Το Μέγαρο Μουσικής και ο Πάπας - π. Εφραίμ Τριανταφυλλόπουλος

Λειτούργησε ὁ Πάπας, εἴδαμε, στὸ Μέγαρο Μουσικῆς Ἀθηνῶν. Διάβασα κάποια σχόλια. Ἀπὸ ἐνθουσιώδη μέχρι καταδικαστικά.

Εἶμαι ἐπιφυλακτικὸς καί γιὰ τὰ δύο. Οἱ Ἕλληνες (καὶ ὄχι μόνο) ρωμαιοκαθολικοὶ χάρηκαν διότι ὁ ἐκκλησιαστικός τους ἡγέτης ἦρθε, τοὺς συνάντησε καὶ μάλιστα τὸν ἀπήλαυσαν μὲ τὰ δικά τους δεδομένα ὡς λειτουργό. Λογικὸ δὲν εἶναι γι' αὐτούς;

Ἔχω φίλους ρωμαιοκαθολικούς, καλότατους ἀνθρώπους καὶ μάλιστα καλοπροαίρετους. Μένει σὲ μᾶς νὰ τοὺς δώσουμε τὸ καλὸ παράδειγμα μιᾶς ἁγιασμένης, σταυρωμένης καὶ ματωμένης ζωῆς, σαρκώνοντας τὴν Παράδοσή μας γιὰ νὰ συναντηθοῦμε μαζί τους ἐν ἀγάπῃ καὶ ἀληθείᾳ.

Γνώρισα μεταστραφέντες ρωμαιοκαθολικούς, ποὺ ἀποτελοῦν ἀπλανεῖς ὀρθόδοξους δεῖκτες πορείας γιὰ μᾶς (π. Πλακίδας Ντεσέιγι). Ἄλλους πάλι ἀδιάφορους καὶ ἄλλους ἀπαράδεκτους.

Γνωρίζω διαμάντια ὀρθόδοξα, ἀλλὰ καὶ ἀδιάφορους καὶ ἀπαράδεκτους ὀρθόδοξους ἐπίσης.

Ὅταν ἀρχίζουμε τὰ "εὐχολόγια" νὰ γίνουμε πάλι Ἕνα, (ἡ Ἐκκλησία εὔχεται ὄντως ὑπὲρ τῆς τῶν πάντων ἑνώσεως) μὲ τὴν ἔννοια τῆς ἐπιστροφῆς καί τῶν ρωμαιοκαθολικῶν, τὸ μυαλό μου πηγαίνει στὴ χρεία καὶ τῆς δικῆς μας ἐπιστροφῆς ad fontes fratres -ἐπὶ τὰς πηγὰς ἀδελφοί- γιατὶ δείχνουμε μᾶλλον συγχυσμένοι καὶ ὑπερόπτες.

Θυμᾶμαι αἴφνης δύο διαμάντια κληρικούς, τὸν μακαριστὸ παπα Γιώργη τὸ Μεταλληνό, ποὺ ἔλεγε ὅτι στὴν Ὀρθοδοξία κάθε παπᾶς καὶ Πάπας, κάθε πιστὸς καὶ ἐκκλησία: κοντολογίς, παπίζουμε καὶ προτεσταντίζουμε.

Ἀπὸ τὴν ἄλλη ὁ μακαριστὸς πατὴρ Συμεὼν Κραγιόπουλος, ἔλεγε ὅτι ἀκόμα κι ἂν ὑποτεθεῖ ὅτι αὐτοὶ θέλουν νὰ γυρίσουν ἐκεῖ ἀπ' ὅπου ἔφυγαν, ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, ἐμεῖς δὲν εἴμαστε ἕτοιμοι νὰ τοὺς δεχτοῦμε λόγῳ ἐσωτερικῆς "φαγωμάρας".

Ἡ πανδημία ἔδειξε τοῦ λόγου τὸ ἀληθές. Δὲν ἀποτελοῦμε τὸ καλύτερο παράδειγμα γι' αὐτούς. Μᾶλλον παράδειγμα ἀποφυγῆς.

Εἶναι γελοῖο νὰ τοὺς καταριῶνται κάποιοι. Ὁ ἅγιος Νεκτάριος τοὺς ὀνόμαζε "πληγωμένη Χριστιανοσύνη", τοὺς δὲ Προτεστάντες "κατηχούμενα", μᾶς λέει ὁ π. Ἀνανίας Κουστένης. Ἔτσι τοὺς ἔβλεπε ἡ ἀγαπῶσα καρδιὰ τοῦ Ἁγίου. Ἀγαπῶσα ἐν ἀληθείᾳ. Γιατὶ δὲ μπορεῖς νὰ ἀληθεύεις παρὰ μόνο ἐν Ἀγάπῃ καὶ νὰ ἀγαπᾶς ἐν Ἀληθείᾳ, παναπεῖ ἐν Χριστῷ Ζῶντι.

Τὰ μεγάλα λόγια καὶ ἡ πολλὴ (ἀνούσια) ἀγαπολογία ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριά, εἶναι παραπειστικά, καὶ δείχνουν παντελῆ ἄγνοια τῶν σοβαρότατων προβλημάτων καὶ ἐκείνων, ἀλλὰ καὶ τῶν δικῶν μας, τῶν κατ' ὄνομα, δυστυχῶς, ὀρθοδόξων.

Παρὰ ταῦτα, "ντρέπομαι καὶ ἐλπίζω" ὅπως ἔλεγε μιὰ ψυχή, "ὅτι ὁ Θεὸς ἔχει τὴν τελευταία λέξη" καὶ ὄχι τὰ μυαλά μας.

Ἂν δὲν ταπεινωθοῦμε -χῶμα νὰ φᾶμε- Θεοῦ πρόσωπο δὲ θὰ δοῦμε. Καὶ στὸ τέλος-τέλος δὲν εἶναι θέμα δικό μας πῶς θὰ κρίνει ὁ Θεὸς τοὺς ρωμαιοκαθολικούς, τοὺς προτεστάντες καὶ τοὺς ἀλλοθρήσκους, ἀλλὰ δικό Του θέμα.

Ἐκεῖνος θέλει "π ά ν τ α ς ἀνθρώπους σωθῆναι". Ὁ Μέγας Ἀντώνιος ἔβλεπε ὅλους τοὺς ἀνθρώπους ἀγγέλους καὶ τὸν ἑαυτό του δαίμονα. Δείχνουμε νὰ τὰ ξεχνᾶμε αὐτὰ καθεύδοντες μέσα σὲ ἕνα πνεῦμα ξιππασιᾶς, αὐτάρκειας καὶ σιγουριᾶς, κρατώντας τὸν πέλεκυ ἀκόμη καὶ κατὰ ὁμοδόξων ποὺ διαφωνοῦν μαζί μας. (Ποῦ εἶναι τὸ "ὀρθοδοξεῖν ἀεὶ σχοινοβατεῖν" Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου;)

Τὸ πρόβλημα, λοιπόν, εἶναι τὶ θὰ γίνει μὲ μᾶς τοὺς κακοὺς Ὀρθοδόξους. Μήπως τελικὰ -ο μὴ γένοιτο- ἀποδειχθοῦμε ἐπιλήσμονες τῆς τιμῆς ποὺ μᾶς ἔγινε ἀπὸ τὸ Θεό; Ἄς προσέξουμε μὴν τόσο πολὺ κομπάζουμε ὡς "ἐκλεκτοί" Του, γιατὶ καὶ ἀπὸ πέτρες βγάζει παιδιά Του.

Πάλι,"ἂς ντραποῦμε καὶ ἂς ἐλπίζουμε".

π. Εφραίμ Τριανταφυλλόπουλος