψίδος».

Ένα αφεντικό που απαιτεί τεχνική συμμόρφωση, και θίγεται όταν αυτό δεν τηρείται, και απειλεί όταν ο καθένας μας «δεν συμμορφώνεται προς τας υποδείξεις;».

Ένα τέτοιον Θεό τον χαρίζουμε σε όποιον τον αποδέχεται και τον προσκυνά.

Ο Θεός της Εκκλησίας μας, είναι Πατέρας.

Περιγράφεται αληθινά και σωστά στο 15ο κεφάλαιο του κατά Λουκάν Ευαγγελίου. Είναι ο Πατέρας του ασώτου. Αυτός που δεν είναι κομπλεξικός λόγω των δεδομένων του και της θέσεως του και αντιμετωπίζει με κατανόηση και αγάπη το θράσος του ανόητου γιου («...δώσ’ μου τώρα, αυτό που θα πάρω όταν πεθάνεις»)!

Ο Θεός της Εκκλησίας μας, είναι αγάπη και φυσικά έχει αγάπη και «βγαίνει στο σταυροδρόμι» («...ενώ ήταν ακόμα μακριά... τον είδε, τον σπλαχνίστηκε... έτρεξε τον αγκάλιασε...» Λουκ. 15, 20-21) κάθε απόγευμα να δει αν έρχεται ο... ανόητος άσωτος.

Ο Θεός της Εκκλησίας μας, θυσιάζεται, δεν θυσιάζει. Έγινε σωτήριο θύμα και ανέλαβε ΟΛΕΣ τις αμαρτίες των ανθρώπων, ώστε να τερματίσει τον πανανθρώπινο θυσιαστικό μηχανισμό, γενόμενος μόνιμο θύμα... «πάντοτε ἐσθιόμενο και μηδέποτε δαπανώμενο». Έγινε Αμνός του Θεού, που αίρει την αμαρτία του κόσμου.

Ο Θεός της Εκκλησίας μας, χαίρεται με τον κάθε ανόητο άσωτο (και ποιος από εμάς δεν είναι ανόητος άσωτος;) που επιστρέφει, και θυσιάζει γι’ αυτόν τον μόσχο τον σιτευτό, και τον ντύνει την καλύτερη στολή την αρχική, και κάνει για χάρη του πανηγύρι. Δεν τον επιπλήττει για αυτά που έκανε, αφού τώρα πλέον τα αξιολόγησε σωστά τα απέρριψε και επέστρεψε. Δεν ασχολείται με τις... "μάσκες" που φόραγε! Και εδώ που τα λέμε όντως φόραγε "μάσκες". "Μάσκες" αλλοίωσης της προσωπικότητας του. Την "μάσκα" του άνετου αλήτη. Την "μάσκα" του ελεύθερου διανοητή. Την "μάσκα" του αφελούς αδέσμευτου(;).

Μάσκες όχι υφασμάτινες ούτε χειρουργικές, αλλά "μάσκες" που γεννάνε ψυχική στρέβλωση και αλλοίωση, που αρρωσταίνουν την προαίρεση, που θέλουν κόπο και μόχθο για να απαλλαγεί κάποιος από αυτές... έστω κι αν δεν φαίνονται! Έλεος!... Δεν είναι, τα φαινόμενα, τα έξω και το δήθεν, η υπόθεση μετανοίας και αλλαγής μας. Αλλάζουμε όταν "γνωρίσουμε" ποιον έχουμε Πατέρα και τι μας δίνει. Όπως γράφει ο C. S. Lewis στον «Ταξιδιώτη της Αυγής»: «Το μόνο πράγμα που έδινε δύναμη στον Ευστάθιο μέσα στην απελπισία του, ήταν η πρωτόγνωρη χαρά του να σε αγαπούν - και ακόμα περισσότερο, του να αγαπάς τους άλλους» (σελ.106).

Ας ξεκινήσουμε από εδώ. Ας αγαπούμε γι’ αυτό. Ας προσπεράσουμε την ανοησία με απορριπτική κατανόηση. Ας αναζητήσουμε Αυτόν, που ελευθερώνει από τις εσωτερικές αλλοιώσεις και μάσκες. Ας μη φοβόμαστε εκεί που δεν υπάρχει φόβος.

Αν από κάποιον κινδυνεύουμε είναι από τον υποτροπιάζοντα εαυτό μας.

Ο Πατέρας μας, περίμενε, περιμένει, και θα περιμένει! Η επιστροφή είναι δική μας απόφαση, όπως και η χαρά που αυτή γεννάει.