Πάτερ, πού πας χωρίς το παιδί σου; - Υπ.

Πάτερ, πού πας 
χωρίς το παιδί σου; 

 Ρώμη.   3ος αιώνας μ.Χ.

Καιροί δύσκολοι και πρωτόγνωρα σκληροί.
Η Εκκλησία του Χριστού υπό διωγμό.
Δεν ήταν ωστόσο, όλοι οι Χριστιανοί έτοιμοι για το μαρτύριο.

Άλλοι άντεξαν μεν τη φυλακή πολλές μέρες αλλά δεν κατάφεραν να αντέξουν τα βασανιστήρια.

Άλλοι δεν οδηγήθηκαν καν στην φυλακή. Θυσίασαν στο όνομα του διώκτη αυτοκράτορα πριν να φτάσουν στο δικαστήριο.

Κάποιοι άλλοι έφυγαν περιπλανώμενοι στις ερημιές και στα βουνά. Κι ύστερα από λίγο καιρό πέθαναν από την πείνα, τη δίψα, το κρύο, τις αρρώστιες, τους ληστές και τα θηρία.

Και τέλος, κάποιοι με οικονομική άνεση δωροδόκησαν τους κρατικούς υπαλλήλους και πήραν «βεβαιωτικά πρωτόκολλα» (libelli persecutionis), χωρίς να χρειαστεί να κάνουν τίποτα.

Κάποιοι από τους εξωμότες, δεν βάσταξαν το μαρτύριο της συνείδησης και έχασαν τα λογικά τους.

Για όλους τους πεπτωκότες (de lapsis) αδελφούς, όταν τέλειωσαν οι διωγμοί ενέσκηψε σοβαρό πρόβλημα.

Ας έλθουμε όμως, ξανά στη Ρώμη.

Πρώτος στόχος των διωκτών -όπως ανέκαθεν- υπήρξαν οι κληρικοί. Με αυτόν τον τρόπο πίστευαν οι διώκτες ότι θα κλονίσουν τους πιστούς. Πάπας (ορθόδοξος επίσκοπος τότε) Ρώμης τότε ήταν ο Άγιος Ξύστος που συνελήφθη και οδηγήθηκε στη φυλακή. 

Ο Άγιος Αμβρόσιος, επίσκοπος Μιλάνου, μας διηγείται ότι στο δρόμο για τη φυλακή ο Άγιος Ξύστος συνάντησε τον αρχιδιάκονο Λαυρέντιο, ο οποίος του είπε με δάκρυα:

«Πάτερ, πού πας χωρίς το παιδί σου; Ποια λειτουργία ετοιμάζεις χωρίς τον διάκονό σου; Μήπως με βρήκες ανάξιο; Γιατί, αφού εσύ με χειροτόνησες, δεν θες να χύσω και εγώ το αίμα μαζί σου για τον Χριστό;»

Κι ο Άγιος Ξύστος του απάντησε: «Όχι, παιδί μου, δεν σε εγκαταλείπω. Μεγαλύτερος αγώνας σε περιμένει. Εμείς οι γέροι επειδή δεν έχουμε πια δυνάμεις θα έχουμε ένα ελαφρό αγώνα, αλλά εσένα που είσαι νέος και γεμάτος δυνάμεις, σε περιμένει ένδοξος και μεγαλύτερος αγώνα. Οπότε μην κλαις, σε τρεις μέρες ο διάκος θα ακολουθήσει τον ιερέα»

Έτσι, αφού αντάλλαξαν τον άγιο ασπασμό της ειρήνης, ο Πάπας τού είπε να δώσει όλους τους θησαυρούς της Εκκλησίας στους φτωχούς.

 Οι στρατιώτες ήταν παράμερα και κάτι πήρε τ' αυτί τους για θησαυρούς. Χωρίς χρονοτριβή συνέλαβαν λοιπόν τον Λαυρέντιο και τον έφεραν μπροστά στον αυτοκράτορα.

«Να μου φέρεις ευθύς τα χρήματα και τον πλούτο της εκκλησίας σας» πρόσταξε ο αυτοκράτορας. 

«Θα χρειαστώ άμαξες για να τα φορτώσω» αποκρίθηκε ο αρχιδιάκονος, κάνοντας τον Αύγουστο να τρίβει τα χέρια του από ευχαρίστηση.

Πέρασε κάμποση ώρα κι όταν επέστρεψε, την έκπληξη διαδέχθηκε η οργή αφού ο αυτοκράτορας και όλοι οι αυλικοί είδαν πάνω στις άμαξες να είναι στριμωγμένοι ανάπηροι, ασθενείς, φτωχοί και καταφρονεμένοι πολίτες της πόλης.

Η οργή του αυτοκράτορα δεν είχε πλέον φραγμό και όριο. 

Διέταξε να ξαπλώσουν τον άγιο σε μια τεράστια σχάρα, κάτω από την οποία υπήρχαν αναμμένα κάρβουνα. 
Ο μάρτυς όχι μόνο δεν λιγοψύχησε, μα, όπως μαρτυρά ο Άγιος Αμβρόσιος, ακούστηκε να λέει στον αυτοκράτορα "γύρισέ με κι από την άλλη πλευρά, επειδή απ' αυτήν ψήθηκα" (!) και ευχαριστώντας το Θεό παρέδωσε το πνεύμα του στις 10 Αυγούστου.

Το λείψανο του Αγίου Λαυρεντίου το παρέλαβε ο Άγιος Ιππόλυτος και το ενταφίασε με τιμές. Μαθαίνοντας ο αυτοκράτορας την ενέργεια αυτή, πρόσταξε αμέσως να μαστιγώσουν τον Ιππόλυτο με σιδερένιες κινάρες (αλυσίδες που είχαν αιχμηρά δόντια) και στη συνέχεια να τον δέσουν σε άγρια άλογα σε μεγάλη απόσταση. Μετά από λίγο ο άγιος Ιππόλυτος παρέδωσε το πνεύμα του στο Θεό.

Σήμερα, το λείψανο του Αγίου Λαυρεντίου βρίσκεται στη Ρώμη «εκτός των τειχών» στον ομώνυμο ναό, δίπλα στον τάφο του μάρτυρα, ο οποίος χτίστηκε αρχικά από τον Μ. Κωνσταντίνο σε ρυθμό βασιλικής.

 Ευχή μας, στους δύσκολους καιρούς που περνάμε, μα και στους άλλους, τους έσχατους που έρχονται, στους χρόνους που μόνο ο Κύριος γνωρίζει, να έχουμε την πίστη, το θάρρος και την ομολογία των μαρτύρων εκείνων. Γιατί δεν είμαστε όλοι έτοιμοι ούτε η ομολογία γίνεται από τον καναπέ με το πληκτρολόγιο στα χέρια ... Με τις μεσιτείες του εορτάζοντος Αγίου Λαυρεντίου και όλων των αναρίθμητων μαρτύρων. 

Υπ.