Η τελευταία αίρεση προ της Δευτέρας Παρουσίας - Κ. Νούσης

   Η τελευταία αίρεση προ της Δευτέρας Παρουσίας

Βρισκόμαστε στα έσχατα και, όπως όλα δείχνουν, η τελευταία αίρεση προ του τέλους του κόσμου θα είναι ο Οικουμενισμός. Πρόκειται για μια συγκρητιστική τάση εξίσωσης ομόλογων θρησκευτικών ομολογιών και διαφορετικών θρησκειών με το επιχείρημα ότι ο Θεός είναι ο κοινός πατέρας όλων και όλοι οι άνθρωποι λατρεύουν τον ίδιο Θεό, αλλά η διαφορά τους είναι επιφανειακή και εστιάζεται στα ονόματα και στις μορφές τις οποίες αποδίδουν στο θείο. Κοινός δε ηθικός παρονομαστής του Οικουμενισμού είναι η απροϋπόθετη αγαπολογία που φέρνει τάχα σε ένωση όλη την ανθρωπότητα και καταργεί κάθε είδους διχασμούς και διακρίσεις.

Δυστυχώς ο Οικουμενισμός ξεκίνησε μέσα στους κόλπους του Οικουμενικού Πατριαρχείου στις αρχές του εικοστού εικόνα ως μια παραχάραξη της οικουμενικότητας του χριστιανισμού. Στην πορεία άρχισε να ανδρώνεται και να γιγαντώνεται, προκαλώντας τις αντιδράσεις των Ορθοδόξων, ακόμη και οσιακών μορφών, όπως ενδεικτικά των αγίων Ιουστίνου Πόποβιτς, Παϊσίου του Αγιορείτου, Επιφανίου Θεοδωρόπουλου και Φιλοθέου Ζερβάκου. Σε αυτές τις περιπτώσεις έχουμε τον υγιή αντιοικουμενισμό. Δυστυχώς, προκλήθηκαν και οι αρρωστημένες εκκλησιολογικά ζηλωτικές αντιδράσεις, όπως είναι οι σήμερον σχισματικοί αποτειχισμένοι, που φυτρώνουν τελευταία κυριολεκτικά σαν τα μανιτάρια.

Ο συγκρητισμός ήταν ένα φαινόμενο που έκανε την έντονη εμφάνισή του στα χρόνια της ελληνιστικής παγκοσμιοποίησης, στην εποχή δηλαδή που γεννήθηκε ο Χριστός. Το φαινόμενο επαναλαμβάνεται και σήμερα, λίγο προ της Δευτέρας Παρουσίας του Κυρίου, και θα αποτελέσει βασικό πρόδρομο της εμφάνισης και επικράτησης του Αντιχρίστου και του τελευταίου υπ' αυτού φοβερού διωγμού των χριστιανών ανά την οικουμένη.

Η αίρεση αυτή και εκκλησιολογική πλάνη δυστυχώς αποτελεί απότοκο της έντονης εκκοσμίκευσης της εποχής και εισχωρεί εύκολα και ύπουλα σε συνειδήσεις ακόμη και ανώτερων κληρικών της Εκκλησίας. Τυφλώνει τον νου των πλανωμένων με την επηρμένη ιδέα ότι εργάζονται την ένωση των Εκκλησιών και την παγκόσμια ειρήνη, σε αντίθεση με τις τάχα αγκυλώσεις των προκατόχων τους. Ένωση όμως χωρίς Χριστό δεν μπορεί να είναι γνήσια, παρά μόνο επιφανειακή, πρόσκαιρη και δαιμονική. Και δεν μπορεί να υπάρξει σωτηρία παρά μόνον εν Χριστώ Ιησού. Δεν υπάρχει Θεός έτερος πλην του Τριαδικού και, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Μέγας Αθανάσιος, όποιος δεν πιστεύει στην Αγία Τριάδα είναι ουσιαστικά άθεος, διότι σε οτιδήποτε έτερο πιστεύει κάποιος, τότε λατρεύει ή δαίμονες ή παντελώς ανυπόστατες θεότητες. Και μάλιστα οι Οικουμενιστές καταργούν και απαξιώνουν μια δισχιλιετή αντιαιρετική παράδοση, καθώς και τα μαρτύρια εκατομμυρίων χριστιανών που πέθαναν για την εις Χριστό πίστη τους.

Τέλος, αναφερόμενοι επιγραμματικά και στο θέμα της (ψευδο)αγαπολογίας, θα λέγαμε πως πρόκειται για μια φοβερή απάτη στο επίπεδο της ατομικής και κοινωνικής ηθικής, που οδηγεί σε έσχατες διαστροφές, όπως είναι η ομοφυλοφιλία, η παιδοφιλία και η αιμομιξία. Ήδη η αγαπολογία, που στηρίζεται απλά στη μη βία και στη νομιμοποίηση των παθών και όχι στην εν Χριστώ πνευματική ζωή και στη Χάρη του Αγίου Πνεύματος, άρχισε να καθίσταται παγκόσμια πραγματικότητα στις δυτικού τύπου κοινωνίες με αποδοχή των διαστροφών και κάθε ισοπέδωσης τόσο σε επίπεδο νομοθεσίας, όσο και σε αυτό της προσωπικής συνείδησης των πολλών.

Θα πρέπει λοιπόν να καταλάβουν όσοι Οικουμενιστές, πως η Εκκλησία του Χριστού δεν πρόκειται να αποδεχθεί την αίρεσή τους εις αιώνας αιώνων και θα αντισταθεί στην τελευταία αυτή ηθική και θρησκευτική κατρακύλα της ανθρωπότητας.

 

Κ. Νούσης

Λάρισα

θεολόγος-φιλόλογος