Έχω παρατηρήσει ότι όσο πιο συντηρητικός είναι
ο πνευματικός ως προσωπικότητα, τόσο περισσότερο τείνει να αποδίδει στον διάβολο
ό,τι δεν καταλαβαίνει. Με την παρατήρησή μου αυτή, φυσικά, δεν αρνούμαι
ότι ο διάβολος συνεχώς θέτει τους πιστούς σε πειρασμό, χτυπώντας εκεί που ο
καθένας παρουσιάζεται πιο ευάλωτος.
Απλά επιθυμώ να τονίσω ότι μια
διαρκής αναφορά σε αυτόν δεν διευκολύνει τον πνευματικό αγώνα του πιστού και το
ιαματικό έργο του κληρικού. Αντίθετα, κινδυνεύει να αποκρύψει και να συσκοτίσει
τους ιδιαίτερους εκείνους δρόμους μέσα από τους οποίους η αμαρτία βρίσκει
πρόσβαση στη ζωή του συγκεκριμένου ανθρώπου και οι οποίοι τον καθιστούν
ευάλωτο.
Η πρόσκληση για μια ψυχοδυναμική κατανόηση της πνευματικής ζωής αποτελεί στην ουσία πρόσκληση για διάκριση των πνευμάτων ( Α' Ιω. 4:1), τι προέρχεται από τον Θεό, τι από τον διάβολο, τι από τον άνθρωπο. Στον βαθμό που δεν το κατανοούμε αυτό μοιάζουμε με εκείνον ο οποίος, επειδή κρατάει στο χέρι ένα σφυρί, όλα γύρω του μοιάζουν με καρφιά! Γνωματεύουμε με βάση τα εργαλεία που διαθέτουμε - και αν είναι ένα μόνο το εργαλείο μας, αλίμονο στον εξομολογούμενο...
"Και τι θα έπρεπε να κάνει
ένας πνευματικός όταν δεν καταλαβαίνει;" Θα ρωτούσε εύλογα κανείς. Κατ'
αρχήν, οι περιπτώσεις κατά τις οποίες δεν καταλαβαίνει θα μειωθούν αρκετά αν
συνηθίζει να μελετά, και πριν τη χειροτονία του και μετά.
Αλλά και στον πιο μελετηρό
πνευματικό πάντοτε θα υπάρχουν δυσνόητα σημεία, δεδομένης της ασύλληπτης
ποικιλίας των ανθρώπινων χαρακτήρων και καταστάσεων. Η σοφότερη στάση, λοιπόν,
θα ήταν να μην σπεύσει να βγάλει συμπέρασμα. Θα ζητήσει να ξαναδεί τον άνθρωπο,
αλλά εν τω μεταξύ θα προσευχηθή και θα λάβει γνώμη από εμπειρότερο, στα δε πολύ
δύσκολα και από ειδικό.
π. Βασίλειος Θερμός
---
** Το βλέμμα στην ενδοχώρα (μια
συνοδοιπορία με τον πνευματικό) • εκδόσεις Γρηγόρη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου