Διακοινωνία (;) - Μητροπολίτης Διοκλείας Κάλλιστος Γουέαρ

 Υπάρχει ένα άλλο επίπεδο θεραπείας που μου συμβαίνει πολύ συχνά κατά τη θεία Λειτουργία. Συχνά παρευρίσκονται μη ορθόδοξοι χριστιανοί στους οποίους δεν μπορούμε να δώσουμε την θεία Κοινωνία λόγω των περιορισμών που έχει θέσει η Εκκλησία μας. Τώρα, είμαι βέβαιος ότι όλοι έχετε ασχοληθεί με τους λόγους για τους οποίους η Ορθόδοξη Εκκλησία υιοθετεί αυτήν  την αυστηρή γραμμή σχετικά με την διακοινωνία. Η πράξη της Κοινωνίας, λέμε, προϋποθέτει την καθολική αποδοχή της πίστης. Προϋποθέτει το σύνολό της ζωής μας στην Εκκλησία. Επομένως, δεν μπορούμε να μοιραστούμε την Κοινωνία με τους άλλους χριστιανούς, που, ανεξάρτητα από το πόσο τους αγαπάμε, αναγνωρίζουμε ότι διαθέτουν μία διαφορετική θεώρηση για την χριστιανική πίστη, και οι οποίοι είναι χωρισμένοι από εμάς.

  Αυτό είναι, όπως ξέρουμε, το επιχείρημα  γιατί δεν μπορούμε να έχουμε διακοινωνία. Θα πρέπει, ωστόσο, να αναρωτηθούμε, εάν έχουμε δίκιο στη στάση μας αυτήν. Πράγματι, νομίζω ότι έχουμε, αλλά θα ήθελα να αναρωτηθούμε μέσα μας αν αυτό είναι σωστό. Ως ορθόδοξοι οδηγούμαστε ολοένα και περισσότερο στην απομόνωση στο θέμα αυτό. Όταν ήμουν νέος, οι περισσότεροι Αγγλικανοί θα ακολουθούσαν παρόμοια θέση, και θα ισχυρίζονταν ότι δεν μπορούσαν να έχουν κοινωνία με τους προτεστάντες. Αυτό δεν συμβαίνει πλέον σήμερα στην Αγγλικανική Εκκλησία. Επίσης και Ρωμαιοκαθολικοί ακολουθούν την ίδια αυστηρή θέση, αλλά μετά την Β΄ Βατικάνεια Σύνοδο, ανεξάρτητα από τις επίσημες απαγορεύσεις, στην πράξη, η διακοινωνία είναι διαδεδομένη. Αλλά εμείς οι Ορθόδοξοι ακολουθούμε την ίδια άποψη όπως παλιά. Κάνουμε άραγε το σωστό; Και εάν εξακολουθούμε να έχουμε μία αυστηρή στάση έναντι της διακοινωνίας, με ποιό πνεύμα κάνουμε κάτι τέτοιο; Είναι άραγε αυτό ένα πνεύμα ειρήνης και θεραπείας;

  Θυμάμαι όταν εισήλθα στους κόλπους του κλήρου, την πρώτη εκείνη στιγμή, και αισθάνομαι ακόμη πληγωμένος εσωτερικά, όταν κάποιοι που ήξερα ότι δεν ήταν ορθόδοξοι ήρθαν να κοινωνήσουν. Ήμουν σίγουρος ότι ήταν το καθήκον μου ως ιερέας να μην τους επιτρέψω να κοινωνήσουν. Στο σημείο αυτό είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον η αντίδραση δύο ενοριτών μου. Ο ένας μου είπε:" Πολύ καλά έκανες: Δεν μπορούμε να αφήσουμε τους αιρετικούς να κοινωνήσουν. Η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι η μόνη αληθινή Εκκλησία". Ο συγκεκριμένος το έβλεπε ως θρίαμβο της Ορθοδοξίας. Ήταν κάτι που με έκανε να αισθανθώ ακόμη χειρότερα. Αλλά τότε ένας άλλος ενορίτης ήρθε και μου είπε σε ένα τελείως διαφορετικό ύφος: "Ίσως  έχεις δίκιο, αλλά, πόσο τραγικό, πόσο λυπηρό είναι αυτό".  Τότε σκέφτηκα ότι ναι, δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς, αλλά δεν χρειάζεται να το κάνουμε με ένα τρόπο επιθετικό, επιδεικνύοντας ανωτερότητα, αλλά πάντοτε με μια αίσθηση βαθιάς θλίψης στη καρδιά μας. Θα πρέπει να μας ενοχλεί πάρα πολύ που δεν έχουμε κοινωνία. Συμπωματικά και οι δύο αυτοί ενορίτες είναι σήμερα μέλη της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Νομίζω ότι ο πρώτος με τα χρόνια ωρίμασε, ακολουθώντας ένα λιγότερο θριαμβευτικό πνεύμα. Ελπίζω όλοι μας να ακολουθήσουμε την ίδια πορεία, αν και δεν είμαι σίγουρος ότι αυτό συμβαίνει πάντοτε.

Μητροπολίτης Διοκλείας Κάλλιστος Γουέαρ