Μετά τον Covid19 τι; Ποια επιστροφή σε ποια ομαλότητα; - Κοντίδης π.Θεόδωρος

 
Μετά τον Covid19 τι; 

Ποια επιστροφή σε ποια ομαλότητα;

Κοντίδης π.Θεόδωρος

Μόνιμο άγχος όλων μας το πότε θα τελειώσει η πανδημία COVID19... Επιδίωξη ο εμβολιασμός για προστασία από τον κίνδυνο νοσήσεως και ευχή μας να βρεθεί φάρμακο θεραπείας. Μέχρι τότε, αγωνίες, συζήτηση, τοποθετήσεις!

Αναδημοσιεύουμε ένα γαλήνιο, ουσιαστικό, και, θεολογικά και πνευματικά, καίριο κείμενο του εκδότη και διευθυντή του Καθολικού περιοδικού "Ανοιχτοί Ορίζοντες" π.Θεοδώρου Κοντίδη. Τον ευχαριστούμε γιατί... αλληλέγγυος προς εμάς, επέτρεψε την αναδημοσίευση στο site μας, βοηθώντας μας "να δούμε τι θα ήταν καλό ή αναγκαίο να αλλάξουμε στη ζωή μας". 

Πηγή: enoriako info

Ευχόμαστε συχνά να περάσει η πανδημία και να επιστρέψουμε στην ομαλότητα της προηγούμενης ζωής μας. Ίσως όμως πρέπει και να αναζητήσουμε κάποια μαθήματα από την τωρινή ταλαιπωρία για να δούμε τι θα ήταν καλό ή αναγκαίο να αλλάξουμε στη ζωή μας.

Από καιρό, δηλαδή τις τελευταίες δεκαετίες έχει ριζώσει στη ζωή μας η πεποίθηση ότι μπορούμε να ορίζουμε τη ζωή μας εμείς οι ίδιοι όλο και πιο αυτόνομα. Όλο και πιο ελεύθερα. Ελεύθερα από την  πίεση της φύσης  χάρη στην τεχνολογία και όσα αυτή μας παρέχει, ελεύθερα από την αρρώστια την οποία, σε πολλές περιπτώσεις, η ιατρική αντιμετωπίζει, ελεύθερα από  την πείνα και τη δίψα το ίδιο, το κρύο ή τη ζέστη τα οποία θεωρούμε θέματα λυμένα λόγω της προόδου του πολιτισμού και της κοινωνίας.

Έχουμε μάθει επίσης ότι είμαστε ελεύθεροι απέναντι στους άλλους. Διαλέγουμε τους φίλους μας αποφεύγουμε τους αντιπαθητικούς ή τους προβληματικούς για μας και διαμορφώνουμε ένα περιβάλλον σύμφωνα με αυτό που θέλουμε. Απέναντι στη φύση και απέναντι στους άλλους μάθαμε να φτιάχνουμε ένα αυτόνομο περιβάλλον. Διαλέγουμε τις σχέσεις , τον τόπο μας και τις συνθήκες της ζωής μας. Αν αυτό δεν είναι πάντα κατορθωτό, είναι πάντως επιθυμητό, και καθώς ορισμένοι το καταφέρνουν και το προβάλλουν, θεωρούμε ότι και  εμείς θα μπορούσαμε να το καταφέρουμε. Ορίστε μια ζωή σύμφωνα με την επιθυμία μας και με όσο γίνεται λιγότερους εξαναγκασμούς.

Αυτή η νοοτροπία και αυτή η πορεία σκόνταψε στον κορονοϊό.

Δεν μπορούμε νια φτιάξουμε έτσι απλά το περιβάλλον που θέλουμε. Η φυσική πραγματικότητα επιστρέφει πεισματικά με τη δική τη λογική και αναγκαιότητα. Άμεση λύση στην πανδημία δεν υπάρχει, ούτε άμεση θεραπεία, τα φάρμακα δεν επαρκούν, τα νοσοκομεία γεμίζουν, γιατροί και κλίνες είναι σε αριθμό περιορισμένο. Εξαρτόμαστε από τον διπλανό μας, τον γνωστό ή τον άγνωστο. Όσο και να προσέχω, όσα μέτρα και να παίρνω, δεν έχω απόλυτη βεβαιότητα. Πρέπει και οι άλλοι δίπλα μου να ακολουθούν τις ίδιες αρχές και οδηγίες. Είμαστε αλληλεξαρτημένοι.

Η αυτονομία που επιθυμούσαμε και νομίζαμε ότι εν πολλοίς είχαμε, ραγίζει. Αποτελούμε όλοι μαζί μια παγκόσμια μια κοινωνία και όσα την επηρεάζουν γενικά, μας επηρεάζουν και ατομικά. Η  πραγματικότητα που αντιμετωπίζουμε κάθε μέρα δεν αλλάζει εύκολα. Ορισμένες φορές την νοιώθουμε σαν το κύμα που μας παρασέρνει  όπως παρασέρνει  τα ξύλα και άλλα υλικά.

Πρέπει να παραδεχθούμε την αξία και την ανάγκη της αλληλεγγύης. Έχουμε δηλαδή δεσμούς με τους άλλους ανθρώπους και με τη φυσική πραγματικότητα. Χρειαζόμαστε υπομονή απέναντι στις συνθήκες, χρειαζόμαστε συνεννόηση και αλληλεγγύη με τους άλλους, χρειαζόμαστε συνεργασία και ικανότητα να ενεργήσουμε από κοινού σαν ένα κοινωνικό σώμα. Έχουμε ανάγκη να γίνουμε πάλι ταπεινοί μέσα στον φυσικό κόσμο.

Περάσαμε μερικές δεκαετίες χωρίς πόλεμο και με συνεχώς βελτιούμενες υλικές συνθήκες ζωής. Ορισμένα πράγματα που οι παλαιότεροι τα ήξεραν από τη γέννησή τους εμείς είχαμε αρχίσει να τα ξεχνάμε ή να τα θεωρούμε μακρινά. Η αναζήτηση της ατομικής επάρκειας και αυτονομίας δεν μας οδηγεί πουθενά. Πρέπει να επιστρέψουμε στο θέμα της κοινωνικής αλληλεγγύης.

 Editorial στο τεύχος 1127/2021 του Καθολικού περιοδικού "Ανοιχτοί Ορίζοντες"