«Δεῖξον ἡμῖν καὶ τὴν ἔνδοξόν Σου ἀνάστασιν».

Ὁ σταυρός Σου Κύριε δὲν ἦταν ὁ τόπος καταστροφῆς Σου, ἀλλὰ ὁ θρόνος τῆς δόξης Σου, ποὺ ἔστησε ὁ Θεός «ἐπὶ Σιὼν τὸ ὄρος τὸ ἅγιον αὐτοῦ» (Ψαλμ. β΄ 6). Δὲν ἤσουν ὁ ἡττημένος, ἀλλ’ ὁ νικητὴς Βασιλιάς. Ὁ οὐράνιος Πατέρας Σου ὑπέταξε κάτω ἀπὸ τὸ σκῆπτρο τῆς βασιλείας Σου ὅλους τοὺς ἐχθρούς Σου. Ἐκεῖνος Σοῦ εἶπε, ὅπως τὸ προφήτευσε ὁ βασιλιὰς Δαβίδ: «Υἱός μου εἶ σύ ... αἴτησαι παρ’ ἐμοῦ καὶ δώσω σοι ἔθνη τὴν κληρονομίαν σου καὶ τὴν κατάσχεσίν σου τὰ πέρατα τῆς γῆς. Ποιμανεῖς αὐτοὺς ἐν ῥάβδῳ σιδηρᾷ, ὡς σκεύη κεραμέως συντρίψεις αὐτούς» (Ψαλμ. β΄ 7-9).

Νίκησες, Ἐσταυρωμένε Ἰησοῦ! 

Τὸ χειρόγραφο τῶν ἁμαρτιῶν μας τὸ κάρφωσες ἐπάνω στὸν σταυρὸ καὶ τὸ ἔσβησες μὲ τὸ Αἷμα Σου. Τοὺς πονηροὺς δαίμονες τοὺς ἔσυρες ἡττημένους σὲ θριαμβευτικὴ πομπὴ πάνω στὸ νικηφόρο ἅρμα τοῦ σταυροῦ Σου (Κολ. β΄ 14-15).

Tὰ εἴδωλα ποὺ προσκυνᾶμε θὰ τὰ συντρίψεις «ὡς σκεύη κεραμέως».

Ἡ τελευταία λέξη τῆς ἱστορίας θὰ εἶναι δική Σου.

Γι’ αὐτὸ καὶ ἐμεῖς, πλημμυρισμένοι ἀπὸ τὴν ἐλπίδα τῆς νίκης Σου, σκύβουμε καὶ προσκυνᾶμε ταπεινὰ τὸν τίμιο σταυρό Σου.

«Δεῖξον ἡμῖν καὶ τὴν ἔνδοξόν Σου ἀνάστασιν».