Χιόνι, κρύο κι εγώ ταξιδεύω…
Πίσω απ’ τα τζάμια του τρένου
ο χειμώνας ζωγραφίζει νιφάδες.
Γυμνά κλαριά στην ομίχλη,
σαν χέρια υψωμένα σε σύννεφα,
φορτωμένα με πάχνη!!!
Κι επάνω τους, έρημες φωλιές…
Τα πουλιά πού χάθηκαν;
Ποιος ξέρει;
* * *
Χιόνι, κρύο κι εγώ ταξιδεύω…
μα οι φωλιές του χειμώνα μου τρυπούν την καρδιά!!!
Μου θυμίζουν
τις άδειες φωλιές των ανθρώπων,
τα σπιτικά τα γυμνά από αγάπη,
τα παιδιά που σκιαγμένα χαθήκαν,
* * *
Χιόνι, κρύο κι εγώ ταξιδεύω…
Πίσω απ’ τα τζάμια του τρένου
τα χείλη μου λεν’ προσευχές…
Αχ! Θεέ μου!
Φέρε πίσω την άνοιξη στις φωλιές των ανθρώπων!!!
Ρίξε φως απ’ τον Ήλιο Σου στα γυμνά τους κλαδιά
κι ας γεμίζουν χαρά και αγάπη οι πυκνές φυλλωσιές…
και γλυκά κελαηδίσματα
κι ευωδιές
και τρελά φτερουγίσματα…
Αχ! Θεέ μου…
φέρε πίσω την Άνοιξη,
τα πουλιά που με τρόμο σκορπίσαν
και τα Άγια τα χέρια Σου
να ζεστάνουν τους πάγους…
και να γίνουνε μια Αγκαλιά,
ένα σπίτι, μια Αγάπη, μια Φωλιά!
Μαρία Θεοχαρίδου Ινεπολόγλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου