ΚΥΡΙΑΚΗ Γ ΛΟΥΚΑ
Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΥΙΟΥ ΤΗΣ ΧΗΡΑΣ ΤΗΣ ΝΑΪΝ
(Λουκ. 7, 11- 16)
ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ ΜΕΛΕΤΙΟΥ
(Διασκευή ομιλίας στο Θεσπρωτικό, στις 5/10/2003)
Η αληθινή θρησκεία
Ο λόγος του Θεού είναι σπόρος. Η καρδιά του σπόρου, είναι ότι ο Θεός έστειλε τον Υιόν Του στον κόσμο, για την σωτηρία μας. Αυτός ο σπόρος πρέπει να φυτρώσει μέσα στην καρδιά μας. Όχι ο σπόρος ότι υπάρχει Θεός και ότι μπορεί να υπάρχει κάτι παραπέρα από τη ζωή αυτή μετά τον θάνατο. Αυτό δεν είναι θρησκεία αληθινή. Είναι μια ψεύτικη θρησκευτικότητα, που την έχουν και οι αλλόθρησκοι και οι άθεοι ακόμη. Γιατί και εκείνοι που κοροϊδεύουν τον κόσμο λέγοντας ότι είναι άθεοι αναγνωρίζουν και λένε ότι «κάποια ανώτερη δύναμη πρέπει να υπάρχει».
Σπόρος του Θεού είναι το ότι ο Υιός του έγινε άνθρωπος και ήλθε στον κόσμο για μας. Και ότι σταυρώθηκε και θυσίασε τον εαυτό του για μας. Αυτή την πίστη πρέπει να κλείσουμε μέσα στην καρδιά μας, αυτή πρέπει να καλλιεργήσουμε, αυτή πρέπει να κάνουμε να γίνει δένδρο μεγάλο, να βγάλει λουλούδια, να ευφρανθούμε με την ευωδία τους. Να καθίσουμε κάτω από την δροσιά του. Αλλά και προπαντός να απολαύσουμε τους καρπούς αυτής της πίστεως.
Γιατί ο πόνος και ο θάνατος;
Όταν όμως ακούμε ότι ο Λόγος του Θεού ήλθε στον κόσμο και σταυρώθηκε και υπέφερε ρωτάμε: Γιατί; Αφού ήταν Υιός του Θεού. Και σαν άνθρωπος ήταν ο καλύτερος που πέρασε στον κόσμο. Γιατί υπέφερε ο Υιός του Θεού; Γιατί σταυρώθηκε; Από το «γιατί» αυτό και από το πώς το αντιμετωπίζουμε, αρχίζει να φυτρώνει ο λόγος του Θεού και να καρποφορεί μέσα στην ψυχή μας.
Λέει η Αγία Γραφή: Ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο καλό. Αναμάρτητο. Με καλό σώμα και καθαρό. Και με καλή καρδιά και καθαρή. Και με διάνοια και με ψυχή με πόθο να γίνεται ημέρα με την ημέρα καλύτερος, αγιώτερος, ωφελιμότερος. Αλλά κάποια μέρα ο Αδάμ, παρασύρθηκε από τον διάβολο και έκανε κάτι το αντίθετο στο θέλημα του Θεού. Το οποίο το θεώρησε σπουδαίο κατόρθωμα. Όπως συμβαίνει με όλους μας. Όταν κάνουμε κάποιες αμαρτίες, μας γοητεύουν. Τις θεωρούμε επιτεύγματα μεγάλα. Λέμε «κάποιες αμαρτίες», γιατί είναι μερικές που τις κάνουμε και τις σιχαινόμαστε.
Τι λέει η Αγία Γραφή; Η παράβαση του θελήματος του Θεού, σημαίνει πορεία μακριά από τον Θεό. Όμως μακριά από τον Θεό δεν είναι ζωή, ούτε βλάστηση, ούτε καρποφορία. Γιατί ζωή είναι ο Θεός. Δημιουργός της ζωής και συντηρητής τής ζωής είναι ο Θεός. Ό,τι φεύγει από τον Θεό παύει σιγά-σιγά ή απότομα να έχει ζωή και πορεύεται στο θάνατο.
Για τον άνθρωπο, ο Θεός οικονόμησε, κάνοντας την αμαρτία να μην πεθαίνει αμέσως. Γιατί ο Θεός εύσπλαχνος και οικτίρμων, δεν θέλει τον θάνατο και την τιμωρία κανενός. Και γι’ αυτό δεν θέλει να πεθάνει κανένας. Και για να μην πεθάνει ει δυνατόν κανένας, έστειλε τον Υιόν του να βαστάξει το βάρος της αμαρτίας όλων επάνω στο Σταυρό. Απέθανε για μας και αναστήθηκε για μας. Πέθανε για την αμαρτία μας, και αναστήθηκε για να δώσει σε όλους μας την αληθινή ζωή.
Πότε όμως; Όταν βάλουμε αυτή την πίστη σπόρο μέσα στην καρδιά μας και την κάνουμε να φυτρώσει να μεγαλώσει, να κάνει λουλούδια -ευωδία για την ψυχή μας- και να κάνει καρπούς, τροφή μας για την αιώνια ζωή.
Ο πόνος μάς θυμίζει τι κακό είναι η αμαρτία
Όμως για να μας θυμίζει ο Θεός το ηθικό κακό, εκείνο το κακό που βγαίνει από την καρδιά μας, παραχώρησε να το αισθανόμαστε στο πετσί μας. Να το βλέπουμε στο φυσικό κακό, κατάσπαρτο μέσα στον κόσμο. Για να καταλαβαίνουμε πόσο κακό είναι η αμαρτία. Γι’ αυτό όρισε ο Θεός να υπάρχει το κακό μέσα στον κόσμο. Ποιό είναι το κακό;
Γίνεται ένας σεισμός, πέφτουν πέντε σπίτια, και όσους είναι από κάτω τους πλακώνουν όλους. Δίκαιους και αμαρτωλούς. Έρχεται μια επιδημία και πεθαίνουν χιλιάδες άνθρωποι, δίκαιοι και αμαρτωλοί. Ας μην απαριθμούμε τέτοια πράγματα, γιατί όλοι μας το ξέρουμε με πόσες μορφές εκδηλώνεται το φυσικό κακό. Και για ποιό λόγο τα επιτρέπει αυτά ο Θεός; «Φιλανθρώπως». Από αγάπη για μας.
Γιατί βλέποντας εμείς τα αποτελέσματα της αμαρτίας, πάνω στο πετσί μας, με το φυσικό κακό, μπορούμε να καταλαβαίνουμε ότι αν το φυσικό κακό είναι τόσο φρικαλέο, πόσο φρικαλέο και μισητό, πρέπει να μας είναι το ηθικό κακό; Άφησε λοιπόν ο Θεός το φυσικό κακό να πλήττει και τους αγίους και τους αμαρτωλούς.
Πιο άγιος από τον Χριστό δεν υπάρχει. Και όμως υπέφερε περισσότερο από ό,τι όλοι μας. Πιο αγία γυναίκα από την Παναγία δεν υπάρχει. Αλλά υπέφερε πολύ από το φυσικό κακό.
Πιο άγιος άνθρωπος από τον άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο, δεν υπήρξε. Και όμως υπέμεινε τις ταλαιπωρίες της φυλακής και στο τέλος του έκοψαν το κεφάλι. Τι ήταν αυτά; Σημάδι ότι ο Θεός δεν έχει προσωπικά με κανένα.
Όταν έρχεται ένα φυσικό κακό, πάνω μου, δεν μισεί ο Θεός ούτε εμένα, ούτε τον πατέρα μου, ούτε την μητέρα μου. Απλώς δείχνει και σε μένα και στον αδελφό μου και στην αδελφή μου και στον ξάδελφό μου και σε όλους, ότι κάτι δεν πηγαίνει καλά στον κόσμο εξ’ αιτίας του ηθικού κακού που βγαίνει μέσα από την καρδιά μας. Δηλαδή από την διάθεση που μας σπρώχνει, να κάνουμε όχι το θέλημα του Θεού, αλλά του κεφαλιού μας.
Πόσοι δεν αναρωτιούνται γιατί να πεθάνει ένα χαριτωμένο παιδί, με την καρδιά του γεμάτη καλωσύνη, που έτρεχε όλο περισσότερο στην Εκκλησία και έκανε προσευχές; Τι έφταιξε; Απολύτως τίποτε δεν έφταιξε. Ο πατέρας του, τι έφταιξε; Η μάνα του τι έφταιξε; Ο παππούς του τι έφταιξε; Τίποτε δεν έφταιξαν.
Είχε τίποτε ο Θεός εναντίον τους;
Εναντίον του Ηρώδη δεν είχε... Εναντίον μεγάλων αμαρτωλών δεν είχε και τους κάλεσε σε μετάνοια για να σωθούν. Ούτε με κείνους που τον κακοποίησαν προσωπικά είχε προηγούμενα. Γι’ αυτό τους κάλεσε σε μετάνοια. Και σώθηκαν πολλοί. Πώς λοιπόν να έχει εναντίον κανενός;
Ο σπόρος τού λόγου του Θεού που πρέπει να βλαστήσει μέσα μας είναι: ο Υιός του Θεού, κατέβηκε στη γη για να μας σώσει. Όχι για να μας παιδέψει. Για να μην παιδευτούμε ποτέ ει δυνατόν στην αιώνια κόλαση, γι’ αυτό ήλθε στη γη.
Η τελειότητα του χριστιανικού βίου
Η τελειότητα του χριστιανικού βίου, λέει ο Χριστός είναι: «Γίνεσθε οικτίρμονες, καθώς και ο Πατήρ υμών ο ουράνιος οικτίρμων εστί». Και οικτίρμων σημαίνει, όταν βλέπετε πονεμένο να κλαίει, να κλαίτε και σεις μαζί του. Όχι τρίβοντας κρεμμύδια στα μάτια σας, αλλά από αγάπη και από συμπόνια. Να την βάλετε την αγάπη μέσα στην καρδιά σας! Δεν θα περιμένετε να ‘ρθει μόνη της, όπως πέφτει η βροχή στο κεφάλι σας. Θα γίνετε μιμητές του Χριστού. Αυτή είναι η καλλιέργεια του λόγου του Θεού, αυτή είναι η βλάστησή του, αυτή είναι η καρποφορία του. Αυτός πρέπει να είναι ο αγώνας μας επάνω στη γη. Πιστεύω στον Χριστό σημαίνει: «ξέρω ότι ο Χριστός είναι η ζωή και αγωνίζομαι να περπατώ κοντά στον Χριστό και πίσω από τον Χριστό».
Σε μια σπηλιά ασκήτευε ένας καλόγερος. Έκανε όλη την ημέρα προσευχή. Δεν ήθελε να τον ενοχλεί τίποτε στην προσευχή του. Τόσο την αγαπούσε. Αλλά μια ημέρα, ενώ προσευχόταν, με τέτοια αφοσίωση, αισθάνθηκε κάτι να ανεβαίνει στο πόδι του. Τον ενόχλησε, και γύρισε να δει. Ήταν ένα ποντίκι. Ανέβαινε στο πόδι του. Οργίσθηκε, του κοπάνισε μια και του λέει:
-Κάνε πίσω, επάνω μου ήλθες και μάλιστα αυτή την στιγμή; Να μου διακόψεις την προσευχή μου και την επικοινωνία μου με τον Θεό.
Του λέει το ποντίκι:
-Να σου πω πάτερ. Αν δεν φροντίσεις πρώτα να αποκτήσεις καλή επικοινωνία με εμένα το τιποτένιο, και να καταλάβεις εμένα, δεν θα αποκτήσεις ποτέ επικοινωνία σωστή με τον Θεό. Και δεν θα καταλάβεις ποτέ σωστά τον Θεό.
Ο καλόγερος έτριβε το κεφάλι του για να καταλάβει τα σοφά λόγια που του είπε το ποντίκι: «Αν δεν αποκτήσεις σωστή επικοινωνία με εμένα, και δεν καταλάβεις εμένα, το μικρό, το ταπεινό, το τιποτένιο πλάσμα που βρίσκεται δίπλα σου, ποτέ δεν θα καταλάβεις τον Θεό. Γιατί ο Θεός είναι αγάπη. Και ο Θεός ζει μέσα μας όταν έχουμε, όταν θέλουμε να έχουμε αγάπη».
Κανείς δεν θα μπορέσει ποτέ να εξηγήσει γιατί ένα παιδί τόσο μικρό, τόσο χαριτωμένο, τόσο αθώο και τόσο αγνό έφυγε από τον κόσμο. Η μόνη εξήγηση που δίνει η Αγία Γραφή είναι: Το κακό που έκανε ο Αδάμ, μένει να μας θυμίζει πόσο μεγάλο κακό είναι κείνο που έχουμε μέσα μας. Το κακό πού γίνεται στον κόσμο, το φυσικό, είναι να μας θυμίζει τι κακό είναι κείνο που είναι μέσα μας. Δηλαδή η αμαρτία μας. Χωρίς να φταίει ο τάδε ή ο τάδε. Η αμαρτία φταίει.
Και όσο πιο πολύ βγάζουμε την αμαρτία από μέσα μας, τόσο πιο πολύ γεμίζει η καρδιά μας, το πνεύμα μας, η ψυχή μας και το σώμα μας από τη ζωή του Χριστού. Αμήν.-
Πηγή: Ι. Μ. Πρ. Ηλιού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου