Δ Ι Σ Τ Α Γ Μ Ο Σ
Έλεγα πως δε γίνεται να ξαναρθείς
και φέτος πάλι.
Έλεγα πως δε γίνεται ξανά να σταυρωθείς
και σαν νεκρός να ξαναγείρεις το κεφάλι.
Έλεγα: της συγγνώμης πια εκείνη η εποχή
θα ‘χει περάσει,
έτσι καθώς ανόρεχτα Σού ‘λεγα προσευχή
όπως σε κάποιον που μας έχει ολότελα ξεχάσει.
Κι έλεγα πως της ανοχής Σου θα ‘χει γεμιστεί
τ’ ολόχρυσο ποτήρι
και θ’ άφηνες του έρμου μας σκαριού την κουπαστή
Κι έλεγα πια πως θα ‘χες βαρεθεί
ν’ ακούς τις άδειες υποκριτικές φωνές μας
να Σου μιλούν με σεβασμό τάχα βαθύ
και να ‘ναι ο νους μας στις φτωχές μικροχαρές μας.
Κι ίσως ακόμα να ‘χες σιχαθεί
να ‘ρθεις στην άθλια ματωμένη γη μας
που λες κι ανώφελα παλεύει και μοχθεί
κι είν’ όλο πίκρα ως κι εκείνο το ψωμί μας.
Την κάθε μέρα αφού σταυρώνεσαι γιατί
να σταυρωθείς και τη Μεγάλη Εβδομάδα;
Εμείς τον πόνο Σου θαρρούμε για γιορτή
κι ειν’ η αγάπη μας μισόσβηστη λαμπάδα.
……………………………………………
Έλεγα μέσα μου πως δε θα ξαναρθείς
και φέτος πάλι.
Κι Εσύ είχες κιόλας πορευτεί να σταυρωθείς
κι είχες αγκάθια στο κεφάλι.
Κι έλεγα: της συγγνώμης πια εκείνη η εποχή
θα ‘χει περάσει…
Κι Εσύ για μας απ’ το Σταυρό έλεγες προσευχή
κι ήμουν εγώ που σ’ είχα ολότελα ξεχάσει.
Καίτη Χιωτέλλη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου