Ἡρωΐδες στό Ἔπος τοῦ 1940-41: α) Οἱ Γυναῖκες τῆς Πίνδου. β) Οἱ Ἀδελφές Νοσοκόμες. - Μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως Ανδρέας

Ὑπάρχουν ἡμέρες, πού ὅσο κι’ ἄν περνοῦν τά χρόνια, δέν λησμονούνται. Ἀντίθετα, κερδίζουν σέ τιμές καί δόξα. Ἀνάμεσά τους, μεγάλη καί σπουδαία, εἶναι ἡ 28ῃ Ὀκτωβρίου 1940, πού μᾶς θυμίζει τήν κοσμοϊστορική μας Νίκη ἐναντίον τῆς φασιστικῆς Ἰταλίας. Νίκη, πού ἀναπτέρωσε τό κατατρομαγμένο φρόνημα τῆς Εὐρώπης, ἀλλά καί ὁλόκληρης τῆς ἀνθρωπότητας. Νίκη, πού ἀπέδειξε ἀνίσχυρα τά χιλιάδες μαχητικά ἀεροπλάνα, τόν τρομερό ἰταλικό πολεμικό στόλο, τό ἄφθονο πολεμικό ὑλικό καί, κυρίως, τίς «ἑπτά ἑκατομμύρια λόγχες», ὅπως ἐκόμπαζε ὁ ἀλαζόνας Μπενίτο Μουσολίνι. Νίκη, πού δέν ὑπολόγισε ἀκόμη, ὅτι ὁ Ἰταλός Δικτάτορας εἶχε κοντά του τήν τρομερή πολεμική μηχανή τῆς ναζιστικῆς Γερμανίας, ἡ ὁποία, ἐκείνη τήν ἐποχή, πατοῦσε μέ τήν βαρειά της μπότα ὁλόκληρη τήν Εὐρώπη καί εἶχε σύμμαχό της τόν φόβο πού ἐπάγωνε τίς ἀνθρώπινες καρδιές. Κι’ ἀυτή ἡ μεγαλειώδης Νίκη ἦταν ἀποτέλεσμα τῆς ἀκλόνητης χριστιανικῆς πίστεως, τῆς φιλοπατρίας, τῆς λατρείας πρός τήν Ἐλευθερία, τῆς ὁμόνοιας καί τῆς ἑνότητας τοῦ λαοῦ μας, καθώς καί τῆς ἀταλάντευτης ἀποφάσεως τῶν Ἑλλήνων ἀκόμη καί νά πεθάνουν γιά τήν Ἑλλάδα.

Ἀλλά ἡ μεγαλειώδης ἐκείνη Νίκη, πού πέτυχαν οἱ φαντάροι μας, εἶχε κι’ ἕνα ἀφανῆ καί ἀθόρυβο σύμμαχο. Κι’ αὐτός ἦταν οἱ ἡρωΐδες γυναῖκες τῆς Πίνδου · πού ἔπλεκαν κάλτσες καί «κατσοῦλες» γιά τά Ἑλληνόπουλα πού πολεμοῦσαν · πού ζύμωναν συνέχεια ψωμί, μιᾶς καί ἡ Ἐπιμελητεία τοῦ Στρατοῦ δέν προλάβαινε, συχνά, νά φτάνῃ στίς πρῶτες γραμμές τοῦ Μετώπου. Οἱ ἡρωΐδες γυναῖκες τῆς Πίνδου ἦταν, πού ὅταν εἶδαν ὅτι τά πολεμοφόδια καί τά κανόνια ἦταν ἀδύνατον νά προωθηθοῦν στά κακοτράχαλα βουνά καί στά καταρράχια τῆς Πίνδου, ἔγιναν αὐτές τά … «μεταγωγικά»: Ζαλώθηκαν στίς πλάτες τους κασόνια μέ πυρομαχικά καί τραβῶντας μέ σχοινιά τά κανόνια τά ἀνέβαζαν στίς βουνοκορφές, παλεύοντας μέ τίς δυνατές νεροποντές καί τίς φοβερές χιονοθύελλες, ἀναμαλλιασμένες, μουσκεμένες, ξυλιασμένες ἀπό τό δυνατό κρύο, ἀλλά πάντοτε μέ ἀνδρεῖες τίς καρδιές, «γιά τά παιδιά μας, τά Ἑλληνόπουλα», ὅπως ἔλεγαν. Μπροστά, μιά μέ τήν βαρέλα τό κονιάκ στήν πλάτη, παραπίσω ἡ πρωτοκόρη τοῦ παπᾶ, κουβαλῶντας στήν πλάτη πυρομαχικά. Κι’ ἐρχόταν ἄλλη, ἄλλες μέ σακκοῦλες καί σακκίδια, πού εἶχαν μέσα τήν ἀγάπη ἑνός λαοῦ: μάλλινα ροῦχα καί πλεχτά, ξερά σῦκα καί παξιμάδια καί σφαῖρες καί πέταλα γιά τά μουλάρια, γιά νά φθάσουν ψηλά, ὅπου ὁ Στρατός ἔφραζε μέ το αἷμα του τούς Ἰταλούς. Κι’ ὕστερα, ἦλθε ἀλαφροπάτητη ἡ Δόξα στά ἀχνάρια πού εἶχαν ἀφήσει ἀχνά στό χιόνι · κι’ ἔσκυψε εὐλαβικά καί, μέ φύλλα δάφνης, ἔγραψε: «ΗΡΩΪΔΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΗΣ ΠΙΝΔΟΥ. ΑΙΩΝΙΑ ΤΟΥΣ Η ΜΝΗΜΗ. ΚΑΙ Η ΔΟΞΑ!».  

Ἀλλά, ἐνῷ ὁ Στρατός μας, μέ τήν ἀδάμαστη καί ἀκατάβλητη ἀνδρεία του, πραγματοποιοῦσε στήν Πίνδο καί στά Βορειοηπειρωτικά βουνά τήν θρυλική Ἐποποιΐα τοῦ «ΟΧΙ», ὁ Ἑλληνικός Ἐρυθρός Σταυρός, εὐθύς ἀμέσως μετά τήν ἔκρηξη τοῦ ἑλληνοϊταλικοῦ πολέμου συγκρότησε ταχύτατα καί ἀπέστειλε ἐπειγόντως στήν ζώνη τῶν πρόσω Κινητά Χειρουργεῖα Μετώπου, κατάρτισε στήν Ἄρτα Μόνιμο Νοσοκομεῖο διακομιδῆς τραυματιῶν, ἐνῷ στό Ἀγρίνιο ἐγκατέστησε ἄρτιο καί ὑποδειγματικό Νοσοκομεῖο Ἐκστρατείας. Καί καθώς ὁ πόλεμος προχωροῦσε, τό Β΄ Κινητό Χειρουργεῖο τοῦ Ε.Ε.Σ. μεταφέρθηκε ἀπό τήν Καστοριά, στήν Κορυτσᾶ. Ἔτσι, Προϊστάμενες, Διπλωματοῦχες καί Ἐθελόντριες Ἀδελφές Νοσοκόμες, πρόσφεραν στούς ἡρωϊκούς τραυματίες τοῦ πολέμου, μέ μεγαλόψυχη συναίσθηση πατριωτικοῦ καθήκοντος, στοργικές καί ἀδιάλειπτες νοσηλευτικές φροντίδες. Πρέπει δέ νά τονισθῇ ὅτι προεξάρχουσα πάντοτε ἦταν ἡ ἀεικίνητη καί ἀκαταπόνητη καί ἐμπνευσμένη Ἀθηνᾶ Μεσολωρᾶ, πού καθοδηγοῦσε καί ἐπέβλεπε τό νοσηλευτικό ἔργο ὄχι μόνο στό Νοσοκομεῖο τοῦ Ἐρυθροῦ Σταυροῦ, ἀλλά καί στά Κινητά Χειρουργεῖα καί στά Μόνιμα Νοσοκομεῖα πολέμου, ἐμψυχώνοντας τίς Ἀδελφές Νοσοκόμες πού ὑπηρετοῦσαν σ’ αὐτά.

Δυστυχῶς, τόν Ἀπρίλιο τοῦ 1941, τά ἀεροπλάνα τῶν ναζιστῶν Γερμανῶν ἐπιδρομέων βομβαρδίζοντας τά Ἰωάννινα, ἐβομβάρδισαν καί τό κτίριο τῆς Παιδαγωγικῆς Ἀκαδημίας, ὅπου στεγαζόταν τό Νοσοκομεῖο. Οἱ Ἀδελφές Νοσοκόμες ἀρνήθηκαν νά κατέβουν στό καταφύγιο γιά νά μήν ἐγκαταλείψουν τούς χειρουργημένους τους. Ὁπότε, μιά μεγάλη βόμβα ἐσκότωσε ὅλες τίς γενναῖες ἐκεῖνες Ἑλληνίδες Νοσοκόμες. Ἔτσι, στήν στήλη τῆς εὐγνωμοσύνης, ἡ Ἑλλάδα ζυγίζοντας τήν προσφορά τους τήν ἀφάνταστα μεγάλη στά στρατιωτικά νοσοκομεῖα, ὅπου κάποιες πέθαναν ἀπό τήν ὑπερκόπωση, καί τήν θυσία τους στό Νοσοκομεῖο τῶν Ἰωαννίνων, ἔγραψε εὐλαβικά: «ΗΡΩΪΔΕΣ ΑΔΕΛΦΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΣ. ΑΙΩΝΙΑ ΤΟΥΣ Η ΜΝΗΜΗ. ΚΑΙ Η ΔΟΞΑ!».

Χρόνια πολλά καί εὐλογημένα, γεμᾶτα ἀπό τόν Χριστόν καί τήν Ἑλλάδα.  

Διάπυρος πρός Χριστόν εὐχέτης

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

 

† Ὁ Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καί Κονίτσης ΑΝΔΡΕΑΣ