Ο θεολόγος Δημήτρης Μαυρόπουλος
μιλά με τον Βασίλη Ξυδιά για τη «Θεολογία του 60» και καταθέτει την προσωπική
εμπειρία του από εκείνα τα χρόνια.
- Τι είναι η «Θεολογία του 60»;
- Ποια ήταν η αλλαγή που έφερε στην ελληνική θεολογία
εκείνης της εποχής;
- Έμφαση στη θεολογία των Πατέρων, στα λειτουργικά
κείμενα, στη λατρεία, στη μοναστική άσκηση.
- Ποιες είναι σήμερα οι εκκρεμότητες, τα προβλήματα,
οι αντιρρήσεις σχετικά με τη θεολογία αυτή;
- Υπάρχει «αντιδυτικισμός» ή «εθνικισμός» στη
Θεολογία του 60;
- Είναι αυτή υπεύθυνη για τον σύγχρονο «νεοευσεβισμό»
και τον «γεροντισμό»;
Η συζήτηση χωρίζεται σε δύο μέρη.
Α΄ Μέρος (από τη δεκαετία του
60 έως τη δεκαετία της μεταπολίτευσης).
- Η σχέση με τους Ρώσους θεολόγους της Διασποράς και
με τη «Γενιά του 30».
- Οι χριστιανικές οργανώσεις.
- Ο ρόλος του π. Ηλία Μαστρογιαννόπουλου και του Δημ.
Κουτρουμπή;
- Ο κύκλος των νέων τότε θεολόγων της «Ζωής», οι
μετέπειτα Αρχιεπίσκοποι Δημήτριος Τρακατέλλης (πρώην Αμερικής) και
Αναστάσιος Γιαννουλάτος (Αλβανίας), οι αγιορείτες πατέρες Βασίλειος
Γοντικάκης και Γρηγόριος Χατζηεμμανουήλ, οι θεολόγοι Παναγιώτης Νέλλας, Κωνσταντίνος
Σκουτέρης και Χρήστος Γιανναράς.
- Η συμβολή του Ιωάννη Ζηζιούλα (νυν Επισκόπου
Περγάμου), του π. Ιωάννη Ρωμανίδη και του Νίκου Νησιώτη.
- Ο ρόλος του Ζήσιμου Λορεντζάτου.
- Το περιοδικό «Σύνορο».
Β΄ Μέρος (από τη δεκαετία του
80 έως τις μέρες μας)
- Η νεολαία της «Χριστιανικής Δημοκρατίας»
- Περιοδικό «Σύναξη»
- Οι «Νεορθόδοξοι», ο «χριστιανομαρξιστικός
διάλογος», η σχέση με τον Σάββα Αγουρίδη και τη βιβλική θεολογία.
- Πηγή: Αντίφωνο
1 σχόλιο:
Σας άκουσα με πολλή αγάπη. Αν και ηχούσαν όχι ευχάριστα μέσα μου εκείνα τα, «σώμα, σωμάτιο, σωματείο» ! Η θεολογία του 60 κινήθηκε ως «στροφή στην Ορθοδοξία». Με σπουδή, επανανακάλυψη της Πατερικής Θεολογίας και προβολή της με νέα γλώσσα- εκπληκτική λεξιλαγνεία, θείοι έρωτες, λεξιμαγεία γοητευτική, θεώσεις, θεοπτείες … άλλα υψηλά του ασκητικομοναστικού χώρου, συν αναγωγή του σε ανυπέρβλητα πνευματικά ύψη ! Ύψη που εντυπωσιάζουν, αν μη καταπλήττουν, αφήνουν τους ακούοντες ενεούς. Κι από κοντά συν ισχυρή δόση αντί Δύσης ! Και «χάσμα μέγα εστήρικται μεταξύ ημών και ημών ! Θεολογία Ορθόδοξης Ανατολής το φως, Θεολογία Ρωμαιοκαθολικής-Παπικής-και Προτεσταντικής Δύσης το σκότος ! Συζητούμενα αυτά, τα αφήνω και έρχομαι στο ωραίο κλείσιμο. «Όπως κι αν εξελιχθεί ο λόγος μας, με όποια ερμηνευτική κι αν προσεγγίσουμε το λόγο της Εκκλησίας, δεν μπορούμε να καταργήσουμε το Ευαγγέλιο, δεν μπορούμε να έχουμε Χριστιανισμό χωρίς το Ευαγγέλιο ! Όταν λέω Ευαγγέλιο εννοώ την Καινή Διαθήκη. Το Ευαγγέλιο διατυπώνει το μέλλον. Και διαβάζει το παρόν εκ του μέλλοντος-σ.δ. δες παραβολή της μελλούσης κρίσεως και όχι μόνο-…Επομένως θα αναζητήσουμε στο λόγο της Εκκλησίας, των ανθρώπων που υπηρετούν την Εκκλησία είτε ως δάσκαλοι, είτε ως κληρικοί μια εναρμόνιση με το Ευαγγέλιο» ! Τουτέστιν, προσθέτω και κλείνω. Με τη σταυρική ζωή αγάπης του Χριστού, με τη σταυρική ζωή αγάπης των Μεγάλων Πατέρων της Εκκλησίας, με τη σταυρική ζωή αγάπης των Χριστιανών. Που είναι το Α και Ω, και δεν είναι ένας ακτιβισμός ! Αθανάσιος Κοτταδάκης
Δημοσίευση σχολίου