Η απρόβλεπτος μέχρι προ διετίας μόλις πανδημία
των ημερών μας, μας στέρησε και τον σεβαστό και πολυφίλητο αδελφό μας,
Μητροπολίτη Κινσάσας Νικηφόρο, τον Μικραγιαννανίτη, τον υποδειγματικό μοναχό
και ιερέα, τον σπάνιο Διδάσκαλο και Σχολάρχη της Αθωνιάδος,τον κατά κυριολεξίαν
θυσιαστικό ιεραπόστολο Αρχιερέα και μέχρι θαυμασμού σεμνό και ταπεινό Άνθρωπο
και γόνο σεβασμίας πολυτέκνου οικογενείας.
Της ευλογημένης αυτής οικογενείας το νεώτερο υιό, τον επίσης σπάνιο σε Χάρι Θεού και ήθος Ευαγγελικό πεφιλημένο μου ιερομόναχο Νεκτάριο, είχα την ευλογία να χειροτονήσω εις Διάκονον (1992) και εις Πρεσβύτερον (1994).
Αδελφικός φίλος μου μισού αιώνος
ο Νικηφόρος, από αυτούς που δεν ξεπερνούν τα πέντε δάκτυλα, ο γινώσκων τα κατ’
εμέ εσώτατα και αείποτε πλησίον μου δια της προσευχητικής του μνήμης και της
Ευαγγελικής παραμυθίας του αλλά και της μυστηριακής του επιστηρίξεως κατά τους
περισπασμούς της αθλιότητος του νυν καιρού.
Το παλαίφατο Πατριαρχείον
Αλεξανδρείας στερείται ενός, θα τολμούσα να πω, ανεπαναλήπτου εν πολλοίς
Αρχιερέως, του επί σειράν ετών αυτοθυσιαστικώς διακονήσαντος το ιεραποστολικό
του χρέος, προκειμένου το Φως Χριστού, να φαίνη εις το διηνεκές τον εν Αφρική
λαόν Του,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου