Η Αγία Περπέτουα και οι συν αυτή μαρτυρήσαντες | βιβλίο της Αναστασίας Σουσώνη

Η Αγία Περπέτουα και οι συν αυτή μαρτυρήσαντες

Felicitas, Revocatus, Secundulus, Saturninus, Saturus.

Βιβλίο της Αναστασίας Σουσώνη

για παραγγελίες: ΕΔΩ

Ακούστε συνέντευξη τη συνέντευξη της συγγραφέως στην εκπομπή ΡΑΔΙΟΠΑΡΑΜΥΘΙΑ 07.01.2020 με τη Σοφία Χατζή, στο σταθμό της Πειραϊκής Εκκλησίας 91.2 FM

Γράφει η συγγραφέας:
Η γνωριμία μου με την Αγία Περπέτουα

Ημουν είκοσι χρονών περίπου όταν πρώτη φορά διάβασα για την Αγία Περπέτουα. Κάτι άλλαζε μέσα μου εκείνο τον καιρό, κάτι πότιζε την ψυχή μου και την έτρεφε πνευματικά μέρα με τη μέρα, ώρα με την ώρα. H χάρη της Αγίας Τριάδας που μόλις είχε αποκαλυφθεί σε μένα κατέκλυζε την καρδιά μου σαν τρεχούμενο νερό.

Παρατηρούσα στον εαυτό μου με έκπληξη να οικοδομούνται τα θεμέλια της ψυχής μου ξανά. Εκείνα που από την παιδική μου ηλικία γκρεμίζονταν σταδιακά, αλλά απόλυτα και στη θέση τους έμεναν κενά που τίποτα και κανείς δεν μπορούσε ν' ανοικοδομήσει.

Άϋλα τοιχώματα πνευματικά, μισογκρεμισμένα ή σπασμένα, τα ένιωθα με έκπληξη να μετατρέπονται σε υγιή και να δημιουργούν έναν τόπο όπου θα μπορούσα να σπείρω, να ποτίσω και να θερίσω με τη σειρά μου τους αγαθούς σπόρους που έχει να προσφέρει πάντοτε απλά και ταπεινά η Ορθόδοξη Χριστιανική Πίστη.

Τότε ήταν που ήρθε σε μένα η γνώση και στη συνέχεια η παρηγοριά, η ευτυχία. Συναισθήματα που για πρώτη φορά στη ζωή μου δοκίμαζα τόσο αυθεντικά αλλά και με διάρκεια. Ήθελα να μάθω το όνομα Του ευεργέτη μου, ήθελα να γνωρίσω Εκείνον που ένιωθα να με αγαπάει πραγματικά. Να Τον ευχαριστήσω προσωπικά για τα δώρα που μου χάριζε.

Θα μπορούσα να του σφίξω ίσως το χέρι όπως σ' ένα φίλο και να Του πω ότι χάρηκα; Θα μπορούσα ακόμα να αφεθώ στην αγκαλιά Του σαν ένα παιδί που βρίσκει για πρώτη φορά τον Πατέρα του; Κι όμως έτσι ακριβώς ένιωθα να συμβαίνει. Και Του μιλούσα. Κάθε μέρα. «Ποιος είσαι Κύριε; Από πού έρχεσαι; Πού υπάγεις;»

Ψάχνοντας, Τον βρήκα. Χτυπώντας, μου άνοιξαν. Βρήκα απαντήσεις στα ερωτήματά μου και πήγα παραπέρα. Έζησα την πίστη βιωματικά. Υπολογίζω ότι διάβαζα για τον Χριστιανισμό γενικότερα και για την Ορθοδοξία ειδικότερα συνεχόμενα για δύο περίπου χρόνια, ανελλιπώς. Το ένα βιβλίο διαδέχονταν το άλλο για να ολοκληρώσει το προηγούμενο, προσφέροντάς μου νέες απαντήσεις, χαρίζοντας μια ακόμη λεπτομέρεια και λύνοντας μια απορία ακόμα.

Καινή Διαθήκη, Ιεροί Κανόνες, Βίοι Αγίων, Παρακλήσεις, Φιλοκαλία... H βιβλιοθήκη μου γέμιζε γρήγορα, ταυτόχρονα με την ψυχή μου με τους θησαυρούς μιας πίστης ολοζώντανης, που αν και βρισκόμουν στο 2000 μ.Χ. συνειδητοποιούσα πόσο αναλλοίωτα είχαν μείνει όλ' αυτά τα κείμενα μέσα στους αιώνες, ποτισμένα από ιδρώτες ανθρώπων του Θεού και γεμάτα απ' τις θυσίες τους για χάρη της αληθινής πίστης.

Γνώριζα με δέος και ψηλάφιζα με τη σειρά μου τη μόνη διαχρονική, καθαρή και κρυστάλλινη Αλήθεια που δεν φοβάται τίποτα και κανέναν και που όσο κι αν χτυπηθεί απ' τους εχθρούς, όση λάσπη κι αν της ρίξουν, στο τέλος βγαίνει αλώβητη μέσα στο χρόνο και αυτούσια, πάντα εκεί. Περιμένοντας με υπομονή και αγάπη τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά για να του χαρίσει - όταν έρθει η ώρα - πνευματικά πλούτη και δώρα που θεωρούνται απ' τους πολλούς ξεχασμένα ή ανύπαρκτα.

Κανένα ψέμα ή διαβολή δεν μπορεί πραγματικά να αλλοιώσει την Αλήθεια γιατί υπήρχε πάντοτε και πάντα θα υπάρχει, αποκαλύπτοντας τον εαυτό της με δόξα σε όσους με πόθο την αναζητούν. Όλο αυτό το θαύμα επιτελείται μυστηριακά μέσα στις καρδιές, όταν είναι απλές και ταπεινές.

Εκείνες που μοιάζουν με τον Κύριο, Εκείνον που είπε:

«ἄρατε τὸν ζυγόν μου ἐφ’ ὑμᾶς καὶ μάθετε ἀπ’ ἐμοῦ, ὅτι πρᾷός εἰμι καὶ ταπεινὸς τῇ καρδίᾳ, καὶ εὑρήσετε ἀνάπαυσιν ταῖς ψυχαῖς ὑμῶν.» (Ματθαίος Κεφ.: 11,29)

«ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐὰν μὴ στραφῆτε καὶ γένησθε ὡς τὰ παιδία, οὐ μὴ εἰσέλθητε εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν.» (Ματθαίος Κεφ.: 18,3)

Τα πρώτα χρόνια λοιπόν που γνώριζα την πίστη, ένα ακόμη μικρό δανεικό βιλιαράκι ήρθε στα χέρια μου και το όνομά του ήταν κάπως: ''Bίοι ανώνυμων αγίων''. Διαβάζοντάς το, η ιστορία μιας νεαρής κοπέλας με καθήλωσε καθώς θαύμασα το σθένος της βαθιά. Μου είχε κάνει εντύπωση ο θαρραλέος τρόπος με τον οποίο αντιμετώπισε το θάνατό της μέσα σε ένα δημόσιο αμφιθέατρο επειδή ομολόγησε ότι ήταν Χριστιανή κατά την εποχή των μεγάλων διωγμών.

Κατά τους τρεις πρώτους αιώνες μετά τη ζωή του Κυρίου Ιησού Χριστού και υπό την εξουσία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, χύθηκε αφθονο το αίμα αθώων ανθρώπων νεαρής κυρίως ηλικίας, που ήταν όμως αρκετό για να στερεώσει στην πίστη ολόκληρο σχεδόν τον τότε, αλλά και τον μετέπειτα κόσμο.

Για πρώτη φορά μια θρησκεία κατακτούσε τους ανθρώπους μέσω ενός πρωτόγνωρου δρόμου αγάπης και θυσίας. Με έναν αιματηρό για τους Χριστιανούς τρόπο, η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία μεταμορφώθηκε από άγριο θηρίο σε μια επικράτεια ειρήνης για πολλά χρόνια.

Οι καρδιές των ανθρώπων αλλοιώθηκαν, μαλάκωσαν και ανανεώθηκαν. Τα φρικτά θεάματα κάτω από την ανοχή και το βλέμμα της δημόσιας θέας στα μάτησαν μέσα στα αμφιθέατρα και στη θέση των παλαιών ναών όπου στους βωμούς τους χύνονταν ακόμη και ανθρώπινο αίμα, ορθώθηκαν Εκκλησίες στο όνομα του Τριαδικού Θεού. Οι άνθρωποι αλλάζοντας τις καρδιές τους άλλαζαν και την λατρεία τους αφού όταν ένα σπίτι έχει θεμέλια σαθρά κάποτε θα πέσει και στη θέση του θα φτιαχτεί εκείνο το οποίο ο άνθρωπος έχει πραγματική ανάγκη...

Ήταν τότε που κατά τη γνώμη μου έλαβε χώρα η μεγαλύτερη και ουσιαστικότερη πνευματική αλλαγή

προς το καλό που έγινε ποτέ στην ανθρωπότητα. Αμέσως μετά από τη θυσία του Θεανθρώπου εκατομμύρια Μάρτυρες ακολούθησαν το δρόμο Του και χωρίς να σηκώσουν στα χέρια τους σπαθί ή δόρυ, κρατώντας σαν όπλο μόνο τη γλώσσα της Αγάπης, έχυσαν το αίμα τους ο ένας μετά τον άλλο οικειοθελώς, παραδίδοντας ακόμα και την ίδια τους τη ζωή σαν μια διαχρονική μαρτυρία της Πίστης. Ολόκληρη η ανθρώπινη κακία που ορθώθηκε εναντίον τους ιδιαίτερα τα χρόνια εκείνα, έφερε μόνο ως αποτέλεσμα να αφοπλιστούν στο τέλος ολοκληρωτικά τα οπλισμένα χέρια.

Το μικρό βιβλιαράκι εκείνο περιέγραφε μόνο τον τρόπο του θανάτου της νεαρής Αγίας, χωρίς να αναφέρει τίποτα για τη ζωή ή το όνομά της. Μα δεν ήταν η πρώτη ιστορία μαρτυρίου που είχα διαβάσει ως τότε για να μου κάνει τόσο μεγάλη εντύπωση. Όμως η σύντομη αναφορά στο πρόσωπό της ήταν για μένα αρκετή ώστε να την σκέφτομαι έντονα και για μέρες. Δεν μπορούσα να την ξεχάσω, ούτε το ήθελα.

Έλεγα στον άνθρωπο που παντρεύτηκα αργότερα:

«Η γυναίκα αυτή αντί να πτοηθεί μπροστά στη θέα του θηρίου, σήκωσε επιδεικτικά τα μαλλιά της ψηλά μπροστά στο μαινόμενο πλήθος. Γιατί ήταν επιλογή της να ομολογήσει τον Χριστό, γιατί ήταν ημέρα γιορτής για εκείνη. Έτσι έκαναν τότε στις χαρές οι γυναίκες... Σήκωναν τα μαλλιά τους ψηλά! Και στο τέλος όταν δίστασε ο εκτελεστής, πήρε η ίδια το σπαθί και το έβαλε πάνω στο λαιμό της...» Κι έκλαιγα.

Φύλαξα την ιστορία της μέσα στην καρδιά μου και κατά καιρούς την ανέσερνα - σε κάποιες δύσκολες

στιγμές μου - για να την αγγίξω ξανά, λίγο ακόμα. Η ευλάβειά μου προς το πρόσωπό της δεν μειώθηκε μέσα στα χρόνια. Δεν ήξερα πως την έλεγαν, ήξερα όμως εκείνη. Την αγαπούσα. Τέτοιου είδους συναισθήματα δεν είναι ασυνήθιστα για τους Χριστιανούς της στρατευόμενης Εκκλησίας (όσους βρίσκονται στη ζωή) με κάποιους Χριστιανούς της θριαμβεύουσας Εκκλησίας (με Αγίους δηλαδή που έχουν απέλθει).

Πολύ συχνά κάποιος βίος Αγίου ή Αγίας πρόκειται να βρεθεί όπου κατά την ανάγνωσή του δημιουργούμε μαζί του φυσικά μια πιο στενή σχέση. Μια οικειότητα και μια αγάπη που μοιάζει με τη φιλία και δημιουργείται χωρίς προσπάθεια.

Πρόκειται για μια σχέση ζωντανή μέσα στην οποία βιώνουμε το έντονο συναίσθημα ότι γνωρίζουμε τον Άγιο τόσο καλά, σαν έναν πραγματικό φίλο, υπαρκτό, με τον οποίο μπορούμε να μιλάμε ανα πάσα στιγμή όντας σίγουροι ότι μας ακούει. Είναι άξιο θαυμασμού το πώς αβίαστα αποκτούμε μαζί του αυτό το απαραίτητο θάρρος (παρρησία) ώστε να του ζητάμε να μεσιτεύει για τις υποθέσεις μας στον Κύριο κάθε φορά που το έχουμε ανάγκη.

Πέρασαν δέκα και παραπάνω χρόνια. Παντρεύτηκα και είχα πλέον το δεύτερο παιδί μου, μωρό. Το διάβασμα για μένα είχε γίνει πια πολύ αραιό, όμως προσπαθούσα κατά καιρούς να μην το εγκαταλείπω εντελώς. Έτσι αγόρασα ένα νέο βιβλίο που περιείχε σύντομους βίους Αγίων που είχαν ζήσει έγγαμο βίο. Διαβάζοντας έφτασα και στην ιστορία μιας νεαρής γυναίκας η οποία είχε μόλις ασπαστεί τον Χριστιανισμό κατά τις αρχές του τρίτου μετά Χριστόν αιώνα. Επρόκειτο για μια νέα μητέρα με ένα βρέφος που θήλαζε ακόμα, με το οποίο την εκβίαζε ο πατέρας της προκειμένου να αρνηθεί την πίστη της και να σώσει εν τέλει τη ζωή της. Η κοπέλα αρχικά είχε φυλακιστεί υποφέροντας από την κακουχία της φυλακής, την αγωνία για το βρέφος της και από τα στήθη της που γέμιζαν μακριά του. Και όταν μια μέρα το θήλασε μέσα εκεί αιχμάλωτη, ένιωσε να μετατρέπεται ο σκληρός εκείνος τόπος σε Παράδεισο.

Τέλος το βιβλίοέγραφε ότι πέθανε μαρτυρικά, χωρίς να δίνει λεπτομέρειες για το σημείο του θανάτου. Το όνομα της ήταν Περπέτουα.

Άφησα το βιβλίο στη θέση του. Τα μάτια μου έτρεχαν νερό, πονούσε η καρδιά μου. Μετά από λίγο δεν θυμόμουν τίποτα σχεδόν από όσα είχα διαβάσει παρά μονάχα αυτή την ιστορία.

Ταυτόχρονα μου συνέβη το εξής. Καθώς καταπιανόμουν με ό,τι είχα να κάνω εκείνο τον καιρό, το όνομα της Αγίας με αιφνιδίαζε ξαφνικά αφού ξεπηδούσε απρόσμενα στο νου μου συχνά και για μέρες.

Άκουγα δηλαδή μια φωνή μέσα μου να φωνάζει το όνομα: «Περπέτουα! Περπέτουα!»

Σκέφτηκα πως μου είχε μείνει το πιο ασυνήθιστο και πιθανόν το πιο δύσκολο από όσα ονόματα Αγίων ήξερα ως τότε για να θυμάται κανείς, κι όμως είχε εντυπωθεί στη μνήμη μου τόσο εύκολα και το περίεργο ακόμα ήταν πως αντηχούσε μέσα μου πολλές φορές μέσα στη μέρα και όχι εκούσια, όπως το αντιλαμβανόμουν. Έτσι αναρωτήθηκα: «Ποια είναι τελικά η Αγία Περπέτουα;»

Ο βίος που μόλις είχα διαβάσει ήταν πολύ σύντομος. Θα μπορούσα ίσως να βρω περισσότερα στοιχεία για εκείνη;

Ήταν μεσημέρι και τα παιδιά μου κοιμόντουσαν. Κάθισα στον υπολογιστή και άρχισα να ψάχνω ό,τι μπορούσα. Και τη βρήκα. Ξεκίνησα να διαβάζω περισσότερα και τότε έζησα μια αποκάλυψη. Η πρόσφατη ιστορία της θηλάζουσας μητέρας που μόλις είχα διαβάσει, ενώθηκε με το μαρτύριο της ανώνυμης κοπέλας των νεανικών μου χρόνων. Ήταν το ίδιο και το αυτό πρόσωπο που είχα μέσα μου, μαζί μου, όλ’ αυτά τα χρόνια.

Ένιωσα την ανάσα μου να κόβεται από έκπληξη και χαρά, δάκρυα άρχισαν να πέφτουν και αυθόρμητα ευχαρίστησα τον Θεό που δεν αφήνει κανένα κενό, τίποτα άγνωστο σε όσους Τον αγαπούν. Οι λυγμοί μου θα μπορούσαν να ξυπνήσουν τα παιδιά γι' αυτό σηκώθηκα κι έριξα λίγο νερό στο πρόσωπό μου για να συνέλθω, ενώ ταυτόχρονα ψιθύρισα:

«Σ’ ευχαριστώ Αγία Περπέτουα... Αγαπημένο, μου κορίτσι...»

Προς δόξα Θεού θεώρησα σωστό να αποδώσω όσο πιο πιστά γίνεται αυτή την ιστορία ολοκληρωμένη με όσες πληροφορίες δίνει η ίδια η Αγία για τον εαυτό της και όσα επιπλέον στοιχεία μπόρεσα να βρω καθώς δεν υπάρχει πλέον σε βιβλίο ο επίσημος βίος της.

Πρόκειται για μια ιστορία δόξας και Αλήθειας που έχουμε την τύχη να κρατάμε αυτούσια από τη γραφή των ίδιων των Μαρτύρων λίγο πριν πεθάνουν.

Η Αγία Περπέτουα και ο Άγιος Σατούρος έγραψαν για όσα έζησαν, όπως και ένας ανώνυμος αφηγητής που συνδέει τα κείμενά τους και περιγράφει την τελευταία τους ημέρα.

Είναι μια μαρτυρία ιστορικά καταγεγραμμένη και αδιαμφισβήτητη γυναικών και ανδρών που πέθαναν την ίδια μέρα μαζί σαν φίλοι, σαν αδελφοί. Υψηλής καταγωγής άνθρωποι μαζί με δούλους, μαύροι στο χρώμα μαζί με λευκούς. Όλοι ίσοι μπροστά στον Εσταυρωμένο. Τον μόνο αληθινό Θεό, στον οποίο ανήκει κάθε τιμή και δόξα και προσκύνηση. Και τώρα και πάντοτε και εις τους ατέλειωτους αιώνες. Αμήν.

___

Εορτάζοντες Άγιοι την 1^η Φεβρουαρίου

Μαρτύρησαν το 203 στην Καρχηδόνα.

Αγια Περπέτουα (181 - 203), Αγιος Σάτυρος Ο Μάρτυρας, Άγιος Ρευκάτος, Άγιος Σατουρνίλος, Άγιος Σεκούνδος, Αγία Φιλικητάτη

http://www.saint.gr/561/saint.aspx

___

Σύνοψη του βιβλίου

«Β. Αφρική, 203 μ.Χ. Στην ξακουστή Καρχηδόνα ο Χριστιανισμός ανθίζει, όμως τα πάθη των ανθρώπων δεν παύουν να κυριεύουν τις ανθρώπινες καρδιές. Το ψεύδος παλεύει απεγνωσμένα να αφανίσει την αλήθεια σαν ένα ζώο που έχει πληγωθεί και προσπαθεί να καταστρέψει ό,τι προλάβει πριν αφήσει την τελευταία του πνοή.

Μέσα στη λαίλαπα των διωγμών, υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που ορθώνουν το ανάστημα τους μπροστά στο σκοτάδι για να ακολουθήσουν πιστά τον δρόμο που τους χάραξε το Φως. Ανδρες αφήνουν κάτω τα όπλα για να υπηρετήσουν την ειρήνη. Γυναίκες αφήνουν πίσω τα παιδιά τους για να υπηρετήσουν την Αγάπη. Ακολουθώντας όλοι έμπρακτα Εκείνον που δεν μεταχειρίστηκε δύναμη για να σωθεί, αλλά πόνεσε όσο κανένας, για να σώσει τον καθένα από εμάς. Όσοι το ένιωσαν όφειλαν να μην Τον προδώσουν. Δεν υπήρχε άλλος δρόμος για εκείνους από αυτόν του πόνου. Πολλοί πέθαναν τότε. Όμως ήταν μια γυναίκα που σήκωσε μέχρι τέλους τον σταυρό της όπως καμία άλλη. Δεν είναι κακό να πεθαίνεις, θα συμβεί αναπόφευκτα μια μέρα. Κακό είναι να μην σε αφήνουν να ζήσεις όπως επέλεξες και να μην πεθαίνεις με το κεφάλι ψηλά.

Στους αληθινούς Χριστιανούς που έζησαν τον πιο σκληρό συνεχόμενο διωγμό στην ιστορία του κόσμου, βρίσκεται η πιο δυνατή μαρτυρία της Αγάπης καθώς οι ίδιοι συνετέλεσαν κατά το μεγαλύτερο μέρος στην έκφραση που δημιουργήθηκε και ακούγεται έως και σήμερα όταν κάποιος έχει ανάγκη: "Ενας Χριστιανός, να βοηθήσει! Κάποιος Χριστιανός..." Εύχομαι να έρθει ξανά μια εποχή που θα το αναφωνούμε και θα αναμένουμε ότι σίγουρα, σύντομα,...κάποιος θα αποκριθεί..."».