Κεράκι υπέρ χαράς - π. Αλέξανδρος Μιχαλόπουλος

 

Έχω δύο εαυτούς.

Και οι δύο κυκλοφορούν

στους ίδιους δρόμους.

Και συχνάζουν 

στα ίδια στέκια.

 

Ο ένας εαυτός είναι

μόνιμα θυμωμένος.

Κάτι πάντα 

του φταίει.

Μουρμουρίζει διαρκώς.

Γκρινιάζει. Θυσιάζει

εύκολα τη χαρά του.

Βρίσκεται σε μια 

κατάσταση 

δυστυχίας.

Κυνηγάει τον χρόνο

για αυτό πάντα

φτάνει καθυστερημένος.

Και είναι πάντα ράκος.

 

Ο άλλος

με κάποιο τρόπο 

καταφέρνει να 

κυκλοφορεί χωρίς

βιασύνη. Διασχίζει 

τους δρόμους χωρίς 

να ενοχλείται απ' όσα

συμβαίνουν γύρω του.

Δεν στέκεται στις

ασχήμιες.

Δεν κρίνει. Κι έτσι

καταφέρνει να 

ανακαλύπτει κάτι

όμορφο ακόμα κι 

εκεί που είναι 

βαθιά κρυμμένο.

 

Προχωράει. 

Δεν στέκεται.

Δεν κολλάει.

Πηγαίνει στη 

δουλειά του χωρίς 

να κουβαλάει 

βάρος από 

άσκοπους θυμούς...

 

Έχει καταλάβει

ότι ο χρόνος είναι

υποκειμενικός.

"Όποιος βιάζεται

σκοντάφτει".

Και όσο προσπαθείς 

να βρεις χρόνο να

ξεκουραστείς τόσο

κουρασμένος πάντοτε

αισθάνεσαι.

Όπως λέει ο Αγ Παΐσιος : "...κουράζεσαι και 

με την ξεκούραση."

 

Ζουν και οι δύο

στην ίδια εποχή.

Στο ίδιο περιβάλλον.

Αλλά μόνο οι μέρες

του ενός είναι 

συγχρόνως 

ζωή και απόλαυση.

Ευθύνη και επιθυμία.

Εργασία και χαρά.

Ευκαιρία για αγώνα.

 

Ο ένας απολαμβάνει

το δώρο της ζωής.

Παρ' όλες τις δυσκολίες.

 

Ενώ ο άλλος χάνεται

μέσα στην ανυπαρξία

της μιζέριας.

"Μα γιατί όλα είναι

τόσο δύσκαμπτα!".

 

Στον έναν στέλνει

ο Θεός βροχή.

Στον άλλον -την ίδια 

στιγμή - στέλνει

αναπάντεχη 

νεροποντή.

Στον έναν στέλνει

ο Θεός ευκαιρία

να δροσιστεί.

Στον άλλο αναποδιές 

που του χαλάνε

τα σχέδια.

Κι ας είναι απ το ίδιο

σύννεφο η βροχή.

Κι ας είναι οι σταγόνες

απ' τον ίδιο ουρανό.

 

Χριστέ μου 

σε παρακαλώ

μην μ αφήνεις 

στα χέρια του 

μίζερου εαυτού μου.

Το δικό σου βλέμμα

θέλω να 'χω του 

κόσμου τούτου.

Να βλέπω παντού

γύρω μου το δικό σου

σχέδιο. Και γύρω μου

ψυχές διψασμένες 

για ένα χαμόγελο.

Για μια απαλή ματιά.

Ένα χάδι κατανόησης.

 

Να διακρίνω σε 

κάθε πρόσωπο ένα 

μικρό βασανισμένο

αδέλφι.

Κι όχι ένα ενοχλητικό 

εμπόδιο στη πορεία 

της διαδρομής μου.

 

Κι εγώ άλλωστε

δεν θέλω να 

είμαι το εμπόδιο  

κανενός. Για αυτό 

κάνε Χριστέ μου 

να θυμάμαι να 

παραχωρώ χώρο. 

Να περιμένω σαν να 

καρτερώ.

Να στέκομαι με 

σεβασμό και δέος.

Ο Κύριος περνά.

Ο Κύριος είναι εδώ.

 

ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 

Αδέλφια

π. Αλέξανδρος Μιχαλόπουλος