Σταγόνες δροσιάς μέσα στην κόλαση της φωτιάς – Υπ.

Η προσωποποίηση της συναδελφικότητας, ο ορισμός του κοινού αγώνα.

Στρατιώτης παρέχει τις πρώτες βοήθειες σε πυροσβέστη που μόλις έχει επιστρέψει από το μέτωπο της φωτιάς (Πηγή: facebook, τόπος και χρόνος άγνωστος)

Μέρες τώρα η Ελλάδα ζει έναν εφιάλτη. Βιώνει μια πρωτόγνωρη καταστροφή: οικολογική, περιουσιών, ανθρώπινων ζωών (μόλις 38 χρόνων ήταν το παλικάρι από την Ιπποκράτειο πολιτεία που ξεψύχησε, προσπαθώντας εθελοντικά να αναχαιτίσει την πύρινη λαίλαπα) και συνάμα  απώλεια ψυχικής ηρεμίας (ειδικά για τα παιδιά, που έχοντας ζήσει έναν δύσκολο χειμώνα, κολλάνε μαζί μας στις σκληρές εικόνες που σερβίρουν τα κανάλια, με μόνο κίνητρο να αυξήσουν την τηλεθέαση και συνακόλουθα τα κέρδη τους), απώλεια αλληλεγγύης (κάποιος με χαρά σχολίασε ότι οι φωτιές πλησιάζουν την Εκάλη και το Καστρί, εκεί που είναι οι λεφτάδες), έξαρση της τοξικότητας (οι μισοί αποκαλούν τους πολιτικούς τους αντιπάλους δολοφόνους και οι άλλοι μισοί απαντούν «είστε φασίστες», ανελέητος πόλεμος των troll (κάποιος ευχήθηκε να αυτοπυρποληθούν 102 εθελοντές συγκεκριμένου πολιτικού χώρου για να … ισοφαρίσουν τη ντροπή του Ματιού και κάποιοι άλλοι ευχήθηκαν η φράση του «γκαντέμη» πρωθυπουργού «δεν έχουμε ανθρώπινα θύματα» να γίνει… συλλεκτική, δηλαδή να υπάρξουν θύματα!).

Όλα αυτά μέσα από τα χαρακώματα των social media.   

Την ίδια ώρα κάποιοι άλλοι μένουν σιωπηλοί.

Γιατί,
«η φρίκη δεν κουβεντιάζεται
γιατί είναι ζωντανή
γιατί είναι αμίλητη και προχωράει·
στάζει τη μέρα, στάζει στον ύπνο
μνησιπήμων πόνος». [1]

Μόνο που η σιωπή τους είναι σιωπή εγκυμονούσα, σιωπή δημιουργική.

Αθόρυβα, χωρίς ντουντούκες και τυμπανοκρουσίες τρέχουν δίχως σταματημό για να σώσουν ό,τι σώζεται: ζωές, περιουσίες, συναισθήματα, ψυχική ισορροπία …

Και δεν αναφέρομαι μόνο στους εθελοντές δασοπυροσβέστες ούτε στους εκατοντάδες κατοίκους αγροτικών περιοχών που ξενυχτούν για να ανοίξουν με τα τρακτέρ δρόμους σε δύσβατες δασικές περιοχές. Όχι για τον εαυτό τους, μα για τον άλλο, το γείτονα, τον διπλανό, το συνάνθρωπο.

Η εταιρεία Super Market ΣΚΛΑΒΕΝΙΤΗΣ που χρόνια τώρα, έχει δώσει μαθήματα ήθους σε εξαιρετικά δύσκολες στιγμές, από την πρώτη στιγμή φόρτωσε φορτηγό-ψυγείο και βρέθηκε μια ανάσα από το πύρινο μέτωπο για να μοιράσει δροσερό νερό και σνακ σε εκείνους που ρισκάρουν τις ζωές τους για να προστατέψουν εμάς, με αντάλλαγμα μερικές εκατοντάδες ευρώ (όλοι ξέρουμε πόσος είναι ο βασικός μισθός του εποχιακού πυροσβέστη).

Ένα πυροσβεστικό ελικόπτερο πετά πάνω από τον αρχαιολογικό χώρο της Ολυμπίας, σε απόσταση αναπνοής από το πύρινο μέτωπο (4 Αυγούστου)

Αρκετά μικρότερη εταιρεία Super Market που δραστηριοποιείται στον Πύργο Ηλείας διέθεσε ένα από τα φορτηγά της για να διανείμει νερά και φαγητό στους πυροσβέστες και στους εθελοντές, δεκάδες χιλιόμετρα μακριά από την πρωτεύουσα του νομού και ο υπεύθυνος της εταιρείας παρακάλεσε θερμά τη δημοσιογράφο που το έφερε στη δημοσιότητα να μην αναφέρει το όνομα της εταιρείας!

Ο αρχηγός της ομάδας πόλο Γιάννης Φουντούλης, αμέσως μετά την πρόκριση στον τελικό των Ολυμπιακών αγώνων δήλωσε: «Ζητάμε ένα συγγνώμη προκαταβολικά για τη χαρά που δείχνουμε να έχουμε, ενώ πίσω στη χώρα μας κινδυνεύουν ζωές, καταστρέφονται περιουσίες»

«Όχι κύριε Φουντούλη, εμείς ζητάμε συγγνώμη που δεν μπορούμε να χαρούμε όπως σας αξίζει. Δεν είναι μόνο σπουδαίος αθλητής είναι ένα πρότυπο για τα παιδιά μας» σχολίασε κάποιος στα social media (ναι, υπάρχουν κι αυτές οι αναρτήσεις, δεν είναι όλα dark web, πάντα το νόμισμα έχει κι άλλη όψη).  

Τέλος, πολλοί, πάμπολλοι, άγνωστοι και αφανείς άφησαν τον πόλεμο του πληκτρολογίου και άρχισαν τον πόλεμο του κομποσχοινιού. Και δάκρυσαν και παρακάλεσαν την Μάνα Παναγιά να στάξει δρόσο στην πυρακτωμένη γη και να απαλύνει τον πόνο.

5 Αυγούστου, Μονή Οσίου Δαβίδ, Εύβοια. Ο Γέροντας και οι μοναχοί επιστρέφουν στο Μοναστήρι μετά την απομάκρυνσή τους όταν η φωτιά άγγιξε τα σύνορα της Μονής.

Κι όταν χρειάστηκε άφησαν τα σπίτια τους για να κόψουν δέντρα, να σώσουν κειμήλια και ιερά λείψανα στα Μοναστήρια που κινδύνεψαν.

Και ξημερώνοντας της Μεταμόρφωσης, τη μέρα «που η φύση του ανθρώπου μεταμορφώθηκε μέσα στην δόξα του Θεού, τη μέρα που όλη η κτίση αγιάστηκε», ψέλλισαν «τα σα εκ των σων» κρατώντας μια χούφτα στάχτη στα χέρια τους, ικετεύοντας: «αγίασε την κτίση Κύριε, εκείνην που μας έδωσες για να στην προσφέρουμε πίσω μια χούφτα στάχτη» . [2]

Υπ.

_____________________________

[1] Γιώργος Σεφέρης, Τελευταίος σταθμός, Ημερολόγιο Καταστρώματος, Β',  Ποιήματα, εκδόσεις Ίκαρος

[2] π. Παντελεήμων Κρούσκος (ανάρτηση στο προφίλ του στο facebook)