Η αντιπαράθεση θεσμικής και χαρισματικής εκκλησίας και η τωρινή περίπτωση Λουπασάκη - Κ. Νούσης

Η αντιπαράθεση θεσμικής και χαρισματικής εκκλησίας και η τωρινή περίπτωση Λουπασάκη

 Κ. Νούσης

Από τα αρχαία χρόνια της εκκλησιαστικής ιστορίας υπήρχε το πρόβλημα αυτής της άτυπης σύγκρουσης που φαίνεται να έχει μάλλον διαχρονικό χαρακτήρα. Για παράδειγμα, όταν οι μάρτυρες στα χρόνια των διωγμών χορηγούσαν αφέσεις αμαρτιών στους Lapsi (πεπτωκότας), οι επίσκοποι αντέδρασαν και διεκδίκησαν τα διακιώματα αυτά μονάχα για τους έχοντες την ιερωσύνη εκ χειροτονίας, δια της διαδοχής δηλαδή εκ των Αποστόλων. Και αποδείχτηκε στην πορεία ότι συνήθως το δίκιο το είχαν οι επίσκοποι, δηλαδή η θεσμική ιερωσύνη.

Αυτά όμως δεν σημαίνουν ούτε το αλάθητο των επισκόπων και των κληρικών εν γένει ούτε φυσικά την έλλειψη εκ μέρους τους αυθαιρεσιών σε βάρος χαρισματικών ή αγίων ανθρώπων. Το ρεφρέν της τυφλής υπακοής στους επισκόπους μάς δίδαξε η εκκλησιαστική ιστορία μέσα από ικανό αριθμό ληστρικών συνόδων και πρόσφατα η περίπτωση του κατασυκοφαντηθέντος και διωχθέντος από τους συνεπισκόπους του άγιο Νεκτάριο Πενταπόλεως, πως απλά δεν υφίσταται.

Το πρόβλημα συνήθως εστιάζεται στην πνευματική ζηλοφθονία μεταξύ χριστιανών αδελφών. Είναι σπάνιο τωόντι να συναντήσεις κάποιο μέλος της Εκκλησίας που να μη διεκδικεί την αποκλειστικότητα των χαρισμάτων για τον εαυτό του, απαξιώνοντας ταυτόχρονα με άμεσο ή έμμεσο τρόπο τους υπολοίπους. Όταν μάλιστα αυτό συμβαίνει από άτομα της εκκλησιαστικής διοίκησης, τότε τα πράγματα χειροτερεύουν, διότι δεν λείπουν οι περιπτώσεις αλληλοεξόντωσης πνευματικού χαρακτήρα: οι χαρισματικοί γέροντες οδηγούν σε ανυπακοή στους επισκόπους, ενώ οι τελευταίοι με σχεδόν παπικές διαδικασίες και νοοτροπία «εξαφανίζουν» όσους διεκδικούν μεγαλύτερο μερίδιο στην ποιμαντική πίτα...

Μπορεί ο λόγος μου να ακούγεται ωμός και σκληρός, αλλά στον νου του ο γράφων έχει πολλά απτά και συγκεκριμένα παραδείγματα των ημερών μας. Θεωρώ πως σε αυτή την κατηγορία εντάσσεται και η περίπτωση του παπα Δημήτρη των αγίων Ισιδώρων του Λυκαβηττού. Δεν μπορεί, φυσικά, να μην ακούστηκαν και υπερβολές εκ μέρους πιστών που μέσα στον πόνο τους φαντάστηκαν θαυμαστές αλλοιώσεις από τον σταυρό του παπα Δημήτρη. Από την άλλη όμως δεν μπορούμε να έχουμε τη γνώμη πως αυτό που γινόταν εκεί δεν ήταν και κάτι το ιδιάιτερο, εφόσον φυσικά πιστεύουμε στη δύναμη του Σταυρού του Κυρίου. Ο γράφων γνωρίζει περιπτώσεις αντίστοιχων θαυμάτων με αυτά του Λυκαβηττού και σε άλλα μέρη της Ελλάδος, που ωστόσο δεν έλαβαν τις αντίστοιχες διαστάσεις της δημοσιότητας.

Έσπευσαν να τον κατηγορήσουν συλλειτουργοί του και να προβάλουν μάλιστα και θεολογικοφανή επιχειρήματα, του τύπου π.χ. ότι αρκεί το μυστήριο της Ευχαριστίας. Δηλαδή θα υποδείξουμε εμείς στο Άγιο Πνεύμα ποιους έτερους τρόπους θα χργσιμοποιήσει για την ευεργεσία των πιστών; Αλίμονο... Κυρίως όμως ο ιερέας του Λυκαβηττού καταγγέλθηκε από επισκόπους. Και δη εκτός του οικείου του, του Αρχιεπισκόπου Αθηνών δηλαδή, ο οποίος εκ των πραγμάτων σύρθηκε στην απόφαση να τον απομακρύνει για την αποφυγή του προκληθέντος σκανδαλισμού.

Τελικά τι γίνεται; Ποιος κερδίζει και ποιος χάνει; Ο π. Δημήτριος εξάπαντος αγιάζεται, εφόσον αδίκως εξεδιώχθη. Και αυτό το ξέρει καλύτερα από όλους μας ο ίδιος ο παντεπόπτης Κύριος. Από την άλλη, βέβαια, βλέπουμε μια ακόμη περίπτωση επισκοπικής «νίκης» σε βάρος του υφιστάμενου κλήρου. Είναι όμως η Εκκλησία ένας χώρος διεκδίκησης αποκλειστικότητας ή υπεροχής στην ποιμαντική δημοσιότητα και πράξη ή χώρος ταπεινής διακονίας; Ας αναλογιστεί έκαστος τις ευθύνες και την πορεία του, διότι η τελική δικαίωση έρχεται από τον ίδιο τον Κύριο, έστω και αν φαντάζει αργοπορούσα...

Λάρισα, 12/1/2023