ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΕΛΩΝΟΥ ΚΑΙ ΦΑΡΙΣΑΙΟΥ
ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ
«Καρδίαν συντετριμμένην καί
τεταπεινωμένην ὁ Θεός οὐκ ἐξουδενώσει » λέει ὁ προφητάναξ Δαβίδ. Ἡ ἁγία καί ἄμωμος
ὀρθόδοξος ἐκκλησία μας, μέ τά θεοτίμητα μέλη της, τούς πιστούς, ἀπό σήμερα
ψάλλει καί παρακαλεῖ τόν Χριστό, νά ἀνοίξει τάς πύλας τῆς μετανοίας, οὕτως ὥστε
ἡ Ζωή καί ἡ Ἀνάστασις νά εἰσέλθουν στίς ψυχές καί ἡ καρδιά ἑνός ἑκάστου νά
καταστεῖ δοχεῖον τίμιον τοῦ Παρακλήτου καί πηγή δακρύων καί μετανοίας.
Ἐπαινεῖ, σεβαστή γερόντισσα, ἡ ὀρθοδοξία μας, ὅλους ἐκείνους πού ὁμολογοῦν τήν ταπείνωσιν, ὡς στύλον καί ἐπίγνωσιν τῆς ἀληθείας. Ἀποκρούει δέ τό πνεῦμα τῆς πλάνης πού διακατέχει ὅλους ὅσους δέν εἶναι ὀχυρωμένοι μέ τήν ἁγίαν ταπείνωσιν. Διδάσκει ἡ ἐκκλησία μας ὅτι ἡ άλήθεια αὐτή ὁδηγεῖ τόν καθαρό νοῦν, μέ τήν μετάνοια , νά κλειστεῖ στά ἀληθινά ταμεῖα τῶν ἀρετῶν καί ἀτάραχα, νά προσεύχεται ἐν τῷ κρυπτῷ στόν Πατέρα τῶν φώτων. Καί ὁ Πατέρας μέ τή μεσιτεία τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ φανερά, χορηγεῖ ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι στήν ἀρχή καί τό χωρητικό δῶρο τῶν χαρισμάτων, ἤτοι τήν εἰρήνη τῶν λογισμῶν, μέ τήν ὁποία τελειοποιεῖ τήν ταπείνωσιν. Αύτή (ἡ ταπείνωσις) μέ τή σειρά της εἶναι γεννητική καί συνεκτική κάθε ἀρετῆς πού ἐπιβεβαιώνεται ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα, στά ἔγκατα τοῦ εἶναι, στόν ἔσω τῆς καρδίας ἄνθρωπο.
Ὁ τελώνης σήμερα ἀδελφοί μου,
κτυπᾶ ἀκριβῶς τά στήθη του , ἐκεῖ δηλαδή πού τρέφονται καί θεριεύουν τά πάθη
καί πίσω ἀπ’ αὐτά ἐμφωλεύουν τά θηρία, οἱ δαίμονες. Ταπεινά, κρυφά, ἀπ’ ὅλους
τούς ἀνθρώπους ὁ τελώνης ἐργάζεται στήν ἡσυχία, τό μέλι τῶν ἀρετῶν, θανατώνει
τό σαρκικό φρόνημα, χτυπάει μέ γροθιές τά φίδια στό κεφάλι, ζητώντας δύναμη ἀπό
τό Ἅγιο Πνεῦμα, ὥστε νά τά συντρίψει καί ἔτσι μέ στεναγμούς καί δάκρυα
ταπεινοφροσύνης δέχεται στό τέλος τίς ἄκτιστες ἀκτίνες τοῦ Παρακλήτου καί
φεύγει ἀπό τό ναό δεδικαιωμένος.
Ἐντούτοις ὁ κάθε τελώνης ταπεινά μέ τήν δικαίωση ἀπό τό Σωτήρα Χριστό διηγεῖται μέ παρρησία τά
μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ σέ πολυπληθή σύναξη καί εὐαγγελίζεται μέ χαρά τήν δικαιοσύνη
Του, γιά νά μή βρεθεῖ στό τέλος ἀχάριστος κρύβοντας τό τάλαντο.
« Οἱ τελῶναι καί αἱ πόρναι
προάγουσιν ἡμᾶς εἰς τήν βασιλεία τῶν οὐρανῶν », λέγει στούς ὑποκριτάς.[1]
Τί κι ἄν καυχιέται ὁ Φαρισαῖος εἰς τό μέσον τοῦ ναοῦ; Ἐφ’ ὅσον ὑπάρχει μέσα του
ἡ ἐπιθυμία τῆς σαρκός, τῶν ὀφθαλμῶν καί ἡ ἀλαζονεία τοῦ βίου; Μέ αὐτές τίς
κακίες καθίσταται ὁ ὑπερήφανος ἐχθρός τοῦ Θεοῦ.
Ἡ ἐγκατάλειψις αὐτῶν τῶν ἀλαζόνων
ἀνθρώπων ἀπό τόν Θεόν, γίνεται ἐξαιτίας τῆς κενοδοξίας καί τῆς κατακρίσεως(οὐκ
εἰμί ὥσπερ οἱ λοιποί τῶν ἀνθρώπων..).[2]Γιατί
ἡ μέν ταπείνωσις ἀνεβάζει στό ὕψος τῆς δικαιοσύνης , ἡ δέ ὑπεροψία κατεβάζει
στό βυθό τῆς ἀπωλείας. «Ὁ Θεός ὑπερηφάνοις ἀντιτάσσεται, ταπεινοῖς δέ δίδωσι
χάριν».[3]Ὁ
Θεός ποτέ δέν θά περιφρονήσει καρδιά συντετριμμένη καί τεταπεινωμένη. Διότι ὁ Ἰησοῦς,
ταπείνωσε τόν ἑαυτό Του γενόμενος σάν ἐμᾶς. Γι’ αὐτό ὁ Θεός τόν ὑπερύψωσε.[4]
Πράγματι σεβαστή γερόντισσα, ὅπως
ὁ διάβολος εἶναι ἡ ἴδια ἡ ὑπεροψία καί ἡ ὑπερηφάνεια εἶναι τό ἰδιαίτερο κακό
του, γι’ αὐτό ὅταν ἑνώνεται μέ ὁποιαδήποτε ἀνθρώπινη ὕπαρξη τήν καταρρίπτει καί τήν σκοτώνει, ὁδηγώντας
την στόν αἰώνιο ζόφο, ἐνῶ ἀντίθετα ἡ ταπείνωσις ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ ἀρετή
τῶν ἀγαθῶν Ἀγγέλων καί νικᾶ κάθε ἀνθρώπινη κακία καί ἀδυναμία.
Διότι, ἡ ταπείνωση εἶναι τό ὄχημα
τῆς ἀναβάσεως πρός τόν Θεό. Ὅ,τι δηλαδή εἶναι ἡ νεφέλη καί τά σύννεφα γιά τήν
συνάντησή μας μέ τόν Κύριο, στόν ἀέρα,[5] αὐτό
εἶναι καί ἡ ταπείνωση, πού ἀποτελεῖται ἀπό τήν μετάνοια καί ἀφήνει ἀπό τούς ὀφθαλμούς
ρυάκια μέ δάκρυα, δηλαδή μᾶς δικαιώνει δωρεάν, λόγω τῆς εὐγνώμονος προαιρέσεως.
Ἡ κλήση σήμερα ἀδελφοί μου δίδεται πρός ὅλους ἐμᾶς.Ἀπό τοῦδε καί ἕως τό τέλος τῆς
Τεσσαρακοστῆς, ὁ Ἰησοῦς, ὁ Μεσσίας, δύο φορές θά στρέψει τήν ἁγία Του κεφαλή
πρός τά ὀπίσω.
Τήν πρώτη θά μᾶς πεῖ: Ἀκολούθει
μοι. Ἡ δεύτερη θά εἶναι στό τέλος τῆς πορείας γιά νά δεῖ ἐάν ἀκολουθήσαμε καί
νά ἀκούσωμε δικαίως ἄξιος ὁ μισθός τῶν
κόπων σου.
Συνεπῶς, ἀς μή ἀποβλέπουμε πρός
τούς ὀφθαλμούς τῶν ἀνθρώπων, προσευχόμενοι καί νηστεύοντες, ἀπό τούς ὁποίους
δέν ὑπάρχει κανένα ὄφελος γι’ αὐτά.Ἄς ὑπομένουμε λοιπόν μέ προσευχή, ὑπομονή
καί μελέτη, μακριά ἀπό κάθε ἀνθρώπινο ἔπαινο. Πραγματικά γι’ αὐτό κληθήκαμε,
λέει ὁ κορυφαῖος τῶν ἀποστόλων Πέτρος.[6]
Ἐντούτοις ὅποιος θέλει νά εἶναι
πρῶτος νά γίνει πάντων διάκονος, πάντων δοῦλος καί νά θυσιάζει τήν ψυχή του ὑπέρ
τῶν πολλῶν. Ἕνας ὕμνος λέει: « Ταπεινόν σεαυτόν, ὕψος ἔλαβες οὐράνιον».
Συμπεραίνουμε λοιπόν ὅτι θεοτίμητη ἡ στάσις, τό ἦθος, ἡ προσευχή τοῦ Τελώνου, ἀντίθετα
θεομίσητη ἡ καύχησις καί ἡ κατάκρισις τοῦ Φαρισαίου.
Εὐλογημένη ἀς εἶναι ἡ πορεία ὀπίσω
τοῦ γλυκυτάτου Ἰησοῦ, ἀπό σήμερα ἀδελφοί μου καί ἕως τό τέλος τοῦ Τριωδίου. Στή
Γεθσημανῇ θά τοῦ σκουπίσουμε τόν ἱδρῶτα πού κατεβαίνει ἀπό τό πανάγιο πρόσωπό
Του ὡς θρόμβοι αἵματος καί δέν θά Τόν προδώσουμε. Στόν Ἄννα καί τόν Καϊάφα δέν
θά Τόν ἀρνηθοῦμε.
Στόν Πιλάτο καί στή σπείρα του θά
ποῦμε ὅτι εἶναι ἄδικοι, σκληρόκαρδοι καί ἄτιμοι. Τέλος στόν φριχτό Γολγοθᾶ, θά ἀνεβοῦμε
στό Σταυρό, συσταυρούμενοι στά δεξιά Του καί μέσα στόν πόνο καί τόν ἐπικείμενο
θάνατό μας( τοῦ παλαιοῦ ἀνθρώπου), θά τόν ὁμολογήσουμε Κύριον, Δεσπότην καί
Βασιλέα μας κηρύττοντας ἐνώπιον πάντων καί τῶν προδοτῶν, καί τῶν ἀρνητῶν καί τῶν
βλασφήμων κάθε ἐποχῆς, ὅτι Αὐτός εἶναι ὁ μοναδικός Σωτήρας καἰ Λυτρωτής τοῦ
κόσμου, ἡ Ζωή, τό Φῶς καί ἡ Ἀνάστασις ἡμῶν, πορευόμενοι στή ζωή αὐτή ὡς ἐκ νεκρῶν
ζῶντες, υἱοί ἀναστάσεως.
Ἔτσι πολύ ταπεινά θά τοῦ
ζητήσουμε να μᾶς θυμηθεῖ στήν οὐράνια βασιλεία Του.
« Μνήσθητί μου, Κύριε, ὅταν ἔλθεις
ἐν τῇ Βασιλείᾳ Σου». Ἀμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου