Μακαριστός Πρωτοπρεσβύτερος π. Χρήστος Γούτσος

«Κυκλόθεν αὐτοῦ στέφανος ἀδελφῶν ὡς βλάστημα κέδρου ἐν τῷ Λιβάνῳ καί ἐκύκλωσαν αὐτόν στελέχη φοινίκων» 

(Σ. Σειράχ 20, 13).

Τον μακαριστό

Πρωτοπρεσβύτερο π. Χρήστο Γούτσο

Από την στιγμή που τον γνώρισα, φέρνοντας στο Οικοτροφείο που ήμουν διευθυντής, τον γιό του Γεώργιο (σήμερα πρεσβύτερο π. Γεώργιο Γούτσο, εφημέριο Αγίου Γεωργίου Λάγγουρα Πατρών) τον εκτίμησα για το ήθος του. Αργότερα διαπίστωσα την ακεραιότητά του, την πίστη του στον Θεό, το δυναμικό του χαρακτήρα του, τον ένθεο ιερατικό ζήλο του, την έντονη προσωπικότητά του, την τολμηρή αποφασιστικότητά του, το χάρισμα της πατρότητας και καθοδηγήσεως και στα κατά σάρκα παιδιά του και προς τους άλλους. Ήταν πράος και ταπεινός στην καρδία όπως τα μικρά παιδιά.

Ήταν ένας σεμνός και ταπεινός εργάτης του Ευαγγελίου, που διακρινόταν για την απλότητα, την εργατικότητα και την αγάπη του προς την Εκκλησία και την εκπαίδευση την οποία υπηρέτησε με ευσυνειδησία. 

Ήταν ειλικρινής, ασυμβίβαστος και φιλαλήθης. Ήταν παράδειγμα υπομονής, ισχυρής θελήσεως, εγκράτειας, ανεξικακίας, αρχοντιάς και αξιοπρέπειας. Πρόσφερε τις υπηρεσίες του στο ποίμνιο που του εμπιστεύθηκε ο Θεός, χωρίς να λιποτακτήσει ούτε στιγμή από τα βαριά καθήκοντα της Ιεροσύνης για κάποια καλύτερη θέση. 

Κύρια εφόδια της Ιερατικής του διακονίας δεν ήταν τόσο η μόρφωση και τα πτυχία, τα οποία διέθετε, ως πτυχιούχος παιδαγωγικής Ακαδημίας, Πάντειου, Θεολογίας και μετεκπαιδεύσεις, όσο η συνεχής διάθεσή του για προσφορά, η ιώβειος υπομονή και η πλούσια καρδιά του, διότι η τσέπη του με την πολυμελή οικογένειά του ποτέ δεν γέμισε. 

Μια καρδιά γεμάτη μα τη Χάρη του Θεού, που «τα ασθενή θεραπεύει και τα ελλείποντα αναπληροί», γεμάτη από ιερό ζήλο, νεανική ικμάδα και αγωνιστικό φρόνημα από την πρώτη μέρα έως και το τελευταίο έτος τῆς διακονίας του στο Θυσιαστήριο και την εκπαίδευση.

Παρά την βαριά αρρώστια του προς το τέλος της επί γης ζωής του, παρά την δοκιμασία που του έστειλε ο Θεός, δεν λύγισε, ούτε απελπίστηκε, αλλά με ελπίδα έδινε την μάχη. Με υποδειγματική ιώβεια υπομονή και ψυχική δύναμη σήκωσε τον Σταυρό της ασθένειάς του έως τέλους και ο Κύριος  τον κάλεσε κοντά του για να τον αναπαύσει από τους πολλούς μόχθους και κόπους της πολύπαθης σάρκας.

Στην πολύχρονη διακονία του και στη μεγάλη δοκιμασία της υγείας του δεν ήταν μόνος. Η άξια πρεσβυτέρα σύζυγος τῆς ζωης του, ήταν συνοδίτης και συνέκδημος δίπλα του, ήταν το στήριγμα και η παρηγοριά του. Το ίδιο και τα παιδία του τα ευλογημένα, η «κατ΄οίκον Εκκλησία» του συμπαραστάθηκαν όλον αυτό τον καιρό με θυσιαστικό πνεύμα, ως γνήσιοι επίγονοι λαμπρού πατέρα.

Σεβαστέ μας π. Χρήστο, πορεύσου εν ειρήνη την αγαθή πορεία την άγουσα εις την αληθή και άληκτο ζωή. Κοπίασες για την Εκκλησία του Χριστού και διακονήσες με κόπους και μόχθους πολλούς την ενορία σας, αλλά και την εκπαίδευση όπου η προσφορά σας κατά κοινή ομολογία υπήρξε άριστη.

Ο π. Χρήστος θα συνεχίσει να πρεσβεύει για την ευλογημένη «κατ΄οίκον Εκκλησία» του, για την ενορία του, για τα παιδιά στα σχολεία που δίδαξε, και για εμάς, ως λειτουργός και συλλειτουργός του Μεγάλου αρχιερέως Δεσπότη Χριστού. Διότι αυτός είναι ο προορισμός του καλού ιερέα και ο μακαριστός π. Χρήστος ήταν πρότυπο ιερέως. 

Αιωνία σου η μνήμη αοίδιμε πάτερ Χρήστο.

Αναστάσιος Κωστόπουλος

 

Η Εξόδιος Ακολουθία θα πραγματοποιηθεί την Δευτέρα 10 Ιουλίου 2023 από τον Ιερό Ναό Αγίου Δημητρίου Κοντοβάζαινας ώρα 5 μ.μ.

ΥΓ. Συμμετέχω στην θλίψη της οικογένειας, αλλά δεν θα μπορέσω να παραβρεθώ, και να λάβω την ευλογία του μακαριστού πατρός, στην Εξόδιο ακολουθία, λόγω προγραμματισμένου ταξιδιού μου αύριο εις Ρώμη.