Ελεύθερος κι απεριόριστος - Θανάσης Παπαθανασίου

Μπορεί άραγε ένα δέντρο, ένα ρίζωμα, να μην είναι αιχμάλωτο του εδάφους, τελεσίδικα δεμένο εκεί όπου φύτρωσε, δέσμιο παρά την ομορφιά και τη δροσιά και τη χάρη του;

Οι τρεις μάγισσες του Σαίξπηρ μίλησαν στον Μάκβεθ για το απίθανο: το δάσος του Μπέρναμ να περπατούσε ως το Ντάνσινεν. Ο Μάκβεθ είδε τα δέντρα όντως να περπατούν, μα κανένα δεν περπάτησε αληθώς. Ήταν τα κομμένα κλαδιά τους που τα κρατούσαν οι επελαύνοντες εχθροί του.

Στον "Άρχοντα των Δαχτυλιδιών" ο θεατής που δεν θα ψάξει παραπέρα, θα δει δέντρα να περπατούν σε μάχη κατά του τρισκατάρατου Σάρουμαν. Αλλά δεν ήταν πράγματι δέντρα. Ήταν οι δεντροβοσκοί Έντς, πλάσματα υβριδικά, μα δέντρα ατόφια όχι.

Μα, σ' αυτό το αρχέγονο ερώτημα για την αναμέτρηση νομοτέλειας και ελευθερίας, είδα μια άλλη απάντηση, στην σκηνή την οποία και φωτογράφησα φέτος το καλοκαίρι: Γάτες, οι ανατρεπτικές, οι χουχουλιάρικες και ταυτόχρονα ανυπότακτες. "Φυτά" σε γλάστρα, μα όχι αιχμάλωτα της γλάστρας. Η γλάστρα να σε δεξιώνεται, μα να μην σε δουλώνει. Να ‘ναι ησυχαστήριο και σπιτικό σου, ώστε να δύνασαι να γίνεσαι πολίτης των σκεπών όλου του κόσμου.

Πριν χρόνια πολλά, ένα αγοράκι μου ψιθύριζε πως αν δεν ήταν άνθρωπος, θα ήταν γάτος – ελεύθερος κι απεριόριστος στα κεραμίδια και τον ανοιχτό αέρα...

Αγίου Αλεξάνδρου σήμερα...

Θανάσης Ν. Παπαθανασίου / 30-8-2023

ΥΓ. Η φωτογραφία μου, από την Καισαριανή, κοντά στον δρόμο της Πανεπιστημιούπολης, 17-8-2023.