«ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΚΡΕΜΑΣΜΕΝΟΥ ΔΕ ΜΙΛΑΝΕ ΓΙΑ ΣΧΟΙΝΙ» - ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ

 

«ΣΤΟ  ΣΠΙΤΙ  ΤΟΥ  ΚΡΕΜΑΣΜΕΝΟΥ  ΔΕ  ΜΙΛΑΝΕ  ΓΙΑ  ΣΧΟΙΝΙ»

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ  ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ

        Όσο κι αν ο τίτλος δείχνει οξύς, όσα ακολουθούν γράφονται χωρίς να με απολείπει ο οφειλόμενος σεβασμός στο ιερό Λειτούργημα, και τη λογιότητά σας, Αιδεσιμολογιώτατε. Διάβασα προσεκτικά την ανάρτηση: «Η τοξικότητα της κουλτούρας ακύρωσης(cancel culture)». Και, δε δυσκολεύτηκα να διακρίνω τη βασική της στόχευση, να αποδοθεί στη Δύση, παρότι πολύ αργά πια, ως το «συνήθη ύποπτο», και να φορτωθεί σαν σε «αποδιοπομπαίο τράγο» η τοξικότητα της κουλτούρας που επιτείνει «την απομάκρυνση … από την χριστιανική ηθική» και κάνει την κοινωνία «όλο και πιο μεταχριστιανική»!

      Από κει δεν ξέρω πώς βρέθηκα στον πρώτο Μακαρισμό του Κυρίου, όπου ο λόγος για την «ταπείνωση», απαρχή και προϋπόθεση για κάθε τι χριστιανικό, και στον τελευταίο. «Μακάριοι εστέ, όταν ονειδίσωσιν υμάς και διώξωσιν υμάς και σας φορτώσουν χίλιες δυο ψεύτικες κατηγόριες ένεκεν εμού»! Πράγμα που είναι φυσικό και επόμενο αφού: «Ει εμέ εδίωξαν και υμάς διώξουσιν». Βέβαια, μετά από όχι αναγκαστική από μέρους μου για κανέναν, αλλά ελεύθερη από μέρους του επιλογή -«όστις θέλει»- προειδοποιημένα, βίου ως του δικού μου σταυρικού -«αράτω τον σταυρό αυτού  και ακολουθήτω μοι»!

      Και καθώς μετά ήρθε κουτί στα μάτια μου ο τίτλος της ανάρτησης του Μητροπολίτη Σουηδίας : «Σταυρός η μερίς του βίου μου»! Και είπα να ρωτήσω και να πω : Αν σήμερα, και όσο θέλετε πριν, όλοι οι βαπτισμένοι στο όνομα της Αγίας Τριάδος και ονομαζόμενοι χριστιανοί σε Ανατολή και Δύση αναρωτιόμασταν μέσα μας τίμια ο καθένας και ειλικρινά: «Ο Σταυρός του Χριστού είναι η μερίδα του βίου μου; Και, σε τι μέτρο και βαθμό είμαι ο χριστιανός που θα περίμενε ο Χριστός, και θα ταίριαζε σ’ αυτή την κοσμογονική εποχή! Άραγε τι αποτέλεσμα έμελλε να βγει; ;      

       Κατά τα άλλα, αφήνοντας έξω τη Δυτική Χριστιανοσύνη, που όχι λίγοι εδώ θεωρούν συμβεβλημένη με το διάβολο αποκλειστικά, διαβάζω. 1. «Η ανατολική Ορθοδοξία πάλι απολησμονήθηκε υπερβολικά μέσα στην κοινωνία των αγγέλων και τη λειτουργική «θεωρία» του ουρανού»-Π. Ευδοκίμωφ, «Η Ορθοδοξία» σ.408.   2. «Ὁπωσδήποτε μὲ λυπεῖ … κυρίως ἡ ἀδυναμία τῆς Ἐκκλησίας νὰ ἐμπνεύσει. Τὰ νέα παιδιὰ ἔχουν ἀφεθεῖ ἀπροστάτευτα στὸν χείμαρρο τῆς ἀσέβειας καὶ τοῦ παραλογισμοῦ. Ὁ δικός μας λόγος εἶναι ξερός, ὁ τρόπος μας συντηρητικός, ἡ φωνἠ μας κουραστική, ἡ ζωή μας ἄνευρη. Σᾶς ἐρωτῶ, ἐὰν ἐμεῖς ὡς Ἐκκλησία ζούσαμε τὴ δύναμη τῆς εὐσέβειας, τῆς ἁγιότητος καὶ τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ, τότε ὁ λόγος μας δὲν θὰ ἦταν πιὸ πειστικός; Τώρα μιλᾶμε καὶ δὲν μᾶς καταλαβαίνουν, μᾶς βλέπουν καὶ γυρίζουν τὸ πρόσωπό τους ἀλλοῦ, μᾶς ἀκοῦνε καὶ γελοῦν περιφρονητικά, μᾶς σκέπτονται καὶ χασμουργιοῦνται. Δὲν ἐμπνέουμε»-Μητροπολίτης Μεσογαίας-Λαυρεωτικής Νικόλαος.    3. «Η μοίρα του κόσμου κρέμεται από την επινοητική στάση της Εκκλησίας να γίνεται αποδεκτή. Η κόλαση δεν εξαρτάται από την οργή του Θεού, εξαρτάται ίσως από την κοσμική αγάπη των αγίων για όλο τον κόσμο. Ο Άγιος βλέπει τον Κύριο μέσα στον κάθε αδελφό του, αισθάνεται διαρκώς κρεμάμενος στο Σταυρό και ζει «μέχρι της αυτού εξόδου καθ’ ημέραν προστιθείς πυρ πυρί»-Π. Εδοκίμωφ ανωτέρω σ.411. Και το καυτό ερώτημα είναι: Πού, πώς, ποιος, σάρκωσε αυτά ως σύγχρονη χριστιανική καθημερινή ζωή και πράξη, και δεν απόμεινε να τα πιπιλίζει θεωρητικά, μεγαλόστομα, και βυζαντινά;

      Και να τελειώσω επικυρώνοντας κατά κάποιο τρόπο τον οξύ τίτλο της επιγραφής. Διαβάζω. «Καθώς η κοινωνία γίνεται όλο και πιο μεταχριστιανική, θα υιοθετεί φυσικά συμπεριφορές λιγότερο συμβατές με τη χριστιανική-βιβλική προσέγγιση. Πλέον στην εποχή μας αξία δεν έχουν οι αξίες και η αλήθεια, αλλά οι γνώμες. Η γνώμη μου είναι η αλήθειά μου». Ακριβώς αυτό το τελευταίο είναι που κορυφώθηκε και αποθεώθηκε πρόσφατα, σχεδόν χτες τραγικά από όχι λίγους γεροντάδες και ευρύτερα κληρικούς! Οι οποίοι αντίθετα και παρά τις Εντολές του Αποστόλου: «Πείθεσθε τοις ηγουμένοις …» και «Πάντα ευσχημόνως και κατά τάξιν γινέσθω», στην Εκκλησία έβαλαν «τη γνώμη τους, που είναι η αλήθεια τους», πιο πάνω από τη γνώμη της Συνοδικής Έκφρασης της Εκκλησίας! Και «γλαυξ εις Αθήνας», είναι περιττό να πει κανείς τι φοβερό τραγέλαφο, ή «θου Κύριε φυλακήν τω στόματι μου», μην και πει, τι χειρότερο και πιο επικίνδυνο δεινό προκάλεσαν σε όχι και λίγες χριστιανικές οικογένειες και ψυχές! Και το έτι χειρότερο, σαν να μην έχει συμβεί τίποτε, στέκουν μπρος στο Άγιο Θυσιαστήριο, μάλιστα αυτοθαυμαζόμενοι περισσώς!

      Αναρωτιέμαι αλήθεια, πού και πώς οι σημερινοί χριστιανοί Δύσης και Ανατολής δείχνουμε πως ακολουθούμε Αυτόν που ήρθε να βάλει, και έβαλε, στη γη φωτιά Αγάπης για όλο τον κόσμο Αυτό-θυσιαστική! «Σταυρός μου η μερίδα του βίου μου»! Όχι στα λόγια, στην καθημερινή χριστιανική αγωνιστική, ασκητική, κατά εσχάτως λεγόμενα. Και, «όσοι πιστοί»!

     Παρά ταύτα, γιατί όχι και δια ταύτα! Επειδή η Εκκλησία δεν παύει να είναι και αμαρτωλών, και μετανοούντων, και αγίων, με άμεσα και ζωντανά παρόντα πάνω από όλους και όλα τον Ιησού Χριστό, η ελπίδα δε χάθηκε, και ούτε πρόκειται ποτέ να χαθεί! Και θα ήταν πηγή ελπίδας, εξόδου από το τέλμα για κάθε πιστό αν επικοινωνούσε μαζί Του από καρδίας καθημερινά ως απαρχή με την ακόλουθη εξομολογητική προσευχή: «Εν αβύσσω πταισμάτων κυκλούμενος την ανεξιχνίαστον της ευσπλαχνίας Σου επικαλούμαι, άβυσσον. Εκ φθοράς ο Θεός με ανάγαγε»!

Αθανάσιος Κοτταδάκης